ΗΓΟΥΜΕΝΗ ΜΑΡΙΑ . ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΕΝΟΣ ΜΑΘΗΤΗ. Η ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΗ ΤΗΣ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ. ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΓΑΒΡΙΗΛ ΤΟΥ ΛΟΒΤΣΑΝΣΚ. Η ΖΩΗΤ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΟΥΛΑΣ ΣΤΗΝ ΣΕΡΒΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ. ΠΕΡΙ ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΝΕΚΡΟΥ.

Ή ζωή της Μητερούλας στην Σερβία και την Βουλγαρία

Μητερούλα Μαρία διηγούνταν πολλά για την ζωή πού έζησε στην Σερβία. Χρειάστηκε να ανασυγκροτήσει τρία μοναστήρια, και κάποια στιγμή όλα βρίσκονταν υπό την πνευματική της χειραγώγηση. Το πρώτο ήταν το μοναστήρι των άγιων Κηρύκιου και Ιουλίττας, το όποιο βρίσκονταν στα σύνορα με την Βουλγαρία.

Οι επαρχιακές αρχές μετέφεραν την αδελφότητα της Μητερούλας από μοναστήρι σε μοναστήρι. Μου διηγήθηκε κάποτε ότι ό Επίσκοπος Σερβίας έλαβε ένα γράμμα πού έλεγε: «Μην κρατάτε στα σύνορα τις Ρωσίδες μοναχές, γιατί μπορεί να συνεννοηθούν με τούς Βούλγαρους, και με κάποιον τρόπο να βλάψουν την Σερβία». Έτσι, πιθανολογώ πώς υπήρχαν και πολιτικοί λόγοι πού συνετέλεσαν ώστε ή Μητερούλα να αλλάζει μοναστήρια.

«Εκείνον τον καιρό» έλεγε ή Μητερούλα «ό προϋπολογισμός μας ανερχόταν στο μισό εκατομμύριο. Μετρούσα τά χρήματα και έλειπαν μερικές δεκάρες. Ξόδεψα πολλές ώρες, ώστε να βρω αυτά το ποσά στους λογαριασμούς. Όχι γιατί τά χρήματα είναι σημαντικά, αλλά επειδή εκείνος πού θα κάνει τον έλεγχο, κατόπιν τού δικού σου, και διαπιστώσει την διαφορά σε έναν υπολογισμό σου, δεν θα έχει εμπιστοσύνη ούτε στούς υπόλοιπους υπολογισμούς σου».

Μία φορά, μού διηγήθηκε ότι σ’ ένα χωριά κοντά στο μοναστήρι, όπου διέμενε τότε ή Γερόντισσα, κατοικούσαν δύο άνθρωποι με το ίδιο όνομα. άποτε, ό ένας εκ των δύο πέθανε και μία ημέρα αργότερα αναστήθηκε. Εκείνην, ακριβώς, την ημέρα πέθανε ό άλλος πού έφερε το ίδιο όνομα. Εκείνος πού αναστήθηκε διηγούνταν αργότερα, πώς, όταν έφυγε στον άλλον κόσμο, συνάντησε κάποιους Αγγέλους οι όποιοι, απευθυνόμενοι στούς Αγγέλους πού τον συνόδευαν, είπαν: «Κάνατε λάθος, φέρατε τον λάθος άνθρωπο, τον άλλον έπρεπε να φέρετε!». Ή Μητερούλα μού εξήγησε ότι οι άγγελοι δεν κάνουν λάθος, αλλά ή Θεία Πρόνοια επέτρεψε κάτι τέτοιο, για να μπορέσει να δει ό πρώτος ότι βασανίζονται πολλοί από τούς αποθανόντες τού χωριού αυτού. Ή διήγησή του αυτή έφερε πολλούς από τούς κατοίκους τού χωριού σε συναίσθηση τών αμαρτιών τους και σε μετάνοια.

Σύμφωνα με τις διηγήσεις της Μητερούλας, αρχικά από την Αλβανία έφτασαν στην Βουλγαρία περίπου δεκαοκτώ αδελφές. Στην αρχή τούς έδωσαν ένα μεγάλο μοναστήρι, στην πόλη Τύρναβο. Αργότερα, όταν έφτασε και ή Μητερούλα στην Βουλγαρία, μαζί μέ τρεις ή τέσσερεις αδελφές ακόμη, διάλεξε την σκήτη της Αγίας Παρασκευής, ή οποία ήταν σε άθλια κατάσταση. Οι αδελφές πού διέμειναν στην αρχή στο μεγάλο μοναστήρι της είπαν πώς δυσκολεύονται να ζήσουν σε μία ετοιμόρροπη σκήτη και πώς συνήθισαν να μένουν σε ένα πολύ πιο όμορφα διαμορφωμένο μοναστήρι. Ή Μητερούλα έλεγε πώς δεν θα έδιωχνε καμία, εάν εκείνη δεν το ήθελε, άλλα θεώρησε πώς όλα αυτά συνέβαιναν χάρη στην Θεία Πρόνοια, καθώς ή ίδια επιθυμούσε δαδιά να περάσει τά τελευταία της έτη στην απομόνωση. Έτσι και έγινε, αφού κοντά της έμειναν οι εγγύτερες και οι πιο αφοσιωμένες σ’ εκείνην. Αργότερα, ένα μέρος της αδελφότητας έφυγε για τά Ιεροσόλυμα, ένα άλλο στην Βεσσαραβία, και αυτές πού απέμειναν απεβίωσαν στην σκήτη της άγιας Παρασκευής.

Ή Μητερούλα παρατήρησε ότι στην Σερβία οι νέοι άνθρωποι πού μονάζουν είναι περισσότεροι απ’ ότι στην Βουλγαρία. Όσον καιρό ζούσε στην Βουλγαρία, δεν ήρθε ποτέ καμιά νεαρή κοπέλα στο μοναστήρι. Την θυμάμαι να λέει: «Εάν ζούσα στην Σερβία τώρα, θα είχα μέχρι στιγμής είκοσι μοναχές τουλάχιστον». Και πράγματι, ενώ στην Βουλγαρία υπήρχαν πολλοί άνθρωποι πού γνώριζαν την μητερούλα, στην Σερβία την γνώριζαν πολύ καλύτερα. Μία εκ των αίτιων είναι ότι στην Σερβία εκείνη ασχολούνταν πιο πολύ μέ την πνευματική καθοδήγηση και την αναστήλωση της Μονής, απ’ ότι στην Βουλγαρία.

Ό Επίσκοπος Θεοφάνης είχε δώσει την ευλογία του, προκειμένου να λάβει ή μητερούλα το Μεγάλο Σχήμα. Ωστόσο, εκείνη περίμενε δεκαοκτώ χρόνια, μέχρι να έρθει ή κατάλληλη στιγμή, ώστε να μπορέσει ή ίδια να το δεχτεί. Γνώριζε πώς πολύ σύντομα θα ζούσε σ’ ένα μικρά μοναστήρι, και θα μπορούσε έτσι να ζήσει, σύμφωνα μέ τον κανόνα της Μεγαλόσχημης μοναχής.

 Πιθανώς στηνΒουλγαρία να προσπαθούσε να αφιερωθεί περισσότερο στην απομόνωση πού απαιτείται από το Μεγάλο Σχήμα.

Όταν ήρθε στην Σερβία, σχεδόν δεν υπήρχαν γυναικεία μοναστήρια. Εκείνη, λοιπόν, και ακόμη μία Ρωσίδα Ηγουμένη, τολμώ να πω, ότι ίδρυσαν τον γυναικείο μοναχισμό της Σερβίας. Ηγουμένες των μοναστηριών αυτών έγιναν τά πνευματικά της τέκνα, μία εκ των όποιων ήταν και ή Μητέρα Ευφημία. Όταν ή Μητερούλα ήρθε να μείνει στην Βουλγαρία, οι αδελφές από την Σερβία ερχόντουσαν να την επισκεφτούν. Ήταν, όμως, αδύνατο τον καιρό εκείνο να παραμείνουν, καθώς στην κομμουνιστική Βουλγαρία, ή Σερβία θεωρούνταν δυτική χώρα. Αλλά και ή Μητερούλα πήγαινε στην Ραβάνιτσα της Σερβίας, για να επισκεφτεί την Μητέρα Ευφημία. Μάλιστα, το ίδιο έκανε και μετά τον θάνατό της. Όταν κατέφθανε, έλεγε στις αδελφές: «Είστε οι εγγονές μου!».

ΗΓΟΥΜΕΝΗ ΜΑΡΙΑ . ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΕΝΟΣ ΜΑΘΗΤΗ.ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΓΑΒΡΙΗΛ ΤΟΥ ΛΟΒΤΣΑΝΣΚ. ΕΚΔΟΣΕΙΣ  ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΩΝ ΘΕΟΔΩΡΩΝ ΑΡΟΑΝΙΑΣ.