Ο φόρτος εργασίας και η ανεπάρκεια του χρόνου.- The Old Rectory

Επιστολή 52

27 Δεκεμβρίου 1974

… Για τις ημέρες του Νέου Έτους και των Χριστουγέννων στέλνω σε σένα και σε όλους τους άλλους τις καλύτερές μου ευχές. Είναι ενδεχόμενο ο καθένας από σας να σκέφτεται κάτι που δεν επιθυμούν οι άλλοι, και αντιθέτως εκείνοι να επιθυμούν για τον εαυτό τους κάτι που ο άλλος καθόλου δεν έχει υπ’ όψιν του. Εγώ όμως ειλικρινά εύχομαι στον καθένα εκείνο που ο ίδιος αντιλαμβάνεται ως το πιο αναγκαίο για τον εαυτό του. Και σε σένα και στη Νίκη εύχομαι καινούργιες πνευματικές δωρεές. Εσείς, όπως και εγώ, πλησιάζουμε στο πιο σημαντικό γεγονός της ζωής κάθε ανθρώπου, την αναχώρηση από εδώ. Και εσύ και η Νίκη βρίσκεστε σε καλύτερη θέση από εμένα. Ως τώρα είμαι βυθισμένος στις φροντίδες για ένα μεγάλο αριθμό ανθρώπων. Κάποτε είμαι τόσο φορτωμένος, που παρ’ όλη την επιθυμία μου αναγκάζομαι ν’ αφήσω τους ανθρώπους που με περιμένουν, για να πέσω στο κρεβάτι και ν’ ανασάνω. Δεν έχω ποτέ καιρό να ασχοληθώ θετικά με τη διευθέτηση του αρχείου μου. Θα ήθελα ωστόσο πριν από τον θάνατό μου να κάνω αυτή την εργασία. Γνωρίζω ότι υπάρχουν πολλά περιττά που δεν χρειάζεται να κρατήσω. Αν τα πετάξω όλα, ίσως θα πρέπει πρώτα να επιλέξω αυτά που ενδέχεται να χρειασθούν. Στην αρχή της ζωής μας καθόλου δεν σκεφτόμαστε ότι στο τέλος της πρόκειται να απολογηθούμε μπροστά στον Θεό, τους ανθρώπους και τον εαυτό μας. Ανεξάρτητα όμως από τους  προγενέστερους στοχασμούς μας ίσως ελκύσουμε την προσοχή κάποιας κατηγορίας ανθρώπων. Και εκείνοι, που κατά κάποιον τρόπο αγαπούν τον λόγο μου, ίσως θα επιθυμούν να διαβάσουν και όσα δεν δημοσίευσα. Εκτός από αυτό δεν έχω τακτοποιήσει ακόμη και τις επιστολές του Γέροντος Σιλουανού. Πρόσφατα παραιτήθηκα από μερικές από τις υποχρεώσεις μου και τις ανέθεσα σε έναν από τους αδελφούς, αλλά στην ουσία η κοινή ζωή μας προχωρεί έτσι, ώστε να μην μπορώ ακόμη να αποχωρήσω από την πνευματική μέριμνα για τους ανθρώπους, και ταυτόχρονα από τον αγώνα για την ίδια την ύπαρξή μας. Ο τελευταίος ποτέ δεν ήταν εύκολος, και τώρα κατά καιρούς γίνεται ακόμη δυσκολότερος. Έγινα θύμα εκείνου, από το οποίο προ πολλού απομακρύνθηκα. Εννοώ τη φροντίδα να αφήσω στα «παιδιά» μου όσο το δυνατό ευνοϊκότερο ενδιαίτημα, ώστε στο απώτερο μέλλον να μένει κυρίως γι’ αυτούς η φροντίδα για τον άρτο, πράγμα που βεβαίως δεν θα είναι δύσκολο γι’ αυτούς …

Αρχιμανδρίτου ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ

ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΣΤΗ ΡΩΣΙΑ