Αξιομνημόνευτες φωτεινές ενέργειες της μακαριστής αδελφής Ελπίδας.

Μάζεψε χρήματα με οικονομίες, και πριν μείνει ανάπηρη σε καρότσι, τα έδωσε σε κάποιο μοναστήρι για να της κάνουν Σαρανταλείτουργο μετά τον θάνατο της.

Ήταν ελεήμων. Έκτος από τον εαυτό της, πού χαρούμενα ελεούσε, παρακινούσε και άλλους στην ελεημοσύνη. Σε μεγάλες γιορτές, και σε περιπτώσεις πού μάθαινε ότι κάποιοι έχουν μεγάλη ανάγκη, έλεγε σε γνωστές ψυχές με χιούμορ

«Άντε θα δώσετε καμιά δραχμή, μόνο τα δικά σας στομάχια θα γεμίζουν»!

Επειδή ήταν ταπεινή, στον εαυτό της δεν έβρισκε τίποτε καλό, μόνο κουσούρια έβρισκε και θεωρούσε ότι δεν άξιζε να μπει στον παράδεισο. "Έλεγε «"Ίσως ό Θεός με λυπηθεί λόγω της αρρώστιας μου και με σώσει».

Ένα διάστημα την απασχολούσε έντονα αυτός ό λογισμός θα σωθώ, δεν θα σωθώ. Όταν ήρθε ό π. Παΐσιος στην Σουρωτή πήγαμε για να πει τον λογισμό της. Είχε, όμως, πάρα πολύ κόσμο και μας είπε ή μοναχή μόνο την ευχή να παίρνουμε, γιατί θα άρχιζε θεία Λειτουργία και δεν θα μπορούσαν να τον δουν όλοι.

Μόλις ήρθε ή σειρά της Ελπίδας και πήρε την ευχή του, σκύβει ό π. Παΐσιος και της λέει στο αυτί" «Ελπίδα εσύ θα τρέχεις μέσα στον παράδεισο».

Πετούσε από την χαρά της και μας είπε συγκεκριμένα «Ακτινογραφία μου έβγαλε ό παππούλης και πήρα την απάντηση».

Μια άλλη φορά, πού φαγώθηκαν οι σάρκες της από πληγές, είπε στον π. Παΐσιο. Τα κόκκαλα μου φαίνονται, και τα έδειξε. Και εκείνος απάντησε: «Εγώ Ελπίδα από εκεί, Παράδεισο βλέπω».

* Όταν την επισκέπτονταν οι συγγενείς και γνωστοί στο νοσοκομείο τις έδιναν κάποιες δραχμές, και αυτή, ενώ τις είχε ανάγκη, τα έδινε σε άλλους φτωχούς.

* Κάποιος γιατρός στο νοσοκομείο είπε στην αδελφή της. Απορώ αυτό πού συμβαίνει με την Ελπίδα. Ενώ είναι τόσο βαρύ περιστατικό (είχε πάθει το βαρύ εγκεφαλικό και έμεινε ανάπηρη) οι δικοί της αντί να την βαριούνται αυτοί εξαρτώνται από την Ελπίδα.

* Κάποιος νεφροπαθής την ρώτησε τί είναι αυτό πού έχεις και αισθάνεσαι τόσο καλά. Μακάρι και γώ να ήμουν σαν εσένα. Και αυτή του απάντησε. Τί έχω; Τον Χριστό έχω.

* Όταν ήταν στο νοσοκομείο με το βαρύ εγκεφαλικό, έφεραν μια κοπέλα πού έκανε απόπειρα αυτοκτονίας. Ήταν ακριβώς απέναντι από το δικό της κρεβάτι. Χωρίς να την γνωρίζει την Ελπίδα, είπε' και μόνο πού την βλέπω μου κάνει καλό.

Ή αείμνηστη και άξια μακαρισμού αδελφή Ελπίδα κοντά στα άλλα χαρίσματα πού είχε διέθετε πλούσια και άδολη έμπρακτη αγάπη και προς πονεμένους και σε άγνοια ευρισκομένους συνανθρώπους της, τούς οποίους βοηθούσε, υστερούμενη ή ίδια και των αναγκαίων, όχι μόνο υλικός όσο και κυρίως πνευματικώς.

Κατά διαστήματα ερχόταν στο βιβλιοπωλείο για να εφοδιαστή κατάλληλα βιβλία προκειμένου να τα μοιράσει ή και πούληση σε γνωστές ψυχές για να βοηθήσει σε έργα φιλανθρωπίας, πνευματικής ελεημοσύνης και ιεραποστολής.

Με την προσευχητική, ταπεινή και ανιδιοτελή θυσιαστική της αγάπη διέγραψε φωτεινή ανοδική πνευματική πορεία προς δόξαν Θεού και ψυχική ωφέλεια πολλών εκατοντάδων ψυχών. Είθε το χαριτωμένο παράδειγμα της να μας έμπνευση και παραδειγματίσει, και ή ανάμνησης της να είναι αιωνία. Αμήν.