Σήμερα 9-02-2010 συμπληρώνονται 40 ημέρες από την κοίμηση της πολυαγαπημένης μας καθηγούμενης της Ιεράς Μονής Κοιμήσεως Θεοτόκου Μακρισίου Μεγαλούπολης.
Μετά από μια πολύ επώδυνη ασθένεια που της είχε καθηλώσει στο κρεβάτι του πόνου έφυγε για την Άνω Ιερουσαλήμ ξημερώματα Πρωτοχρονιάς.
Αφού ανέβηκε το Γολγοθά του πόνου χρησιμοποιώντας για παυσίπονο το όνομα της Γλυκιάς της Παναγιάς και κάνοντας απαράμιλλη υπομονή, που εντυπωσίασε τους πάντες έφυγε η ψυχούλα της για να συναντήσει τον γλυκύτατο Νυμφίο της Ιησού. Να ενωθεί για πάντα μαζί του στο αιώνιο φώς στην αιώνια χαρά στην παντοτινή ουράνια γλυκύτητα και να δοξολογεί μαζί με τους αγγέλους δίπλα στην «Χρυσή της Παναγίτσα, τον Βασιλέα μας Χριστό».
Αγαπημένη μου γερόντισσα, μην παρασυρθείς από την ομορφιά Του Γλυκύτατα του Ωραιότατου Ιησού μας και ξεχάσεις. Να εύχεσαι και για μας, για να αξιωθούμε κάποια στιγμή να συναντηθούμε όλοι μαζί στην Αιώνα Βασιλεία του Χριστού μας.
Ένα προσωπικό βίωμα που έζησα από την Γερόντισσα.
Ένα μήνα υπομονής ανίκανη να κινεί το σώμα της, έμεινε στο Γενικό Κρατικό Αθηνών η γερόντισσα Φεβρωνία.
Πονούσε πολύ – κατά τους γιατρούς- αλλά καμιά κραυγή κανένα παράπονο δεν βγήκε από τα χείλη της.
Σε κρίσεις πόνου, που το καταλαβαίνουμε όταν φώναζε. « Χρυσή μου Παναγία, Γλυκιά μου Αγαπημένη» και αμέσως ηρεμούσε. Τέτοιες στιγμές της έλεγα
Τώρα γερόντισσα πονέσατε το ξέρω. Κι αυτή απαντούσε.
«Πονάμε αλλά δεν τα λέμε» ! Ποικιλία ζωής!!!!!
ΜΙΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΚΟΡΗ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σας ευχαριστούμε.
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.