ΤΙ ΕΙΔΑ ΚΑΙ ΤΗ ΕΖΗΣΑ ΚΟΝΤΑ ΣΤΟ ΓΕΡΟΝΤΑ ΦΙΛΟΘΕΟ ΖΕΡΒΑΚΟ ΣΤΗΝ ΠΑΡΟ «Γιατί Γέροντα σχεδόν οι περισσότεροι τρέμουν στο θάνατο;».

ΤΙ ΕΙΔΑ ΚΑΙ ΤΗ ΕΖΗΣΑ ΚΟΝΤΑ ΣΤΟ ΓΕΡΟΝΤΑ ΦΙΛΟΘΕΟ ΖΕΡΒΑΚΟ ΣΤΗΝ ΠΑΡΟ «Γιατί Γέροντα σχεδόν οι περισσότεροι τρέμουν στο θάνατο;».

Σήμερα πήγαμε με τον παππούλη στο κοιμητήρι των Πατέρων. "Όταν τον συνάντησα έξω απ' την πόρτα του Μοναστηρίου του είπα: «Που πάς Γέροντα;». Κείνος στοχαστικά μου 'πε: «Βήμα βήμα προς το μνήμα». Τον ρώτησα αν με ήθελε τίποτα κι εκείνος μη θέλοντας να χαλάσει το στοχασμό του συνέχισε να μονολογεί: «Όσο φέρνω αυτό το κουφάρι θα με τραβάει ή γη. 

Βλέπεις φίλε μου θέλει ζηλότυπα να πάρει πίσω αυτό πού ό Θεός δανείστηκε να μας πλάσει, το χώμα». Έπειτα από λίγη σιωπή είπε πάλι στον εαυτό του: «Αμάρτησα πάλι Θεέ μου. Τί θα γίνει με μένα το φίλαυτο;» Στη σιωπή μου ένοιωθα πώς εξαγόραζε δωρεάν μεγάλους θησαυρούς. Άλλωστε τί μπορούσα να πω σ' έναν άνθρωπο πού 'χε μέσα του μορφώσει το Χριστό και πού τώρα τον κατηύθυνε με τη Χάρι Του; Παρακαλούσα από μέσα μου να μη μου δώσει αφορμή να μιλήσω. Σπάνια ή επιθυμία μου γίνεται όπως τώρα λαχτάρα ν' ακούσω.

Λίγο πιο ύστερα είπε: «Κάθε στιγμή, πεθαίνει και κάτι μέσα μας. Σ' άλλους αυτό είναι φόβος και παράλυση για μας όμως πού έχομε τη συνείδηση του ταξιδευτή και τη βεβαιότητα της πατρίδας, είναι ανησυχία δίχως φόβο».

Τότες ό καλός ίσως Άγγελος με ανάγκασε να μιλήσω: «Γιατί Γέροντα σχεδόν οι περισσότεροι τρέμουν στο θάνατο;».

Εκείνος με κοίταξε τρυφερά σαν παιδί και μου 'πε απλά: «Μα, γιατί δεν έχουν βαπτισθεί... Όποιος σταυρώνεται μαζί με τον Κύριο έχει την αγάπη Του κι αυτή ή αγάπη δέ γνωρίζει φόβο. Γι' αυτό ό Κύριος λέει πώς «ή αγάπη έξω βάλλει τον φόβον».

«Όπως είπες πριν, είπα εγώ, σα να περιφρόνησες το σώμα σου. Είναι σωστό αυτό, δηλαδή να τ' ονομάζεις σάπιο κουφάρι όταν ό Παύλος το αποκαλεί Ναό;».

«Κάποτε, μου 'πε βυθίζοντας τα μάτια του στην απεραντοσύνη της άλαφροκυμάτιστης θάλασσας πού απλωνόταν στο βάθος λες και αναζητούσε κάτι, υπήρχε ό Ναός αυτός μα τον γκρεμίσαμε... Έ, και να μπορούσα να τον ξανακάνω δεν θα πατούσα στη γη». 

Ενώ έλεγε αυτά, τα μάτια του πλημμύρισαν δάκρυα και ή φωνή του έγινε σχεδόν κραυγή. «Κύριε, είπε, θέλω έλεος...». Υπέθεσα ότι κάτι τον βασάνιζε και του πλάκωνε την καρδιά μα δεν ήταν αλήθεια... Ό Γέροντας έβλεπε σωρούς από ερείπια και στάχτες και ζούσε την ερήμωση των ανθρώπων γι' αυτό και το πρόσωπο του πήρε έκφραση αγωνίας. Έπειτα είπε κοιτάζοντας τον ουρανό «Σύ μόνο Κύριε μπορείς να μας βοηθήσεις να ξανακτίσουμε τους Ναούς μας» και σταυροκοπήθηκε"

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ.ΤΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΟΥ. ΑΡΧΙΜ. ΚΛΗΜΕΝΤΟΣ ΖΩΚΑΡΗ.