Ο ΕΡΗΜΙΤΗΣ ΚΑΙ Η ΛΥΚΑΙΝΑ.ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ 403-404 Μ.Χ. ΟΙ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΗ 2

ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΗ ΕΝΟΣ ΜΑΘΗΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΑΡΤΙΝΟΥ ΟΝΟΜΑΤΙ ΠΟΣΤΟΥΜΙΑΝΟΥ.

Είδαμε παρομοίως κι άλλον έναν και ή λύκαινα κατά μόνας ασκητή, πού κατοικούσε σε μία μικρή καλύβα, μέσα στην οποία δεν χωρούσε παρά μόνον ένας. Σχετικά με αυτόν λεγόταν το εξής, ότι δηλαδή την ώρα πού δειπνούσε συνήθιζε να παρουσιάζεται μία λύκαινα. Το θηρίο δεν παρέλειπε εύκολα ποτέ να προστρέξει σε αυτόν την κανονισμένη ώρα της τράπεζας, και τόση ώρα καθόταν και περίμενε μπροστά στην πόρτα, μέχρις ότου εκείνος να τού προσφέρει το ψωμί πού περίσσευε από το τραπέζι. Εκείνο συνήθιζε να γλύφει το χέρι του και τότε, σαν να είχε εκπληρώσει την υπηρεσία και να είχε απολάβει παραμυθία, αναχωρούσε.

Αλλά κάποτε συνέβη και είχε έλθει ένας αδελφός. Όταν έφευγε, ό άγιος εκείνος βγήκε να τον συνοδεύσει. Απουσίαζε επί αρκετή ώρα και δεν επέστρεψε παρά νύκτα πλέον. Στο μεταξύ το θηρίο προσήλθε κατά την συνηθισμένη εκείνη ώρα τού δείπνου. Όταν κατάλαβε ότι ό φίλος και προστάτης του απουσίαζε, μπήκε μέσα στο άδειο κελί, εξερευνώντας με κάθε περιέργεια πού να ήταν άραγε ό κάτοικος του. Κατά σύμπτωση εκεί δίπλα κρεμόταν ένα φοινικικό καλάθι με πέντε ψωμιά. Άρπαξε το ένα από αυτά και το καταβρόχθισε. Έπειτα, αφού διέπραξε την παρανομία, αναχώρησε.

Επιστρέφοντας ό ερημίτης βλέπει λυμένο το καλάθι, όχι ακέραιο τον αριθμό των ψωμιών. Κατανοεί την ζημία των προμηθειών του και κοντά στο κατώφλι αντιλαμβάνεται ψίχουλα τού κλεμμένου ψωμιού. Αλλά δεν ήταν καθόλου ακαθόριστη ή υποψία για το ποιό πρόσωπο είχε διαπράξει την κλοπή. Τις επόμενες λοιπόν ημέρες το θηρίο δεν ήλθε ως συνήθως (αναμφιλέκτως είχε συναίσθηση του τολμήματος του και απέφευγε να πάει σε αυτόν, στον οποίο είχε διαπράξει αδίκημα).

Ό ερημίτης το έφερε βαρέως πού στερήθηκε την παρηγοριά της τροφίμου του.
Τελικά ανακλήθηκε με την προσευχή του και μετά επτά 5 ημέρες παρουσιάσθηκε, όπως συνήθιζε παλιά, την ώρα πού δειπνούσε. Αλλά (κατά τρόπο πού εύκολα διέκρινες την αιδημοσύνη ενός μετανοούντος) δεν τολμούσε να πλησιάσει πιο κοντά και χαμηλώνοντας τα μάτια στην γη από βαθειά ντροπή (όπως εμφανώς σού έδινε να καταλάβεις) ικέτευε συγγνώμη. Ό ερημίτης λυπήθηκε την σύγχυσή της, της παραγγέλλει να πλησιάσει πιο κοντά και με θωπευτικό χέρι χαϊδεύει το θλιμμένο κεφάλι. Έπειτα αναψύχει την κατάδικο του με διπλασιασμένο άρτο. Έτσι, αφού έτυχε χάριτος, ή λύκαινα απέθεσε το πένθος και ανανέωσε την συνήθεια της υπηρεσίας της.

Προσέξτε, παρακαλώ, ακόμη και σε αυτόν τον τομέα την δύναμη του Χριστού, με την οποία τα άλογα ζώα σωφρονούν, ημερώνουν όλα τα άγρια. Ή λύκαινα παρέχει υπηρεσία, ή λύκαινα συναισθάνεται την ανομία τής κλοπής, ή λύκαινα συγχύζεται από ντροπή τής συνειδήσεως ανακαλείται και παρουσιάζεται, παρέχει το κεφάλι της, έχει αίσθηση τής συγγνώμης πού τής χαρίζεται, όπως έδειξε και ντροπή για το σφάλμα της. Δική σου είναι αυτή ή δύναμις, Χριστέ. Δικά σου είναι, Χριστέ, τα θαύματα. Και γι' αυτόν ακριβώς αναστενάζουμε, πού τα θηρία αισθάνονται την μεγαλοσύνη Σου και οι άνθρωποι δεν την ευλαβούνται.

ΒΙΒΛΙΟΓ. ΗΛΙΟΣ ΣΕ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΠΟΥ ΔΥΕΙ.

ΑΡΧΑΙΕΣ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΜΑΡΤΙΝΟ.

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΣΥΝΟΔΕΙΑΣ ΙΕΡΟΜ ΙΩΑΝΝΟΥ.

ΚΕΛΛΙΟΝ «ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ»

ΆΓΙΑ ΆΝΝΑ – ΆΓΙΟ ΌΡΟΣ 1989