ΕΝΑΣ ΜΕΓΑΛΟΣ ΠΟΝΤΙΟΣ . ΜΙΑ ΑΓΙΑ ΜΟΡΦΗ ΠΑΤΗΡ ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΑΙΒΑΖΙΔΗΣ.

Σεβάστεια του Πόντου 1918. Στο χωριό Κόβεσμε της επαρχίας Τοκάτης, η οικογένεια του Λάζαρου και της Μάρθας Αϊβαζίδη, αποκτά το τρίτο της παιδί. Αγόρι κι αυτό. Μετά τα δύο πρώτα, το Νικόλαο και τον Παύλο, ευλογία Θεού, γεννήθηκε ο Κυριάκος Αϊβαζίδης, στα ιερά μέρη του Πόντου.

1922. Η γενοκτονία των Ποντίων. Ο Ελληνισμός διώκεται από την πατρογονική γη. Προορισμός η Ελλάδα. Από αυτούς που ξεκίνησαν έφτασαν οι μισοί. Οι υπόλοιποι σφαγιάστηκαν από το άτιμο Τουρκικό γιαταγάνι.

Η οικογένεια Αϊβαζίδη, ακολούθησε το δρόμο της προσφυγιάς, ευτυχώς χωρίς να θρηνήσει θύματα. Την εποχή του ξεριζωμού ο Κυριάκος ήταν τεσσάρων ετών…

Ο Θεός οδήγησε τα βήματά τους στη Μακεδονία. Η οικογένεια αρχικά εγκαταστάθηκε στο χωριό Γαρέφτερο της Αριδαίας, αργότερα στη Δροσιά Εδέσσης και τελικά στέριωσε στο χωριό Λιτοβώι, (Λεπτοκαρυά) Γιαννιτσών.

Στην όμορφη αγροτική ζωή ζυμώθηκε ο Κυριάκος. Τα μεγαλύτερα αδέλφια του είχαν έντονες της μνήμες της προσφυγιάς… Το μερίδιο του Κυριάκου στον πόνο, έμελε να έρθει αργότερα…

Στα έντεκα του χρόνια, κατά το βελόνιασμα του καπνού, ένα μωρό τριών χρονών, άθελά του, πέταξε μια καπνοβελόνα. Η βελόνα καρφώθηκε στο μάτι του Κυριάκου και το κατέστρεψε. Σύντομα και το άλλο του μάτι επηρεάστηκε και λόγω μόλυνσης ο 11χρονος Κυριάκος έχασε τελείως την όρασή του…

Όπως μου είπε ο ίδιος, τα παράπονά του ήταν μεγάλα, καθώς καταδικάστηκε να ζήσει στο σκοτάδι στην πιο τρυφερή ηλικία και δεν θα μπορούσε ποτέ να ξαναδεί τη φύση, που τόσο πολύ αγαπούσε!

Οι γονείς και τα αδέλφια του, αλλά και όλο το χωριό, συμπαραστάθηκε στο μικρό αόμματο Κυριάκο. Οι γονείς του δε, του πήραν δώρο ένα βιολί και μια ποντιακή λύρα, για να γεμίζει τις άδειες ώρες του.

Σύντομα η λύρα του έγινε ο αχώριστος σύντροφός του. Έμαθε να παίζει και να τραγουδά! Και ενώ ο ίδιος είχε ανάγκη τη χαρά, εκείνος έδινε χαρά στους συγχωριανούς του! Ο Κυριάκος έπαιζε και τραγουδούσε στις χαρές των φίλων του και όλο το χωριό χόρευε…

Ο Κυριάκος, παρά την αναπηρία του, μεγάλωνε πάντα στο δρόμο Του Θεού, όπως διδάχθηκε από τους ευσεβείς γονείς του. Στα δεκαεπτά του χρόνια, την Μεγάλη Παρασκευή, πήγε με τους φίλους του στην Εκκλησία του χωριού για να ψάλουν τα εγκώμια. Και ενώ όλα τα υπόλοιπα παλικάρια έψαλαν, ο Κυριάκος κρύφτηκε πίσω από το δεσποτικό θρόνο και έκλαψε! Έκλαψε δυνατά και ακράτητα γιατί δεν μπορούσε και αυτός να διαβάσει τα ιερά βιβλία και να ψάλει την Μέχρι Ταφής Θεϊκή Συγκατάβαση…

Έπειτα αποκοιμήθηκε, εκεί στην εκκλησιά, στο σπίτι του Κυρίου. Κατά τη διάρκεια του ύπνου του, έλαβε χώρα ίσως κάποια Θεία αποκάλυψη. Ίσως κάποιο ενύπνιο. (Ποτέ δεν μου είπε λεπτομέρειες).

Όταν όμως ξύπνησε, ο πόθος του μοναχισμού είχε γεννηθεί στην ψυχή του! 

Η Λαμπρή εκείνη ήταν η τελευταία στο χωριό! Το επόμενο φθινόπωρο, αφού πήρε την ευχή των γονιών του, αναχώρησε προς αναζήτηση μοναστηριού…

Ι.Ε.