Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΒΟΛΟΚΟΛΑΜΚ ΙΛΑΡΙΩΝΟΣ ΣΤΗΝ ΡΩΣΙΚΗ ΜΟΝΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ.

Την 22 Οκτωβρίου 2010 ο Πρόεδρος του Τμήματος εξωτερικών εκκλησιαστικών σχέσεων του Πατριαρχείου Μόσχας Μητροπολίτης Βολοκολάμσκ Ιλαρίωνας αφιχθείς στο Άγιον Όρος ως επικεφαλής της προσκυνητικής ομάδας της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, μετά από τη γιορτινή λειτουργία στην Ρωσική Μονή του Αγίου Παντελεήμονος συμμετείχε στο αδελφικό γεύμα. Ο ηγούμενος της Ιεράς Μονής αρχιμανδρίτης Ιερεμίας κατά το γεύμα δέχθηκε συγχαρητήρια για τη 95-ετία του και τη 35-ετία της διαμονής του στο Άγιον Όρος. Επίσης ο Πρόεδρος του ΤΕΕΣ απεφώνησε την αδελφότητα με τον εξής παραινετικό λόγο·

Πανοσιολογιότατε, αγαπήτε μας πάτερ ηγούμενε! Αγαπητοί αδελφοί!

Ακόμη μια φορά σας χαιρετίζω εγκαρδίως σήμερον – την ημέρα, όταν γιορτάζουμε την 95-ετία του ηγουμένου της Ιεράς ετούτης Μονής του αρχιμανδρίτη Ιερεμία.

Εκ μέρους όλων, όσους ο Αγιώτατος Πατριάρχης Κύριλλος απέστειλε σήμερα στην Ιερά Μονή αυτή για να συνχαρούμε τον σεβασμιώτατο μας γέροντα, θα ήθελα να σας χαιρετίσω, να σας μεταδόσω την ευλογία του Αγιωτάτου Πατριάρχη Μόσχας και πασών Ρωσιών Κυρίλλου και να ευχηθώ καλή άνθιση στο Μοναστήρι.

Χριστός ο Σωτήρ λέει, ότι υπάρχουν οι δύο μεγαλύτερες εντολές· το να «ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου» (Μαρκ. 12. 30) και το να «ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν» (Μαρκ. 12. 31). Και ποιός θα εκτελόταν αυτές τις δύο εντολές, αν δεν το έκανε ο μοναχισμός;

Εσείς, αδελφοί, αγαπήσατε τον Θεόν και δι’αυτό αφήσατε τον κόσμο. Αγαπήσατε τον Θεόν και δι’αυτό τις ώρες της νυκτός, όταν ο κοινός κόσμος πέφτει στον ύπνο του, σηκώνεσθε για προσευχή κατανικώντας τις αδυναμίες της σαρκικής φύσης και ανεβάζετε τον νουν σας εις τον Κύριο για να ενωθήτε μαζί Του. Από αγάπης εις τον Κύριο υποφέρετε δύσκολες διακονίες, και σας ανταμείβει Αυτός διά της ευχής, διά των Μυστηρίων της Εκκλησίας – και αισθάνεσθε την θεία πλησιότητα, η οποία είναι ανέκφραστη με τον ανθρώπινο λόγο.

Ο Θεός όμως υπενθυμίζει, ότι αδύνατον είναι να αγαπεί κανείς τον Θεόν χωρίς να αγαπεί τον πλησίον του. Και ο μοναχός είναι άνθρωπος, ο οποίος άφησε τον κόσμο, άφησε την οικογένειά του όχι για να είναι μόνος και έρημος, αλλά για να γίνει μέλος μιας άλλης οικογένειας – μέλος της μοναχικής αδελφότητας. Και «ἐν τούτῳ γνώσονται πάντες ὅτι ἐμοὶ μαθηταί ἐστε, ἐὰν ἀγάπην ἔχετε έν αλλήλοις (Ιω. 13. 35)

Δια τί τα μοναστήρια πάντα ήτανε πνευματικά κέντρα που προσέλκυαν τον κόσμο; Τί ψάχνουν εδώ οι λαϊκοί, που είναι έτοιμοι να εγκαταλείψουν όλες τις φροντίδες τους, όλες τις καθημερινές τους ασχολείες για να έλθουν στο μοναστήρι; Το να προσευχόμαστε στον Θεό είναι δυνατό και σε οποιονδήποτε ναό. Στο μοναστήρι έρχονται για να γίνουν συμμέτοχοι στο πνεύμα της αγάπης, το οποίο κυριαρχεί – η θα έπρεπε να κυριαρχεί – μεταξύ των αδελφών. Και είναι σημαντικό να διατηρείται αυτό το πνεύμα και να πολλαπλασιάζεται. Πράγμα που εξαρτάται από κάθε σας, διότι κάθε άνθρωπος δημηουργεί γύρω του μια ιδική ατμόσφαιρα, ένα συγκεκριμμένο πνευματικό πεδίο. Και αυτό το πεδίο μπορεί να είναι με το «συν» ή με το «πλην», μπορεί να είναι θετικό ή αρνητικό.

Όταν έρχοντα οι λαϊκοι στο μοναστήρι και βλέπουν έναν άνθρωπο, ο οποίος διατηρεί την εσωτερική του ησυχία, την εσωτερική του ειρήνη, με τα μάτια του που λάμπουν, με ένα χαμόγελο χαράς και ταπεινοφροσύνης στο πρόσωπό του – κατανοούν εκείνοι, ότι το μοναστήρι είναι ο χώρος, όπου οι μοναχοί επικοινωνούνται με τον Θεό, όπου ανεβαίνουν νικώντας τις φυσικές τους αδυναμίες την κλίμακα της Βασιλείας των Ουρανών.

Η κορυφή αυτής της κλίμακος, όπως μας λέει ο όσιος Ιωάννης της Κλίμακος, είναι η αγάπη. Αυτή είναι η τριακοστή βαθμίδα, εις την οποία πρέπει να ανέβουν όλοι οι μοναχοί. Και δεν πρέπει να σκεφτόμαστε πως την ανέβουν μόνο στα γεράματα, στο τέλος του μοναχικού βίου. Η αγάπη είναι η αρχή και το τέλος της μοναχικής ζωής. Γι’αυτό κάθε μέρα και πάντοτε πρέπει να μαθαίνουμε την αγάπη.

Να μην επιτρέπει ποτέ ο μοναχός στον εαυτό του να κάνει οτιδήποτε χωρίς αγάπη! Κανέναν άνθρωπο δεν πρέπει να συναντά ως έναν τυχαίο περαστικό· δεν πρέπει να σκέφτεται πως να τον ξεφορτωθεί όσο πιο γρήγορα μπορεί. Αντιθέτως, σε κάθε άνθρωπο, όποιος έρχεται στο μοναστήρι, πρέπει να συμπεριφερόμαστε ως σ’Αυτόν τον Χριστόν ή σ’εκείνον, όποιον απέστειλε ο Χριστός – για να μάθουν κάτι από μας, αγαπητοί αδελφοί

Διά τούτο, επιμένοντας στην προσευχή, πρόθυμοι στις διακονίες, πειραζόμενοι στην ταπεινοφροσύνη σας και την υπομονή σας να μη ξεχνάτε την ουσία του μοναστικού έργου – την αγάπη προς τον Θεόν και την αγάπη προς τον πλησίον, αδιάρρηκτες μεταξύ τους.

Να μην ξεχνάτε, πως οι άνθρωποι έρχονται εδώ για να τους μάθετε, ποιός θα έπρεπε να είναι ορθόδοξος χιρστιανός. Ο καθένας που ήρθε στο μοναστήρι και φόρεσε τα μοναστικά άμφια πρέπει να γίνει το άλας της γης και το φως του κόσμου (Μθ. 5. 13-14). Και αυτό δεν εξαρτάται από τη διακονία του – αν είναι ιερέας ή όχι· αν είναι πνευματικός ή όχι· αν είναι υπεύθυνη η διακονία του ή φαίνεται να μην είναι τόσον υπεύθυνη.

Σας εύχομαι, αγαπητοί αδελφοί, να θυμάστε αυτά, και Αυτός ο Κύριος να σας δίνει δύναμη για να προοδεύετε στο μοναχικό σας βίο και στην εκτέλεση των δύο εκείνων αλληλοσυνδεμένων και αδιαρρήκτων εντολών· στην αγάπη προς τον Θεόν και στην αγάπη προς τον πλησίον. Αμήν.