Σπήλαιον ευτρεπίζου.................

Σπήλαιον ευτρεπίζου, η' Αμνάς γάρ ήκει, έμβρυον φέρουσα Χριστόν, Φάτνη δέ υποδέχου, τόν τώ λόγω λύσαντα τής αλόγου πράξεως, ημάς τούς γηγενείς, Ποιμένες αγραυλούντες, μαρτυρείτε θαύμα τό φρικτόν, καί Μάγοι εκ Περσίδος, χρυσόν καί λίβανον καί σμύρναν, τώ Βασιλεί προσάξατε, ότι ώφθη Κύριος εκ Παρθένου Μητρός, όν περ καί κύψασα, δουλικώς η Μήτηρ προσεκύνησε, καί προσεφθέγξατο τώ εν αγκάλαις αυτής, Πώς ενεσπάρης μοι, ή πώς μοι ενεφύης, ο λυτρωτής μου καί Θεός;

Βηθλεέμ ετοιμάζου, ευτρεπιζέσθω η φάτνη, τό σπήλαιον δεχέσθω, η αλήθεια ήλθεν, η σκιά παρέδραμε, καί Θεός ανθρώποις εκ Παρθένου πεφανέρωται, μορφωθείς τό καθ' ημάς, καί Θεώσας τό πρόσλημμα, Διό Αδάμ ανανεούται σύν τή Εύα, κράζοντες, Επί γής ευδοκία επεφάνη, σώσαι τό γένος ημών.

Ανύμφευτε Παρθένε, πόθεν ήκεις; τίς ο τεκών σε; τίς καί η Μήτηρ σου; πώς τόν Κτίστην φέρεις εν αγκάλαις; πώς ουκ εφθάρης τήν νηδύν, μεγάλων παραδόξων επί γής τελουμένων, ορώμεν Παναγία, καί προευτρεπίζομεν επάξιόν σοι χρέος, εκ τής γής τό Σπήλαιον, καί ουρανόν αιτούμεν, παρασχείν τόν Αστέρα, καί Μάγοι δέ προέρχονται, από Ανατολών τής γής, εις δυσμάς θεάσασθαι, τήν σωτηρίαν τών βροτών, ως βρέφος γαλουχούμενον.