ΕΝΑΣ ΕΡΗΜΙΤΗΣ . Ο ΚΗΠΟΣ. ΤΟ ΛΙΟΝΤΑΡΙ. ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ 403-404 Μ.Χ. ΟΙ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΗ 1

ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΗ ΕΝΟΣ ΜΑΘΗΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΑΡΤΙΝΟΥ ΟΝΟΜΑΤΙ ΠΟΣΤΟΥΜΙΑΝΟΥ

Πρώτα - πρώτα λοιπόν μόλις εισήλθα στην έρημο, δώδεκα περίπου μίλια από τον Νείλο (είχα βέβαια για οδηγό έναν από τούς αδελφούς έμπειρο των τόπων) φθάσαμε σε έναν γέροντα μοναχό που κατοικούσε στους πρόποδες ενός όρους. Εκεί, πράγμα πού είναι σπανιότατο στους τόπους εκείνους, υπήρχε πηγάδι. Αυτός είχε ένα βόδι, τού οποίου ή εργασία συνίστατο εξολοκλήρου στο να αντλεί νερό ωθώντας μία τροχοειδή μηχανή (γιατί έλέγετο πώς τον πηγάδι ήταν κάπου χίλια ή περισσότερα πόδια βαθύ). Εκεί υπήρχε ένας κήπος πλούσιος σε λαχανικά, κάτι πραγματικά αντίθετο στην φύση τής έρημου, όπου ξεραμένα όλα και ζεματισμένα από την καύση τού ήλιου δεν βγάζουν ποτέ ούτε την παραμικρή ρίζα από κανένα σπόρο.

Όμως εδώ συνενωνόταν ό κόπος τού αγίου εκείνους με αυτόν τού ζώου και απέδιδε καρπό χάρις στην ιδιόχειρη επιμέλεια τού πρώτου. Δηλαδή ή συνεχής άρδευσης υδάτων έδινε τέτοια παχύτητα στην άμμο, ώστε κατά θαυμαστό τρόπο βλέπαμε τα λάχανα τού κήπου εκείνους να ζουν και να καρποφορούν.

Από αυτά λοιπόν από κοινού με τον κύριό του ζούσε και τον βόδι εκείνους. Και σε εμάς επίσης από αυτή την συγκομιδή έδωσε για δείπνο ό άγιος εκείνος. Τότε είδα κάτι, πού εσείς οι Γαλάτες ίσως δεν πιστεύετε, δηλαδή την χύτρα με τα λάχανα, τα οποία μάς προετοίμαζε για δείπνο, να βράζει δίχως φωτιά. Τέτοια είναι ή δύναμη τού ήλιου, ώστε είναι αρκετή για οποιουσδήποτε μαγείρους, ακόμη και διά Γαλατικά εδέσματα.

Μετά τον δείπνο ήδη έκλινε ή εσπέρα, όταν μάς προσκάλεσε για ένα φοινικόδεντρο, του όποιου τούς καρπούς συνήθιζε από καμιά φορά να τρυγά και τον οποίο απείχε περίπου δυο μίλια. Γιατί αυτά μόνο τα δένδρα στην έρημο, αν και σπάνια, υπάρχουν όμως. Τώρα αν για αυτά προνόησαν κάποιοι φίλεργοι αρχαίοι ή αν ή ενέργεια του ήλιου τα γεννά, αγνοώ.

Εκτός κι αντίθετο ό Θεός προγνωρίζοντας πώς κάποτε θα κατοικούνταν από αγίους ή έρημος, τα ετοίμασε για τούς δούλους του. Γιατί κατά τον μεγαλύτερο μέρος, oσοι έγκαταβιώνουν ανά τούς απόκρυφους εκείνους τόπους, καθώς άλλα βλαστήματα δεν προκύπτουν καθόλου εκείνους, από αυτών των δένδρων τούς καρπούς τρέφονται.

Όταν λοιπόν φθάσαμε στο δένδρο εκείνους, στο οποίο μάς οδηγούσε ή φιλοφροσύνη του οικοδεσπότη μας, πέφτουμε εκείνους πάνω σε ένα λιοντάρι. Σαν τον είδαμε αυτόν, εγώ και ό δικός μου ό οδηγός αρχίσαμε να τρέμουμε. Αλλά ό άγιος εκείνος προχώρησε χωρίς κανένα δισταγμό• εμείς, αντίθετο και τρέμοντας, ακολουθήσαμε. Τον θηρίο μαζεύτηκε λιγάκι (θα έλεγες προσταγμένο από Θεού), υποχώρησε και σταμάτησε, ενώ εκείνος τρυγούσε από τα χαμηλότερα κλαδιά όσους καρπούς έφθανε. Κι όταν άπλωσε τον χέρι του γεμάτο με χουρμάδες, έτρεξε το θηρίο και τούς πήρε τόσο άνετα, όσο κανένα οικιακό ζώο δεν τον κάνει. Και σαν έφαγε, αποχώρησε. Εμείς παρακολουθώντας τα αυτά και τρέμοντας ακόμα, εύκολα μπορέσαμε να σταθμίσουμε, πόση δύναμη πίστεως υπήρχε σε αυτόν και πόση αδυναμία σε εμάς.

ΒΙΒΛΙΟΓ. ΗΛΙΟΣ ΣΕ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΠΟΥ ΔΥΕΙ.

ΑΡΧΑΙΕΣ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΜΑΡΤΙΝΟ.

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΣΥΝΟΔΕΙΑΣ ΙΕΡΟΜ ΙΩΑΝΝΟΥ.

ΚΕΛΛΙΟΝ «ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ»

ΆΓΙΑ ΆΝΝΑ – ΆΓΙΟ ΌΡΟΣ 1989