ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΩΝ ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ ΠΡΩΤΑΤΟΝ.

1.

Δεν υπάρχει φιλότιμο πια η υπάρχει πολύ λίγο. Περιορισμένες πολύ οι ζωοδόχες, άπλες και καθημερινές, αλληλέγγυες και καρδιακές ανταμώσεις των ανθρώπων. Οι γειτονιές που άλλοτε μοσχοβολούσαν βασιλικό κι άσβεστη, σήμερα μυρίζουν κατσαριδοκτόνα και φυτοφάρμακα...

Χρόνια τώρα είμαστε τρομαγμένοι από την αθλιότητα της παιδείας. Χωρίς Δημοτικό σχολείο εδώ και τριάντα χρόνια ό τόπος μου. Χωρίς δάσκαλο, χωρίς καρδιά ό τόπος. Πόσο ακριβά, τόχουμε πληρώσει. Αφήνουν μικρούς τόπους χωρίς Δημοτικό σχολείο και τελευταία το πανηγυρίζουν κιόλας!

Καταπικραθήκαμε. Αγαπήσαμε την τιμιότητα, την αξιοκρατία, την πατρίδα, την Ορθοδοξία, και μας ψαλιδίσανε τα φτερά μας. Μας εγκατέλειψαν στο πέλαγος και μας και τα παιδιά μας. Μόνοι, αλλά ευτυχώς με το έλεος της ηρωικής Εκκλησίας μας. (Δυστυχώς με την παγερή όμως αδιαφορία πολλών ενοριτών). Αγωνιστήκαμε και θυσιαστήκαμε. Με πόνο για τον πόνο των παιδιών μας και χαρά για τη χαρά των παιδιών μας. Με «πολλή» εμπιστοσύνη στα σχολεία, που μάλλον δεν την άξιζαν. Δώσαμε ξενοιασιά, ατέλειωτο παιχνίδι και ουσιώδη ελευθερία στα παιδιά μας. Μεγαλώνοντας όμως άρχισαν και να παραπατούν λίγο. Δεν μας μίλησε κανείς για τον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο: «Σαν φωτιά είναι ή νεότητα και πέλαγος που γεμίζει κύματα και έχει πολλές επαναστάσεις». Και πόσο πιο δύσκολα σήμερα. Λοξοδρομούν τα παιδιά μας, μπερδευόμαστε και μείς. Μας κόβονται μερικές φορές τα πόδια. Δεν γονατίζουμε και πολύ. Προσφιλής δάσκαλος μου έλεγε: «Αν θέλουμε σήμερα να κρατήσουμε όρθια τα παιδιά μας, πρέπει νάμαστε γονατιστοί εμείς...» Αγαπήσαμε να ζήσουμε και να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας μ' ελευθερία και απέραντη στοργή, χωρίς πολλά μη, σαν χωροφύλακες. Κουραστήκαμε πολύ. Όλο όμως υπομένουμε. Καταδικάζουμε πάντα την αμαρτία, ποτέ όμως τον αμαρτωλό. Ελπίζουμε πάντα στα παιδιά μας. Συνεχίζουμε με αστείρευτη αγάπη, πολλή υπομονή και προσευχή. Χριστέ και Παναγία μας, όλες οι ελπίδες μας σε σάς λοιπόν: Φωτίστε και μας και τα παιδιά μας. Ρίγανη, δόξα τω Θεώ, ξαναμαζέψαμε φέτος. Σε λίγο θαναι έτοιμα και τα λουμίνια. Το καντήλι μας δεν θα σβήσει ποτέ. Για όλον τον κόσμο, για τα παιδιά όλου του κόσμου και τα δικά μας και για σένα αδελφέ μου.

Να με συγχωρείτε. Την ευχή σας.

Κορινθία, 27.6.2011 ένας ταβερνιάρης

2.

Πάντα ήταν απλός ό Έλληνας. Ζούσε σε μία ψευδαίσθηση υπερκατανάλωσης. Νόμιζαν ότι όλοι θα γίνουν πλούσιοι. Όλοι ζούσαν σε υπερηφάνεια και τώρα, μετά το σοκ, θα φτωχύνουν πολύ και σιγά-σιγά, θα πάμε πίσω και εδώ Ίσως βρούμε την πνευματικότητα μας. Θα χάσουμε αρκετά, γιατί δεν ήμασταν άξιοι όλων των προγόνων μας, να διδαχθούμε από την ιστορία. Παρασυρθήκαμε από τη μάγισσα Κίρκη και τώρα θ' αρρωστήσουμε. Και το χειρότερο δεν είναι ή οικονομία, αλλά οι θεσμοί, που έχουν εξευτελιστεί όλοι. Δεν πιστεύει κανείς σε τίποτα. Ή Εκκλησία δεν ακούγεται καθόλου. Το ποίμνιο έχει εγκαταλειφτεί. "Ίσως πρέπει να περάσουμε τη δοκιμασία, ή οποία θα κρατήσει χρόνια. Άς μας βοηθήσει ή Παναγία και ας πρεσβεύει για μας με τις ευχές σας

Αθήνα, 19.7.2011 δημοσιογράφος