ΣΤΟΝ Π. ΙΩΑΝΝΗ ΚΡΕΣΤΙΑΝΚΙΝ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΟΤΑΝ ΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ.

  Ο ίδιος ο π. Ιωάννης ποτέ δεν αποκαλούσε τον εαυτό του «γέροντα». Και όταν του έλεγαν κάτι παρόμοιο, μόνο τα χέρια του χτυπούσε με φρίκη: «Ποιοί γέροντες; Εμείς στην καλύτερη περίπτωση είμαστε έμπειρα γερόντια». Ως το τέλος της ζωής του έμεινε απολύτως σίγουρος γι' αυτό. λόγω της βαθιάς ταπείνωσης του. Εξάλλου, και οι περισσότεροι που γνώριζαν τον π. Ιωάννη είχαν πειστεί ότι στο πρόσωπο του ο Θεός τούς είχε στείλει έναν πραγματικό γέροντα με επίγνωση του θείου θελήματος.

Ναι. αυτό ήταν το κυριότερο: στον π. Ιωάννη αποκαλυπτόταν το θέλημα του Θεού για τους ανθρώπους. Κι εμείς αργήσαμε να το καταλάβουμε. Στην αρχή φαινόταν ότι ο μοναχός αυτός ήταν απλώς ένας ηλικιωμένος και σοφός άνθρωπος. Αλλά ακριβώς γι' αυτή την περιβόητη «σοφία» του κατέφθαναν οι πιστοί απ' όλη την Ρωσία. Και μόνο αργότερα ανακαλύψαμε και μόνοι μας με έκπληξη ότι όλες αυτές οι χιλιάδες των ανθρώπων δεν περίμεναν από τον π. Ιωάννη μόνο μια σοφή συμβουλή.

Συμβουλάτορες με πείρα υπάρχουν πολλοί στον κόσμο. Οι άνθρωποι όμως που κατέφευγαν στον π. Ιωάννη, στις πιο τραγικές συνήθως στιγμές της ζωής τους, σε κομβικά σημεία της μοίρας τους, δεν ήθελαν να ακούσουν απ' αυτόν κάτι που να μοιάζει ιδιαίτερα σοφό, αλλά κάτι που να είναι μοναδικά αληθές. Για να γίνω πιο συγκεκριμένος, αυτή η γνώση τού θελήματος του Θεού ήταν που διαφοροποιούσε τον γέροντα απ' όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους - ακόμα κι από τους δοξασμένους σοφούς, τους «διανοούμενους», ακόμα και από τους πιο σπουδαίους και έμπειρους θεολόγους-ιερείς.

Θυμάμαι, όταν ήμουν ακόμα νέος δόκιμος, με πλησίασε ένας από τους μοσχοβίτες προσκυνητές και μου είπε κάτι που μόλις προ ολίγου είχε δει: καθώς ο π. Ιωάννης διέσχιζε την αυλή για να μπει στον ναό. πετάχτηκε αίφνης από το πλήθος μια γυναίκα με ένα αγοράκι τριών ετών στην αγκαλιά της και με δάκρυα στα μάτια.

«Γέροντα, ευλογήστε το παιδί για την εγχείρηση! Οι γιατροί απαιτούν να πάει επειγόντως στη Μόσχα...», του είπε.

Ο π. Ιωάννης κοντοστάθηκε, την κοίταξε και της είπε, προς μεγάλη έκπληξη του αυτήκοου μάρτυρα της σκηνής, που μου τη διηγήθηκε:

«Σε καμία περίπτωση! Θα πεθάνει στο χειρουργικό τραπέζι. Προσευχήσου, νοσήλευσε τον, αλλά την εγχείρηση μην επιτρέψεις επ' ουδενί να την κάνει. Θα αναρρώσει». Και σταύρωσε το αγόρι.

Καθίσαμε με τον προσκυνητή και σκιαζόμασταν κι οι ίδιοι από τις σκέψεις μας: Και αν ο γέροντας κάνει λάθος; Τι θα γίνει, αν το παιδί πεθάνει; Τι θα κάνει η μητέρα με τον π. Ιωάννη αν συμβεί κάτι τέτοιο;

Φυσικά δεν μπορούσαμε να κατηγορήσουμε τον π. Ιωάννη για κοντόφθαλμη εναντίωση στην ιατρική (κάτι που απαντάται, αν και όχι συχνά, στους πνευματικούς κύκλους), διότι είχε επανειλημμένως ευλογήσει χειρουργικές επεμβάσεις και είχε επιμείνει για την αναγκαιότητα τους. Ανάμεσα στα πνευματικά του τέκνα υπήρχαν και αρκετοί διάσημοι γιατροί.

Περιμέναμε με φόβο ότι το περιστατικό θα έχει και συνέχεια. Θα εμφανιζόταν άραγε στο μοναστήρι η μητέρα, περίλυπη, και θα προκαλούσε σκάνδαλο; Ή θα γίνονταν όλα όπως τα προέβλεψε ο π. Ιωάννης; Όση ώρα ο γέροντας έκανε το συνηθισμένο του καθημερινό δρομολόγιο από τον ναό προς τα κελιά, εμείς συζητούσαμε και εν τέλει καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι για να δώσει τόσο αποφασιστική συμβουλή, θα πρέπει να ήξερε για τι μιλούσε.

Η εμπιστοσύνη και η υπακοή είναι ο βασικός κανόνας επικοινωνίας ανάμεσα στον ορθόδοξο χριστιανό και τον πνευματικό του πατέρα. Φυσικά, απέναντι στον οποιονδήποτε πνευματικό δε γίνεται να επιδείξει κανείς πλήρη υπακοή, αλλά τέτοιοι πνευματικοί ουσιαστικά είναι μεμονωμένες περιπτώσεις. Στην πραγματικότητα το ζήτημα δεν είναι απλό. Συμβαίνουν τραγωδίες, όταν κάποιοι παράλογοι ιερείς αυτοπροβάλλονται ως «γέροντες» κι αρχίζουν να δίνουν επηρμένες προσταγές, καταπνίγοντας τελικά την ελευθερία των πνευματικών τους τέκνων, πράγμα ολότελα ανεπίτρεπτο για την πνευματική ζωή.

0 π. Ιωάννης ποτέ δεν υπαγόρευε και δεν επέβαλλε την θέληση του. Εκτιμούσε απέραντα την ανθρώπινη ελευθερία και την αντιμετώπιζε με ιδιαίτερη ευλάβεια. 0 γέροντας ήταν έτοιμος να προτρέψει, να νουθετήσει, ακόμα και να ικετεύσει για την εκπλήρωση αυτού, που ήξερε ότι είναι απαραίτητο για το πρόσωπο, που είχε απέναντι του. Αλλά αν ο τελευταίος επέμενε πεισματικά στη δική του γνώμη, ο γέροντας συνήθως αναστέναζε και έλεγε:

«Λοιπόν, δοκιμάστε. Κάντε ότι νομίζετε...».

Και πάντα, απ' όσο γνωρίζω, αυτοί που δεν ακολουθούσαν τις συμβουλές του, στο τέλος το μετάνιωναν πικρά. Επέστρεφαν συνήθως σ' εκείνον με τη σκληρή απόφαση να κάνουν ότι τους έλεγε. Και αυτός με αμέριστη συμπόνια και αγάπη δεχόταν αυτούς τους ανθρώπους, χωρίς να φείδεται χρόνου και δυνάμεων, προσπαθώντας κάθε φορά να διορθώσει τα λάθη τους.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΣΧΕΔΟΝ ΑΓΙΟΙ- Π. ΤΥΧΩΝ ΣΕΒΚΟΥΝΩΦ