ΑΓΙΟΣ ΦΙΛΑΡΕΤΟΣ Ο ΕΛΕΗΜΩΝ - Ο άγιος Φιλάρετος ήταν έγγαμος και πατέρας τριών τέκνων

Ο άγιος Φιλάρετος ήταν έγγαμος και πατέρας τριών τέκνων. Ήταν αγρότης στο επάγγελμα, καλός οικογενειάρχης και άνθρωπος που αγαπούσε πολύ τον Θεό και είχε πλούσια πνευματική ζωή.

Επειδή ήταν φιλόθεος, γι’ αυτό ήταν και φιλάνθρωπος και πολύ ελεήμων. Είχε μεγάλη καρδιά γεμάτη από αληθινή αγάπη καί, όπως ο πατριάρχης Αβραάμ, ήταν φιλόξενος και πάντα προθυμος στην διακονία του “πλησίον”. Άλλωστε δεν μπορούσε να συμβαίνη διαφορετικά επειδή, όποιος αγαπά πολύ τον Χριστό, δεν μπορεί παρά να αγαπά αληθινά και τους αδελφούς του “τούς ελαχίστους”. Ακόμα και εκείνη την περίοδο της ζωής του που από κάποιες συγκυρίες επτώχευσε και “τάφερνε δύσκολα”, και τότε “έδειξε θαυμαστή καρτερία, όπως ο Ιώβ, και συνέχισε να αγαθοεργή μέχρι υπερβολής.

Και ο Θεός, που είδε την ακαταγώνιστη πίστη του, οικονόμησε με την πρόνοιά Του, ώστε ο Κωνσταντίνος ο γιός της βασίλισσας Ειρήνης, να πάρη για γυναίκα του την εγγονή του Αγίου, Μαρία, τον δε Φιλάρετο να τιμήση με το αξίωμα του Υπάτου”, (Υπουργού θα λέγαμε σήμερα). Αλλά και τότε, που απέκτησε πλούτο και δόξα, εξακολουθούσε να είναι καλόκαρδος, απλός και προσιτός.

Όταν πλησίασε η ώρα της εξόδου του από τον μάταιο αυτό κόσμο, κάλεσε τους συγγενείς, τα παιδιά και τα εγγόνια του καί, αφού τους έδωσε τις τελευταίες συμβουλές και νουθεσίες, κατέληξε: “Παιδιά μου, μη ξεχνάτε ποτέ την φιλοξενία, μη επιθυμείτε τα ξένα πράγματα, μη λείπετε ποτέ από τις ακολουθίες και λειτουργίες της Εκκλησίας, και γενικά όπως έζησα εγώ, έτσι να ζήτε και εσείς.”. Και αφού τα είπε αυτά, ξεψύχησε με την φράση “γενηθήτω το θέλημά Σου”.

Η ζωή και το παράδειγμα του οσίου Φιλαρέτου φανερώνουν περίτρανα ότι κανένας τρόπος ζωής, όπως και κανένα επάγγελμα δεν αποτελούν εμπόδιο για την απόκτηση της αγιότητος και της γνώσεως του Τριαδικού Θεού.

Ούτε ο γάμος, ούτε η παρθενία αποτελούν σκοπό της ζωής, αλλά είναι μέσα προς επίτευξη του σκοπού που είναι η θέωση του ανθρώπου. Το να φθάση, δηλαδή, ο άνθρωπος από το “κατ’ εικόνα” στο “καθ’ ομοίωσιν”, από το παρά φύσιν στο κατά φύσιν, δηλαδή στην φυσική του ζωή, που είναι, όχι το να ζη κανείς έξω στην ύπαιθρο και μακριά από τις πόλεις, αλλά το να μεταμορφώση τα πάθη του και να αποκτήση κοινωνία με τον Θεό. Ο όσιος ήταν ένας οικογενειάρχης, ένας βιοπαλαιστής, που εργαζόταν και μοχθούσε καθημερινά να θρέψη την οικογένειά του. Αυτό όμως δεν τον εμπόδισε και από την εσωτερική εργασία, την υπακοή στην Εκκλησία και την τήρηση των εντολών του Χριστού, οι οποίες είναι πηγές ακτίστου ενεργείας και μεταγγίζουν ζωή. Προσευχόταν συνεχώς και έλαβε το χάρισμα της προσευχής. Αγαπούσε αληθινά, τον ευχαριστούσε η διακονία “τού πλησίον” και έλαβε το χάρισμα της φιλοξενίας.

Εύρισκε νόημα ζωής στο δόσιμο και την προσφορά, έκανε πράξη ζωής το “μακάριον εστι μάλλον διδόναι ή λαμβάνειν” και έλαβε το χάρισμα της ελεημοσύνης. Υπήρξε πράγματι φιλάρετος, ήτοι φίλος της αρετής, ή όπως ψάλλει ο ιερός υμνογράφος, “προσλαβών το όνομα και συμβαίνων το πράγματι”, δηλαδή το όνομά του φανέρωνε και τον τρόπο της ζωής του.

Οι αλλαγές που συνέβησαν κατά την διάρκεια της ζωής του, δηλαδή η πτώχευση και ίσως η περιφρόνηση των ανθρώπων, όπως συμβαίνει τις περισσότερες φορές, και όπως έλεγαν οι αρχαίοι πρόγονοί μας “τών ευτυχούντων πάντες φίλοι, των δυστυχούντων ουδέ οι γεννήτορες”, δεν επηρέασαν την εσωτερική του διάθεση και τον τρόπο της ζωής του. Και αυτό είναι πολύ σημαντικό, γιατί πάντοτε υπήρχαν και υπάρχουν αυτοί που υπολογίζουν την ανθρώπινη αξία με το χρήμα και τα υλικά και επηρεάζουν πολλές φορές ακόμα και τους πιο καλοπροαιρέτους.

Εδώ θα ανοίξω μια παρένθεση και θα αναφέρω ένα ποιηματάκι, που το είδα γραμμένο πάνω σε ένα χαρτονόμισμα των εκατόν δραχμών, και το οποίο μου προξένησε εντύπωση και ομολογώ ότι το βρίσκω αληθινό: “Μιλήσαμε για λουλούδια και μας είπαν ρομαντικούς, μιλήσαμε για ελευθερία και μας είπαν αλήτες, μιλήσαμε για χρήματα και μας είπαν ανθρώπους”. Δυστυχώς, αυτό συμβαίνει και σήμερα, στην φιλόϋλη εποχή μας. Ο Όσιος όμως αποδείχθηκε ανώτερος των περιστάσεων και δεν επηρεάστηκε από όλα αυτά, αντίθετα εξακολούθησε να προσφέρη από το υστέρημα των υλικών αγαθών, πρωτίστως όμως και κυρίως από το περίσσευμα της καρδιάς του.

Το ίδιο ανεπηρέαστος έμεινε και όταν απέκτησε αξιώματα, χρήματα και δόξα και σίγουρα άρχισε, όπως συμβαίνει συνήθως, να περιβάλλεται από κόλακες και όλους εκείνους τους “τύπους”, που μπορεί εύκολα να σε αποπροσανατολίσουν και να σε βγάλουν έξω από τον σκοπό και την προοπτική σου, και αυτό δείχνει την σταθερότατα του χαρακτήρα του, την ζωντανή του πίστη και την προσήλωσή του στο ζωοποιό θέλημά του Θεού. Αυτό απετέλεσε την πυξίδα της ζωής του και αυτό είχε πάντα στην καρδιά και τα χείλη μέχρι την τελευταία του πνοή, αφού, όπως είδαμε πιο πάνω, ξεψύχησε προσευχόμενος και λέγοντας στον Θεό “γενηθήτω το θέλημά Σου”.

Αξιοπρόσεκτες είναι οι τελευταίες συμβουλές και νουθεσίες προς τα συγγενικά του πρόσωπα. Αξίζει να τις μελετήσουμε και μείς και να προσπαθήσουμε να τις εφαρμόσουμε. Δεν είναι κούφια λόγια, αλλά το απόσταγμα μιας ολόκληρης ζωής, που την πέρασε ευεργετώντας τους ανθρώπους, τους “ελαχίστους αδελφούς του Χριστού”. Η πηγή από την οποία αντλούσε δύναμη ήταν η προσευχή και η λατρευτική ζωή της Εκκλησίας. Ο τρόπος της ζωής του αποτελεί ζωντανό παράδειγμα προς μίμηση. Η προτροπή του “όπως έζησα εγώ ετσι να ζήτε και σείς”, ομοιάζει με εκείνη του Άποστόλου Παύλου “μιμηταί μου γίνεσθε καθώς καγώ Χριστού” (Α’ Κορ. 11,1).

(1 Δεκεμβρίου)

Πρωτ. π. Γεωργίου Παπαβαρνάβα

http://www.parembasis.gr

Ή υπόθεση του Λέοντος Τολστόι. Το χρονικό της επίσκεψης του στην Οπτινα.

ΖΩΝΤΑΝΕΣ ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΣΤΑΡΕΤΣ ΒΑΡΣΑΝΟΥΦΙΟΥ. 11

Στις 22 Φεβρουαρίου 1901 ή Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ρωσίας είχε αφορίσει τον περίφημο λογοτέχνη κόμητα Λέοντα Τολστόι για τις αιρετικές - βλάσφημες δοξασίες του.

Στις 28 Οκτωβρίου 1910 προς τον απόγευμα ό Λ. Τολστόι κατέφθασε στον ξενώνα της μονής της Όπτινα. Στον χρονικό της Σκήτης αναγράφεται σχετικά τον έξης:

Ό μεγάλος λογοτέχνης κόμης Λέων Τολστόι έφτασε στον μοναστήρι της Οπτινα. Κατά την παραμονή του στον ξενώνα ερώτησε τον άρχοντάρη π. Μιχαήλ, εάν ή επίσκεψη ενός «αφορισμένου» αποτελούσε πρόβλημα για την αδελφότητα. Έχω έρθει, είπε, με σκοπό να κουβεντιάσω με τούς γέροντές σας. Αύριο αναχωρώ για τον Σαμορντίνο.

Τον απόγευμα επισκέφτηκε τον αρχονταρίκι. Τον ενδιαφέρον του για τον μοναστήρι και τούς αδελφούς ήταν φανερό. Ιδιαίτερα ενδιαφέρθηκε για την υγεία του π. Ιωσήφ και ρώτησε αν δεχόταν επισκέψεις. Την επομένη βγήκε δύο φορές για περίπατο. Τον είδαν να κατευθύνεται προς την Σκήτη. Μα ούτε στην Σκήτη μπήκε ούτε τούς γέροντες είδε. Στις 3 τον απόγευμα αναχώρησε για το Σαμορντίνο. Ό προεστώς αμέσως ενημέρωσε τον επιχώριο επίσκοπο της Καλούγας.

Για την επίσκεψη του στον γυναικείο μοναστήρι του Σαμορντίνο έχομε τις έξης πληροφορίες:

Συναντήθηκε με την αδελφή του, μοναχή Μαρία. Στην επικοινωνία του μαζί της ό Τολστόι εκμυστηρεύτηκε τον πόθο της ψυχής του, να ενδυθεί τον ταπεινό ράσο του μονάχου και να μείνει μια για πάντα στην Όπτινα με την προϋπόθεση να μην τον «ζορίζουν» με τις ακολουθίες. Ή αδελφή του τον ενημέρωσε, πώς πρώτα θα πρέπει να αποβάλει τις διδασκαλίες του, γιατί οι γέροντες δεν θα του τον επιτρέψουν ποτέ να κάνει έργο διδασκαλίας, ούτε σε πατέρες, ούτε σε προσκυνητές. Εκείνος της είπε πώς εδώ θα έρθει για να καταταχθεί στην τάξη του μαθητή και όχι του δασκάλου.

Για τον Σαμορντίνο είπε καλά λόγια. Μάλιστα εξέφρασε την επιθυμία ότι δεν θα τον ενοχλούσε να κλεινόταν για την υπόλοιπη ζωή του μέσα σε ένα κελί προετοιμαζόμενος για τον θάνατο. Την επομένη ημέρα είχε προγραμματίσει να επισκεφθεί τους γέροντες. Δεν πρόλαβε. Εντελώς απροσδόκητα, ήρθε ή κόρη του και τον πήρε μαζί της!

Όταν φτάσανε στον σιδηροδρομικό σταθμό στον Άστάποβο, ό Τολστόι αρρώστησε βαρειά. Ή Ιερά Σύνοδος, έχοντας υπόψη της την επιθυμία του κόμητα για συζήτηση με τους γέροντες της Όπτινα, αρχικά εξουσιοδότησε τον π. Ιωσήφ να τον επισκεφθεί. Επειδή όμως, λόγω υγείας ό π. Ιωσήφ δεν ήταν σε θέση να ταξιδέψει, εστάλη ό π. Βαρσανούφιος. Μόλις αναχώρησε ό π. Βαρσανούφιος, ό π. Ιωσήφ έστειλε τηλεγράφημα στον διευθυντή τού σιδηροδρομικού σταθμού, θέλοντας να μάθει περισσότερες πληροφορίες για τον κόμητα Τολστόι. Ή απάντηση πού έλαβε ήταν κατηγορηματική: Ό κόμης δεν δέχεται καμία επίσκεψη, από κανένα.

Ενδιαφέρον τω μεταξύ ό π. Βαρσανούφιος φθάνοντας . στον Άστάποβο με τον νοσοκόμο της μονής π. Παντελεήμονα (μετέπειτα ιερομάρτυρα) έλαβε μήνυμα από την Αλεξάνδρα Λβόβνα - κόρη τού Τολστόι, πώς ό πατέρας της δεν δέχεται επισκέψεις. Ό π. Βαρσανούφιος της έγραψε επιστολή με την παράκληση να τού επιτραπεί να ιδεί τον ετοιμοθάνατο. Ή Αλεξάνδρα αρνήθηκε. Ή επιθυμία τού πατέρα της, έλεγε, ήταν γι' αυτήν υπόθεση ιερή. Ό π. Βαρσανούφιος της απάντησε:

- Ευχαριστώ την εξοχότητα σας για την επιστολή. Σέβομαι την τοποθέτησή σας, ότι ή επιθυμία τού πατέρα σας κατέχει την πρώτη θέση στην ζωή σας και ολόκληρης της οικογένειας. Σας πληροφορώ όμως, πώς ό ίδιος ό κόμης εξέφρασε στην αδελφή του, θεία σας μοναχή Μαρία, την επιθυμία, να μας ιδεί και να συζητήσωμε αλλά για κάποιο λόγο ή επιθυμία του αυτή δεν πραγματοποιήθηκε τότε.

Ή Αλεξάνδρα τελικά αποδείχθηκε ανένδοτη. Ό π. Βαρσανούφιος στον τηλεγράφημά του προς τον επίσκοπο Καλούγας Βενιαμίν έγραφε: Ό κόμης Λέων Τολστόι έκοιμήθη σήμερα 7 Νοεμβρίου στις 6 τον πρωί. Απέθανε αμετανόητος. Δεν με κάλεσαν ούτε στην κηδεία. Επιθυμία του ήταν να μεταφερθεί ή σορός του στην Γιάσναγια Πολιάνα και να ταφή χωρίς καμία εκκλησιαστική τελετή στον κήπο τού κτήματός του.

Με βαρειά καρδιά, έλεγε στην συνέχεια ό π. Βαρσανούφιος, επέστρεψα στην Όπτινα, με τον πικρό παράπονο, ότι χάθηκε μια ψυχή μέσα απόγευμα τα χέρια μου! Αχ, και να τον ήξερα. Έφτασε μέχρι την πόρτα μας και κανείς δεν βρέθηκε να τον σπρώξει να μπει μέσα!

Έτσι, οι συγγενείς του στάθηκαν εμπόδιο στον να σβήσει μια για πάντα «ό Τολστοϊσμός», ή θρησκεία χωρίς Θεό!

Αυτό ήταν, δυστυχώς, τον πικρό τέλος του μεγάλου λογοτέχνη κόμητα Λέοντος Τολστόι.

Κάπως διαφορετική ήταν ή τύχη του αδελφού του Σεργίου.

Σε όλη του την ζωή ό Σέργιος ήταν κάτω απόγευμα την επιρροή του Λέοντος, ό όποιος ασκούσε φοβερή γοητεία επάνω του. Φαίνεται όμως, πώς ό Σέργιος είχε ξεπεράσει τον αδελφό του στην αθεΐα και στην ασέβεια.

Όταν ό Σέργιος έπεσε στον κρεβάτι βαρειά άρρωστος, ζήτησε να ειδοποιήσουν τα αδέλφια του: την μοναχή Μαρία του Σαμορντίνο και τον Λέοντα πού τότε βρισκόταν στην Γιάσναγια Πολιάνα.

Λίγο πριν πεθάνει, μέσα στην ψυχή του συντελείτο μία «αλλοίωση». Κάποια στιγμή γύρισε στον αδελφότητα του και του είπε:

-Αδελφέ, τί λες, να μεταλάβω;

-Καλά θα έκανες. Όσο πιο γρήγορα, τόσο πιο καλά. Ήταν ή απάντηση, πού έδωκε ό Λέων.

Ό ίδιος ό Λέων έδωσε εντολή να φωνάξουν τον ιερέα της ενορίας. Μόλις ξομολογηθεί και κοινώνησε των Αχράντων Μυστηρίων, ό Σέργιος παρέδωσε εν ειρήνη την ψυχή του.

Ό Λέων, όταν άκουσε την αδελφή του να λέει ότι χάρηκε πού ό αδελφός της κοινώνησε, γιατί έτσι τουλάχιστο δεν θα είχαν να αντιμετωπίσουν τις γκρίνιες των ιερέων, οργίστηκε και της έβαλε τις φωνές:

- Μόνο αυτό σε ενδιαφέρει; Δεν έχεις ακόμη καταλάβει τί σημαίνει θεία κοινωνία και εξομολόγηση;

Στην κηδεία του αδελφού του δεν παραβρέθηκε, γιατί σε αφορισμένο δεν επέτρεπαν την είσοδο στην εκκλησία. Και έτσι έφυγε αμέσως για τον σπίτι του.

Ή μοναχή Μαρία, όταν γύρισε στον μοναστήρι της, στον Σαμορντίνο, είδε στον ύπνο της κάτι πού κυριολεκτικά την συγκλόνισε:

«Είδα, διηγείται, τον αδελφό μου Λέοντα, να κάθεται ακουμπισμένος στον γραφείο του. Στον πρόσωπο του ήταν ζωγραφισμένη ή απελπισία. Τον υπόλοιπο δωμάτιο, εκτός απόγευμα τον γραφείο επάνω στον όποιο ήταν τοποθετημένη μία λάμπα, ήταν όλο βυθισμένο στον σκοτάδι. Τον σκοτάδι ήταν τόσο πυκνό πού νόμιζε κανείς ότι είχε υλοποιηθεί. Και να! Ξαφνικά, βλέπω τον ταβάνι να ανοίγει, και απόγευμα ψηλά ένα εκτυφλωτικό φως να διοχετεύεται σε όλο τον δωμάτιο. Μέσα σ' αυτό τον άκτιστο φως, ό Κύριος Ιησούς Χριστός, με την ίδια μορφή πού Τον βλέπομε στην εικόνα τού άγιου μάρτυρος Λαυρεντίου τού αρχιδιακόνου Ρώμης. Τα πανάχραντα χέρια Του απλώνονταν προς τον μέρος τού Λέοντος, σαν να ήθελε να πάρει κάτι απόγευμα τα χέρια τού δημίου. Τον απερίγραπτο αυτό φως όλο και χυνόταν επάνω στον Λέοντα, μα εκείνος έδειχνε πώς δεν είχε αντιληφθεί την παρουσία του. Εγώ τότε φώναξα:

-Λέων! Λέων, κοίταξε προς τα επάνω!

Ξαφνικά απόγευμα πίσω του είδα με φρίκη να ξεχωρίζει ή σιλουέτα μιας φιγούρας απόγευμα τον φόβο μου άρχισα να τρέμω ολόκληρη. Ή φιγούρα αύτη άπλωσε τα χέρια της και κάλυψε τα μάτια του Λέοντος για να μη βλέπει τον θαυμαστό εκείνο φως. Εκείνος προσπαθούσε απελπισμένα και μάταια, να απομακρύνει τα ξένα χέρια απόγευμα τα μάτια του...

Σ' αυτό τον σημείο ξύπνησα. Και μόλις πού άνοιξα τα μάτια μου άκουσα μία φωνή πού έλεγε:

«Φως Χριστού φαίνει πάσι».

Περιοδικό Ιεράς Μητρόπολης Βεροίας, Ναούσης & Καμπανίας

Ιερά Μητρόπολη Βεροίας, Ναούσης & Καμπανίας

1Τεύχος 86 Ιούλιος - Αύγουστος 2010

2τεύχος 85 Μάιος - Ιούνιος 2010

3τεύχος 84 Μάρτιος - Απρίλιος 2010

http://www.imverias.gr/dev/index.php?option=com_content&view=category&id=43:-pdf&Itemid=33&layout=default

Ο ΑΓΙΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΙ Η ΚΑΡΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ.

Ο Σεβασμιωτατος, Ιερεμίας Φούντας,

Μητροπολιτης Γορτυνος και Μεγαλοπολεως.

Ο ΑΓΙΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ

ΚΑΙ Η ΚΑΡΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ

ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ ΣΤΗΝ ΟΔΟΙΠΟΡΙΑ.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

ΔΩΡΑ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ.

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΜΑΡΚΙΔΗΣ

Η ΜΑΡΤΥΡΙΚΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΚΛΕΠΙΝΙΝ.

Μια συγκλονιστική βιογραφία του ρώσου ιερέα Δημητρίου Κλεπινίν, γραμμένη από την κορη του Ελέν Κλεπινίν Αρζακοφσκι, που ήταν μολις έξι χρονών όταν ο πατέρας της πέθανε στο στρατόπεδο της Ντορά, γιατί προσπάθησε να σώσει τη ζωή δεκάδων Εβραίων, από τους Ναζί, θέτοντας σε εφαρμογή ένα σύστημα πλαστών πιστοποιητικών βάπτισης. Η μαρτυρία της μας παρουσιάζει ανάγλυφα έναν ήρωα-ιερέα, ζωντανό προσφιλή, παρόντα, με την ηθική του ακεραιότητα και το χιούμορ, την ιερατική του αφιέρωση και την αγάπη του για τους ταπεινούς αυτού του κόσμου.

Ποιος είναι ευτυχισμένος;

Στο ερώτημα, ποιος θα ημπορούσε να χαρακτηρισθή ευτυχισμένος, οι άνθρωποι, ανάλογα με τις προσωπικές τους εκτιμήσεις, θα έδιδαν διάφορες απαντήσεις. Kαι ο Σειράχ όμως ασχολείται με το θέμα αυτό στο σύγγραμμα του. Μερικές δε από τις σοφές του απόψεις αναλύουμε στην συνέχειαν.

1) Πρώτα η υγεία.

Στο να αισθάνεται ένας άνθρωπος χαρούμενος και ευτυχισμένος συμβάλλουν πολλά πράγματα της καθημερινής ζωής. με αποκορύφωμα τους την υγείαν και την ψυχικήν ευεξίαν. Αυτό πιστεύει ο έμπειρος και μελετημένος Σειράχ.

Περιληπτικά δε πρώτα λέγει ότι ευτυχισμένος θεωρείται όποιος αποκτήσει πολλά παιδιά και έχει συγχρόνως καλήν και άμεμπτην σύζυγον. Αλλά και το κρασί και η μουσική ευφραίνουν την καρδιάν του ανθρώπου. Τα μουσικά όργανα, όπως είναι ο αυλός και το ψαλτήρι, τέρπουν τον άνθρωπον, όπως και το μέλι. Ευχάριστα επίσης αισθάνεται ο άνθρωπος, όταν ακούη κάποιον να ομιλή με γλυκειάν γλώσσαν η όταν βλέπη χαρούμενα πρόσωπα η όταν αντικρύζη τις ομορφιές της φύσεως και ιδιαίτερα την γεμάτην σπέρματα και καρπούς βλάστησιν της υπαίθρου. Ευχάριστη ακόμη είναι η συνάντησις ενός άνθρωπου με τον φίλον του η με τον ή την σύντροφον της ζωής του. Και η βοήθεια μεταξύ αδελφών ή φίλων δίδει στήριγμα και ανακούφισιν. Ιδιαίτερα σ' όποιον ευρίσκεται μέσα σε θλίψεις.

Επίσης και μια καλή συμβουλή συμβάλλει στην ευδοκίμησιν όποιου την δέχεται. Τέλος και ο χρυσός και ο άργυρος και τα χρήματα και η δύναμις στηρίζουν τα πόδια και ανυψώνουν τις καρδιές των ανθρώπων. (Πρβ. μ', 19-26). Προσθέτει όμως ο Σειράχ και τα ακόλουθα:

«Κρείσσων πτωχός υγιής και ισχύων τή έξει ή πλούσιος μεμαστιγωμένος εις σώμα αυτού. Υγεία και ευεξία βέλτιον παντός χρυσίου, και σώμα εύρωστον ή όλβος αμέτρητος. Ούκ ίση πλούτος βέλτιων υγείας σώματος και ούκ έστιν ευφροσύνη υπέρ χαρόν καρδίας» (λ', 14-16).

Πιο ευτυχισμένος δηλαδή είναι ο υγιής άνθρωπος, έστω και αν είναι φτωχός, από ένα πλούσιον κτυπημένον από αρρώστιες. Διότι η υγεία και ευεξία είναι αγαθά πολυτιμότερα από αμέτρητα πλούτη. Και τα μεγαλύτερα ακόμη πλούτη δεν είναι προτιμότερα από την υγείαν του σώματος. Ούτε υπάρχει ευφροσύνη ανώτερη από την χαράν της καρδιάς. Δηλαδή από την αγαλλίασιν, που προέρχεται από την σωματικήν ευεξίαν.

2) Η ολιγάρκεια.

Ένα άλλο μέσο, διά να αισθάνεται ένας ικανοποιημένος και αναπαυμένος, είναι και η ολιγάρκεια και η αποφυγή περιττών κόπων και φροντίδων. Αυτό διακηρύσσει ο Σειράχ με τα ακόλουθα γνωμικά του:

Ζωή αυτάρκους εργάτου γλυκανθήσεται...» (μ'. 18). «Τέκνον, μή περί πολλά έστωσαν αι πράξεις σου• εάν πληθυνής ούκ αθωωθήση- και εάν διώκης, ού μή καταλάβης. Και ου μή εκφύγης διαδράς. Έστι κοπιών και πονών και σπεύδων, και τόσω μάλλον υτερείται» (ια΄, 10-11).

Γλυκειά δηλαδή γίνεται η ζωή του ανθρώπου, που έμαθε να εργάζεται και να αρκήται στα αναγκαία διά την συντήρησιν της ζωής του. Διά τούτο, παιδί μου, προσθέτει ο Σειράχ, μή ασχολείσαι με πολλά πράγματα και μάλιστα με έργα ανώτερα από τις δυνάμεις σου. Διότι, αν γίνης πολυάσχολος, δεν θα αποφυγής σφάλματα. Και αν θέλης να επιτύχης πολλά, θα αποτύχης και δεν θα διαφύγης πτώσεις και στενοχώριες. Υπάρχουν άνθρωποι, που όσον κοπιάζουν και μοχθούν και τρέχουν συνεχώς να κάμουν πολλά, τόσον και περισσότερον στερούνται και μένουν ανικανοποίητοι.

3) Η ευσέβεια και η αγαθή συνείδηση.

Πιστεύει όμως ο Σειράχ και διακηρύσσει με τα ακόλουθα λόγια του ότι πάνω απ' όλα η ευσέβεια και η συμμόρφωσις με του Θεού το θέλημα είναι αφορμή της πιο μεγάλης ευτυχίας:

«Δόσις Κυρίου παραμένει ευσεβέσι, και η ευδοκία αύτου εις τον αιώνα ευοδωθήσεται... Ευλογία Κυρίου εν μισθώ ευσεβούς, και εν ώρα ταχινή αναβάλλει ευλογίαν αυτού» (ια', 17, 22). «Ούκ έστιν εν φόβω Κυρίου ελάττωσις, και ούκ εστίν επιζητήσαι εν αυτώ βοήθειαν φόβος Κυρίου ως παράδεισος ευλογίας, και υπέρ πάσαν δόξαν εκάλυψαν αυτόν» (μ', 26 - 27). «Μακάριος ού ου κατέγνω η ψυχή αυτού, και ος ούκ έπεσεν από της ελπίδος αυτού» (ιδ'. 2).

Τα δώρα δηλαδή του Θεού παρέχονται και μένουν στα χέρια των ευσεβών. Και η εύνοια του Κυρίου στερεώνει την ευτυχίαν των ευσεβών όλων των αιώνων. Η ευλογία του Κυρίου είναι η αμοιβή των ευσεβών. Ημπορεί δε ο Κύριος μέσα σε στιγμές χρόνου να κάμη, ώστε η ευλογία του να μεταβάλη τον ευσεβή σε δένδρο θαλερό και καρποφόρο. Όπου υπάρχει ευλάβεια προς τον Θεόν, εκεί δεν υπάρχει φτώχεια και στέρησις. Ο ευλαβικός φόβος προς τον Θεόν μοιάζει με ευλογημένον και γεματον καρπούς κήπον. Τον δε ευσεβή άνθρωπον ο Θεός τον σκεπάζει με δόξαν μοναδικήν.

Ευτυχισμένος λοιπόν πραγματικά ημπορεί να είναι ο θεοφοβούμενος άνθρωπος.

Διότι αυτός δεν ταλαιπωρείται από τους ελέγχους της συνειδήσεως του και ποτέ δεν χάνει την προς τον Θεόν ελπίδα του.

Διδάγματα Σοφίας Σειράχ Χωρεπισκόπου Σαλαμίνας Βάρνάβας

Θαύματα του Αγίου Ιερομάρτυρα Φιλουμένου του Αγιοταφίτου (από mail ακροατών)

Στο μεγάλο αφιέρωμα που έγινε την Παρασκευή 26 Νοεμβρίου στην Πειραϊκή Εκκλησία για τον Άγιο Ιερομάρτυρα Φιλούμενο τον Αγιοταφίτη υπήρξε έντονο ενδιαφέρον από κάθε γωνιά της γης και δεχτήκαμε πολλά μηνύματα από ακροατές που ξενύχτησαν μαζί μας. Δημοσιεύουμε στη συνέχεια δύο mail που λάβαμε το βράδυ του αφιερώματος και που μας έστειλα ακροατές από την Ξάνθη και το Μοσχάτο.

«Για τον Άγιο Φιλούμενο, την οσιακή βιοτή και το μαρτύριό του πληροφορήθηκα στη Μονή του Οσίου Δαυίδ στην Εύβοια από έναν ιεροδιάκονο της μητρόπολης Μόρφου. Πραγματικά συγκλονίστηκα από το Βίο του και κυρίως από το φρικτό μαρτύριό του. Αργότερα βρέθηκα στην Κύπρο για εργασιακούς λόγους, όπου και γνώρισα καλύτερα από πρώτο χέρι τα θαυμαστά γεγονότα της επιγείου ζωής αλλά της επουρανίου δόξης του. Τον Αύγουστο του 2008 βρέθηκα στην Αγία Γη και μάλιστα στο φρέαρ του Ιακώβ και στο νεόδμητο Ναό της Αγίας Φωτεινής, όπου και είχε

γίνει η μετακομιδή των λειψάνων του Αγίου Φιλουμένου από την Πατριαρχική Σχολή. Εκεί παρεκάλεσα θερμά τον Άγιο να μας χαρίσει ένα παιδάκι, καθώς με τη σύζυγό μου είχαμε οκτώ χρόνια γάμου, χωρίς να έχουμε αποκτήσει ακόμα παιδί. Πράγματι ο Άγιος εισάκουσε τις προσευχές μας και εν πλήρη δόξη εμφανίστηκε σε αδελφό μου ιεροδιάκονο και του είπε τα εξής: «Τα παιδιά, ο Απόστολος και η Ελισάβετ να μη στενοχωρούνται γιατί ο πειρασός θα λυθεί και θα αποκτήσουν σύντομα παιδί, αρκεί να προσπαθούν και με την υιοθεσία. Αυτό συνέβη το

καλοκαίρι του 2009. Πράγματι η σειρά μας για υιοθεσία έφτασε και η χαρά μας ήταν απερίγραπτη! Ωστόσο οι βουλές του Κυρίου μας ήταν άλλες: Ξαφνικά η διαδικασία της υιοθεσίας σταμάτησε, καθώς είχαμε πλέον μόνιμα εγκατασταθεί στην Ελλάδα κι ως εκ τούτου οι κοινωνικοί λειτουργοί στην Κύπρο πάγωσαν τη διαδικασία. .Όπως καταλαβαίνετε, η στενοχώρια μας ήταν μεγάλη, καθώς βλέπαμε ότι ένα όνειρο απομακρυνόταν! Παρόλα αυτά δε χάσαμε το κουράγιο μας και συνεχίσαμε να προσευχόμαστε στον Άγιο Φιλούμενο να μας χαρίσει ένα παιδάκι.

Πράγματι την ίδια χρονιά η σύζυγός μου συνέλαβε και η μικρή μας κόρη γεννήθηκε στις 6 Νοεμβρίου. Να σημειώσουμε ότι η πιθανή ημερομηνία τοκετού ήταν προγραμματισμένη για 16 Νοεμβρίου, ημέρα του Μαρτυρίου του με το παλαιό ημερολόγιο, όπως εορτάζεται στους Αγίους Τόπους. Μάλιστα το παιδάκι μας πριν τη γέννησή του κατά παραχώρηση του Θεού, το είδε σε όραμα ο φίλος μου ιεροδιάκονος, στον οποίο και είχε αποκαλύψει ο Άγιος εν πλήρη δόξη τη γέννηση του παιδιού μας! Μάλιστα το παιδάκι το είδε στο όραμά του να μπουσουλάει στο Φρέαρ του

Ιακώβ και μας το περιέγραψε όπως ακριβώς γεννήθηκε! Η μικρή μας κόρη έλαβε το όνομα του Αγίου – με την ευχή της ονοματοδοσίας - και είναι σήμερα 3 εβδομάδων. Είμαστε πανευτυχείς εμείς οι ανάξιοι, καθώς δια πρεσβειών του Αγίου Φιλουμένου στον Κύριο μας Ιησού Χριστό λάβαμε αυτή την ουράνια ευλογία. Α. και Ε.. Β., Ξάνθη»

Δεύτερη επιστολή από Μοσχάτο

«Προς Δόξα Θεού και δόξα του Άγιου Φιλούμενου.

Χαίρομαι που μου δίνεται η ευκαιρία να ευχαριστήσω με αυτό τον τρόπο τον Άγιο Φιλούμενο, γνωστοποιώντας σας με ποιο τρόπο γνώρισα τον Άγιο.

Τον Άγιο τον αποκαλούμε "ο Άγιος του πάρκιν" και εξηγώ γιατί.

Ήταν χειμώνας του 2008 όταν ήμουν με το αμάξι στην περιοχή του Π.Φαλήρου και έψαχνα πάρκιν. Είχα ένα πολύ σημαντικό επαγγελματικό ραντεβού στις 7 και έψαχνα ήδη 20' για πάρκιν και η ώρα ήταν 7 παρά πέντε. Στο ράδιο συνηθίζω και ακούω την Πειραϊκή Εκκλησία και εκείνη την ώρα έλεγαν για κάποιον μάρτυρα που μαρτύρησε στα Ιεροσόλυμα, λόγω της αγωνίας μου δεν έδωσα προσοχή σε λεπτομέρειες και μόνο συγκράτησα το όνομα του νεομάρτυρα και αυτό όχι με σιγουριά Φιλήμονα, Φιλούμενο δεν ήμουν σίγουρη. Απελπισμένη τότε λέω (νόμιζα ότι ήταν Άγιος) "Άγιε Φιλούμενε, ή Φιλήμονα, δεν κατάλαβα το όνομά σου, βρες μου πάρκιν και από δω και πέρα θα σε τιμώ και θα ψάξω για σένα".Δεν τελειώνω την φράση μου και σαν από θαύμα βρίσκω πάρκιν έφευγε κάποιος εκείνη τη στιγμή και παρκάρω ένα τετράγωνο από τη δουλειά μου. Τον δόξασα τον Άγιο και δεν πίστευα στα μάτια μου.

Βέβαια μπορεί να φαίνεται αστείο, ότι τον έχουμε συνδέσει με το πάρκιν αλλά ειδικά στην Αθήνα το θέμα πάρκιν είναι μια μεγάλη δυσκολία.

Από τότε όποτε τον επικαλούμαστε στην οικογένειά μου για πάρκιν είναι απίστευτο το πόσο γρήγορα ενεργεί.

Μια άλλη φορά είχα μια πρόβα στο ελληνικό Ωδείο στα Εξάρχεια, και κάπως τη φοβάμαι αυτή την περιοχή (ήταν εποχή με τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου), είχα και μια φίλη μαζί μου και είχα παρακαλέσει τον Άγιο να βρούμε πάρκιν κοντά στο Ωδείο, δεν θα το πιστέψετε βρήκαμε έξω από την πόρτα ακριβώς, η φίλη μου θαύμασε ότι ποτέ δεν υπήρχε κενό σε αυτό το σημείο, τότε της είπα για τον Άγιο και θαύμασε και για επιβεβαίωση του Αγίου την επόμενη μέρα που είχαμε πάλι πρόβα εκεί με την ίδια φίλη, συνέβη ακριβώς το ίδιο, τότε της λέω "τι έχεις να πεις τώρα;¨" Τότε άρχισε να με ρωτάει περισσότερα για τον Άγιο.

¨Όταν πρωτοείπα στην οικογένειά μου για τον Άγιο (εγώ είμαι παντρεμένη στην Αθήνα -Μόσχάτο και οι γονείς μου μένουν στην Κέρκυρα) όλοι το πίστεψαν αλλά ο μπαμπάς δυσπίστησε φαίνεται κάπως, οπότε συνέβη το εξής. Ήταν Μ.Παρασκευή 2009 και ο μπαμπάς έπρεπε να κατέβει στην πόλη για τον επιτάφιο (διευθύνει την χορωδία της εκκλησίας) καταλαβαίνεται τη γίνεται στην Κέρκυρα τέτοια περίοδο, το αδιαχώρητο. Κατέβηκε νωρίτερα αλλά παρόλα αυτά έψαχνε για 40' πάρκιν. Αφού είδε και απόειδε (μας διηγήθηκε μετά) σκέφτεται "δεν λέω και γω σε Αυτόν τον Άγιο της Έλλης μπας και μου βρει και μένα πάρκιν που ταλαιπωρούμε τόση ώρα" δεν προλαβαίνει να τελειώσει την σκέψη του και βρίσκει ακριβώς μπροστά του!! Μετά μας το διηγούταν με πολλή χαρά.

'Αλλο ένα περιστατικό θα σας πω. Είχα πάει στην Κέρκυρα στο μοναστήρι στον Αγ.Αθανάσιο και μίλησα εκεί με την αδελφή που ήταν υπεύθυνη για την βιβλιοθήκη και της είπα για τον Άγιο Φιλούμενο και μου είπε ότι δεν τον γνώριζε, της είπα για ένα βιβλίο με τον βίο του που είχα βρει στην Αθήνα και μου είπε να της πω τα στοιχεία να το παραγγείλει για το μοναστήρι. Μετά από λίγο καιρό η ίδια μοναχή μου διηγήθηκε τα εξής : Είχε κατέβει στην πόλη για κάποιες δουλειές με το αυτοκίνητο μια κυρίας που τους εξυπηρετεί. Έψαχναν για πολύ ώρα πάρκιν, εκεί που έψαχναν συνάντησαν την αδελφή μου και την πήραν και εκείνη με το αμάξι, τότε τους λέει η αδελφή μου," γιατί δεν παρακαλάμε τον Άγιο Φιλούμενο" τότε τον παρακάλεσαν, αλλά εξακολουθούσαν να μην βρίσκουν πάρκιν, τότε λέει η μοναχή, "Βρες μας Άγιε μου και αύριο κι όλας θα πάω να παραγγείλω τα βιβλία με τον βίο σου για τη βιβλιοθήκη του μοναστηριού". Τα είπε φωναχτά αυτά τα λόγια και επί τόπου βρήκαν πάρκιν. Τότε σοκαρίστηκαν και οι τρεις για την αμεσότητα του Αγίου και Δόξασαν τον Θεό.

Για να μην τα πολυλογώ παρόμοια περιστατικά έχω πολλά να διηγηθώ. Εκτος αυτόυ το θέματος "του πάρκιν" ο Άγιος μας έχει βοηθήσει πολλές φορές όταν τον επικαλούμαστε.

Αν αποφασίσετε να δημοσιεύσετε κάποια περισταστικά από αυτά που σας διηγήθηκα θα χαρώ γιατί έτσι θα τον γνωρίσει ο κόσμος αυτόν τον νέο Άγιο που μας παραστέκεται τόσο πολύ στην καθημερινότητά μας!!

Να έχουμε την ευχή του όλοι.

http://opougis.blogspot.com

Μνημόσυνο Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου

Δεκαννέα έτη συμπληρώνονται φέτος από την οσιακή κοίμηση του μακαριστού γέροντος Πορφυρίου ιερομονάχου του Καυσοκαλυβίτου (2 Δεκεμβρίου 1991). Σε ατμόσφαιρα συγκίνησης τελέστηκε το πρωί της Κυριακής στο κατάμεστο από πιστούς καθολικό του Ιερού Γυναικείου Ησυχαστηρίου «Η Μεταμόρφωση του Σωτήρος» στο Μήλεσι Αττικής, το ετήσιο Μνημόσυνο του Γέροντος Πορφυρίου. Της Θείας Λειτουργίας προεξήρχε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κορωνείας κ. Παντελεήμων, πλαισιούμενος από τον Πανοσ. Αρχιμανδρίτη π. Μεθόδιο Κρητικό, Ηγούμενο του Ιερού Ησυχαστηρίου Αναστάντος Κυρίου Πειραιώς, καθώς επίσης και από άλλους κληρικούς.

Στο κήρυγμά του ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κορωνείας κ. Παντελεήμων είχε ως επίκεντρο τον λόγο του Αποστόλου Παύλου, από το αποστολικό ανάγνωσμα της σημερινής Κυριακής: «ἐνδυναμοῦσθε ἐν Κυρίῳ» (Ἐφεσ. 6:10).

Ανάφέρθηκε στις διαφορές μορφές κοσμικής δύναμης που υπάρχουν στη ζωή μας και στην έννοια της δύναμης εν Χριστώ: «Για να είναι πραγματικά δυνατός ο άνθρωπος, πρέπει η δύναμή του πρέπει να πηγάζει από τον Θεό. Εάν κόψουμε την κοινωνία με τον Θεό, τότε ο άνθρωπος μπορεί να είναι δύναμη, αλλά όχι δύναμη δημιουργίας, αλλά καταστροφής», ανέφερε χαρακτηριστικά. Συνεχίζοντας το κήρυγμά του επεσήμανε: «Εάν εμείς θέλουμε να είμαστε πραγματικά δυνατοί, χρειάζονται δύο πράγματα: το πρώτο είναι, να έχουμε συναίσθηση της αδυναμίας μας. Δηλαδή να είμαστε ταπεινοί και ανοικτοί στην χάρη του Θεού. Το δεύτερο είναι, να μένουμε ενωμένοι με τον Χριστό, ενσωματωμένοι στο σώμα του, την Εκκλησία. Να μετέχουμε στα Μυστήρια. Να μετέχουμε στην Θεία Ευχαριστία και να γινόμαστε «σύσσωμοι» και «σύναιμοι» με τον Χριστό. Μόνον τότε είμαστε πραγματικά δυνατοί. Εάν δεν έχουμε ταπείνωση και σύνδεσμο με τον Χριστό, είμαστε ένα μεγάλο μηδενικό».

Aναφερόμενος στο πρόσωπο του Γέροντος Πορφυρίου είπε χαρακτηριστικά: «Αυτή την δύναμη την ενσάρκωσε και την εβίωσε και την ακτινοβόλησε ο κτήτωρ της Ιεράς Μονής ο αοίδιμος ιερομόναχος Πορφύριος, του οποίου τελούμε σήμερα τα μνημόσυνά του. Ήταν ενωμένος με τον Χριστό. Έπαιρνε δύναμη από τον Χριστό και αυτή την δύναμη την ακτινοβολούσε σε όλους όσους τον πλησίαζαν και όχι μόνο στου εγγύς, αλλά και στους μακράν. Διότι αυτό είναι το μυστικό της δυνάμεως, που είχε συλλάβει και εβίωνε ο γέρων Πορφύριος».

Κατακλείοντας τό κήρυγμά του είπε: «Χρειαζόμαστε χριστιανούς δυνατούς, όχι χριστιανούς ανθρωπάκια. Εμείς οι χριστιανοί εάν αντλούμε δύναμη από τον Χριστό, δεν είμαστε ανθρωπάκια, είμαστε «Άνθρωποι». Δυνατοί και ακατανίκητοι. «Πῦρ πνέοντες ὡς λέοντες», όπως λέγει ο Ιερός Χρυσόστομος. Βγάζουν λέει, οι πιστοί, φωτιά σαν λιοντάρια. Αλλά αυτή η δύναμη και αυτή η φωτιά, δεν είναι για να κατακαίει και να καταστρέφει, αλλά για να φωτίζει, να οικοδομεί, να σώζει. Δυνατοί, λοιπόν, εν Κυρίω ας αγωνιζόμαστε πάντα να γινόμαστε και να παραμένουμε».

Μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας τελέστηκε το μνημόσυνο υπέρ αναπαύσεως της μακαρίας ψυχής του Γέροντος Πορφυρίου, ιδρυτού και κτήτορος του Ιερού Ησυχαστηρίου «Η Μεταμόρφωση του Σωτήρος» στο Μήλεσι Αττικής. «Όταν ο ήλιος δύει και όχι όταν μεσουρανεί, λέμε ότι βασιλεύει. Και όταν ο πιστός φεύγει από αυτή την ζωή, τότε βασιλεύει διότι προγεύεται τα αγαθά της Βασιλείας του Θεού, τα οποία προγεύεται και ο γέροντος Πορφύριος», ανέφερε στη σύντομη προσλαλιά του ο Μητροπολίτης Κορωνείας κ. Παντελεήμων, στο τέλος του μνημοσύνου.

Στη συνέχεια η αδελφότητα του Ιερού Ησυχαστηρίου παρέθεσε γεύμα προς τιμήν του Σεβασμιωτάτου και των κληρικών οι οποίοι τέλεσαν την Θεία Λειτουργία και το Μνημόσυνο του μακαριστού γέροντος Πορφυρίου.

Αμέσως μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας και του Μνημοσύνου το πλήθος πιστών που παρευρέθηκε στην Θεία Λειτουργία συνέρρευσε για να προσκυνήσει το εντός του Ιερού Ησυχαστηρίου ευρισκόμενο κελλί όπου διέμενε ο Γέροντας Πορφύριος.

Λίγα λόγια για το Ησυχαστήριο «Η Μεταμόρφωση του Σωτήρος»

Το Ησυχαστήριο εδρεύει στην Αθήνα και υπάγεται στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών. Το μετόχι του Ησυχαστηρίου στο Μήλεσι βρίσκεται στην Κοινότητα Μαλακάσας.

Τα κτίρια του Μετοχίου του Ησυχαστηρίου στο Μήλεσι άρχισαν να κτίζονται το 1981 και προχώρησαν σταδιακά. Ο ναός θεμελιώθηκε στις 26-2-1990 κατόπιν αδείας του επιχωρίου Μητροπολίτου και του Αρχιεπισκόπου Αθηνών. Ο σκελετός του από οπλισμένο σκυρόδεμα ολοκληρώθηκε την άνοιξη του 1992, λίγους μήνες μετά την κοίμηση του Γέροντα. Όταν εκοιμήθη ο Γέροντας (2-12-1991) έλειπε μόνον ο τρούλος. Τα έργα συνεχίζονται.

http://www.amen.gr

ΕΓΡΑΨΑ ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΑΛΕΒΗ ΤΟ ΕΒΑΛΑ ΣΕ ΒΑΖΑΚΙ ΠΛΑΣΤΙΚΟ ΚΑΙ ΤΟ ΕΡΙΞΑ ΣΤΗΝ ΘΑΛΑΣΣΑ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ.

ΕΓΡΑΨΑ ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΑΛΕΒΗ ΤΟ ΕΒΑΛΑ ΣΕ ΒΑΖΑΚΙ ΠΛΑΣΤΙΚΟ

ΚΑΙ ΤΟ ΕΡΙΞΑ ΣΤΗΝ ΘΑΛΑΣΣΑ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΝΟΜΙΖΟΝΤΑΣ ΟΤΙ Η Ι.ΜΟΝΗ ΗΤΑΝ ΠΑΡΑΘΑΛΑΣΣΙΑ. ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΛΙΓΕΣ ΜΕΡΕΣ ΕΛΑΒΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ.

Κουβεντιάζοντας με την οικογένεια και με τα παιδιά.

Με τον Μητροπολίτη Σισανίου και Σιατίστης κ. Παύλος

Εφημερίδα "Εκκλησιαστικό Βήμα"

Τεύχοι ΙΟΥΛΙΟΣ_ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ_ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ_2010.pdf ΜΑΙΟΣ_ΙΟΥΝΙΟΣ_2010.pdf

http://www.imfok.gr/

ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΑΣΘΕΝΩΝ.

http://www.diaconia.gr/

ΤΗΛΕΦΩΝΟ 2107252706

http://www.diaconia.gr/category_subcategories.php?category_id=90

ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΔΙΑΚΟΝΙΑ.GR

ΔΩΣΕ ΨΩΜΙ ΚΑΙ ΠΑΡΕ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ.

ΣΟΥΡΕΛΗ-ΓΡΗΓΟΡΙΑΔΟΥ ΓΑΛΑΤΕΙΑ

Η ΕΥΣΠΛΑΧΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΡΣΕΝΙΟΥ ΚΑΠΠΑΔΟΚΗ.

ΙΕΡΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΣΤΗΝ ΟΠΤΙΝΑ. - Священные моменты в Оптиной.

Η Γερόντισσα Ὀλυμπιάς Καθηγουμένη τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Προφήτου Ἠλιού Παρνασσίδος.

Ἀπόσπασμα ἀπό τόν ἐπικήδειο λόγο

τοῦ Ἀρχιμ. Νεκταρίου Καλύβα

Ἡ ἀείμνηστη Γερόντισσα Ὀλυμπιάς κατά κόσμον Θεοδώρα Καστανᾶ γεννήθηκε στό Αἰτωλικό τῆς Ἁγιοτόκου καί ἡρωοτρόφου Αἰτωλοακαρνανίας τό σωτήριον ἔτος 1922.

Ἡ οἰκογένειά της ὑπερπολύτεκνη. Ὀκτώ ἀδέλφια. Οἱ γονεῖς της Δημήτριος καί Ἀλεξάνδρα ἐφημίζονταν γιά τήν ἐνάρετη ζωή τους, γιά τή θεοσέβειά τους καί τήν προσήλωσή τους στήν ἑλληνορθόδοξη παράδοση. Ἀνέθρεψαν τά παιδιά πού ὁ Θεός τούς ἔδωσε ἐν παιδείᾳ

καί νουθεσίᾳ Κυρίου.

Ἡ μικρή Θεοδώρα ἀπό τά παιδικά της χρόνια διακρίνετο γιά τήν σοφή της κρίσι, γιά τή σοβαρότητά της καί τήν ὡριμότητά της. Διαβάζοντας τούς βίους τῶν Ἁγίων προσπαθοῦσε νά

τούς μιμηθεῖ. Ἀγωνιζόταν μέ ἐπιμέλεια γιά τή διόρθωση καί μεταμόρφωση τοῦ ἑαυτοῦ της ἐκ τῶν ψυχοφθόρων παθῶν.

Στά ἐφηβικά της χρόνια ἡ καρδιά της δέχτηκε τό σκίρτημα τοῦ θείου ἔρωτος ἀποφασίζοντας νά παραμείνει ἰσοβίως ἀμνάς καί νύμφη τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἡ νεανική της ψυχή ἐκτός ἀπό τήν πυρπόληση τῆς θείας ἀγάπης ἐπτερώθη ἀπό τήν θυσιαστική ἀγάπη γιά τόν πάσχοντα ἄνθρωπο. Ἀκολουθώντας τά βήματα τῆς μεγάλης της ἀδελφῆς ἀφιερώθηκε ὡς ἀδελφή νοσοκόμος στήν ὑπηρεσία καί δικονία τοῦ ἀρρώστου καί πονεμένου συνανθρώπου.

Ὑπηρέτησε πρῶτα στό νοσοκομεῖο τῆς Βούλας καί ἐν συνεχείᾳ γιά δέκα χρόνια στό νοσοκομεῖο Ἅγιος Σάββας. Παντοῦ ἀπό ὅπου πέρασε, ἀγάπησε, ἀναλώθηκε, ἐπέδειξε θυσιαστικόν ἦθος, ἀλλά καί ἀγαπήθηκε πολύ. Ἦταν ἕνας ἄγγελος, ὅπου ἀνέπαυε τούς ἀνθρώπους καί τούς χαρο-

ποιοῦσε. Μέσα στό θεραπευτήριο τοῦ πόνου καί τῆς ἀγωνίας στόν Ἅγιο Σάββα, ἀνεδείχθη ἱεραπόστολος σώζοντας ψυχές ὑπέρ ὧν Χριστός ἀπέθανεν. Συνεργαζόμενη μέ τόν ἀείμνηστο π. Γεώργιο, ἐφημέριο τοῦ νοσοκομείου, πλῆθος ἀσθενῶν καθημερινά ὁδηγοῦσε στό

δρόμο τῆς μετανοίας καί τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας καί τελειώσεως.

Στήν ὥριμη ἡλικία τῶν 40 ἐτῶν ἀποφασίζει νά ἀνταλλάξει τή λευκή στολή τῆς ἀδελφῆς νοσοκόμου μέ τόν πένθιμο καί μελανό μοναχικό τρίβωνα. Πρῶτος της πνευματικός ὁδηγός καί γέροντας στή μοναχική πολιτεία ὁ τότε Ἀρχιμ. Καλλίνικος Καροῦσος μετέπειτα Μητροπολίτης Πειραιῶς. Ἡ εὐδοκία καί ἡ πρόνοια τοῦ ἁγίου Θεοῦ, ἀρχές τῆς δεκατίας τοῦ 1970, ὁδήγησε τά βήματά της στήν Ἱερά Μητρόπολη Χαλκίδος, ἀρχιερατεύοντος τοῦ ἐναρέτου καί ἁγίου ἐπισκόπου Νικολάου Σελέντη. Μέ τόν ἀείμνηστο Νικόλαο ἡ Μοναχή Ὀλυμπιάς συνεργάστηκε ἄριστα. Ἔχοντας ὡς συμμονάστρια τήν Μοναχή Κικιλία ἀνέλαβαν τήν ἐρειπωμένη καί ἐγκαταλειμμένη μονή τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Καλυβίτου παρά τά Ψαχνά Εὐβοίας, τήν ὁποία καί ἀνακαίνισαν ἐκ βάθρων σέ σύντομο χρονικό διάστημα.

Στόν Ἅγιο Ἰωάννη τόν Καλυβίτη ἡ γερόντισσα παρέμεινε 16 ὁλόκληρα χρόνια. Ἐκεῖ δημιούργησε τῇ συνεργείᾳ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τήν μοναχική της συνοδεία καί ἐν Χριστῷ ἀδελφότητα, τά ἐκλεκτά της πνευματικά τέκνα. Κατά θείαν βουλήν καί νεῦσιν καί τῇ εὐγενεῖ

προσκλήσει τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Φωκίδος κ.κ. ΑΘΗΝΑΓΟΡΟΥ, ἡ συνοδεία τῆς γερόντισσας Ὀλυμπιάδος, τόν Ἰούλιο τοῦ 1988 μεταφυτεύεται στήν καθ’ ἡμᾶς ἱεράν καί σεβασμίαν Μονή τοῦ Προφήτου Ἠλιοῦ, τήν πάλαι ποτέ Ἁγίαν Λαύραν τῆς Ρούμελης. Μέ

τόν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη μας ἡ Γερόντισσα συνδεόταν μέ πνευματική φιλία ἀπό τή συνεργασία τους στό νοσοκομεῖο τοῦ Ἁγίου Σάββα.

Τό μοναστήρι τοῦ Προφήτη Ἠλία τότε βρισκόταν σέ ἐρειπώδη κατάσταση καί πνευματική παρακμή. Ἐπί ἡγουμενίας τῆς Μοναχῆς Ὀλυμπιάδος, ἡ Μονή ἐγνώρισε ἡμέρες δόξης. Ἐπέδειξε ἀκαταπόνητη δραστηριότητα. Ἀνακαίνισε ὅλη τή Μονή, τό καθολικό, τά παρεκκλήσια, τά κελλιά. Ἔκτισε καινούριες πτέρυγες. Θεμελίωσε καί ἀνήγειρε τό ναό τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη τοῦ Καλυβίτου. Συμμάζεψε τήν περιουσία τῆς Μονῆς, κτήματα, χωράφια, βοσκοτόπια πού λυμαίνονταν κάποιοι καί τά ἐκμεταλλεύονταν ἀντί πινακίου φακῆς. Ἐπανέφερε τό μοναστήρι στήν παλαιά του αἴγλη. Τό ἀνέδειξε σέ πνευματικό φάρο τῆς περιοχῆς. Μέ τά τάλαντα πού διέθετε ἡ Γερόντισσα, παρουσίασε μιά Μονή ἀξία τῆς μακραίωνης ἱστορίας καί

τῆς πνευματικῆς ἀκτινοβολίας της.

Ἐκεῖνο ὅμως πού τήν καταξιώνει στή συνείδηση ὅλων μας, εἶναι ἡ μοναχική της πείρα καί σοβαρότητα, ἡ πνευματικότητα πού ἐξέπεμπε καί ἡ ἁγία της βιοτή. 40 χρόνια δοσμένα στήν ἀφιέρωση καί τή λατρεία τοῦ Θεοῦ, στήν ἀγάπη, τήν ὑπομονή, τίς θλίψεις, τίς στερήσεις, τίς δοκιμασίες. Ἐκαυχᾶτο γιά τή μοναχική της ἐπιλογή, γιατί πίστευε ὅτι καύχημα τῆς Χριστοῦ ἐκκλησίας ἡ μοναχική πολιτεία. Μέ κάθε τρόπο προσπαθοῦσε νά ἐξυψώνει τήν πνευματική ζωή τῆς Μονῆς.

Ἤθελε τίς μοναχές πνευματοφόρες νά ζοῦν μέ χαρά καί χωρίς γογγυσμό τήν καλογερική της. Νά χαίρονται τήν ἄσκησή τους.

Ἐκείνη ἦταν ὑπόδειγμα. Ζοῦσε τήν πατερική συνέπεια καί αὐστηρότητα, ἀλλά ἀπέφευγε τίς ὑπερβολές. Δέν γνώριζε ὑποχωρήσεις στή μοναχική ζωή. Μέ σοφία καί διάκριση συνδύαζε τήν ἄσκηση μέ τή σύγχρονη πραγματικότητα. Δέν ἔλειψε ποτέ ἀπό τήν Ἀκολουθία καί

ἀγαποῦσε πολύ τήν λειτουργική ζωή. Κέντρο τῆς πνευματικῆς της ζωῆς τό Ἱερό Θυσιαστήριο. Ἡ Θεία Κοινωνία, τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἦταν ἡ ζωή της. Μεταλάμβανε πολύ συχνά τῶν ἀχράντων μυστηρίων μέ βα- θειά συναίσθηση καί φόβο Θεοῦ “εἰς ἀρραβῶνα τῆς μελλούσης ζωῆς καί βασιλείας”.

Εἶχε τό χάρισμα νά ἀναπαύει ἐκτός τῶν μοναχῶν καί τούς κοσμικούς. Πολλές ψυχές βρῆκαν κοντά της παρηγοριά, ἀνακούφιση καί λύση τῶν προβλημάτων τους.

Πάντα τήν συνεῖχε ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ καί ἡ ἀγωνία τῆς σωτηρίας.

Ὅταν πρίν καιρό τήν ἐπισκέφθηκα στό κελλί της μοῦ εἶπε: “Ξέρω πλέον ὅτι θά φύγω. Δέν μέ νοιάζει. Αὐτό πού μέ ἀπασχολεῖ καί μέ βασανίζει εἶναι τό τί λόγο θά δώσω στόν Θεό”. Καί ἐγώ ἀστειευόμενος τῆς λέω: “Γερόντισσα ὅταν θά πᾶμε στό Χριστό θά τοῦ ποῦμε ὅτι ἄν καί δέν κάναμε τίποτε στή ζωή μας, ἄν καί δέν καταφέραμε σπουδαῖα πράγματα, θά τοῦ

ποῦμε, Χριστέ, σέ ἀγαπήσαμε πολύ καί τολμήσαμε στά δύσκολα αὐτά χρόνια νά γίνουμε μοναχοί”. Ὁ λόγος αὐτός τήν ἀνέπαυσε.

Ἔτσι λοιπόν, γιά τή μακαριστή Γερόντισσα ἰσχύει ὁ λόγος τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κλίμακος “Μοναχός ἐστι κατώδυνος ψυχή ἐν διηνεκεῖ μνήμῃ θανάτου ἀδολεσχοῦσα, ἐγρηγορυῖα τε καί ὑπνώττουσα”. Μαζί μέ τίς ἀρετές τῆς ἀγάπης καί τῆς ὑπακοῆς ἡ Μοναχή Ὀλυμπιάς ἐκαλλιέργησε τήν ἀρετή τῆς ταπεινώσεως. Ζοῦσε μέσα στό μυστήριο τῆς ταπεινώσεως.

Γνώριζε ἐκ πείρας ὅτι “ἐν τῇ ὑπερηφανείᾳ ἀπώλεια καί ἀκαταστασία πολλή” (Ἰωβιτ 3,13) “ἐνῶ μέ τήν ταπείνωση χάριν Θεοῦ, παρουσία Θεοῦ”. Ἔζησε μέσα σ’ αὐτόν τόν ἱερό χῶρο χωρίς τυμπανοκρουσίες, χωρίς νά προβάλλεται καί νά μιλάει γιά τό πρόσωπό της,

χωρίς νά ἔχει στό πρόσωπό της τήν ἐτικέττα τῆς σωτηρίας καί τοῦ σωτῆρος. Ἀλλά μέ ἀπόλυτη πιστότητα καί μέ ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στόν ἀρχηγό καί τελειωτή τῆς πίστεώς μας τό Χριστό πορεύθηκε μέχρι τήν τελευταία της πνοή.

Ἔγινε “εὐάρεστος τῷ Θεῷ” μέ τήν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ.

Θεωροῦσε τόν ἑαυτό της “ὑποκάτω πάσης κτίσεως”. Μέ πολλές ἀρετές, μέ πολλούς κόπους, μέ πολλές θυσίες καί μέ προσευχές, μέ ἀγρυπνίες καί νηστεῖες, ἡ καλή μας καί λατρευτή μας γερόντισσα εὐαρέστησε τόν Κύριο σέ ὅλη της τή ζωή, ὅμως ἐτελειώθη ὡς χρυσός ἐν χωνευτηρίῳ, μέ τίς πολλές ἀσθένειες πού τήν ἐπισκέφθηκαν κατά καιρούς καί ἐσχάτως τούς τρεῖς τελευταίους μῆνες.

Εἶχε μάθει πάντα τή ζωή της νά τήν ἀφήνει στό Θεό. “Καί πᾶσαν τήν ζωήν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα”. Ὅταν τήν ἐπισκέφθηκε ὁ καρκινάκος, ὅπως τόν ἔλεγε ὁ Γέροντας Πορφύριος, τόν δέχθηκε μέ μεγάλη χαρά καί εἰρήνη ὡς ἐπίσκεψη Θεοῦ. Οἱ φοβεροί πόνοι δέν

ἔσβησαν τό χαμόγελο ἀπό τά χείλη της. “Τήν ἀσθένειά μου τήν ἔχω ἀφήσει στό Θεό. Ἄς γίνει τό θέλημά Του” ἔλεγε συχνά. Καί ἀντί νά τήν παρηγοροῦν οἱ ἄλλοι καί νά τήν ἐνισχύουν, ἀντιθέτως αὐτή παρηγοροῦσε τούς ἄλλους.

Ἦταν εἰρηνική καί γαλήνια. Ὅταν τύχαινε νά λειτουργῶ στό μοναστήρι καί νά ἀνεβαίνω στό κελλί της, γιά νά τήν κοινωνήσω, αἰσθανόμουν μέσα μου μιά ἀνέκφραστη χαρά, μιά ἀπέραντη εἰρήνη, βλέποντας τό ὁσιακό της πρόσωπο, ἔβλεπες τή μέθεξη τοῦ Θεοῦ.

Ἐμπειρία ἀξέχαστη καί ἀνεπανάληπτη. Συνέχεια ψιθύριζε “Δόξα σοι ὁ Θεός. Ἄς γίνη τό θέλημά Του. Ὅ,τι θέλει ἡ Παναγία”. Μέ τόν τρόπο ψήθηκε μέσα στό καμίνι τοῦ πειρασμοῦ καί τῆς δοκιμασίας ἀφοῦ σέ ὅλη της τή ζωή δοκίμασε πλῆθος πειρασμῶν χωρίς ποτέ νά γογγύσει. Γι’ αὐτό καί ἀναδείχθηκε “ἄρτος καθαρός”, ἀφοῦ διά τῶν θλίψεων ὅπως λέγει ὁ Ἅγιος Ἀνδρέας ὁ διά Χριστόν σαλός, ὁ ἄνθρωπος γίνεται καθαρός ἄρτος τοῦ Θεοῦ. “ Ἐάν μή ἐψηθῶμεν διά τῶν πειρασμῶν, Θεῷ ἡδύτατος ἄρτος γενέσθαι οὐ δυνάμεθα”. “ Ἐπιλήψει μέ διηγούμενον ὁ χρόνος”. Ὁ Προφήτης Ἠλίας εὐαρεστούμενος γιά τήν ὁσιακή βιοτή καί τούς κόπους τῆς Γερόντισσας οἰκονόμησε νά τήν πάρει κοντά του παραμονές τῆς ἐτησίας του ἑορτῆς καί πανηγύρεως. Αὐτό τά λέει ὅλα. Ἡ Γερόντισσα Ὀλυμπιάς θά γραφεῖ μέ χρυσά γράμματα στήν ἱστορία ὡς νέα κτητόρισσα τῆς Μονῆς.

http://www.imfok.gr/

Ο ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΣ ΤΙΤΛΟΣ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ

Ή Α.Θ. Μακαριότης ό Πάπας καί Πατριάρχης της Μεγάλης πόλεως Αλεξανδρεί­ας, Λιβύης, Πενταπόλεως, Αιθιοπίας, πάσης γης Αιγύπτου και πάσης Αφρικής, Πατήρ Πατέρων, Ποιμήν Ποιμένων, Άρχιερεύς Αρχιερέων, τρίτος και δέκατος των Αποστόλων και Κριτής τής Οικουμένης κ. Θεόδωρος Β'.

ΤΟ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΤΟΥ ΕΡΓΟ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΣΤΗΝ ΑΦΡΙΚΑΝΙΚΗ ΗΠΕΙΡΟ.

12/12/2010 ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΚΑΡΤΑΣ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ, ΠΡΟΠΟΜΠΟ ΤΟΥ ΤΣΙΠ.

Ώρα	Κυριακή, 12 Δεκεμβρίου στις 1:00 μ.μ.
Τοποθεσία	ΠΛΑΤΕΙΑ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ.ΠΡΟΣΕΛΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΙΣ 11 ως τη 13 ΤΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ.
Περισσότερες πληροφορίες	ΕΝΗΜΕΡΩΣΕ ΟΣΟ ΚΟΣΜΟ ΜΠΟΡΕΙΣ...ΕΛΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ... ΔΙΟΡΓΑΝΩΤΕΣ: ΕΓΩ, ΕΣΥ, ΕΜΕΙΣ, ΕΣΕΙΣ...

Απληστία, τσιγκουνιά και ελεημοσύνη.

Ό στάρετς αγωνιζόταν επίμονα κατά της τσιγγουνιάς και της απληστίας, της άσυμπάθειας προς τον πλησίον, για την άκαρπη συσσώρευση του πλούτου. Έλεγε ότι τέτοιοι άνθρωποι, πού ζουν μόνο για την δική τους Ικανοποίηση, πού δεν θέλουν να σκέφτονται τούς φτωχούς αδελφούς τους, είναι όμοιοι με τον άπληστο πλούσιο του Ευαγγελίου. Ό στάρετς καλούσε τούς ανθρώπους πού είχαν πλούτο να βοηθούν τούς φτωχούς, ακλουθώντας τα λόγια του αποστόλου: «Οι έχοντες ως μη έχοντες και οι μη έχοντες ως έχοντες». Με τον παράδειγμα της φύσεως αποκάλυπτε την αμοιβαία σχέση των δημιουργημάτων του Θεού:

Τα στοιχεία της φύσεως και της επιστήμης συμπληρώνουν τον ένα τον άλλο, μοιράζονται μεταξύ τους ότι έχουν, και ή φύση στο λογικό όν, τον άνθρωπο, δίνει τα αγαθά της: τον φώς, την θερμότητα, την υγρασία και μ' αυτόν τον τρόπο διατηρείται ή ζωή του και ή ζωή του οργανικού κόσμου. Αλλά εμείς, τα λογικά όντα, οι άνθρωποι, συχνά μετατρεπόμαστε σε τσιγκούνηδες, αναίσθητους, κουφούς στους στεναγμούς και τις κραυγές των αδελφών μας. Γι 'αυτόν ας μοιραστούμε αμοιβαία τα αγαθά μας ό ένας με τον άλλο, ας ζηλέψουμε την αγαθή αφιλοχρηματία, ας μοιραστούμε τα αγαθά χωρίς τσιγγουνιά και αλαζονεία, άλλα με γενναιοδωρία, με πραότητα και ταπείνωση. Ή τσιγγουνιά και ή φιλοχρηματία καταστρέφουν την ψυχή, και στην επίγεια ζωή αυτά τα πάθη οδηγούν σε βαρειές συνέπειες.

Υπάρχει ή έξης διήγηση: Τρεις άνθρωποι, ενώ βάδιζαν στο δρόμο, βρήκαν ένα θησαυρό κι αποφάσισαν να τον καρπωθούν.

Τον μετέφεραν σ' άλλο μέρος κι έστειλαν τον ένα αποκάλυπτε' αυτούς στην πόλη για να αγοράσει κρασί και να τον γλεντήσουν. Οι δύο πού έμειναν συμφώνησαν να τον σκοτώσουν, ώστε ό πλούτος να μείνει σ' αυτούς. Εκείνος όμως, αφού αγόρασε τον κρασί, πήγε σ' ένα φαρμακείο κι αγόρασε δηλητήριο για να δώσει στους άλλους δύο τον δηλητηριασμένο κρασί, ώστε να κρατήσει μόνο για τον εαυτό του τον θησαυρό. Και να τί έγινε. Ό ένας ήρθε από την πόλη με τον κρασί. Οι άλλοι δύο τον σκότωσαν κι άρχισαν να πίνουν τον κρασί. Δηλητηριάστηκαν κι έτσι απωλέσθηκαν τρεις ψυχές.

Ή τσιγγουνιά και ή απληστία είναι τον πιο καταστροφικό πάθος. Είναι ή αμαρτία τού Ιούδα. Πρέπει να έχουμε συμπάθεια και να είμαστε ελεήμονες.

Ή ευσπλαχνία είναι μεγάλη αρετή. Ό άγιος Ιωάννης ό Ελεήμων θεωρούσε χαμένη την ημέρα πού δεν έκαμε ελεημοσύνη στον πλησίον. Οι ενάρετοι άνθρωποι ψάχνουν ευκαιρία για να βοηθήσουν κάποιον. Ή Παναγία ιδιαιτέρως χαίρεται όταν οι χριστιανοί κάνουν ελεημοσύνη στον πλησίον, και οργίζεται με τους σκληροκάρδιους και άσπλαχνους ανθρώπους.

Σε μια οικογένεια συνέβη μια δυστυχία. Αυτοί πού υπέφεραν ζητούσαν από τον πατέρα Σάββα να προσευχηθεί και οι ίδιοι παρακαλούσαν τον Κύριο να ελαφρώσει τον βάσανο τους, αλλά ή θλίψη δεν περνούσε. Τότε ό π. Σάββας κατά την διάρκεια μιας παρακλήσεως είπε:

- Συμβαίνει κάποτε ό Κύριος να στέλνει στους ανθρώπους κάποια συμφορά εξ αιτίας της ασπλαχνίας τους. Κι αυτοί προσεύχονται- ζητούν από τον Κύριο να τούς λυτρώσει αποκάλυπτε' αυτή την θλίψη. Ό Κύριος όμως, σαν να μην ακούει την προσευχή τους, δεν ελαφρώνει την θλίψη τους. Ό Κύριος ακούει όλες τις προσευχές, άλλα καθυστερεί, γιατί περιμένει να δείξουμε ευσπλαχνία. Χωρίς ευσπλαχνία ούτε ό Κύριος δείχνει τον έλεός Του. Κάποιοι απομονώθηκαν στα όρια της οικογένειας τους και δεν δίνουν σημασία στους πτωχούς, αυτούς πού έχουν ανάγκη βοήθειας.

Έχετε δει καμιά φορά πώς πιάνουν τα παιδιά τα περιστέρια; Για να μην πετάξουν, τους δένουν τα φτεράκια τους. Έτσι και ό άνθρωπος ό όποιος έχει προσκόλληση στα χρήματα, στα πράγματα, όπως και στο περιστέρι, είναι δεμένα τα φτερά της ψυχής του, κι εκείνη δεν μπορεί να πετάξει στα ουράνια σκηνώματα. Κι έτσι οι προσευχές του ανθρώπους αυτού δεν γίνονται δεκτές από τον Κύριο.

Ρώτησε κάποιος τον Γέροντα:

- Κι αν κάποιος δεν έχει χρήματα και πράγματα, τί προσκόλληση μπορεί να έχει;

Ό Γέροντας απάντησε:

- Όποιος δεν έχει τα μέσα για ελεημοσύνη, άλλα φθονεί εκείνον πού τα έχει, είναι κι αυτός φιλάργυρος, λάτρης του πλούτου. Φύλαξέ μας, Κύριε, από τέτοιο πάθος! Ας είμαστε ευχαριστημένοι με τα πλέον αναγκαία για την συντήρηση του σώματος, με τα απαραίτητα για να τον ντύσουμε, ώστε να μην κρυώνει, για να τον ενισχύουμε με την τροφή, ώστε να μην γίνει αδύναμο και να είναι φίλος στην ψυχή, για να δουλεύουμε στην Κύριο. Όλα τα άλλα είναι όλεθρος για την ψυχή. Ιδιαιτέρως φοβηθείτε την πολυτέλεια, την μίμηση στην μόδα. Μην μαζεύετε χρήματα. Όσα μένουν μοιράστε τα στους φτωχούς. Κάποιοι τα βάζουν στο βιβλιάριο για την «άσχημη ώρα». Αλλά τί λέει ό Προφήτης Δαυίδ; «Τον αργύριον αυτού ουκ έδωκεν επί τόκω» (Ψαλμ. 14, 5). Για μας είναι αρκετή ή μέριμνα για την σημερινή ημέρα. Στην Κυριακή προσευχή ζητούμε από τον Κύριο: «Τον άρτον ημών τον έπιούσιον δός ημίν σήμερον». Ας μην ζητούμε τίποτε σ' αυτή την αμαρτωλή γη. Δεν έχουμε εδώ μόνιμη κατοικία, είμαστε ξένοι και παρεπίδημοι στην γη.

Υπάρχει κι άλλο είδος πλεονεξίας, ή λεγόμενη βιβλιομανία, όταν δηλαδή κάποιοι μαζεύουν πολλά βιβλία, παρακλήσεις κ.λπ. και μένουν άχρηστα. Και οι ίδιοι δεν τα διαβάζουν και φοβούνται να τα δώσουν σε άλλους να τα διαβάσουν. Ένας τέτοιος πνευματικός θησαυρός δεν πρέπει να μένει αχρησιμοποίητος. Τον καιρό πού δεν τα διαβάζεις δώσε τα στους άλλους. Είναι κι αυτό ένα είδος ευσπλαχνίας πού είναι εύάρεστη στον Θεό.

Ας μην αποφεύγουμε τις ευκαιρίες αγαθοεργίας, φιλοξενίας. Ό Κύριος στην φοβερό Κριτήριο δεν θα ρωτήσει: «Πόσες προσευχές έκαμες;» αλλά θα ρωτήσει: «Ήμουν γυμνός. Με έντυσες; Ήμουν πεινασμένος. Με τάισες; Ήμουν στην φυλακή. Με επισκέφτηκες; Για τέτοιο έλεος πού δείχνεις, όπως τον να παρηγορήσουμε τον δυστυχισμένο, να στηρίξεις τα γηρατειά, να δεχθείς κάτω από την στέγη σου τον ορφανό, τον αβοήθητο, ό Κύριος στέλνει μεγαλύτερο έλεος. Να τί περιμένει από μας ό Κύριος: ευσπλαχνία, συγχώρηση των ύβρεων. Είναι μεγάλη αρετή να προσευχόμαστε για τούς υβριστές μας. «Κύριε, άφες αυτοίς ου γαρ οίδασι τί ποιούσι» (Λουκ. 33, 44). «Άφίετε ει τι έχετε κατά τίνος, ίνα και ό πατήρ υμών ό ενισχύουμε τοις ουρανοίς άφήσει τα παραπτώματα υμών» (Μαρκ. 11, 25).

Μεγάλο πνευματικό έργο επιτελούμε, αν παρηγορούμε τον λυπημένο, γιατί ή λύπη φέρνει τον πνευματικό θάνατο. Είναι καλό να διαβάζουμε πνευματικά βιβλία, να πηγαίνουμε στην εκκλησία, άλλα δεν είναι λιγότερο καλό να παρηγορούμε τον πλησίον, όταν έχει ανάγκη. Όποιος δεν έχει συμπάθεια στην καρδιά του και ευσπλαχνία για τούς ανθρώπους, εκείνος δεν φοβάται τον λόγο της άγιας Γραφής: «Ή γάρ κρίσις άνέλεός εστί τω μην ποιήσαντι έλεος» (Ίακ. 2, 13). Τούς ελεήμονες όμως αναμένει μεγάλο έλεος κατά την έσχατη Κρίση. «Μακάριοι οι ελεήμονες ότι αυτοί έλεηθήσονται».

Ή ελεημοσύνη έχει καθιερωθεί όχι για τούς λαμβάνοντες, άλλα για τούς δίδοντες, γιατί αυτοί οι τελευταίοι λαμβάνουν αποκάλυπτε' αυτή μεγάλη ωφέλεια, αφού ή αρετή αυτή προξενεί παρρησία των έλεούντων προς τον Θεό. «Μακάριόν εστί διδόναι μάλλον ή λαμβάνειν».

Στον στάρετς άρεσε να δίνει στους φτωχούς, και ζητούσε να κάμουν τον ίδιο και τα πνευματικά του παιδιά. Ζητούσε επίσης να τα κάμουν όλα με διάκριση και τους προειδοποιούσε ότι φτωχός δεν είναι μόνον εκείνος ό όποιος στέκεται με απλωμένο τον χέρι. Υπάρχουν πολλοί, οι όποιοι δεν ζητούν, αλλά δεν έχουν ούτε ένα κομμάτι ψωμί για να φάνε. Ό άγιος Φιλάρετος ό ελεήμων συνάντησε κάποτε ένα σεμνά ντυμένο φτωχό αξιωματούχο (στ' αλήθεια πάμπτωχο), μπήκε στο σπίτι του και έφριξε από την φτώχεια του. Γι' αυτόν του πλήρωσε όλα τα χρέη. Έλεγε επίσης σε κάποιους ό στάρετς:

- Ας πούμε πηγαίνεις στην δουλειά σου κι έχεις μαζί χρήματα μόνο για τον φαγητό σου. Και συναντάς κάποιον φτωχό αδελφό σου. Δώσ' τα του όλα όσα έχεις και πες στον εαυτό σου: «Εντάξει, για χάρη του θα κάμω υπομονή μέχρι τον βράδυ πού θα γυρίσω στο σπίτι». Όμως, για την μικρή αυτή ελεημοσύνη πολλές αμαρτίες σου θα συγχωρηθούν. Έτσι να ενεργείτε σε όλα με αγάπη και διάκριση.

Ανταποκρινόμενα σ' αυτές τις νουθεσίες τού στάρετς, πάρα πολλά από τα πνευματικά του τέκνα πραγματικά άρχισαν να αρκούνται μόνο στα απαραίτητα και όλα τα υπόλοιπα, ή προηγούμενη πολυτέλεια και ή διακόσμηση στα σπίτια και την ενδυμασία, όλα πήγαν σε έργα φιλανθρωπίας. Και όλο τον συσσωρευμένο χρήμα βρήκε την θέση του σε καλή χρήση.

Ό στάρετς δεν έδινε καμιά σημασία στα χρήματα κι έλεγε:

- Για όλα ό Κύριος θα μας ανταμείψει, ακόμη και για ένα ποτήρι ψυχρού ύδατος πού θα δοθεί στο όνομά Του. «Ός γάρ αν ποτίση υμάς ποτήριον ύδατος ενισχύουμε τω ονόματι μου, ότι Χριστού έστε, αμήν λέγω υμίν, ου μη άπολέση τον μισθόν αυτού» (Μαρκ. 9, 41). Ό Κύριος δεν αφήνει τον άνθρωπο χωρίς βραβείο ακόμη και για τον μικρότερο έργο του. Για παράδειγμα, κάποιος άνθρωπος στρώνει με άμμο ένα δρομάκι για να μην γλιστρούν οι άνθρωποι και πέφτουν. Ό Κύριος και εδώ τον ανταμείβει για τον έργο του αυτόν, και ακόμη τον αναμένει ουράνια ανταμοιβή.

Ό στάρετς πολύ εκτιμούσε την πνευματική ελεημοσύνη, δηλαδή την φροντίδα για την σωτηρία της ψυχής τού πλησίον, την προσπάθεια να απομακρύνει κάποιος τον αδελφό του από την αμαρτία. Ό ίδιος συνεχώς προσευχόταν για τη συγχώρηση και επιστροφή των αμαρτωλών μ' αυτά τα λόγια:

- Κύριε, όχι για χάρη μου, άλλα εξ αιτίας της χάριτος της ιεροσύνης και τού μεγάλου σχήματος, μην απολέσεις τον έργο των χειρών Σου. Ας παύσουν να εργάζονται για τον Σατανά κι ας επιστρέψουν σε Σένα! Κύριε όλα σε Σένα είναι δυνατά. Εσύ είπες: «εάν τις ενισχύουμε υμίν πλανηθή από της άληθείας και έπιστρέψη τις αυτόν, γινωσκέτω ότι ό έπιστρέψας άμαρτωλόν εκτιμούσε πλάνης οδού αυτού σώσει ψυχήν εκτιμούσε θανάτου και καλύψει πλήθος αμαρτιών» (Ίακ. 5, 19-20) και «εύχεσθε υπέρ άλλήλων όπως ίαθήτε» (Ίακ. 5, 16). Δίδαξε και αυτούς να προσεύχονται και σώσε τους όλους.

Απευθυνόμενος στο λαό ό στάρετς έλεγε:

- Ή ευσπλαχνία τού Θεού είναι άπειρη. Εμείς προσβάλλουμε τον Κύριο, άλλα Αυτός πάλι μας δίνει χείρα βοηθείας και μας εξάγει από τον Άδη. Εμείς τον παροργίζουμε άλλα αυτός στέλνει τούς άγιους Αγγέλους για να μάς βγάλει από την κόλαση. Να λέτε στην προσευχή σας: Κύριε, δώσε μας την δύναμη να σταυρώσουμε «την σάρκα συν τοις παθήμασι και ταις έπιθυμίαις», ώστε να μην προσβάλλουμε πλέον την μεγαλοσύνη Σου.

ΒΙΒΛΙΟΓ. ΣΤΑΡΕΤΣ ΣΑΒΒΑΣ Ο ΠΑΡΗΓΟΡΗΤΗΣ.

ΜΟΝΑΧΗ ΠΡΙΣΚΙΛΛΑ ΔΕΒΕΝΤΖΗ. ΑΔΕΛΦΗ ΤΗΣ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ ΜΠΑΣΙΟΥ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ. Η ΟΥΡΑΝΙΑ ΦΩΝΗ ΠΟΥ ΑΚΟΥΣΕ........

Η κατά κόσμον Παναγιώτα, θυγατέρα των ευσεβών Φωτίου και Διαμάντως Δερβεντζή γεννήθηκε εις το χωρίον Μπάσι του νομού Κορινθίας γύρω στα 1900 (τότε τα κορίτσια δεν αναγράφοντα στα μητρώα).

Στην τρυφερά ηλικία των 8 ετών έχασε τον πατέρα της και αναγκάστηκε όπως και τα αδέλφια της Πάτρα, Κατίνα, Αλέκος και Φώτης να ξενιτευτεί για να αντιμετώπιση μόνη της τη ζωή. Έτσι Βρέθηκε στο σπίτι κάποιων ευλαβών ομογενών στην Αίγυπτο, οι όποιοι την προσέλαβαν ως οικιακή Βοηθά. Οι άνθρωποι αυτοί καθώς είδαν τον απλό και σεμνό χαρακτήρα της και την εργατικότητα, προθυμία και ειλικρίνεια της την ξετίμησαν και την είχαν σαν παιδί τους. Της φέρθηκαν καλά χωρίς να την εκμεταλλεύονται ή να την στενοχωρούν. Τούς μισθούς της δε, τούς κατέθεταν ακέραιους σε Τράπεζα του Καΐρου.

Στα 30 της χρόνια αξιώθηκε να πραγματοποίηση ένα άγιο και ευσεβή πόθο της: να προσκυνήσει εις τα θεοβάδιστα μέρη της Αγίας Πόλεως Ιερουσαλήμ. Στην Ιερουσαλήμ οραματίστηκε 3 άνδρες πού της έδωσαν εντολή να επιστρέψει στο χωριό της στην Ελλάδα και να κτίση ένα ναό προς τιμήν τους. Εκείνη με την απλότητα πού διέθετε, θεώρησε ότι ήταν οι 3 Ιεράρχες και φρόντισε να προμηθευθεί σύντομα κάποια εικόνα τους. Όμως οι μορφές της εικόνας δεν έμοιαζαν με εκείνες πού οραματίστηκε. Τις μορφές ανεγνώρισε στο εικόνισμα της Αγίας Τριάδος πού της έδωσε ό πνευματικός της.

Με την ευλογία του αγίου εκείνου ανδρός και την αμέριστη συμπαράσταση ιών αφεντικών της, έθεσε σε εφαρμογή το θεάρεστο έργο της.

Έγραψε στ' αδέλφια της Αλέκο και Κατίνα και τους ανέθεσε να αναλάβουν το έργο άνεργέσεως του ναού της Αγίας Τριάδος δίπλα στο ναΐσκο της Αγίας Κυριακής στην γενέτειρά της στο Μπάσι. Με χρήματα από την προσωπική της εργασία λοιπόν και χάρις στις ανύσταχτες της ενέργειες αναγκάστηκε και ήταν ολιγογράμματος, έθεμελιώθη το έτος 1936 ό ιερός ναός της Αγίας Τριάδος. Με τους μισθούς της επίσης αγοράστηκε και ικανή έκταση γύρω από το ναό με σκοπό την μελλοντική ίδρυση Μονής.

Το 1946 έρχεται οριστικά στην Ελλάδα και έγκαταβιώνει στο μοναδικό τότε κελλάκι πού βρίσκεται στα ΒΑ τού ναού. Με τη συμπαράσταση του πρώτου εξαδέλφου της Παναγιώτου Σκούρα ιερέως και διδασκάλου κείρεται μοναχή υπό τού τότε Μητροπολίτου Κορινθίας και κατόπιν Αρχιεπισκόπου Αμερικής Μιχαήλ στον ιερό ναό Παμμεγίστων Ταξιαρχών Γκούρας Κορινθίας το έτος 1949 λαμβάνουσα το όνομα Πρίσκιλλα.

Με τις σύντονες προσπάθειές της και την συμπαράσταση των Μπασιωτών μετέβαλε σύντομα τον αγριεμένο τόπο σε οίκον Θεού, σε συγκροτημένο μοναστήρι πού το στόλιζαν οι δίδυμες εκκλησίες τής Αγίας Τριάδος και τής Αγίας Κυριακής.

Με τη συντροφιά των Αγίων και τής προσευχής ζούσε ευτυχισμένη στο ερημητήριο της από το όποιο έξήρχετο· μόνο για να λειτουργηθεί και να κοινωνήσει στις πλησιόχωρες ενορίες και πάντοτε πεζή. Πεζή έξαλλου επεσκέφθη και την Ιερά Μητρόπολη τρεις φορές όταν χρειάστηκε να μεταβεί εκεί για υποθέσεις του μοναστηρίου της. Και αυτό γιατί θεωρούσε κάθε άνεση ανεπίτρεπτη για τις μοναχές.

Στο ταπεινό αλλά ευλογημένο μοναστηράκι της έζησε και αρκετές δύσκολες στιγμές ιδίως κατά τη διάρκεια τού δεύτερου αντάρτικου (1946- 1949). Τότε οι αντάρτες χρησιμοποιούσαν τις εκκλησίες για κατάλυμα και άναβαν φωτιά για να ζεσταθούν με τα ξύλα από την ξυλεία πού προοριζόταν για την επένδυση των κελιών. Κάποια φορά ξέχασαν αναμμένη τη φωτιά και έτσι κατεκάη ή επίπλωση τού ναού χωρίς όμως να καταστραφούν οι εικόνες τού τέμπλου.

Ή απλοϊκή Γερόντισσα έκτοτε υπέφερε από φοβίες. Κάποια νύχτα όταν μετά τον κανόνα της έγειρε να κοιμηθεί, άκουσε μια ουράνια φωνή να τής υπαγορεύει μία προσευχούλα την οποία αποστήθισε και ή οποία έκτοτε έγινε ή παρηγοριά της μέσα στην ερημιά.

Ή προσευχή εκείνη έλεγε τα έξης:

«Βρίσκομαι στην ερημιά, κι έχω απέναντι μου υψηλά Βουνά, κι έχω τον Θεό Πατέρα, τον Ιησού παρηγοριά. Τα πουλάκια πού πετούνε, δω και εκείνες μες τα κλαδιά τσίου - τσίου τα καημένα, πώς πετούν χαριτωμένα τί ευχάριστο για μένα, πού δεν βλέπω άλλον κανένα! Με το βλέμμα ιλαρό τα υποδέχομαι και γώ και μαζί συνομιλώ. 'Ω Ποιητά μου, Λυτρωτά μου, δώσε θάρρος στην καρδιά μου να ξεχνώ την ερημιά μου, στα ιερά καθή­κοντα μου, στην καλή την Παναγιά μου, πούχω πάντα συντροφιά μου, στην καλή μου Παναγιά, συντροφιά μου και ελπίδα».

Ή αείμνηστος Γερόντισσα ήταν καλοσυνάτη και ευγενής με όλους, αποφεύγοντας κάθε κοσμικότητα στην συμπεριφορά της. Διακρίθηκε για την ακλόνητο πίστη και την ευσέβεια της, τη βαθειά ταπείνωση, την πραότητα και την συγχωρητικότητά της ως επίσης και την εντιμότητα της, χάρισμα σπάνιο και το όποιο την καθιέρωσε στην συνείδηση των Μπασιωτών σαν πνευματική τους Μητέρα.

Το στόμα της δεν εξέφρασε ποτέ άπρεπη ή πικρό λόγο, ή δε διδαχή της κινούσε τον τυχόντα συνομιλητή της εις μετάνοια και διόρθωση. Το κομποσκοίνι και η ευχή ήταν αχώριστοι σύντροφοι της.

Η δίαιτα της ήταν λιτότατη και λιγοστή. Το κελάκι της απλό και απέριττο πρόδιδε την πνευματική εργασία που ετελείτο εκεί σε όποιον εισερχόταν σε αυτό.

Διάθετε και το ιαματικό χάρισμα το οποίο πλουσιοπάροχα της χορήγησε η Θεία Χάρις για την αγία βιωτή της και την καθαρή προσευχή της. Έτσι εξελίχθηκε σε μάνα κάθε πονεμένου ο οποίος την πλησίασε και ο οποίος έφευγε χαρούμενος με τη

βεβαίωση ότι θα ενεργήσει για ιό πρόβλημα του ή ταπεινή προσευχή της αγίας εκείνης γυναικός.

Αξιώθηκε να απόκτηση και μία υποτακτική, την αδελφή Θωμαϊδα ή οποία με αυταπάρνηση την εξυπηρέτησε όταν γύρω στα ογδόντα της χρόνια έσπασε το πόδι της. Δοξάζοντας το ύπερύμνητον όνομα της Αγίας Τριάδος και αδιαλείπτως προσευχόμενη έκοιμήθη στις 22 Αυγούστου 1984.

Τις πληροφορίες μας έδωσε το πνευματικόν τέκνον της Γεροντίσσης, ό εκείνες Κιάτου Κορινθίας καταγόμενος Θεολόγος Γεώργιος Μαγκιρίδης, ό οποίος σαν παιδί έπεσκέπτετο τακτικά την Γερόντισσα και ρουφούσε αχόρταγα τη διδαχή της.

ΒΙΒΛΙΟΓ. ΜΟΝΑΖΟΥΣΩΝ ΣΥΝΑΞΙΣ. ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΚΑΒΒΑΔΙΑ