ΝΕΟΣ ΕΝΙΑΥΣΙΟΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ. ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΑ ΚΟΝΤΑΚΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΥΝΑΡΙΑ ΤΟΥ ΟΛΟΥ ΕΝΙΑΥΤΟΥ.

Ένα απαραίτητο λειτουργικό βιβλίο γραμμένο υπό Γεράσιμου μοναχού Μικραγιαννανίτου Υμνογράφου της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας.

Το βιβλίο αυτο βοηθά πολύ την προσωπική προσευχή κάθε ορθόδοξου χριστιανού.

ΤΕΣΣΕΡΑ ΒΙΒΛΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΤΩΝ ΠΡΩΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ

Πίστη, άσκηση, πατερική σοφία , συναξάρια αγίων , λόγια αγιοπνευματικά , διδαχές, γραμμένα από αγίους ανθρώπους. Γραμμένα σε απλή γλώσσα . Διαβάζονται εύκολα και ωφελούν πολλή την ψυχή.

Ο Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης π. Αστέριος, συζητά με νέους και νέες για θέματα ορθοδόξου πνευματικότητος.

Ο Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης π. Αστέριος, συζητά με νέους και νέες για θέματα ορθοδόξου πνευματικότητος.

ΣΠΑΝΙΟ ΗΧΗΤΙΚΟ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ. ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ ΟΡΑΜΑΤΑ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΓΚΑΓΚΑΣΤΑΘΗ ΑΠΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΤΟΥ ΤΕΚΝΟ.

ΣΠΑΝΙΟ ΗΧΗΤΙΚΟ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ. ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ ΟΡΑΜΑΤΑ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΓΚΑΓΚΑΣΤΑΘΗ ΑΠΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΤΟΥ ΤΕΚΝΟ.

Η σύναξη του Αγίου Γεωργίου του Νεαπολίτου, του Αγίου Αθανασίου του Κουλακιώτου και του Αγίου Ακακίου του Ασβεστοχωρίτου.

Η Ιερά Μητρόπολη Νεαπόλεως & Σταυρουπόλεως έχει
καθιερώσει την πρώτη Κυριακή του Νοεμβρίου να εορτάζεται η σύναξη των τοπικών της Αγίων, του Αγίου Γεωργίου του Νεαπολίτου, του Αγίου Αθανασίου του Κουλακιώτουκαι του Αγίου Ακακίου του Ασβεστοχωρίτου. Η πανήγυρις λαμβάνει χώρα στον Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Γεωργίου όπου και μεταφέρονται τεμάχια των λειψάνων των Αγίων και τελούνται καθ' όλη την εβδομάδα πανηγυρικές ακολουθίες προς τιμήν των Αγίων. Παρακάτω παρατίθενται οι βίοι των Αγίων.

Άγιος Γεώργιος Νεαπολίτης

Ο Άγιος Γεώργιος, ο νέος ιερομάρτυρας του Χριστού, έζησε στη Νεάπολη της Μικράς Ασίας (τουρκ. Νεβ-Σεχήρ) τον δέκατο όγδοο αιώνα. Ήταν ιερέας στον Ιερό Ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου και υπηρετούσε με δικαιοσύνη και οσιότητα το ποίμνιο του ως αληθής λειτουργός του Υψίστου. Προικισμένος με τις αρετές της αγάπης και της πραότητας, της φιλαδελφίας και της ανεξικακίας, ταπεινός και άμεμπτος ήταν το στήριγμα και η παραμυθία των Ελλήνων χριστιανών που ζούσαν τότε κάτω από το ζυγό των Τούρκων. Ως επίγειος άγγελος ο θείος Γεώργιος υπηρετούσε με προθυμία τους συνανθρώπους του καλλιεργώντας τα θεία χαρίσματα και ευαρεστώντας τον Θεό.

Το έτος 1797 προσκλήθηκε στο χωριό Μαλακοπή -που βρισκόταν σε απόσταση έξι ωρών από τη Νεάπολη- για να ιερουργήσει σε κάποια μεγάλη γιορτή και να αγιάσει τους ευσεβείς χριστιανούς, γιατί ο ιερέας τους ήταν ασθενής ή, κατά τη γνώμη άλλων, κρυβόταν από τη μανία των Αγαρηνών. Ο γέροντας πια Γεώργιος αποδέχθηκε ευχαρίστως την πρόσκληση χωρίς να υπολογίσει την ταλαιπωρία και προπάντων τους κινδύνους.

Ανεβασμένος στο γαϊδουράκι του, καχεκτικός, πορευόταν πρόθυμος. Κόντευε πια στη Μαλακοπή, όταν ξαφνικά στη θέση « Κομπιά Ντερέ», δηλαδή «ρεματιά» δέχθηκε την άγρια επίθεση Τούρκων βοσκών, οι οποίοι έπεσαν επάνω του εξαγριωμένοι και με απερίγραπτη μανία. Τον λήστεψαν, τον γύμνωσαν και, τέλος του έδωσαν μαρτυρικό θάνατο αποκόπτοντας την τιμία κεφαλή του. Το σώμα του, γυμνό και ματωμένο, μαζί με το κεφάλι κατέληξαν σε παρακείμενο φαράγγι, η ψυχή όμως πέταξε κοντά στον Κύριον της για να την κατατάξει στους Οσίους και τους Ιερομάρτυρες.

Πέρασαν τέσσερις ημέρες χωρίς ο Άγιος ιερέας να εμφανισθεί στη Μαλακοπή, αλλά ούτε να επιστρέψει στη Νεάπολη. Ανήσυχοι οι Νεαπολίτες βγήκαν σε αναζήτησή του.Βρήκαν το άγιο σώμα του και την τιμία κεφαλή και θρηνώντας και κλαίγοντας για τον σκληρό θάνατο του ποιμένα τους τον κήδευσαν επιτόπου βιαστικά, φοβούμενοι τη μανία των Αγαρηνών. Πάνω στον τάφο μια πέτρα έφερε την απλή επιγραφή : «Ιερεύς Γεώργιος».

Πέρασε έτσι αρκετός καιρός, όταν μια νύκτα ο άγιος ιερομάρτυς εμφανίζεται σε όραμα σε μια ευλαβή χήρα διηγούμενος τα όσα συνέβησαν και προτρέποντάς την να ενημερώσει τη Δημογεροντία, για να φροντίσουν να τον βρουν στην τοποθεσία όπου είχε ταφεί. Η γυναίκα δεν έδωσε σημασία, όταν όμως έπειτα από λίγες μέρες το όνειρο επαναλήφθηκε, έντρομη έπραξε όσα της ζήτησε ο άγιος. Δίχως αναβολή οι ευσεβείς Νεαπολίτες με επικεφαλής τον ιερέα τους, ονόματι Νεόφυτο, γιο του επίσης ιερέα Βασιλείου, συνεφημερίου του αγίου, σπεύδουν και ανασκάπτουν τον πρόχειρο εκείνο τάφο. Ω, του θαύματος! Το λείψανο του Αγίου υπάρχει σώο και ακέραιο διαχέοντας ουράνια ευωδία και Χάρη! Αφού το προσκύνησαν με ευλάβεια και δέος, το τοποθέτησαν σε ξύλινη λάρνακα και το μετέφεραν στην οικία του π. Νεοφύτου όπου, κατά την επιθυμία του ίδιου του Αγίου, φυλασσόταν σε ένα κελί.

Εκεί προσέρχονταν πάρα πολλοί, ντόπιοι και ξένοι, για να προσκυνήσουν τον Άγιο και να λάβουν αγιασμό από το σεπτό λείψανό του. Αρχίζουν να τελούνται θαύματα. Ασθένειες και αναπηρίες θεραπεύονται, άτεκνοι αποκτούν παιδιά, ψυχικά νοσήματα εξαφανίζονται, ακόμη και για ανομβρία καταφεύγουν στον Άγιο οι Νεαπολίτες, για να δουν σε λίγη ώρα την ευλογημένη βροχή να πέφτει δυνατή. Όλοι ομολογούσαν πόσο θαυματουργός αναδείχτηκε ο Άγιος Γεώργιος!

Το 1924, με την ανταλλαγή των πληθυσμών, αναχώρησαν και οι Έλληνες της Καππαδοκ ίας για την ελεύθερη Ελλάδα παίρνοντας ο καθένας μαζί του ό,τι θεωρούσε πολυτιμότερο. Ο τότε εφημέριος του Ναού της Κοιμήσεως της Θεοτόκου αρχιμανδρίτης Ιγνάτιος, θεωρώντας πρώτο του καθήκον την ασφαλή μεταφορά του θαυματουργού και άφθαρτου λειψάνου του Αγίου Γεωργίου, το μετέφερε από την παραλία της Μερσίνης με ατμόπλοιο στην Αττική. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού είχε μεγάλη θαλασσοταραχή, η οποία όμως κόπασε με θαύμα του Αγίου.

Στην Αττική το ιερό λείψανο παραδόθηκε στους Νεαπολίτες, οι οποίοι το τοποθέτησαν με ευλάβεια στον Ιερό Ναό του Αγίου Ευσταθίου στη Νέα Νεάπολη του Περισσού. Από τότε άπειρα είναι τα θαύματα και οι ιάσεις που ενεργεί ο Άγιος Γεώργιος σε όσους με πίστη επικαλούνται το όνομά του.

Από τις 2-11-1999, κατόπιν παρακλήσεως του Α΄ Μητροπολίτη κ.κ. Διονυσίου και ευγενούς παραχωρήσεως του Σεβασ. Μητροπολίτη Τριφυλίας και Ολυμπίας κ.κ. Στεφάνου, τεμάχιο του ιερού λειψάνου του Αγίου είναι θησαυρισμένο στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Αγίου Γεωργίου Νεαπόλεως, για μόνιμη ευλογία του χριστεπώνυμου πληρώματος της Ιεράς Μητροπόλεως. Η μνήμη του Αγίου Γεωργίου του Νεαπολίτη τιμάται στις 3 Νοεμβρίου.

Ο άγιος νεομάρτυς Αθανάσιος ο ΚOYΛΑΚΙΩΤΗΣ

Μαρτύρησε στη Θεσσαλονίκη στις 8 Σεπτεμβρίου το 1774

Ο Άγιος καταγόταν από την Κουλακιά, χωριό της Θεσσαλονίκης. Ο πατέρας του, ευσεβής προεστώς της περιοχής εκείνης, φρόντισε να τον μορφώσει κοντά στους πιο φημισμένους δασκάλους της εποχής, τον Αθανάσιο τον Πάριο στη Θεσσαλονίκη και κατόπιν στην Αθωνιάδα , το σχολείο του Βατοπαιδίου όπως λεγόταν, με δασκάλους τον Παναγιώτη Παλαμά και Νικόλαο Τζαρτζούλιο. Είχε λάβει για την εποχή του τέλεια παιδεία επιστημονική και πνευματική. Φεύγοντας από την Αθωνιάδα ήρθε στην Κωνσταντινούπολη και έμεινε δυο χρόνια κοντά στον Πατριάρχη Αντιοχείας Φιλήμονα. Μετά γύρισε στο Άγιον Όρος και από εκεί στην πατρίδα του.

Στην Κουλακιά υπήρχε βασιλικός μενζιλχανάς, μια αίθουσα όπου μαζευόντουσαν άνθρωποι από διάφορα μέρη του κόσμου, μάθαιναν νέα και αντάλλασσαν ιδέες και απόψεις. Συνήθιζε λοιπόν ο Αθανάσιος να πηγαίνει εκεί ,να ακούει ειδήσεις και να συζητά, ως λόγιος που ήταν .

Κάποια μέρα, καθώς γνώριζε άριστα την τουρκική και αραβική γλώσσα, συνομιλούσε περί θρησκείας μ’ ένα Τούρκο εμίρη και του είπε πως η θρησκεία σας περιλαμβάνεται σ’ αυτά τα λόγια και απονήρευτα απήγγειλε το σαλαβάτι, ομολογία πίστεως των μουσουλμάνων. Αμέσως τότε ο εμίρης του λέει : Είπες το σαλαβάτι, έγινες Τούρκος. Μη γένοιτο του απάντησε ο άγιος, μόνο είπα τι λέει η πίστη σας. Ο εμίρης όμως δεν έχασε καιρό κι αμέσως ,αφού παρέδωσε τον Αθανάσιο στον υπεύθυνο του μενζιλχανέ να τον φυλάει, έτρεξε στη Θεσσαλονίκη, στον μουλά ιεροδικαστή, όπου συκοφάντησε τον νέο πως αλλαξοπίστησε. Έστειλε τότε ο μουλάς να φέρουν τον άγιο στη Θεσσαλονίκη .Άκουσε και εξέτασε την υπόθεση και έκρινε πολύ σωστά ότι αυτό που έγινε δεν ήταν ομολογία πίστεως . Μάλιστα απευθυνόμενος στον εμίρη του είπε : Κι εσύ αν ήξερες τα λόγια της χριστιανικής θρησκείας και τα έλεγες θα σήμαινε πως έγινες χριστιανός ; Όμως οι αγάδες που ήσαν παρόντες έκαναν μεγάλη φασαρία φωνάζοντας πως δεν πρέπει να περιπαίζεται η πίστη και επηρέασαν τον μουλά . Άρχισε τότε να τον παρακινεί άλλοτε με κολακείες άλλοτε με φοβέρες ότι πρέπει να ακολουθήσει το ισλάμ αφού από τον Θεό δήθεν παρακινούμενος έκανε την ομολογία και ότι η πίστη δεν πρέπει να περιπαίζεται . Ο άγιος, όντας βεβαιόπιστος και σταθερός στην ομολογία του, αντιστεκόταν λέγοντας πως η μόνη αληθινή πίστη είναι η χριστιανική. Τότε ο μουλάς πρόσταξε να τον κλείσουν στη φυλακή μήπως και αλλάξει γνώμη.

Έμεινε στη φυλακή αρκετές ημέρες , χωρίς να τον επισκεφθεί κανείς, ούτε ο ίδιος του ο πατέρας, μολονότι με τα χρήματά του και τις γνωριμίες του μπορούσε να τον απαλλάξει, διότι διαδόθηκε πως ο Αθανάσιος εσαλαβάτισε, έγινε μουσουλμάνος δηλαδή και ύστερα μεταμελήθηκε. Έτσι ο φόβος τον έκανε άσπλαχνο απέναντι στον γιο του, που υπήρξε το στολίδι του γένους του.

Μετά από κάποιες ημέρες έβγαλε από τη φυλακή ο μουλάς τον καλλίνικο Αθανάσιο και τον προέτρεψε πάλι να εξισλαμισθεί. Επειδή ο άγιος παρέμενε στερεός και αμετάτρεπτος στην πίστη, διατάχθηκε ο απαγχονισμός του. Ήταν εικοσιπέντε ετών.

Τον απαγχόνισαν έξω από τη Θεσσαλονίκη και τον έθαψαν οι Χριστιανοί ζητιάνοι στην περιοχή της Αγίας Παρασκευής , την ημέρα κατά την οποία η Εκκλησία μας γιορτάζει το πάνσεπτο Γενέσιον της Υπεραγίας Θεοτόκου.

Άγιος Ακάκιος Ασβεστοχωρίτης

Ο Αθανάσιος (αυτό ήταν το κοσμικό όνομα του Ακακίου) καταγόταν από το Νεοχώρι (σημερινό Ασβεστοχώρι) της Θεσσαλονίκης. Οι γονείς του, ευρισκόμενοι στις Σέρρες, αναγκάζονται να παραδώσουν τον εννιάχρονο Αθανάσιο σε κάποιον υποδηματοποιό για να του διδάξει την τέχνη του. Η σκληρή συμπεριφορά του αφεντικού του και η κακομεταχείριση τον εξώθησαν στην εξόμωση προκειμένου να απαλλαγεί από τα βάσανα για να ζήσει μια καλύτερη ζωή. Μεγάλη Παρασκευή τον έπεισαν να αλλαξοπιστήσει! Να αρνηθεί το Χριστό! Να γίνει Μωαμεθανός! Υιοθετήθηκε από τον Τούρκο ηγεμόνα της περιοχής Ισούφ Μπέη κι έμεινε κοντά του εννιά χρόνια.

Σε ηλικία δεκαοχτώ ετών και εξαιτίας προβλημάτων που είχε με τη μητριά του συκοφαντήθηκε και εκδιώχθηκε. Τότε άρχισε ο δρόμος της επιστροφής. Γυρίζει κοντά στους γονείς του, στη Θεσσαλονίκη. Ακολουθώντας τις συμβουλές τους μεταβαίνει στο 'Αγιον 'Ορος, όπου αφού περιπλανήθηκε σε αρκετές μονές, καταλήγει τελικά στη Σκήτη του Τιμίου Προδρόμου, στη συνοδεία του Γέροντος Νικηφόρου, υποτακτικός στο Γέροντα Ακάκιο. Γίνεται μοναχός με το όνομα Ακάκιος και έπειτα από διάστημα έντονης ασκήσεως, έχοντας τις ευλογίες των πατέρων, ξεκινάει στις 10 Απριλίου 1816 για την Κωνσταντινούπολη, για να ξεπλύνει τη ντροπή που ένιωθε... Το Σάββατο 29 Απριλίου, αφού προετοιμάστηκε κατάλληλα λαμβάνοντας τα άχραντα μυστήρια, φτάνει «εις τό ανώτατον κριτήριον των Οθωμανών», όπου ομολογεί δημοσίως και με παρρησία την πίστη του στο Χριστό... Στην προσπάθειά τους να τον μεταπείσουν, τον φυλακίζουν, τον κολακεύουν, τον εκφοβίζουν, του δίνουνε υποσχέσεις, τον βασανίζουν. Δεν τον κλονίζουν όμως. Και όταν βλέπουν το σταθερό του φρόνημα, καταλαβαίνουν πως μάταια κοπιάζουν. Αποφασίζουν, λοιπόν, να τον σκοτώσουν. '

Ετσι, την 1η Μαΐου 1816, ημέρα Δευτέρα και ώρα 5η «εις τόπον καλούμενον Δακτυλόπορτον» ο Ακάκιος παρέδωσε δια του ξίφους το αίμα του. Την τρίτη ημέρα από το μαρτύριό του εξαγοράζεται το λείψανό του και μεταφέρεται στο 'Αγιον 'Ορος. Στις 9 Μαΐου, στην Καλύβη του αγίου Νικολάου, ενταφιάζεται, σύμφωνα με την επιθυμία του, στο παρεκκλήσι των οσιομαρτύρων Ευθυμίου και Ιγνατίου, μπροστά στην εικόνα της Παναγίας. Η κοινή μνήμη των τριών οσιομαρτύρων, του αγίου Ευθυμίου από τη Δημητσάνα, του Αγίου Ιγνατίου από την παλιά Ζαγορά και του αγίου Ακακίου του Νεοχωρίτου (Ασβεστοχωρίτου) τιμάται την 1η Μαΐου, ημέρα του μαρτυρίου του Ακακίου. Ο άγιος Ακάκιος είναι ένας από τους τοπικούς αγίους της αγιοτόκου Μητροπόλεώς μας. Εξαιρετικά δε τιμάται στο Ασβεστοχώρι, ιδιαίτερο τόπο καταγωγής του.

Τερριρέμ.

Του Δημήτρη Παπαδημητρίου

(Ιεροψάλτου)

(Μάθημα 16ο)

Α) Τερριρέμ

Σειρά ασήμαντων λέξεων, που χρησιμεύουν ως μελωδικοί

καλλωπισμοί στην ψαλμωδία για τα αργά εκκλησιαστικά μέλη

(παπαδικής) για την παράταση των Εκκλησιαστικών Ι. Ακολουθιών

(ιδίως στις Αγρυπνίες των μοναστηριών).

Για το σκοπό αυτό χρησιμοποιήθηκαν και άλλα πλέγματα

λέξεων. Ίσως να έγινε απομίμηση στα χωρίς σημασία μουσικά

επιφωνήματα που χρησιμοποιούσαν οι αρχαίοι Έλληνες μουσικοί.

Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι το άκλιτο «τερριρέμ» προέρχεται

από το αραβικό (πιθανόν) «τέρεννουμ», που σημαίνει ψαλμωδία,

τερέτισμα.

Κατά των «τερρερισμών» ξεσπάθωσαν δριμύτατα οι

σχολιαστές του «ΠΗΔΑΛΙΟΥ» μοναχοί Νικόδημος και Αγάπιος, ο

αρχιεπίσκοπος Ζακύνθου Διονύσιος Λάτας, ο Πατριάρχης

Κωνσταντίνος ο Ε! και πολλοί άλλοι.

Η ΑΓΙΑ ΑΝΑΦΟΡΑ. Στώμεν καλώς· στώμεν μετά φόβου· πρόσχωμεν την αγίαν Αναφοράν Εν ειρήνη προσφέρειν.

Στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου, πρόσχωμεν, την αγίαν αναφοράν, εν ειρήνη προσφέρειν.

ΧΟΡΟΣ

Έλεον ειρήνης, θυσίαν αινέσεως.

ΙΕΡΕΥΣ

Ο Ιερεύς λαμβάνει το ριπίδιον, ριπίζει τα άγια λέγων:

Η χάρις του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και η αγάπη του Θεού και του Πατρός και η κοινωνία του Αγίου Πνεύματος είη μετά πάντων υμών.

Και βλέπων προς τον λαόν, ευλογεί αυτόν.

ΧΟΡΟΣ

Και μετά του πνεύματός σου.

Ο Ιερεύς υψών τας χείρας του εκφωνεί

ΙΕΡΕΥΣ

Άνω σχώμεν τας καρδίας.

ΧΟΡΟΣ

Έχομεν προς τον Κύριον.

Και βλέπων προς την εικόνα του Χριστού λέγει

Ευχαριστήσωμεν τω Κυρίω.

ΧΟΡΟΣ

Άξιον και δίκαιον εστί.

Ο Ιερεύς απάρχεται της αγίας Αναφοράς

ΙΕΡΕΥΣ

Άξιον και δίκαιον σε υμνείν, σε ευλογείν, σε αινείν, σοι ευχαριστείν, σε προσκυνείν εν παντί τόπω της δεσποτείας σου. Συ γαρ ει Θεός ανέκφραστος, απερινόητος, αόρατος, ακατάληπτος, αεί ων, ωσαύτως ων, συ και ο μονογενής σου Υιός, και το Πνεύμα σου το Άγιον. Συ εκ του μη όντος εις το είναι ημάς παρήγαγες, και παραπεσόντας ανέστησας πάλιν και ουκ απέστης πάντα ποιών, έως ημάς εις τον ουρανόν ανήγαγες, και την βασιλείαν σου, εχαρίσω την μέλλουσαν. Υπέρ τούτων απάντων ευχαριστούμέν σοι, και τω μονογενεί σου Υιώ και τω Πνεύματί σου τω Αγίω. Υπέρ πάντων, ων ίσμεν, και ων ουκ ίσμεν, των φανερών και αφανών ευεργεσιών, των εις ημάς γεγενημένων. Ευχαριστούμεν σοι και υπέρ της λειτουργίας ταύτης, ην εκ των χειρών ημών δέξασθαι καταξίωσας, καίτοι σοι παρεστήκασι χιλιάδες Αρχαγγέλων και μυριάδες Αγγέλων, τα Χερουβείμ και τα Σεραφείμ, εξαπτέρυγα, πολυόμματα, μετάρσια, πτερωτά,

Τον επινίκιον ύμνον άδοντα, βοώντα, κεκραγότα, και λέγοντα,

ΧΟΡΟΣ

Άγιος, άγιος, άγιος, Κύριος Σαβαώθ, Πλήρης, ο ουρανός και η γη της δόξης σου. Ωσαννά εν τοις υψίστοις, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου. Ωσαννά ο εν τοις υψίστοις.

Ο Διάκονος αίρων τον Αστερίσκον εκ του Αμνού, ποιεί Σταυρού τύπον επάνω του Δισκαρίου και αποσπογγίζει ελαφρώς τα άκρα αυτού επί του Ειλητού. Είτα ασπάζεται αυτόν ο Ιερεύς και ο Διάκονος, όστις θέτει τούτον επάνω του δεδιπλωμένου Αέρος. Και όταν πληρωθει τοΆγιος, άγιος, άγιος, Κύριος Σαβαώθ, ο Ιερεύς συνεχίζει:

Μετά τούτων και ημείς των μακαρίων δυνάμεων, Δέσποτα φιλάνθρωπε, βοώμεν και λέγομεν, Άγιος ει και πανάγιος, συ και ο μονογενής σου Υιός και το Πνεύμα σου το Άγιον. Άγιος ει και πανάγιος και μεγαλοπρεπής η δόξα σου, Ος τον κόσμον σου ούτως ηγάπησας, ώστε τον Υιόν σου τον μονογενή δούναι, ίνα πας ο πιστεύων

εις αυτόν μη απόλυται, αλλ’ έχη ζωήν αιώνιον. Ός ελθών και πάσαν την υπέρ ημών οικονομίαν πληρώσας, τη νυκτί, η παρεδίδοτο, μάλλον δε εαυτόν παρεδίδου υπέρ της του κόσμου ζωής, λαβών άρτον εν ταις αγίαις αυτού και αχράντοις και αμωμήτοις χερσίν, ευχαριστήσας και ευλογήσας, αγιάσας, κλάσας, έδωκε τοις αγίοις αυτού Μαθηταίς και Αποστόλοις, ειπών·

Λάβετε, φάγετε, τούτο μου εστί το Σώμα, το υπέρ υμών κλώμενον εις άφεσιν αμαρτιών.

ΧΟΡΟΣ: Αμήν.

Ο Διάκονος απτόμενος του ιδίου Οραρίου δείκνυσι και αυτός, συν τω Ιερεί, τον άγιον Δίσκον. Επίσης και το Ποτήριον όταν είπη ο Ιερεύς:

Ομοίως και το ποτήριον μετά το δειπνήσαι, λέγων·

Πίετε εξ αυτού πάντες, τούτο εστί το Αίμα μου, το της Καινής Διαθήκης, το υπέρ ημών και πολλών εκχυνόμενον εις άφεσιν αμαρτιών.

ΧΟΡΟΣ: Αμήν.

Ο Ιερεύς κλινόμενος την κεφαλήν λέγει την ευχήν ταύτην

Μεμνημένοι τοίνυν της σωτηρίου ταύτης εντολής, και πάντων των υπέρ ημών γεγενημένων, του σταυρού, του τάφου, της τριημέρου αναστάσεως, της εις ουρανούς αναβάσεως, της εκ δεξιών καθέδρας, της δευτέρας και ενδόξου πάλιν παρουσίας.

Τα Σα εκ των Σων, σοι προσφέρομεν κατά πάντα, και δια πάντα.

Όταν λέγει ο Ιερεύς «Τα Σα εκ των Σων» ο Διάκονος υψώνει τα άγια σταυροειδώς, υψών το άγιον Δισκάριον δια της δεξιάς και το άγιον Ποτήριον δια της αριστεράς.

ΧΟΡΟΣ

Σε υμνούμεν, σε ευλογούμεν, σοι ευχαριστούμεν, Κύριε, και δεόμεθά σου, ο Θεός ημών.

ΙΕΡΕΥΣ

Έτι προσφέρομέν σοι την λογικήν ταύτην και αναίμακτον λατρείαν, και παρακαλούμεν σε και δεόμεθα, και ικετεύομεν. Κατάπεμψον το Πνεύμα σου το Άγιον εφ’ ημάς, και επί τα προκείμενα δώρα ταύτα.

ΔΙΑΚΟΝΟΣ: Ευλόγησον, Δέσποτα, τον άγιον Άρτον.

Και ευλογών ο Ιερεύς το άγιον Άρτον λέγει:

Και ποίησον τον μεν άρτον τούτον, τίμιον Σώμα του Χριστού σου.

ΔΙΑΚΟΝΟΣ: Αμήν. Ευλόγησον, Δέσποτα, τον άγιον Ποτήριον.

Και ευλογών ο Ιερεύς επάνω του αγίου Ποτηρίου λέγει:

Το δε εν τω ποτηρίω τούτω, τίμιον Αίμα του Χριστού σου.

ΔΙΑΚΟΝΟΣ: Αμήν. Ευλόγησον, Δέσποτα, αμφότερα τα Άγια.

Και ευλογών ο Ιερεύς αμφότερα τα Άγια λέγει:

Μεταβαλών τω Πνεύματί σου τω Αγίω.

ΔΙΑΚΟΝΟΣ: Αμήν. Αμήν. Αμήν.

ΙΕΡΕΥΣ

Ώστε γενέσθαι τοις μεταλαμβάνουσιν εις νήψιν ψυχής, εις άφεσιν αμαρτιών, εις κοινωνίαν του Αγίου σου Πνεύματος, εις Βασιλείας ουρανών πλήρωμα, εις παρρησίαν την προς σε, μη εις κρίμα η εις κατάκριμα.

Έτι προσφέρομέν σοι την λογικήν ταύτην λατρείαν υπέρ των εν πίστει αναπαυσαμένων Προπατόρων, Πατέρων, Πατριαρχών, Προφητών, Αποστόλων, Κηρύκων, Ευαγγελιστών, Μαρτύρων, Ομολογητών, Εγκρατευτών, Διδασκάλων, και παντός πνεύματος δικαίου εν πίστει τετελειωμένου.

Και λαβών το θυμιατήριον, θυμιά τα Άγια τρις επί τρίτον λέγων εκφώνως

Εξαιρέτως της Παναγίας, αχράντου, υπερευλογημένης, ενδόξου, Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας.

Ο Διάκονος λαβών το θυμιατήριον και ίσταται εις το πίσω μέρος της αγίας Τραπέζης, μνημονεύει καθ' εαυτού ων αν βούληται ζώντων τε και τεθνεώτων.

"Οι τα Χερουβεὶμ μυστικώς εικονίζοντες και τη Ζωοποιώ Τριάδι τον Τρισάγιον ύμνον.............

Χερουβικός Ύμνος ή απλώς «Χερουβικό» λέγεται ο χριστιανικός ύμνος που αναφέρεται στις ΤΑΞΕΙΣ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ και ιδιαίτερα στα ΧΕΡΟΥΒΕΙΜ και που ψάλλεται κατά τη ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ σε αργό μέλος από το χορό πριν από την έξοδο τωνΤΙΜΙΩΝ ΔΩΡΩΝ . Στη διάρκεια του Χερουβικού ο ιερέας διαβάζει τη σχετική ευχή και την ώρα που θυμιάζει ψάλλει τον 50ό ψαλμό (της Μετανοίας). Αν είναι Κυριακή, ο ιερέας λέγει, μυστικά πάντα, και τον αναστάσιμο ύμνο "Ἀνάστασιν Χριστοῦ θεασάμενοι...".

"Οι τα Χερουβεὶμ μυστικώς εικονίζοντες και τη Ζωοποιώ Τριάδι τον Τρισάγιον ύμνον προσᾴδοντες πάσαν την βιωτικὴν αποθώμεθα μέριμναν ως τον βασιλέα των όλων υποδεξόμενοι ταις αγγελικαίς αοράτως δορυφορούμενον τάξεσιν • Αλληλούϊα.",

Ο ΥΜΝΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ - Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ -

Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, γέγονα χάλκος ήχων ή κύμβαλον αλαλάζον.

2. και εάν έχω προφητείαν και είδω τα μυστήρια πάντα και πάσαν την γνώσιν, και εάν έχω πάσαν την πίστιν, ώστε όρη μεθιστάνειν, αγάπην δε μη έχω, ουδέν είμι.

3. και εάν ψωμίσω πάντα τα υπάρχοντά μου, και εάν παραδώ το σώμα μου ίνα καυθήσομαι, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ωφελούμαι.

4. Η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, η αγάπη ου ζηλοί, η αγάπη ου περπερεύεται, ου φυσιούται,

5. ουκ ασχημονεί, ου ζητεί τα εαυτής, ου παροξύνεται, ου λογίζεται το κακόν,

6. ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία

7. πάντα στέγει πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει.

8. η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει. Είτε δε προφητείαι καταργηθησόνται,

είτε γλώσσαι παύσονται, είτε γνώσις καταργηθήσεται.

9. εκ μέρους δε γιγνώσκομεν και εκ μέρους προφητεύομεν

10. όταν δε έλθη το τέλειον, τότε το εκ μέρους καταργηθήσεται

11. ότε ήμην νήπιος, ως νήπιος εφρόνουν, ως νήπιος ελογιζόμην

ότε δε γέγονα ανήρ, κατήργηκα τα του νηπίου

12. βλέπομεν γαρ άρτι δι’ εσόπτρου εν αινίγματι, τότε δε πρόσωπον

άρτι γιγνώσκω εκ μέρους, τότε δε επιγνώσομαι καθώς και επεγνώσθην.

13. νυνί δε μένει πίστις, ελπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα

μείζων δε τούτων η αγάπη.

Α΄ ΠΡΟΣ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ, ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΓ΄

Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΩΝ ΜΑΚΑΡΙΣΜΩΝ- Η ΕΠΙ ΤΟΥ ΟΡΟΥΣ ΟΜΙΛΙΑ.

1. μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι, ότι αυτών είναι η βασιλεία των ουρανών

2.μακάριοι οι πενθούντες, ότι αυτοί παρακληθήσονται.

3.μακάριοι οι πραείς, ότι αυτοί κληρονομήσουσιν την γήν.

4.μακάριοι οι πεινώντες και διψώντες την δικαιοσύνην,ότι αυτοί χορτασθήσονται.

5.μακάριοι οι ελεήμονες, ότι αυτοί ελεηθήσονται.

6.μακάριοι οι καθαροί τη καρδία ότι αυτοί ελεηθήσονται.

7.μακάριοι οι ειρηνοποιοί, ότι αυτοί υιοί θεού κληθήσονται.

8.μακάριοι οι δεδιωγμένοι ένεκεν δικαιοσύνης, ότι αυτών έστιν η βασιλεία των ουρανών.

9.μακάριοι έστε όταν ονειδίσωσιν υμάς και διώξωσι και είπωσι πάν πονηρόν ρήμα καθ'υμών ψευδόμενοι ένεκεν εμού.Χαίρεται και αγαλλιάσθε ότι ο μισθός υμών πολύς εν τοις ουρανοίς.

Αίνει, η ψυχή μου, τον Κύριον· αινέσω Κύριον εν τη ζωή μου· ψαλώ τω Θεώ μου έως υπάρχω.

Ψαλμός ΡΜΕ΄. 145

Αίνει, η ψυχή μου, τον Κύριον· αινέσω Κύριον εν τη ζωή μου· ψαλώ τω Θεώ μου έως υπάρχω. Μή πεποίθατε επ΄ άρχοντας, επί υιούς ανθρώπων, οίς ούκ έστι σωτηρία. Εξελεύσεται το πνεύμα αυτού και επιστρέψει εις την γην αυτού. Εν εκείνη τη ημέρα απολούνται πάντες οι διαλογισμοί αυτού. Μακάριος, ού ο Θεός Ιακώβ βοηθός αυτού, η ελπίς αυτού επί Κύριον τον Θεόν αυτού. Τον ποιήσαντα τον ουρανόν και την γην, την θάλασσαν και πάντα τα εν αυτοίς. Τον φυλάσσοντα αλήθειαν εις τον αιώνα, ποιούντα κρίμα τοις αδικουμένοις, διδόντα τροφήν τοις πεινώσι. Κύριος λύει πεπεδημένους· Κύριος σοφοί τυφλούς· Κύριος ανορθοί κατερραγμένους· Κύριος αγαπά δικαίους. Κύριος φυλάσσει τους προσηλύτους. Ορφανόν και χήραν αναλήψεται και οδόν αμαρτωλών αφανιεί. Βασιλεύσει Κύριος εις τον αιώνα, ο Θεός σου, Σιών, εις γενεάν και γενεάν.

Ευλόγει η ψυχή μου, τον Κύριον και πάντα τα εντός μου το όνομα το άγιον αυτού.

Ψαλμός ΡΒ΄. 102

Ευλόγει η ψυχή μου, τον Κύριον και πάντα τα εντός μου το όνομα το άγιον αυτού.

Ευλόγει η ψυχή μου τον Κύριον και μή επιλανθάνου πάσας τας ανταποδόσεις αυτού.

Τον ευϊλατεύοντα πάσας τας ανομίας σου, τον ιώμενον πάσας τας νόσους σου.

Τον λυτρούμενον εκ φθοράς την ζωήν σου, τον στεφανούντα σε εν ελέει και οικτιρμοίς.

Τον εμπιπλώντα εν αγαθοίς την επιθυμίαν σου, ανακαινισθήσεται ως αετού η νεότης σου.

Ποιών ελεημοσύνας ο Κύριος και κρίμα πάσι τοις αδικουμένοις.

Εγνώρισε τας οδούς αυτού τω Μωϋσή, τοις υιοίς Ισραήλ τα θελήματα αυτού.

Οικτίρμων και ελεήμων ο Κύριος, μακρόθυμος και πολυέλεος· ουκ εις τέλος οργισθήσεται, ουδέ εις τον αιώνα μηνιεί.

Ού κατά τας ανομίας ημών εποίησεν ημίν, ουδέ κατά τας αμαρτίας ημών ανταπέδωκεν ημίν.

Ότι κατά το ύψος του ουρανού από της γης εκραταίωσε Κύριος το έλεος αυτού επί τους φοβουμένους αυτόν.

Καθόσον απέχουσιν ανατολαί από δυσμών, εμάκρυνεν αφ΄ ημών τας ανομίας ημών.

Καθώς οικτείρει πατήρ υιούς, ωκτείρησε Κύριος τους φοβουμένους αυτόν, ότι αυτός εγνω το πλάσμα ημών, εμνήσθη ότι χούς έσμεν.

΄Ανθρωπος, ωσεί χόρτος αι ημέραι αυτού, ωσεί άνθος του αγρού ούτως εξανθήσει.

Ότι πνεύμα διήλθεν εν αυτώ και ούχ υπάρξει και ουκ επιγνώσεται έτι τον τόπον αυτού.

Το δε έλεος του Κυρίου από του αιώνος και έως του αιώνος επί τους φοβουμένους αυτόν.

Και η δικαιοσύνη αυτού επί υιοίς υιών, τοις φυλάσσουσι την διαθήκην αυτού και μεμνημένοις των εντολών αυτού του ποιήσαι αυτάς.

Κύριος εν τω ουρανώ ητοίμασε τον θρόνον αυτού και η βασιλεία αυτού πάντων δεσπόζει.

Ευλογείτε τον Κύριον, πάντες οι άγγελοι αυτού, δυνατοί ισχύϊ ποιούντες τον λόγον αυτού, του ακούσαι της φωνής των λόγων αυτού.

Ευλογείτε τον Κύριον, πάσαι αι δυνάμεις αυτού, λειτουργοί αυτού οι ποιούντες το θέλημα αυτού.

Ευλογείτε τον Κύριον, πάντα τα έργα αυτού, εν παντί τόπω της δεσποτείας αυτού· ευλόγει η ψυχή μου, τον Κύριον.

ΠΑΤΗΡ ΕΥΜΕΝΙΟΣ. Ο ΚΡΥΦΟΣ ΑΓΙΟΣ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΑΣ. ΣΙΜΩΝΟΣ ΜΟΝΑΧΟΥ

Πρόκειται για μία εξαιρετικά προσεγμένη έκδοση, πού μας παρουσιάζει ζωντανά ένα Γέροντα, πού ο μακαριστός πατήρ Πορφύριος είχε ονομάσει «κρυφό Άγιο της εποχής μας». Κληρικοί, μοναχοί και μοναχές, και ένα πλήθος απλών ανθρώπων καταθέτουν βιογραφικά στοιχεία για τον Γέροντα, αναμνήσεις βιωμάτων από την συναναστροφή μαζί του, θαυμαστά γεγονότα, λόγους οικοδομής πού άκουσαν...
από το στόμα του, φωτογραφίες και επιστολές του.
Διατηρώντας τον προσωπικό τρόπο εκφράσεως κάθε μαρτυρίας, και συνδέοντας με σεμνό και αρμονικό τρόπο ένα πλουσιότατο σε πληροφορίες υλικό, το βιβλίο ζωντανεύει τον Γέροντα στον κάθε αναγνώστη, προσφέροντας συγχρόνως πολύτιμη πνευματική ωφέλεια.

Έτος έκδοσης: 2009

Σελίδες: 460

The Lord's Prayer (in Greek). chanted by the choir of St. George in Karitsi, Athens - Greece

Ψάλλει η χορωδία του Αγίου Γεωργίου στο Καρύτση, Αθήνα -

Πάτερ Ιεράρχα Νικόλαε, πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Ρύστης πλεόντων ανεδείχθης, ώ Νικόλαε, και των χηρών προστάτης, ορφανών τε λιμήν, και πλουτιστής πενήτων διό και ημάς λύτρωσαι εκ κινδύνων σαις πρεσβείαις.

Ξένα Νικόλαε εργάζη, εν θαλάσση μακράν και πάση υφηλίω, ταχυδρόμους αεί, και πάσχοντας προφθάνων, και τούτους εκλυτρούμενος, εκ των νόσων και κινδύνων.

Χειμάζει μεν των κίνδυνων ο σάλος, ουκ ισχύει δε βυθίσαι με Μάκαρ' σε γαρ αεί Κυβερνήτην πλουτήσας, προς γαληνόν τον λιμένα ηδύνομαι, και φθάνω μέχρις ουρανού, δια σου Ιεράρχα Νικόλαε.

Ο Πατήρ Sofian o Ποιμένας του Μοναστηριού Antim, καταδικάστηκε σε 15 χρόνια σκληρής εργασίας το 1958 από τους κομμουνιστές.

Ήταν

Ήταν 90 χρόνων στη συνέντευξη λίγο πριν πάει να συναντήσει τον Χριστό.

Εμφανίστηκε φωτεινός σταυρός στη Ρωσία - Sign in the Sky

Αλλο ένα σημάδι στον ουρανό
Εχει περάσει ένας χρόνος που είχε δημοσιευτεί ένα ερασιτεχνικό βίντεο από ένα θαύμα στον ουρανό.Για μια ακόμη φορά εμφανίζεται στον ουρανό το σημείο του Σταυρού.Το γεγονός έγινε στη ρωσική περιφέρεια Kostroma.
Ένας κάτοικος της πόλης Sharya,στην Ρωσία, έγινε μάρτυρας ενός περίεργου φαινομένου: Στον ουρανό πάνω από το σπίτι του είδε έναν λαμπερό σταυρό.Ο Βλαντιμίρ Rostovcev τράβηξε ένα βίντεο με την φωτογραφική του μηχανή. Νωρίς το πρωί επρόκειτο να πάει στην εργασία του, αλλά ανακάλυψε ότι δεν μπορούσε να βάλει μπροστά το αυτοκίνητο του.Εκείνη την στιγμή την προσοχή του την τράβηξε το απίστευτο θέαμα ... Ο σταυρός ήταν στη μέση του αέρα για λίγα λεπτά.Μετά διαλύθηκε.
Ο Vladimir λέει: «Είναι περίεργο, αλλά αφού έφυγε ο σταυρός το αυτοκίνητό μου ήταν μακριά και δεν αντιμετώπιζε κανένα πρόβλημα ..."

Another Sign in the Sky
Its been over a year since I posted someones amateur video of a miracle in the skies. Once again, I received an email with a link to a You Tube clip of a Cross which appeared in the skies in the Russian Kostroma region.

www.agiazoni.gr

ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΕΝΟΣ ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΟΥ.

Κύριε, το ξέρεις πώς μπήκα ήδη στα γηρατειά.

Βοήθησε με να συνειδητοποιώ όλο και βαθύτερα

αυτήν την πραγματικότητα, ώστε να μη γίνομαι

τυραννικός ή βαρετός ή επαχθής ή ασυμπαθής και

σιχαμερός στους γύρω μου και ιδιαίτερα στους τυχόν συνεργάτες μου.

Απάλλαξε με από το να επιμένω στις παλαιωμένες ιδέες μου με πείσμα γεροντικό.

Δεν σου ζητώ να βελτίωσης την κρίση ή τη μνήμη μου.

Μου έδωσες τα ανεκτίμητα αυτά δώρα σ' ένα βαθμό στη γόνιμη ηλικία μου.

Σε ευχαριστώ για το πολύτιμο αυτό δώρο της

αγαθοσύνης Σου.

Τώρα πια καθώς υποβαθμίζεται ή όλη μου βιολογική,

ψυχολογική και πνευματική ύπαρξη, συνακολουθεί

νομοτελώς και της κρίσης και της

μνήμης μου ή υποβάθμιση. Συχνά αύτη ή κατάσταση

με μειώνει, με λυπεί, με ταπεινώνει αφάνταστα και όχι

σπάνια με εξευτελίζει στα ίδια μου τα μάτια αναγκάζοντας με να ζητώ

ολοένα συγγνώμη για τις μικρές ή τις μεγάλες γκάφες μου.

Δεν κατανοώ βέβαια πλήρως αυτήν την αλλοίωση.

Όμως Εσύ, Κύριε, ξέρεις πόσο

και ή σμίκρυνση και συρρίκνωση μου και στο σημείο

αυτό μου χρειάζεται. Την αποδέχομαι ταπεινά, γιατί

Εσύ ξέρεις. και αφού Εσύ ξέρεις, δεν χρειάζεται να

ξέρω εγώ το βαθύτερο γιατί. Άλλωστε δεν μπορώ να

την κατανοήσω. Γιατί λοιπόν να θλίβομαι και να πονώ και γι' αυτό;

Δεν πρέπει να αποδέχομαι ταπεινά τη

φθαρτότητα της φύσης μου;

Και δεν πρέπει να υποτάσσομαι κι εγώ ταπεινά στην τάξη, πού Εσύ με τόση αγαθότητα για τα πλάσματα Σου, επομένως και για μένα, καθόρισες;

Σφράγισε με απαραβίαστη σφραγίδα τα φλύαρα

χείλη μου για να μην καταπονώ τους άλλους με βαρετές και ανούσιες και χωρίς κανένα ενδιαφέρον ή νόημα πια χιλιοειπωμένες διηγήσεις παρωχημένων γεγονότων

κάποιων μακρινών και λησμονημένων χρόνων μιας ασήμαντης εποχής.

Παράλληλα όμως απάλυνε τις αντιδράσεις και τις κρίσεις μου για την κρίση και

τη μνήμη των άλλων. και μην επιτρέψεις ποτέ να νοιώσω

νυγμούς ζήλιας για τη φρεσκάδα της μνήμης

και τη δύναμη της κρίσης των άλλων.

Κάνε, αντίθετα, να χαίρομαι γι' αυτό και να Σε ευχαριστώ ολόψυχα

για τα άνθη της νεότητας, όταν τυχαίνει να βρίσκομαι ανάμεσα τους και να οσφραίνομαι το άρωμα τους.

Δίδαξέ με τη σημασία των λόγων του Αποστόλου Σου.

« Ει και ο έξω ημών άνθρωπος διαφθείρεται, άλλα ο έσωθεν

ανακαινούται ημέρα και ήμερα» (Β' Κορ. δ' .16.) Και να αγωνίζομαι να ζω αυτήν την πραγματικότητα.

Τέλος στήριξε τα παραπαίοντα και ασταθή βήματα μου με τον «βραχίονα Σου τον υψηλόν», ώστε να κυλιέμαι πια στη γη και να φρονώ τα «γεώδη», αλλά

αντίθετα να έχω στραμμένα τα βλέμματα μου στον ουρανό και να φρονώ τα ουράνια, έως ότου αναπαυθώ στη στοργική Σου θεία αγκάλη.

ΚΥΡΙΕ ΜΟΥ, ΚΥΡΙΕ ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ .ΑΜΗΝ.

ΠΑΤΗΡ ΕΥΣΕΒΙΟΣ ΒΙΤΤΗΣ

ΒΥΖΑΝΤΙΝΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑΒΥΖΑΝΤΙΝΑ ΜΝΗΜΕΙΑ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ ΚΟΖΑΝΗΣ

ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ . ΕΝΑ ΣΠΑΝΙΟ ΝΤΟΚΥΜΑΝΤΕΡ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΘΩΝΑ.

Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ ΚΑΙ Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ. ΔΙΑΛΟΓΟΙ ΜΕ ΤΟΝ Π. ΡΑΦΑΗΛ . Ι.Μ. ΤΙΜΙΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΕΣΣΕΞ ΑΓΓΛΙΑΣ.

Τι συμβουλή μπορείτε να δώσετε στους παντρεμένους; Το διαζύγιο πρέπει να γίνει δεκτό;

Θα ήταν θράσος να μιλάω εγώ για το γάμο, αλλά περιστασιακά μπορώ να μιλήσω. Διότι και στον μοναχισμό και στον γάμο ζούμε την ίδια ανθρώπινη φύση. Προφανώς και μέσα στο γάμο πρέπει να σκεφτούμε τη λύτρωση του ανθρώπου.

Όχι μόνο να το σκεφτόμαστε, αλλά και να το βιώνουμε με την προσευχή, να ζητάμε από το Θεό: «Θεέ μου, αν εγώ, δεν μπορώ, να πω εγώ στ' αυτιά του, αυτά τα πράγματα, πες του Εσύ στην καρδιά του. Άλλαξε, γλύκανε αυτή την καρδιά, επειδή δεν θέλουμε να παραβιάσουμε την εντολή σου και να χωρίσουμε».

Λοιπόν αν η μόνη λεγόμενη «λύση», το πιο μικρό κακό σημαίνει τελικά ένα χωρισμό, τότε με προσευχή, με μετάνοια, πρέπει να προγραμματίσεις ένα χωρισμό λιγότερο λυπηρό για όλους.

Σκεφτείτε πρώτα τα παιδιά. Για τα παιδιά είναι μια τραγωδία και αυτό το έχω καταλάβει πολύ περισσότερο, από τότε που είμαι πνευματικός.

Αυτό το είδος δυστυχίας πληγώνει γενιές και γενιές από παιδιά και δυστυχώς επαναλαμβάνεται.

Οπότε από τη μια ο χωρισμός και το διαζύγιο να είναι λύση όταν το κακό είναι μικρό, από την άλλη πρέπει να καλλιεργούμε την αγάπη, επειδή στην αγάπη περιλαμβάνονται όλες οι εντολές του Θεού. Όλοι συμπεριλαμβανόμαστε μέσα στην αγάπη. Η αγάπη για το Θεό πρώτα, επειδή είναι η πρώτη εντολή χωρίς την οποία τίποτα δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί. Και η αγάπη για τον πλησίον που είναι η δεύτερη.

Μα η αγάπη είναι η φύση του ανθρώπου. Δεν ξέρω ποιος από τους Αποστόλους έλεγε, ότι οι εντολές του Θεού δεν πονάνε. Οι εντολές του Θεού είναι ακριβώς αυτό που επιθυμεί η ψυχή μας στο βάθος της. Έλεγα να μην περιφρονούμε ούτε την αμαρτία, σαν δυνατότητα να ανακαλύπτουμε την αρετή, αν δεν την ξέρουμε.

Στην αμαρτία αυτό που σκανδαλίζει τις περισσότερες φορές τον άνθρωπο πλησιάζει την αγάπη.

Είναι ο πιο εύκολος πειρασμός για το διάβολο.

Αλλά δεν είναι αυτή η αγάπη ολοκληρωμένη. Δεν είναι αυτή η φύση του ανθρώπου.

Αυτή είναι μόνο μια πράξη....

Πλησιάζει όμως πιο πολύ τη μορφή της αγάπης την οποία διατάσσει ο Θεός.

Τον Θεό τον ονόμασα, να μου συγχωρήσετε την αυθάδεια, πολλές φορές στην Δύση, Θεό «επαγγελματία». Επειδή ξέρει τα πάντα. Όχι σαν τους άλλους Θεούς τις άλλες θρησκείες, τις άλλες φιλοσοφίες, οι οποίες δεν γνωρίζουν τον άνθρωπο, δεν τον ξέρουν.

Γι' αυτό δε μπορούν να του φανερώσουν την αλήθεια. Ο δικός μας Θεός είναι «επαγγελματίας». Είναι Αυτός που μας «κατασκεύασε». Ο οποίος μας ξέρει, όπως η μητέρα λέει για το παιδί της «ξέρω 'γω τι έχω». Ο Θεός γνωρίζει ξέρει από τι είμαστε φτιαγμένοι. Και γι' αυτό μπορούμε να έχουμε εμπιστοσύνη στα λόγια Του.

Έτσι όπως το μωρό αφήνεται στα χέρια της μάνας του. Τι κάνει η μάνα του; Το καταλαβαίνει όταν κλαίει, γιατί το μωρό δεν έχει τίποτε άλλο μέσα από το οποίο να ζητάει τα δικαιώματα του.

Η μάνα ξέρει πότε να το ταΐσει, πότε πρέπει να το γυρίσει από την άλλη μεριά, ξέρει να το αλλάξει, όταν λερώνεται. Αυτός είναι ο Θεός μας: Δεν θυμάμαι ποιος προφήτης έλεγε: Αυτός που έχει φτιάξει το μάτι δεν ξέρει να δει ή αυτός που έχει φτιάξει το αυτί δεν ακούει; Εγώ θα συνέχιζα. Αυτός που έχει φτιάξει την μάνα, δεν ξέρει τι είναι μια μάνα;

Οπότε μπορούμε να αφήνουμε με εμπιστοσύνη στο Θεό τις δυστυχίες, όλες τις βρωμιές μας, και ίσως μέσα από αυτή την τρυφερότητα προς το Θεό, να αφήσουμε τον εαυτό μας, ολοκληρωτικά μέχρι το τέλος, χωρίς φόβο, χωρίς ντροπή.

Γιατί κρύφθηκε ο Αδάμ στον παράδεισο, όταν άκουσε τον Θεό; Η εκκλησία μας διδάσκει να μην κρυβόμαστε και να μην σκεπαζόμαστε με συκόφυλλο. Να ερχόμαστε γυμνοί στο Θεό. Εξομολογούμαστε στο Θεό μέσω του ιερέα, ο οποίος είναι και ανθρώπινος αυτόπτης μάρτυς της εξομολόγησης, Να αφήνουμε το Θεό με τα τρυφερά του χέρια να σκεπάζει την ντροπή μας, όπως τον Αδάμ στο τέλος.

Το να ζεις μόνο πνευματικά δεν σημαίνει ότι δεν αγαπάς τους άλλους;

Η προοπτική την οποία εγώ νόμιζα περιορισμό στο Θεό, αν την κάνουμε με τη συνείδηση, ότι ο Θεός περιλαμβάνει όλα, κι αν δεν το κάνουμε με πνεύμα αποκλεισμού, αλλά εν συνθέσει, είναι δυνατόν να ζούμε μόνο πνευματικά.

Το να ζεις μόνο πνευματικά, σημαίνει πρώτα να έχεις υπ' όψιν μόνο την ουσία.

Αν ζούμε ουσιαστικά εν Χριστώ, αν ζούμε σωστά, αν ζούμε στην Ορθόδοξη Εκκλησία, με ορθή πίστη στο Θεό, δεν μπορούμε να περιφρονούμε τον άνθρωπο, ούτε να τον αμελούμε. Επειδή ο άνθρωπος είναι πιο σημαντικός απ' όλο το σύμπαν, από την μια, από την άλλη, και για να διαπιστώσεις τι είναι ο άνθρωπος πρέπει να ζεις εν πνεύματι και αλήθεια.

Τι κάνουμε αν ένας από το ανδρόγυνο έκανε μεγάλο λάθος; Συνεχίζουμε μαζί; Σφάλουμε και εμείς; Ή χωρίζουμε;

Μέχρι πού μπορεί να φθάσει η αγάπη για τον εχθρό; Λογικά μπορεί να φθάσει μέχρι το να αγαπάμε το σατανά;

Αρχίζω με την ερώτηση για την αγάπη, επειδή από εκεί αρχίζουν και εκεί τελειώνουν όλα.

Εμείς οι χριστιανοί λέμε: «Αγάπα τον εχθρό σου, αλλά ποιος είναι ο εχθρός μου; Είναι εκείνος που βάζει σε πειρασμό τον άνθρωπο. Δηλαδή ο σατανάς. Οπότε ακολουθώντας τη λογική φτάνουμε στην παραίνεση: «Αγαπά το σατανά».

Είναι δυνατόν τέτοιο πράγμα; Πρέπει να φθάσουμε μέχρι εδώ για να είμαστε Χριστιανοί; Ή κάτι πάει στραβά στη λογική;

Στην Αγγλία έχει συμβεί ένα μικρό επεισόδιο. Ένας ιερέας τρόμαξε τόσο πολύ από έναν άνθρωπο, ο οποίος μεθούσε συχνά και ο ιερέας τον ρωτάει: «Γιατί μεθάς;»

Ο μέθυσος απαντάει: επειδή στο κήρυγμα που κάνετε λέτε «αγαπάτε τους εχθρούς». Και σε μια αφίσα έξω από την εκκλησία σας λέει ότι: «Το αλκοόλ είναι ο μεγαλύτερος εχθρός». Ο Απόστολος λέει ότι ο Θεός είναι η Αγάπη.

Ο άγιος Σιλουανός, για τον οποίο έχετε ακούσει, λέει ότι ο Θεός και οι Άγιοι περιλαμβάνουν μέσα στην αγάπη τους μέχρι και την κόλαση. Ο Θεός δεν αλλάζει όπως αλλάζουμε εμείς, μας διδάσκει να γίνουμε και εμείς αμετάβλητοι.

Πρέπει να γίνουμε αμετάβλητοι στην αγάπη μας και η αγάπη για τους εχθρούς δείχνει ακριβώς αυτό, ότι: Έχουμε γίνει Αγάπη όπως και ο Θεός είναι Αγάπη. Και αν ο ίδιος δήλωσε ότι, «έτσι είναι η βούληση Του», όσο εμείς πρέπει να συνεχίσουμε με δυσκολίες, με πολλά εμπόδια, με σκανδαλισμούς, με αμαρτίες, την θεϊκή οδό της Λύτρωσης. Έχω ακούσει ότι, προσέξτε:

Ένας αριθμός ασκητών, οι οποίοι φθάσανε σ' ένα πολύ υψηλό επίπεδο αγάπης, τους έχει εξαπατήσει ο σατανάς, ο οποίος με ένα όραμα εμφανίστηκε σαν πρίγκιπας, υπερβολικά όμορφος, θεϊκός, αλλά πάρα πολύ λυπημένος, «επειδή ο Θεός τον έχει απορρίψει», πέσανε στην παγίδα του, και από την υπερβολική συμπόνια τους για το σατανά, άκουσα ότι σκανδαλιστήκανε και άρχισαν να μισούν τον Θεό και να αγαπάνε τον Σατανά.

Βλέπω και σήμερα ανθρώπους, καμιά φορά να έχουν τάση να κάνουν έτσι, αλλά εάν μέχρι το τέλος δεν τον φανερώσει ο Θεός σαν εχθρό, ούτε εμείς πρέπει να τον κατηγορούμε. Και προσπαθούμε, με προσοχή να ζούμε την εντολή της αγάπης, που μας την έδωσε ο Θεός. Η αγάπη πρέπει να φτάσει μέχρι τη Σταύρωση, μέχρι την κόλαση.

Ο άγιος Σιλουανός για να βρει την ταπείνωση, για να λυτρωθεί, έλαβε από τον Κύριο μια συμβουλή, «Κράτα το νου σου, στον Άδη και μην απελπίζεσαι», ο Σωτήρ μας έδωσε συμβουλή «να είμαστε σοφοί σαν τα φίδια και αθώοι σαν τα περιστέρια».

Και για τον Ίδιο τον Σωτήρα μας, λέει η Αγία Γραφή, «και αν οι άνθρωποι τον εκτιμούσαν», Αυτός δεν τους είχε εμπιστοσύνη, διότι ήξερε τι είναι μέσα στον άνθρωπο. Και ο Απόστολος Ιωάννης λέει: Δεν ήταν ανάγκη να του πει κανείς, τι ήταν μέσα στον άνθρωπο. Τον βλέπουμε πολλές φορές, να κρύβεται από τους ανθρώπους. Και όταν τελείωσε η αποστολή Του στη γη, ο άνθρωπος, με μερικές κινήσεις τελείωσε μαζί Του!

Όταν άφησε τον Εαυτό Του στα χέρια των ανθρώπων, μέσα σε μερικές μέρες ο άνθρωπος Τον σταύρωσε. Πρέπει να καλλιεργήσουμε στην καρδιά μας την εντολή του Θεού, όχι καταναγκαστικά, από την άποψη: «Εγώ λέω να κάνεις αυτά, επειδή Εγώ είμαι μεγάλος, και εσύ είσαι μικρός», αλλά σαν μια αποκάλυψη γι' αυτό που είναι η θεϊκή ζωή, την οποία πρέπει να επιθυμούμε και να Τον αγαπάμε.

Επειδή με δεχτήκατε σαν γιο του φιλοσόφου Νόϊκα, θα ήθελα να σας πω στο τέλος ότι καταλαβαίνω την φιλοσοφία ετυμολογικά, δηλαδή, η αγάπη για τη σοφία. Οπότε η σοφία του Θεού είναι ο Χριστός. Και έτσι λένε και οι πατέρες: Το αληθινό χριστιανικό βίωμα είναι ο Χριστός. Όλα φεύγουν από την αγάπη και γυρίζουν στην αγάπη.

Εκτός από αγάπη δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Επειδή είναι γραμμένο «ο Θεός ο ίδιος είναι Αγάπη».

Το χριστιανικό βίωμα με όλες τις αρετές, τις οποίες μας διδάσκει η εκκλησία μας μέσα από τα λόγια και τις εμπειρίες της πρέπει να το δοκιμάσουμε μέσα από τις δυο εντολές του Χριστού οι οποίες περιορίζονται στη λέξη «αγάπη». Αγάπη για το Θεό και αγάπη για τον άνθρωπο. Μόνο μέσα από την προοπτική αυτών των δυο εντολών μπορούμε να καταλάβουμε στο αληθινό τους φως, όλα αυτά που θέλει να μας δείξει η Εκκλησία.

Ο ΑΟΡΑΤΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ . ΓΕΡΩΝ ΕΦΡΑΙΜ. Ι.Μ. ΑΓΙΟΥ ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΑΡΙΖΟΝΑ. Η.Π.Α.

ΓΕΡΩΝ ΕΦΡΑΙΜ. Ι.Μ. ΑΓΙΟΥ ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΑΡΙΖΟΝΑ. Η.Π.Α.

ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΚΑΤΕΒΑΣΕΤΕ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΑΠΟ ΕΔΩ

http://www.veoh.com/browse/videos/category/family/watch/v19671909F8HyFMRE

«Γονείς απελευθερωμένοι από την αγάπη μας».Π Νικόλαος Χατζηνικολάου.

Η ομιλία πραγματοποιήθηκε στις 3/11/2003 στη Σχολή Γονέων Κατερίνης (http://www.sgk1989.eu) και προβλήθηκε από το τοπικό κανάλι της ΔΙΟΝ τηλεόρασης. Ο πρώην αρχιμ. π. Νικόλαος Χατζηνικολάου, νυν επίσκοπος Μεσογαίας καὶ Λαυρεωτικής, ανέπτυξε ένα θέμα που απασχολεί όλους τους γονείς. Ένα θέμα που αντιμετωπίζεται με όλο και οξύτερο τρόπο στην εποχή που ζούμε. Το θέμα των σχέσεων μας με τα παιδιά μας, και τους πνευματικούς χειρισμούς που πρέπει να γίνουν σ΄αυτό το θέμα.

Η ΕΛΛΑΣ ΔΙΑ ΜΕΣΟΥ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ.

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΝΥΝ ΚΑΙ ΑΕΙ ΚΑΙ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΑΙΩΝΑΣ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ. ΑΜΗΝ.

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΝΥΝ ΚΑΙ ΑΕΙ ΚΑΙ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΑΙΩΝΑΣ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ. ΑΜΗΝ.

ΣΥΝΤΟΜΟΣ ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ του αγιορείτου Γέροντος παπα Χρύσανθου Πνευματικού του Αγιαννανίτου (1894-1981).

Είναι όντως μεγάλο το τόλμημα να προσπαθήσει κανείς να παρουσίαση, έστω και περιληπτικώς, εις τα πλαίσια μιας συντόμου βιογραφίας, μία ολόκληρη ζωή οσιακών παλαισμάτων και βιωμάτων ενός αγιορείτου Γέροντος της παλαιάς γενεάς του Αγίου Όρους, με τους πολλούς και μεγάλους αγωνιστάς και βιαστάς Πατέρας.

Πιστεύοντας όμως, ότι ή συναίσθησης του τολμήματος και των ασθενικών μας πνευματικών δυνάμεων μετριάζει την ευθύνη του εγχειρήματος, και επικαλούμενοι πρωτίστως τάς άγιας ευχάς του βιογραφούμενου Γέροντος μας, παπα Χρύσανθου του αγιορείτου Πνευματικού, προβαίνομε εις την ταπεινή αυτήν προσπάθεια. Και πράττομεν αυτό προκειμένου οι αδελφοί αναγνώσται του διηγηματικού πνευματικού υλικού του βιβλίου αυτού να γνωρίσουν έστω και κάτι ολίγον από την ζωήν του συγγραφέως των διηγήσεων αυτών.

Μίαν ζωήν κατά την οποίαν ο μακαριστός Γέροντας επιμελώς εκρύπτετο οπίσω από μίαν κοσμική αφάνεια, πτωχεία, μπαλωμένα ενδύματα, προσποιητή αποτομίαν και σαλότητα και όσα αλλά μετήρχετο με πολλήν ταπείνωσιν δια να έξασφαλίζη την ποθητήν του εν Χριστώ ατιμία του κόσμου. Ωστόσο όμως ή χάρις του Θεού, ή οποία οικονομεί πάντοτε οι «λύχνοι» οι πνευματικοί να τίθενται επί την «λυχνίαν» προς φωτισμό και ψυχική ωφέλεια των άλλων ανθρώπων, οικονόμησε ώστε και ο Γέροντας Χρύσανθος, να καταστεί τελικώς πνευματικός οδηγός πολλών ανθρώπων, Κληρικών, Μοναχών και λαϊκών, παρ' όλον ότι ο ίδιος επιθυμούσε παιδιόθεν την ησυχαστική ζωήν της θεωρίας και των υψηλών πνευματικών αναβάσεων.

Ό Γέρων Χρύσανθος εγεννήθη το 1894 εις τον Πειραιά από ευσεβείς γονείς, τον Αθανάσιο εκ της νήσου Κέας (κατά το επώνυμων Βρέτταρον) και την Ευγενία εκ της νήσου Αιγίνης (Μελάνην Μοναχή προς το τέλος της ζωής της). Κατά το άγιον Βάπτισμα έλαβε το όνομα Χρήστος.

Εκ των παρευρισκομένων διεσώθη, ότι εις την άγια Κολυμβήθραν εσχηματίσθη το σημείων του Τιμίου Σταυρού και ο ιερουργός, ο όποιος ητο ο γνωστός άγιος ιερεύς παπα Νικόλας Πλανάς, βλέπων το σημείων αυτό έκπληκτος είπε, ότι ο νεοφώτιστος θα λαβή το χρίσμα της αγίας Ιεροσύνης και θα ευαρεστήσει τον Θεόν.

Την ανατροφή του μικρού Χρήστου ανέλαβε ή ευλαβέστατη προγιαγιά του Δέσποινα, ή όποια ητο κανδηλάπτισσα στην Άγια Σωτήρα (Θεία Μεταμόρφωση) Πειραιώς, πλησίον της περιοχής Λεύκα στα Αιγινήτικα του Πειραιώς, οπού τον μεγάλωσε κυριολεκτικώς «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου». Ό Γέροντας μέχρι γήρατος ενθυμείτο μετά δακρύων την ασκητική της βίοτήν, την ακρίβεια της εις την πνευματική ζωήν, καθώς και τις διδαχές της δια την εγκράτεια, την καρδιακή προσευχή, τις αρετές και την χάριν της Μοναχικής Πολιτείας. Από την ηλικία των πέντε ετών τον οδηγούσε εις την εκκλησία του αγίου Προφήτου Ελισαίου εις το Μοναστηράκι, οπού τακτικότατα συνήρχοντο ευλαβέστατες ψυχές των Αθηνών της εποχής εκείνης για να αγρυπνήσουν κατά το αγιορείτικο τυπικόν. Τελούσα να τον διδάξει πρακτικώς την εν Χριστώ ζωήν του υπεδείκνυε ως πρότυπα ζωής διάφορες αγιασμένες μορφές, που συνέρεαν εκεί από διάφορα μέρη των Αθηνών.

Οι μορφές αυτές, όπως φαίνεται και στις διηγήσεις του Γέροντος, εχαράχθησαν ανεξίτηλα εις την παιδική καρδιά του μικρού Χρήστου. Από τότε μέχρι της κοιμήσεως του θα ενθυμείτε με άφθονα δάκρυα όλα αυτά τα αγιασμένα πρόσωπα τον άγιον ιερουργό παπα Νικόλα (Πλανά), τους ευλαβέστατους άλλους εφημέριους, παπα Αντώνη από τον άγιον Νικόλαο των Πευκακίων, τον αγιορείτη παπα Μεθόδιο, την ασκήτρια Μοναχή Συγκλητική, τους απαράμιλλους εις την ευλάβεια και το ήθος ιεροψάλτες κυρ Αλέξανδρους, Παπαδιαμάντη (εκ δεξιών) και Μωραϊτίδη (εξ αριστερών), και άλλους λαϊκούς ενάρετους και αγωνιστάς. Κοντά σ' αυτούς ο εύπλαστος και ευαίσθητος Χρήστος τρέχει κάθε τόσο «ξυπόλυτο», πτωχό, πεινασμένο και κουρασμένο παιδί να ζήση μαζί τους σ' αυτήν την αγιασμένη κατανυκτική ατμόσφαιρα την ανεκλάλητη χαρά εκείνων των Αγρυπνιών, να ακούσει τους ύμνους προς τον Θεόν, τις ιερές αναγνώσεις και τις πατερικές διδαχές, να προσευχηθεί και να χορτάσει το γλυκύτατων όνομα του Δεσπότου Χριστού.

Έτσι, από μικρό παιδί θα δώσει τον εαυτόν του εις αγώνες πνευματικούς ανακαλύπτοντας την γλυκύτητα της εν Χριστώ ζωής.

Έκτος από όλους αυτούς του ευλογημένου εκείνου περιβάλλοντος του αγίου Ελισαίου, όταν μεγαλώσει ολίγον, ο έφηβος Χρήστος θα γνωρίσει και τους ευλαβέστατους αγιορείτες Πνευματικούς, παπα Πανάρετο, παπα Ματθαίον, παπα Γιάννην, και άλλους εκ του περιβάλλοντος του αγίου Νεκταρίου της Αιγίνης, που ήρχοντο εις την Ανάληψιν του Παγκρατίου, οπού το Μετοχιον της ιεράς Μονής Σίμωνος Πέτρας.

Κυρίως όμως θα γνωρισθεί με τον γνωστόν δια την αρετή του Γέροντα Ιερώνυμο τον Σιμωνοπετρίτη, Μοναχό τότε και κατόπιν Ηγούμενο της ιεράς Μονής Σίμωνος Πέτρας, την «αγάπη τον», όπως τον αποκαλούσε. Ή γνωριμία αύτη θα αποτελέσει σταθμό εις την ζωήν του Γέροντος και όταν κατόπιν εις ηλικία δεκαεπτά ετών αναχώρηση δια το Αγιον Όρος θα τον αναζήτηση στην Σιμωνόπετρα.

Στο Μετόχι της Αναλήψεως κάθε τόσο έτρεχε μαζί με αλλά παιδιά, ως «διψώσα έλαφος», για να ξεδιψάσει την πνευματική του δίψαν από τα γλυκύτατα νάματα των νηπτικών διδαχών όλων αυτών των αγιορειτών Γερόντων και Πνευματικών περί της ακριβείας της Χριστιανικής ζωής, της καρδιακής και νοεράς προσευχής, και του ύψους της Μοναχικής Πολιτείας.

Όλα αυτά τα πνευματικά βιώματα άναψαν «εξ απαλών ονύχων» εις την καρδιά του ευλογημένου μικρού Χρήστου την φλόγα της επιθυμίας δια υψηλότερη πνευματική ζωή και τον διακαή πόθων να ακολουθήσει την οσιακή τρίβον της Μοναχικής ζωής.

Έτσι, το 1911 δεκαεπταετής έφηβος με όλες αυτές τις καλές πνευματικές προϋποθέσεις «θεϊκό έρωτι πτερούμενος» αναχωρεί εκ του κόσμου για να γίνει Μοναχός εις το Άγιον Όρος, το «Περιβόλι της Παναγίας» μας. Αρχικώς πηγαίνει εις την ιεράν Μονήν Σίμωνος Πέτρας για να συνάντηση τον αγαπητό του Γέροντα Ιερώνυμο.

Μένει εκεί ως δόκιμος Μοναχός. Σχεδόν για ένα χρόνο, παρ' όλον το νεαρό της ηλικίας του, ο δόκιμος Χρήστος αγωνίζεται με γεροντικό φρόνημα. Με την χάριν του Θεού και τις πατερικές υποδείξεις και διδαχές του Γέροντος Ιερωνύμου γίνεται υπόδειγμα δοκίμου και αναπαύει όλους τους Πατέρας του Ιερού Κοινοβίου. Υπακοή τελεία, εκκοπή θελήματος και φρονήματος πλήρης. Πρώτος εις τας ιεράς Ακολουθίας, πρώτος εις τα διακονήματα και, τας υπηρεσίας της Μονής.

Κατόπιν γνωρισθείς με ασκητές Πατέρας που ήρχοντο εις την Μονήν, και φλεγόμενος από πόθων δια υψηλότερα ησυχαστική ζωήν, αφήνει την πολυαγαπημένη του Σιμωνόπετρα και μεταβαίνει εις την ιερά Σκήτη της Αγίας Άννης, στην Καλύβι της Απότομης του Τιμίου Προδρόμου, οπού υποτάσσεται εις τον Γέροντα Αζαρία, και με ρασοευχήν ονομάζεται Χρύσανθος Μοναχός.

Εκεί θα αρχίσουν οι δοκιμασίες και περιπέτειες της Μοναχικής ζωής του, οι όποιες θα τον ωριμάσουν, θα τον εξαγνίσουν και θα τον γεμίσουν με πνευματική πείρα.

Ή αδελφότης της Καλύβης αποτελείται από πέντε Μοναχούς. Ό Γέροντας του, πατήρ Αζαρίας, άνθρωπος της κατά Θεόν σιωπής και υπομονής, τον αγαπά και τον μυεί ιδιαιτέρως εις την ιερά νίψη. Αναγκάζεται όμως ο Γέρων Αζαρίας να του υπόδειξη να ησυχάσει εις την Καλύβην της Αγίας Τριάδος, την υψηλότερη της Σκήτης, προκειμένου να αποφευχθούν τα σκάνδαλα που ενσπείρει ο φθόνος του διαβόλου μεταξύ των ανθρώπων που αγωνίζονται δια την σωτηρία τους· εκεί μάλιστα τον έκειρε και Μεγαλόσχημο Μοναχό. Ό Γέροντας Χρύσανθος υπήκουσε βεβαίως, άλλα με πόνο δια τον πρόωρον αυτόν πνευματικόν απογαλακτισμό του. Είναι χαρακτηριστική σχετικώς μία διήγησης του, οπού κάποτε περνούσε έξω από μίαν Καλύβην και βλέποντας από την ανοικτή πόρτα έναν υποτακτικό να μελετά νηπτικά βιβλία και τον Γέροντα του να τον διδάσκει, «έκλαυσε πικρώς».

Ευρισκόμενος μόνος και αγωνιζόμενος εις την Καλύβην του, έχων πολλήν θλίψιν, «η Άγια Άννα ~ ως έλεγαν ο ίδιος- τον έστειλε ατσαλένιο μπαστούνι, τον Γέροντα Ονούφριο».

Ό Γέρων Ονούφριος ήτο υποτακτικός του περίφημου Αγιαννανίτου Πνευματικού παπα Μηνά του Μαυροβουνίου. Εκείνη την εποχή μετά την οσιακή κοίμησιν του Γέροντος του (1916) ήτο και εκείνος μόνος εις την Καλύβην της θείας Μεταμορφώσεως, ευρισκόμενη κάτωθεν και πλησίον της Καλύβης της Αγίας Τριάδος. Συνεδέθησαν με άρρηκτο και πολύ ισχυρό πνευματικόν δεσμό, ο όποιος προσδιόρισε την πνευματική εξέλιξιν του Γέροντος Χρύσανθου.

Ό Γέρων Ονούφριος θα είναι εις το εξής ο πνευματικός του οδηγός, ο «εξ υιοθεσίας Γέροντας» του, ως έλεγε.

Έχων ο ίδιος διαπρέψει ως τέλειος υποτακτικός του αγίου Πνευματικού παπα Μηνά και έχοντας διδαχθεί από εκείνον την τελειότητα της Μοναχικής ζωής, επίσης έχων πείρα των υψηλών θεωριών της ιεράς νίψεως θα μύηση εις αυτά και τον δεκτικώτατον Γέροντα Χρύσανθο. Εκείνος πάλιν με μεγάλη ακρίβεια και υπακοή θα εργασθεί όλα αυτά εις την ησυχία της Καλύβης του με πολλήν άσκηση, νηστεία, αγρυπνάν, και κυρίως με την εσωτερική εργασία της νοεράς προσευχής.

Εις τις πνευματικές τους αναβάσεις μάλιστα και οι δυο θα έχουν συμπαραστάτη τον Πνευματικόν τους, τον περίφημο Εκείνη την εποχή δια την αρετή και πνευματική πείρα του μεγάλο Πνευματικόν παπα Ιγνάτιο τον Κατουνακιώτη, τον αόμματο, ο όποιος έτρεφε πολλήν αγάπη δια τον νέον Γέροντα Χρύσανθον, που την εκδήλωνε ακόμη αποκαλώντας τον πολλές φορές «Χρυσανθέλί μου».

Οι Γέροντες της Σκήτης θα θαυμάσουν στον νεαρό Μοναχό Χρύσανθον την σύνεσιν, το απαρρησίαστο ήθος, το κατά Θεόν πένθος και δακρύων, την αγωνιστικότητα. Ή ακρίβεια στην προσωπική του ζωήν, ή ανυποχώρητος βία και ακαταπόνητος άσκησης, ή τελεία υπακοή και εφαρμογή των υψηλών νηπτικών διδαχών του Γέροντος Ονούφριου, ή προσήλωσης του εις την εκκλησιαστική τάξιν κατά τις Ιερές Ακολουθίες και Αγρυπνίες εις το σεπτόν Κυριακόν της Σκήτης, οπού είχε ορισθεί από τους Γέροντες, παρά την νεότητα του, ως Τυπικάρης, θα τον αναδείξουν «παιδαριογέροντα».

Επιθυμία του Γέροντος ήταν να μείνει μόνος του εις την Καλύβην της Αγίας Τριάδος και εκεί να αγωνίζεται δια την σωτηρία του και να τρυγί, το μέλι της ησυχίας. Εκεί «μόνος μόνω τω Θεώ» επιθυμούσε να διέλθη την ζωήν του ως λέγει ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης δια τον όσιον Συμεών τον Νέον Θεολόγον: «Μόνον τον Ιησούν εννοεί, μόνον τον Ιησούν επόθει, εις μόνον τον Ιησούν ήτον η μελέτη τον, ο Ιησούς ήτον το άκρον αντικείμενο τον νοός τον, ο Ιησούς ήτον το εντρύφημα της γλώσσης τον, ο Ιησούς ήτον το γλυκύ μελέτημα και αδολέσχημα της καρδίας του, ο Ιησούς ήτο ή αναπνοή του».

Υποχρεώνεται όμως από τους Γέροντες της Σκήτης να δεχθεί δυο υποτακτικούς. Αυτοί ησθένησαν από φυματίωση και ο Γέροντας αναγκάζεται να έλθει εις την Αθήνα προς θεραπεία τους και για να μη εξαπλωθεί εις την Σκήτη ή «αγία ασθένεια», όπως κατ' ευφημισμόν χαρακτήριζαν την θανατηφόρο τότε φυματίωσιν.

Έτσι, μετά από την περίοδο των υψηλών επιδόσεων στα ασκητικά παλαίσματα και την νοερά άθλησιν της προσευχής, περίοδο θείου σαββατισμού, θα έλθουν άλλες δοκιμασίες και περιπέτειες.

Με αυτές οικονόμησε ή χάρις του Θεού να εξέλθει ο Γέροντας εις τον κόσμον φορτωμένος, ως «έλαια κατάκαρπος» από πνευματική πέτρα και αρετές, δια να θρέψη με τον πνευματικόν αυτόν καρπό που συνέλεξε αγωνιζόμενος από παιδί στους δακρύβρεκτους αγιορείτικους βράχους με κόπους, τέλεια ασκητική αυταπάρνησιν και με θείον ερωτά, ο όποιος επιφέρει την «καλήν άλλοίωσιν», όταν ως «πυρ άναλίσκον» καταφλέγει τάς καρδίας των εραστών του γλυκύτατου Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.

Ενώ υπηρετούσε ο ίδιος τους ασθενείς υποτακτικούς του συνέπεσε ο καιρός της μεγάλης αναταραχής εις τον χώρον της Εκκλησίας της Ελλάδος με την αλλαγή του εορτολογίου (1924).

Ή αλλαγή αύτη προκάλεσε την σθεναρά αντίσταση πολλών ευλαβών κληρικών, και Αρχιερέων ακόμη, Μοναχών και λαϊκών. Ακολούθησαν διωγμοί, φυλακίσεις, εξορίες, αποσχηματισμοί, και άλλα δυσάρεστα γεγονότα, και γενικώς προέκυψε μεγάλη αναταραχή, ή οποία δυστυχώς επέφερε πληγή εις το σώμα της Εκκλησίας της Ελλάδος πού παραμένει εισέτι ανοικτή και αλγούσα.

Ό Γέρων Χρύσανθος τότε μαζί με άλλους Πατέρας και Πνευματικούς από τα ιερά Κοινόβια και τις Σκήτες του Αγίου Όρους (όπως ο περίφημος παπα Ευγένιος ο Διονυσιάτης, ο παπα Ιερώνυμος ο Άγιοπαυλίτης κ.ά.) προσπάθησαν με αγνό ζήλο, να συμπαρασταθούν και να στηρίξουν τους αγωνιζόμενους Χριστιανούς εις την πατροπαράδοτον ορθόδοξη ευσέβεια.

Ό Γέροντας μάλιστα τρέφων εκ νεότητος πολύν ζήλον δια την ορθόδοξη πατερική ίεράν Παράδοσιν και αλγών δια την δυσάρεστον κατάστασιν αυτήν εις το σώμα της Εκκλησίας ευθαρσώς ήλεγξε και προσωπικώς τον τότε Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Χρυσόστομο Παπαδόπουλο δια τον νεωτερισμό της αλλαγής του εορτολογίου λέγοντας του με πολύν πόνο, ότι θα δώσει λόγο εις τον θεόν δια την άναστάτωσιν εις το σώμα της Εκκλησίας της Ελλάδος, την οποίαν επέφερε ή σκανδαλώδης αυθαίρετος αλλαγή.

Ωστόσο μελετημένος και πνευματικός κατηρτισμένος όπως ήτο ο Γέροντας, δεν διολίσθησε εις εμπάθειες και ακρότητες, άλλα μέσα σ' αυτές τις δυσάρεστες και δύσκολες περιστάσεις θα μείνει ο εργάτης και διδάσκαλος της νίψεως, της εσωτερικής εργασίας και της καρδιακής προσευχής. Μένοντας με ομολογιακή προσήλωσιν πιστός στις σεπτές παραδόσεις της αγίας μας Ορθοδοξίας, θα αποφυγή την αλαζονεία του αλάνθαστου τιμητού και επικριτού των πάντων και δεν θα χάση τον πνευματικόν του προσανατολισμό.

Κατά τρόπον μοναχοπρεπή και πατερικό θα ασκεί την αυτομεμψίαν, το «αεί εαυτόν μεμφεσθαι», ως έλεγε πάντοτε. Αυτό δε, θα είναι και ή ανακεφαλαίωσης όλης της διδαχής του εις τα πνευματικά του παιδιά. Ελυπείτο όταν έγίνοντο συζητήσεις δια εκκλησιαστικά ζητήματα δια τις όποιες έλεγε ότι «ξηραίνουν την καρδιά και κατόπιν χρειάζεται μεγάλος αγώνας και πολλά δάκρυα δια να επανέλθει κανείς εις την κατάστασι της προσευχής και του θείον έρωτος». Διότι -συνέχιζε- ή ενασχόλησης με εκκλησιαστικά θέματα προϋποθέτει «σώφρονα βίον, καθαρά εξομολόγησιν και νουν καθαρό».

Επεσήμαινε ότι ή αλλαγή του εορτολογίου επέφερε ζημία εις την πνευματική ζωήν των Ορθόδοξων Χριστιανών, διότι «έπαυσαν να συζητούν δια την προσευχή, δια τους βίους των Αγίων και δια τάς ευεργεσίας του πανάγαθου Θεού, που μαλακώνουν την ψυχήν και την αναβιβάζουν εις τον θείον έρωτα και ασχολούνται με θέματα, τα όποια πρέπει να εξετάζονται από αυτούς που ευρίσκονται εις ανώτερον πνευματική κατάστασι».

Πιεζόμενος από πολλούς εχειροτονήθη Ιερεύς υπό του Μητροπολίτου Κυκλάδων Γερμανού και συντόμως έγινε και Πνευματικός. Υπηρέτησε ως εφημέριος εις τον ιερόν Ναό των αγίων Τριών Παρθένων Μηνοδώρας, Νυμφοδώρας και Μητροδώρας, εις τον Βοτανικόν, εις τον ιερόν Ναό της αγίας Φιλοθέης, εις τα Πετράλωνα, τον ιερόν Ναό της αγίας Σοφίας, εις τον Πειραιά, κα\ τέλος εις τον ιερόν Ναό της Αγίας Τριάδος, εις την συμβολή των οδών Όρφέως και Αγίας Αννης εις τον Βοτανικό.

Υπηρέτησε και εις αλλάς ενορίας και ιερούς ναούς, όπως εις τον ιερόν Ναό της Μεταμορφώσεως εις την Κυψέλη. Ό ναός αυτός είναι το μόνον που απέμεινε από την ίεράν Μονήν της θείας Μεταμορφώσεως, την οποίαν κατά την παράδοσιν είχε κτίσει ή αγία Φιλοθέη ή Αθηναία. Εκεί κατά τα παιδικά χρόνια του Γέροντος είχε έλθει από το Άγιον Όρος ο πολυσέβαστος Πνευματικός παπα Μεθόδιος, ο όποιος διέδώσε την καλην συνήθεια των αγιορείτικων Αγρυπνιών εις την Αθήνα και περί αυτού πολλά λέγει ο Αλέξανδρος Μοραϊτίδης.

Ως Πνευματικός ο Γέρων Χρύσανθος αναδεικνύεται άριστος ιατρός ψυχών. Το ταπεινό Καλυβάκι του στην οδό Κροκεών, πλησίον της Λεωφόρου Αθηνών, μετατρέπεται σε μια πραγματική «Κολυμβήθρα, Σιλωάμ», σε ένα πνευματικόν Νοσοκομείον. Πλήθος πονεμένων, «πεφορτισμένων» και πληγωμένων ψυχών συρρέουν στα ταπεινά «Κελλάκια» του Γέροντος Χρύσανθου. Ευλαβείς, αμαρτωλοί, ηλικιωμένοι, πολλοί νέοι και νέες, Αρχιερείς, Ιερείς, Μοναχοί, με το παλαιό και το νέο εορτολόγιο.

Όλοι εκεί ευρίσκουν μία ανοικτή πατρική αγκαλιά να τους περιμένει. Ένα Γέροντα που ως Πνευματικός Πατέρας προσήυχετο εναγωνίως δια την σωτηρία τους, κυριολεκτικώς έπασχε και ωδύνατο, έως ότου «μορφωθή Χριστός» εν ταις καρδίαις των τέκνων του. Δια τον Γέροντα δεν υπήρχαν ωράρια, ούτε καιρός αναπαύσεως και διακοπών. Το πτωχικό Καλυβάκι του στα «Κελλάκια» της οδού Κροκεών είναι πάντοτε ακλείδωτο, σε ετοιμότητα αναμονής και υποδοχής των ψυχών, «υπέρ ων Χριστός απέθανε».

Με προτροπή του ιδίου οποιανδήποτε ωραν της ημέρας ή της νύκτας ημπορούσαν να καταφύγουν εκεί ψυχές κυνηγημένες από τον διάβολο, αποκαμωμένες από την θλίψη, την απελπισία και τον πόνο του πολυώδυνου τούτου ματαίου βίου και της οδυνηράς αμαρτίας. Άνθρωποι πού έφθασαν μέχρι το κατώφλι του Γέροντος απηλπισμένοι, πληγωμένοι, ρυπαροί από την λάσπη και την δυσωδία των αισχρών παθών, «κατερραγμένοι» από τα βέλη του πονηρού, όχι μόνον «ανωρθώθησαν», άλλα και έφθασαν με την άγαπητικήν και ελεήμονα φροντίδα του, εις σημείον να ζουν ενάρετο και σώφρονα βίον, με νηστεία, καρδιακή προσευχή, με μοναχικά ιδεώδη και αρετάς, καίτοι κοσμικοί και έγγαμοι.

Αναδεικνύεται ακόμη και άριστος πνευματικός οδηγός με ιδιαίτερο χάρισμα να εμπνέει τον πόθων δια την Μοναχική ζωήν. Νέοι και νέες έρχονται κοντά του ελκόμενοι από την ηδύτητα της διδασκαλίας του περί των υψηλών πνευματικών βιωμάτων της Μοναχικής Πολιτείας.

Και ο ίδιος ήγάπα ιδιαιτέρως τους νέους, τους αγνούς και παρθένους.

Με άπειρη πατρική αγάπη και στοργική φροντίδα προσπαθούσε να τους μύηση εις τα βαθέα και αναβίβαση εις τα υψηλά της νοεράς εργασίας της προσευχής. Έπασχε δι' αυτούς και αγωνιούσε, διότι τους θεωρούσε κατάλληλα σκευή της χάριτος του πανάγαθου Θεού, των υψηλών θεωριών της εν Χριστώ ζωής και της άγιας Ιεροσύνης.

Δια την αγάπη και πνευματική φροντίδα όλων των νέων πού έρχονται κοντά του, γίνεται κτίτωρ δυο άνδρώων Μονών και μιας γυναικείας, πού τις αφιερώνει με ευλάβεια εις την Κυρίαν Θεοτόκον, «Άξιον εστί», Αγίας Σκέπης και Παναγίας Οδηγήτριας. Επίσης φροντίζει να επανδρωθεί από πνευματικά του παιδιά ή Καλύβι της ιεράς Μετανοίας του εις την Σκήτη της Αγίας Άννης, δηλαδή ή Καλύβι της Απότομης του Τιμίου Προδρόμου.

Ό ίδιος όμως μονίμως θα παραμείνει με αυτοθυσία μέχρι της κοιμήσεως του δεσμευμένος από την μεγάλη συναίσθησιν της ευθύνης της πνευματικής του πατρότητας κοντά εις τα πνευματικά του τέκνα, στην βάσι του, στα ταπεινά κεραμοσκέπαστα Κελλάκια της οδού Κροκεών. Εκεί ο προσωπικός αγώνας της εσωτερικής εργασίας, της νίψεως και της νοεράς προσευχής, της αγρυπνίας και της ασκήσεως μένει αμείωτος.

Ό Γέροντας παραμένοντας μέσα στον κόσμον τηρείται ανέπαφος από το φρόνημα του κόσμου και αναλλοίωτος («ηλλοιωμένος την θείαν άλλοίωσιν»). Αυτό είναι γενική διαπίστωσις όλων όσοι τον γνώρισαν. Θα μείνει μέσα στον κόσμον μέχρι το τέλος της όσιακής βιοτής του ένας αυθεντικός Αγιορείτης. Ζει, τρώγει, ενδύεται, ομιλεί, λειτουργεί ως γνήσιος Αγιορείτης. Νοερός είναι πάντοτε στο Άγιον Όρος, θα «περιπολή» με την διάνοια του στην Καλύβην του, στα μονοπάτια, στα σπήλαια και τους βράχους της Σκήτης, οπού έζησε. «Αν και είμαι μακράν της - έλεγε - ο ανασασμός μου και τα όνειρα μου εκεί περιφέρονται».

Ή ζωηρά ανάμνησης των ιερών μορφών των Γερόντων του και των διδαχών τους θα είναι ή αναπνοή του. Σε κάθε εορτή θα μεταφέρεται Νοερός και νοσταλγικός στο σεπτό Κυριακον της Σκήτης και αναλύεται σε δάκρυα ενθυμούμενος την ευλάβεια των Γερόντων, το βάδισμα τους, τα κέρινα όσιακά πρόσωπα τους μετά την ολονυκτία εύχητική αδολεσχία της Αγρυπνίας κάτι το αυτονόητον, ότι κάποιος ευρέθη στον δρόμο του που είχε ανάγκη τα χρήματα.

Επίσης πολλοί είναι εκείνοι που άγνωστοι έφθασαν δια έξομολόγησιν στον Γέροντα, τον όποιον έκπληκτοι άκουσαν να τους φωνάζει με το όνομα τους.

Πολλοί εδέχθησαν αιφνίδια τηλεφωνήματα του με σύντομες και ολιγόλογες προειδοποιήσεις δια συμβησόμενα. Πολλοί αισχυνόμενοι να εξομολογηθούν πράξεις ή και λογισμούς τους ακόμη, τα άκουσαν εμβρόντητοι από τον ίδιον τον Γέροντα.

Εκείνο όμως πού πολλοί ενθυμούνται ως χαρακτηριστικό του Γέροντος είναι τα δάκρυα, το «αείρυτον δακρύων». Υπήρχαν στιγμές που οι οφθαλμοί του εγίνοντο μικρές βρύσες. Τα δάκρυα έτρεχαν αβίαστα, περνούσαν από τις παρειές του, την γενειάδα του και κατέληγαν να μουσκεύουν το ύφασμα του ζωστικού του.

Αυτό συνέβη πολλές φορές και σε ώρες εξομολογήσεως κάποιων, οι όποιοι συγκλονίσθηκαν, διότι βλέποντες αυτό το ιερόν φαινόμενο συνειδητοποίησαν, ότι αυτά πού εξομολογούντο δεν τα έλεγαν με συναίσθησιν και μετάνοια, πού έπρεπε να είχαν, και την οποίαν όμως βίωνε ο Γέρων Πνευματικός δι' αυτούς.

Δια να καταγράφουν οι εμπειρίες και μαρτυρίες θαυμαστών γεγονότων πού έζησαν πολλά πνευματικά παιδιά του Γέροντος κοντά του. θα εχρειάζοντο πολλές σελίδες. Σκοπός όμως της παρούσης εκδόσεως δεν είναι ή παρουσίασης της κατά πλάτος όσιακής βιοτής του μακαριστού Γέροντος Χρύσανθου, ο όποιος εξ άλλου επιμελώς εν τη ζωή του απέφευγε οποιανδήποτε τιμήν και αναγνώρισιν, προσποιούμενος ακόμη και με επίπλαστες ιδιοτροπίες, αποτομίες και δήθεν φωνές («από τον λάρυγγα και έξω», όπως σε κάποιους εμπιστευόταν ο ίδιος), τα όποια όμως ορισμένοι, κρίνοντες «κατ` όψιν», εξέλαβαν ως το πραγματικό πρόσωπον του Γέροντος και τον παρερμήνευσαν.

Τα ανώτερο ανεφέρθησαν γενικώς ως ψήγματα της πνευματικής καταστάσεως του Γέροντος και αυτό όχι προς προβολή του («ου γαρ δη εκείνο χρεία προσθήκης εις εύδοκίμησιν»), άλλα προς ωφελείαν ψυχική ημών «των ζώντων, των περιλειπομένων», διότι «ώσπερ γαρ τω πυρί αυτομάτους έπεται το φωτίζειν και τω μύρω το ευωδείν ούτω και ταις άγαθαίς πράξεσιν αναγκαίους ακολουθεί το ώφελιμον» (Μέγας Βασίλειος). Αυτά είναι ελάχιστα άπ' όσα θαυμαστά γεγονότα έζησαν κοντά του πολλά πνευματικά του παιδιά, τα όποια και πάλιν γράφομε, μετά από είκοσι επτά έτη από της κοιμήσεως του, διακατεχόμενοι υπό του κράτους του φόβου της δυσανασχετήσεως του μακαριστού Γέροντος μας. Διότι ο Γέροντας εν όσο ζούσε, όταν ήκουε από κάποιον έπαινετικόν λόγο περί αρετής του κ.λπ. αντιδρούσε βιαίως, θα λέγαμε, όπως αντιδρά κάποιος όταν τον υβρίσουν και τον προσβάλλουν πολύ.

Ό Γέροντας βυθιζόμενος εις την άβυσσο της αυτομεμψίας του, είχε ανυπόκριτον και βαθυτάτην ταπείνωσιν.

Αυτός εν ολίγοις ητο ο ταπεινός, ο άσημος (ίσως και παρεξηγημένος από κάποιους ) παπα Χρύσανθος. Οπίσω όμως από την ανεπιτήδευτη αύτη ταπεινή εμφάνισιν εκρύπτετο ένα άφθαστον μεγαλείον πνευματικόν. Ένα μεγαλείο πού εσμιλεύθηκε με την χάριν του Θεού στην Αθήνα της εποχής του Παπαδιαμάντη και στον Ιερόν Άθωνα, το ευωδιαστό και αγιόλεκτον «Περιβόλι της Παναγίας» μας, με πολλές τότε Μορφές ηγιασμένων πνευματικών Αγωνιστών, πού ευωδίασε ή εύωδία και ή Χάρις του Αγίου Πνεύματος.

Ή επίγεια ζωή του τελείωσε κατά την 29ην Μαΐου (ημέρα της αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως, ημέρα την οποίαν ο Γέροντας κατά σαφείς μαρτυρίες προεγνώρισεν) του 1981 μετά από εγκεφαλικό επεισόδιο. Μετετέθη εις σκηνάς αιωνίους δια να συνάντηση εκεί τους ποθητούς του Γέροντες, και όλους αυτούς δια τους οποίους διαλαμβάνει εις τις ιερές διηγήσεις του. Το σεπτόν του λείψανον κατά την επιθυμία του μετεφέρθη εις την ίεράν Σκήτη της Αγίας Άννης και ένταφιάσθη εις το Κοιμητήριον της Σκήτης, όπου ή αγιορείτικη γη ανέμενε στοργικώς να ανάπαυση εις τα σπλάγχνα της το πολύμοχθων σώμα του μακαριστού Γέροντος Χρύσανθου.

Είη αυτού αιωνία ή μνήμη. Και ας έχωμεν τάς αγίας ευχάς του. Αμήν.