ΟΙ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΤΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ ΣΕ ΠΕΡΙΟΔΟ ΕΠΙΔΗΜΙΑΣ ΠΑΝΩΛΗΣ ΓΥΡΩ ΣΤΑ 250 Μ.Χ (ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ)

«Τώρα πραγματικά όλα θρηνούν και όλοι πενθούν, και ολόγυρο στην πόλη ακούγονται γοερά κλάματα εξαιτίας τού πλήθους εκείνων πού έχουν πεθάνει και πεθαίνουν κάθε μέρα. Γιατί όπως έχει γραφτεί για τα πρωτότοκα των Αιγυπτίων, έτσι και τώρα «έγινε κραυγή μεγάλη • αφού δεν υπάρχει σπίτι, μέσα στο όποιο να μην υπάρχει κάποιος πεθαμένος...» {

Οι περισσότεροι λοιπόν από τούς αδελφούς μας από πολύ μεγάλη και αδελφική αγάπη, αφοσιωμένοι ό ένας στο άλλο και χωρίς να υπολογίζουν τις συνέπειες για τον εαυτό τους, έκαναν επισκέψεις στους άρρωστους, τους προσέφεραν τις υπηρεσίες τους, τους περιποιούνταν «εν Χριστώ» και πέθαιναν πολύ ευχαρίστως μαζί τους, αφού προηγουμένως πάθαιναν μόλυνση από την επαφή τους με τούς άλλους, κολλούσαν την αρρώστια από τους πλησίον και, με τη θέλησή τους, δοκίμαζαν τούς πόνους.

Και πολλοί, αφού περιποιήθηκαν τούς άλλους στην αρρώστια τους και τούς έδωσαν δύναμη, οι ίδιοι πέθαιναν, μεταφέροντας κατά κάποιο τρόπο τον θάνατο εκείνων στους εαυτούς τους. Οι άριστοι λοιπόν από τούς αδελφούς μας και μερικοί πρεσβύτεροι και διάκονοι και λαϊκοί με αυτό τον τρόπο έφυγαν από τη ζωή, επαινούμενοι πολύ, έτσι ώστε και αυτό τον είδος του θανάτου, πού ήταν αποτέλεσμα μεγάλης ευσέβειας και δυνατής , πίστεως, να μη φαίνεται καθόλου ότι είναι κατώτερο από τον μαρτύριο.

Και αφού με απλωμένα χέρια σήκωναν τα σώματα των άγιων στην αγκαλιά τους, και τούς έκλειναν τα μάτια και τα στόματα και τούς μετέφεραν πάνω στους ώμους, και τούς σαβάνωναν και τούς έλουζαν και τούς στόλιζαν με τη νεκρική στολή, μετά από λίγο χρόνο, τον ίδιο γινόταν και σ' αυτούς, γιατί, πάντοτε εκείνοι πού απέμεναν στην ζωή, άκολουθούσαν στο θάνατο αυτούς πού πέθαναν προηγουμένως. Οι ειδωλολάτρες όμως έκαναν τελείως τα αντίθετα έδιωχναν ακόμη και εκείνους πού μόλις άρχιζαν να αρρωσταίνουν, και απέφευγαν τούς αγαπημένους τους και τούς πετούσαν στους δρόμους , μισοπεθαμένους, και τούς νεκρούς τούς έριχναν άταφους στα σκουπίδια, στην προσπάθειά τους να μην τούς πλησιάσει ό θάνατος, πράγμα πού δεν ήταν εύκολο να αποφύγουν, παρ' όλο ότι μηχανεύονταν πολλά».

ΠΕΡΙΚΟΠΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΟΡΤΑΣΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΑΔΕΛΦΟΥΣ ΤΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ (ΒΕΠΕΣ 17 217-218)