ΕΣΥ ΜΠΑΜΠΑ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΚΟΙΝΩΝΗΣΕΣ;

Είναι γεγονός πώς στην Εκκλησία μας, τα τελευταία χρόνια, μας έλειψε ή, επαρκώς και, προπαντός, ή σωστή (σύμφωνα με το πνεύμα των αγίων πατέρων) κατήχηση.

Μέσα σε μια τέτοια κατάσταση, ακόμη και το κατ' ούσίαν μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας έχασε, περνώντας τα χρόνια, τον δυναμισμό της κοινής προσφοράς και έγινε... -θέαμα και ακρόαμα ακατανόητο.

Θέαμα αφού οι χριστιανοί απλώς παρακολουθούν (σαν από... κερκίδες) χωρίς συμμετοχή ουδέ στο ΑΜΗΝ, πού λέει ό Απόστολος (Α' Κόρ. 14, 16)! Άγνωστοι, εν πολλοίς, μεταξύ τους... Χάθηκε ή κοινότητα και ή Εκκλησία έγινε... «τεκές»... προσευχομένων (υποτίθεται). Ό παπάς έπρεπε να τα τελεί όλα τυπικώς και οπωσδήποτε να κοινωνάει αφού δεν ξέραμε... τί να κάνουμε τα ΔΩΡΑ τής Ευχαριστίας πού τελέστηκε!

Κατέληξε ή Θεία Ευχαριστία ακρόαμα μουσικής πανδαισίας πού «κάλυψε» το κενό τής ακατανόητες γλώσσας με ηχητική ανακούφιση. Έγιναν τα ψαλλόμενα ένα λειτουργικό μουσικό υπόβαθρο! Μουσική χωρίς λόγια.

Όλα αυτά έσπρωξαν τον χριστιανό στον χώρο τής ατομικής ευλάβειας. Έκαναν την υπόθεση προσωπική φιλοτιμία και ανάγκη. Ή κοινότητα χάθηκε, και κάτω από το βάρος τής ασυντόνιστης... ευσέβειας, δημιουργήθηκαν οι θρησκόληπτοι και οι άσχετοι! Ή Μετάληψη, έγινε αξιομισθία προσωπικής διαθέσεως. Χάθηκε αφού έγινε έκδήλωμα για δύο-τρεις φορές το χρόνο.

Πρέπει όμως όλοι να κοινωνάμε (οι χωρίς εμπόδιο συγκεκριμένης αμαρτίας πού μάς αποκόπτει από το σώμα της Εκκλησίας) όπως σαφέστατα φαίνεται στις ίδιες τις ευχές της Λειτουργίας: «...αξίωσε μας με το δικό σου παντοδύναμο χέρι να μεταλάβουμε το άχραντο σώμα σου και το τίμιο αίμα σου, και μέσω ημών και όλος ό λαός». Γι' αυτό πηγαίνουμε στον Ναό, για να ενωθούμε με τον Χριστό και τούς αδελφούς μας.

Αυτό είναι το σωστό φρόνημα και ή υγιής σχέση με την Ευχαριστία.

Το «σήμερα» δυστυχώς είναι οδυνηρό.

Κοινωνεί ό παπάς και τα παιδάκια! Οι υπόλοιποι... Χριστιανοί κοιτάξουν από μακριά!

Άραγε τί θα πείτε στα παιδιά σας πού τυχόν θα σάς ρωτήσουν: - «Εσύ μπαμπά- μαμά γιατί δεν κοινωνείς;» Ότι σεις μεγαλώσατε; Ότι ή μετάληψη αφορά τούς μικρούς; Πιστεύετε στ' αλήθεια ότι πείθετε με τέτοια... επιχειρήματα τα παιδιά; Εσείς πείθεσθε;

ΑΣ ξαναρχίσουμε μια σοβαρή σχέση με την Εκκλησία. ΑΣ φύγουμε από τα καθήκοντα και ας πάμε στην Ζωή πού είναι ό Χριστός. ΑΣ βάλουμε στόχο μια συνειδητή σχέση μαζί Του πού αρχίζει με ειλικρινή αντιμετώπιση της πορείας και των πτώσεων κατ' αυτήν (εξομολόγηση) και συνεχίζεται με την όσο γίνεται συχνότερη συμμετοχή μας στην Θεία Ευχαριστία. Όχι για να κάνουμε... ενέσεις αγιοσύνης με την μετάληψη αλλά να σχετισθούμε μ' Αυτόν πού θα μας οδηγήσει στον δρόμο τού αγιασμού και της «ταύτισης» τής καρδιάς μας με το δικό Του θέλημα και την δική Του καρδιά.

Σ' όλη την Γραφή ό Χριστός αυτό και μόνο φωνάζει: Δος μου την καρδιά σου. Σε μάς μένει ή απάντηση: Γενηθήτω το Θέλημά Σου.

Άρχιμ. Θ. Μ.

Από το περιοδικό «Λυχνία Νικοπόλεως» της Ί. Μητροπόλεως Νικοπόλεως, τεύχος 324