Dzisiaj usłyszeliśmy przypowieść o nielitościwym dłużniku.

Mt 18, 23-35
Dlatego podobne jest królestwo niebieskie do króla, który chciał rozliczyć się ze swymi sługami. Gdy zaczął się rozliczać, przyprowadzono mu jednego, który mu był winien dziesięć tysięcy talentów.  Ponieważ nie miał z czego ich oddać, pan kazał sprzedać go razem z żoną, dziećmi i całym jego mieniem, aby tak dług odzyskać.  Wtedy sługa upadł przed nim i prosił go: "Panie, miej cierpliwość nade mną, a wszystko ci oddam". Pan ulitował się nad tym sługą, uwolnił go i dług mu darował.  Lecz gdy sługa ów wyszedł, spotkał jednego ze współsług, który mu był winien sto denarów. Chwycił go i zaczął dusić, mówiąc: "Oddaj, coś winien!"  Jego współsługa upadł przed nim i prosił go: "Miej cierpliwość nade mną, a oddam tobie".  On jednak nie chciał, lecz poszedł i wtrącił go do więzienia, dopóki nie odda długu. Współsłudzy jego widząc, co się działo, bardzo się zasmucili. Poszli i opowiedzieli swemu panu wszystko, co zaszło. Wtedy pan jego wezwał go przed siebie i rzekł mu: "Sługo niegodziwy! Darowałem ci cały ten dług, ponieważ mnie prosiłeś. Czyż więc i ty nie powinieneś był ulitować się nad swoim współsługą, jak ja ulitowałem się nad tobą?"  I uniesiony gniewem pan jego kazał wydać go katom, dopóki mu całego długu nie odda. Podobnie uczyni wam Ojciec mój niebieski, jeżeli każdy z was nie przebaczy z serca swemu bratu».

Dzisiejsza Ewangelia jest żywą ilustracją szóstej prośby z modlitwy Ojcze nasz. Co ciekawe, w miejscu, w którym Mateusz pisze o długach (Daruj nam nasze długi [ὀφειλήματα], jak i my darowaliśmy naszym dłużnikom [τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν]; Mt 6,12), Łukasz pisze o przebaczeniu win (…i przebacz nam nasze grzechy [ἁμαρτίας], bo i my przebaczamy każdemu dłużnikowi [παντὶ ὀφείλοντι]; Łk 11,4). Tę różnicę tłumaczy najprawdopodobniej fakt, że w aramejskim, w języku codziennym Jezusa, jedno i to samo słowo (aram. hôbā’) oznacza zarówno grzech, jak i dług.

grafika: Nikola Sarić