ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ. Η ΔΥΝΑΣΤΕΙΑ ΤΟΥ ΣΑΛΑΔΙΝΟΥ 1193-1250 Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΣΟΥΛΤΑΝΟΥ

 Η ΔΥΝΑΣΤΕΙΑ ΤΟΥ ΣΑΛΑΔΙΝΟΥ 1193-1250  Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΣΟΥΛΤΑΝΟΥ

ΤΙΣ 2 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 1192, ΣΟΥΛΤΑΝΟΣ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΚΑΤΕΛΗΞΑΝ ΣΤΗ Συνθήκη της 

 Γιάφας, την πρώτη διχοτόμηση της Παλαιστίνης: το χριστιανικό βασίλειο πήρε μια νέα παράταση ζωής με την Άκρα ως πρωτεύουσα του, ενώ ο Σαλαδίνος κράτησε την Ιερουσαλήμ, παραχωρώντας πλήρη χριστιανική πρόσβαση στον Πανάγιο Τάφο.

Επιστρέφοντας στην Ιερουσαλήμ, ο Σαλαδίνος συνάντησε τον αδελφό του Σαφαδίνο, που φίλησε το έδαφος για να ευχαριστήσει τον Θεό, και μαζί προσευχήθηκαν στον Θόλο του Βράχου. Αν και ο Ριχάρδος αρνήθηκε να επισκεφθεί την ισλαμική Ιερουσαλήμ, οι ιππότες του συνέρρευσαν εκεί για να προσκυνήσουν και έγιναν δεκτοί από τον Σαλαδίνο. Ο σουλτάνος τούς έδειξε τον Τίμιο Σταυρό, μετά όμως το μεγαλύτερο μέρος του σπουδαιότερου κειμηλίου χάθηκε - κι εξαφανίστηκε για πάντα.  Όταν ο σύμβουλος του βασιλιά, Ουμβέρτος Γουόλτερ, βρέθηκε στην Ιερουσαλήμ, συζήτησε για τον Ριχάρδο με τον Σαλαδίνο, που εξέφρασε την άποψη ότι ο Λεοντόκαρδος δεν διέθετε σύνεση ή μετριοπάθεια. Χάρη στον Γουόλτερ, ο Σαλαδίνος επέτρεψε στους Λατίνους ιερείς να επιστρέψουν στον Πανάγιο Τάφο. Όταν ο Βυζαντινός αυτοκράτορας Ισαάκιος Άγγελος τον απαίτησε για τους ορθόδοξους, ο Σαλαδίνος αποφάσισε ότι το σωστό ήταν να τον μοιράζονται υπό την επίβλεψή του και διόρισε τον σεΐχη Γάνιμ αλ-Χασράτζι

Φύλακα του Ναού, μια θέση που κατέχουν ακόμα σήμερα οι απόγονοί του, η οικογένεια Νουσάιμπα.

Οι δύο πρωταγωνιστές δεν συναντήθηκαν ποτέ. Στις 9 Οκτωβρίου ο Ριχάρδος απέπλευσε για την Ευρώπη.  Ο Σαλαδίνος ανέθεσε στον Ιμπν Σαντάντ, που τα απομνημονεύματά του αποτελούν μια εξαιρετικά ζωντανή πηγή, την επίβλεψη των σχεδίων του στην Ιερουσαλήμ. Λίγο αργότερα ο Σαλαδίνος έφυγε για τη Δαμασκό.

Εκεί, τον περίμεναν οι χαρές της οικογενειακής ζωής -είχε δεκαεπτά γιους-, τώρα όμως ήταν πενήντα τεσσάρων ετών και εξαντλημένος. Ο ένας γιος του, ο Ζάχιρ, δεν άντεχε να αφήσει τον πατέρα του, προαισθανόμενος ίσως ότι δεν θα συναντιόνταν ποτέ ξανά: συγκινητικά, τον αποχαιρετούσε ξανά και ξανά, γυρίζοντας πίσω για να τον φιλήσει άλλη μια φορά. Στο ανάκτορο ο Ιμπν Σαντάντ βρήκε τον σουλτάνο να παίζει μ’ έναν από τους μικρούς του γιους σε μια ανοιχτή στοά στους κήπους του, ενώ Φράγκοι βαρόνοι και Τούρκοι εμίρηδες περίμεναν μια ακρόαση.

Μερικές μέρες αργότερα, αφού καλωσόρισε το καραβάνι του χατζαπυ τη Μέκκα, έπεσε άρρωστος με πυρετό, μάλλον τυφοειδή. Οι γιατροί του  έκαναν αφαιμάξεις, αλλά χειροτέρεψε. Όταν ζήτησε ζεστό νερό, του φάνηκε πολύ κρύο. «Θεέ μου!» αναφώνησε. «Κανένας δεν μπορεί να φέρει το νερό όπως πρέπει!» Τα χαράματα της 3ης Μαρτίου 1193 πέθανε ενώ άκουγε απαγγελίες του Κορανίου. «Εγώ και άλλοι θα δίναμε τη ζωή μας γι’ αυτόν», είπε ο Ιμπν Σαντάντ, που έκανε την ακόλουθη σκέψη:

Τότε εκείνα τα χρόνια και οι παίκτες τους έφυγαν.

Σαν να ήταν όλα απλώς όνειρα.

 ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ Η ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΣΑΙΜΟΝ ΣΙΜΠΑΓΚ ΜΟΝΤΕΦΙΟΡΕ