ΓΙΑΤΊ ΔΕΝ ΤΗΝ ΈΒΑΛΕΣ. ΚΙ' ΑΥΤΉ. ΣΤΙΣ ΑΠΟΣΚΕΥΈΣ ΣΟΥ ? ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΕΥΣΕΒΙΟΥ ΒΙΤΤΗ.

( Νέος αριστούχους, που απέτυχε σε σοβαρό διαγωνισμό, έθεσε τέλος στη ζωή του)
Αγαπητό μου παιδί.
Ξεκίνησες για τη ζωή με όνειρα χρυσά, με όμορφες ελπίδες. Και είχες τόσο καλές προϋποθέσεις!
Ήσουν ο πρώτος στο σχολείο σου όλα τα χρόνια. Ο αναμφισβήτητα ταλαντούχος. Καμάρι των γονιών σου των φίλων σου, των καθηγητών σου.
Όλοι πρόβλεπαν για σένα δρόμους στρωμένους με δάφνες, πορείες μονάχα προς την επιτυχία και με τελικό αποτέλεσμα τον θρίαμβο.
Και δίσταζαν να σκέφτονται ((φωναχτά)) για σένα. Δεν έκρυβαν τις προσδοκίες τους μέσα σε μιαν αιδήμονα αναμονή . Τις δημοσιεύσαν ακόμα και μπροστά σου
Και ήταν πολύ φισικό για σένα να φουντώνουν ακόμα πιο πολύ τα όνειρα σου, ακόμα πιο έντονες να γίνονται οι προσδοκίες σου από τον ίδιο τον εαυτό σου.
Και οι αποσκευές σου για το όμορφο στα σοβαρά αυτή τη φορά, ξεκίνημα σου στη ζωή και όλο και γέμιζαν.
Τα άριστα σου στο σχολείο φούσκωναν τα πανιά της λιλιπούτειας βαρκούλας σου στα ήσυχα νερά της λίμνης, όπου γλίστρησε ως τώρα απαλά.
Και να λοιπόν, που ήρθε η ώρα.
Και είχε όμορφη δια(κ)ωνισμου για να σε κάνουν, ως έλπιζες, επίσημα δεχτον στους χώρους της πόλλης σοφίας. Όχι πως χρειαζόταν για σένα ετούτη η δοκιμασία, μα για να δούν όλοι πια ποιος ήσουν και γιατί ικανός!
Και δεν θα αργούσε ο κόσμος όλος να μάθει πως θριαμβρέβεις πάλι όχι ως παιδί πια, μα αντρίκια τώρα και στα αλήθεια σε στίβους και παλαίστρες της ζωής.
Τι θα έχει να γίνει τότε.
Αλήθεια, τι θα έχει να γίνει!
..............
Γιατί όμως αλλάζει η όψει σου, παιδί μου?
Γιατί έχει γίνει σκυθρωπή και σκοτεινή?
Τρέμεις ολόκληρος Ρίζος σύγκορμο σε πιάνει. Και όμως γύρω σου σκάσει το τζιτζίκι από την ζέστη! Είναι αλήθεια?Όχι ! Σίγουρα έγινε λάθος
Πώς είναι δυνατό να μην βρίσκεται στην λίστα των επιτυχόντων πρώτο στα πρώτα το δικό του όνομα? Να το'χουν παραλείψει άραγε? Μα είναι δυνατόν? Μήπως το έγραψαν κατά λάθος δεύτερο? Ούτε εκεί το βλέπεις. Μήπως καν τρίτο? Σε ζώνουν μαύρα φίδια. Των αδυνάτων αδύνατον είναι λες μέσα σου, να λείπει το όνομα μου. Μα κιόλας η διαίσθηση πιο γρήγορη από την σκέψη και από το βλέμμα σου, σε πληροφόρησε για ο,τι δε θα ήθελες και να το σκεφτείς.
Δεν έχει ο κατάλογος το όνομά σου ως τώρα ούτε και στων ουραγών τη θέση καν! Το όνομα σου που δε γνώρισε πάρα μόνο την πρώτη θέση.
π
Μα είναι τρομερό! Ετούτο εδώ είναι καταστροφή!
ΑΦΑΝΤΑΣΤΗ! Καταστροφή ΑΒΑΣΤΑΣΤΗ
Κλαίς τώρα. Απελπισμένα κλαίς.πλαίς όμως κρυφά. Μην τύχη και δούν όλοι τον πόνο σου και γελάσουν εις βάρος σου. Και τώρα πως θα δεις γονιούς συγγενείς φίλους, γνωστούς, τον κόσμο όλον?
Η σκέψη σου σκοτείνιασε. Το μάτι σου θολό, δε βλέπει. Οι λογαριασμοί σου φίδια γίνονται κατάμαυρα ζωνουνε θανατερά την ύπαρξη σου. Όλα γΑια σένα τώρα τα τυλίγει ζόφος αδιαπέραστος, σκοτάδι πολικό τριγύρω σου (Γιατί να ζεις λοιπόν)? Σφυρίζει ύπουλα κάποια σκέψη μέσα σου (Γιατί να ζω λοιπόν)? Είναι και η δική σου οιμωγη. Και δεν αργείς τη φριχτή απόφαση. Αφού δεν μπήκες απ'την αψίδα του θριάμβου στη λεωφόρο της ζωής. Κάποιο παράθυρι γυρεύεις σκοτεινό για να ριχτεις στα χάη, στα φριχτά ερέβη, στην παγερή αγκάλη του θανάτου. ...........
ΚΙ ' έφυγες! Έφυγες αφήνοντας πίσω σου μια μάζα σαρκινη, νεανική, ζεστή με άφθονο άλικο πορφυρομενο αίμα. Το μόνο θλιβερό κατάλοιπο από ελπίδες κάποτε κατάφορτο ζωή, από ασπαίρουσες λαχτάρες γεμάτη και παλλόμενους καημούς κι όνειρα. Νόμιζες πως ίσως έτσι θα άφηνες δυνατή όσο και αν ήταν βουβή, μια διαμαρτυρία για το μεγάλο δράμα σου. Αχ. Γιατί το έκανες αυτό παιδί μου, αγαπημένο? Δεν σκέφτηκες Πώς μόνο σου δεν ήσουν στη ζωή? Δε σκέφτηκες γονιούς, δικους, φίλους, γνωστούς, όλους εμάς που νιώθαμε ξεχωριστή αγάπη για το πρόσωπο σου?
Γιατί παιδί μου, δε σκέφτηκες να βάλεις μέσα και στις αποσκευές σου μαζί με όλα τα απαιτούμενα και την καθόλου ευπρόσδεκτη βέβαια, μα πάντοτε παρούσα στη ζωή Αποτυχία?
Δεν είναι σκοτάδι? Είναι η ζωή μονάχα άνοιξη πασίχαρη? ΔΕΝ είναι και χειμώνας παγωνιά? Δεν είναι μια  όμορφη ασπρόμαυρη φωτογραφία σύνθεση λευκού και μαύρου? Και καλά εσύ. Νέος αμαθειτος ως ήσουν, δεν μπόρεσες να δεις στη ζωή  όχι μόνο τον θρίαμβο αλλά και τον αντίποδα του. Δεν έβαλες ποτέ στο νου σου. Μα δε ευρέθη κάνεις μεγαλύτερος, κανένας δεν ευρέθη, να σου τονίσει και να σου ομολογήσει .ΌΛΗ ΤΗΝ ΑΛΉΘΕΙΑ για την ζωή? Να σου υπογραμμίσει δεν προσπάθησε κανένας Πώς η ζωή χαμόγελο δεν είναι μόνο? ΑΛΛΆ ΚΑΙ ΔΆΚΡΥ ΟΛΌΠΙΚΡΟ. Δάκρυ του πόνου και της συμφοράς? Πως η ζωή χορός σε ροδοπέταλα δεν είναι? Γιατί ξέχασαν να σου το πούνε? Γιατί, παιδί μου αγαπημένο μου αφού το ξέρανε και το ξέρουν πως σαν ηλιου συχνά αναλαμπές μες των γκρίζων σύννεφων σχισμές κάποιοι θριαμβοι ή κάποιες δακρύβρεχτες χαρές προβάλλουν? Και ήταν η αλήθεια αυτή τόσο απλή και τόσο αυτονόητη και θα έπρεπε ακόμα να σου φανερώνουν Πώς την άγκυρα της ελπίδας μας στον Ουρανό πρέπει να την ρίχνουμε, γιατί τότε αυτή ριζοβολαει στην ψυχή και ξεπερνάει η καρδιά κάθε μπόρας και καταιγίδας φόβους η και καταστροφές, αλλά και τις ίδιες καταστροφές και μπορες. Όλα αυτά γιατί δεν σου τα έχουν μεταδοσει όντας μεγάλες αλήθειες της ζύμωσης? Στα ίχνη τα αιμάτινα, που άφησες πάνω στις άψυχες πλάκες, αυτές που συντρίψανε μαζί με τη ζωή και την ελπίδα, χύνω κι εγώ τα δάκρυα της καρδιάς μου. Και βλέποντας βουβά κι αμίλητα τα νιάτα να περνούν μπρος απ'τα κατάλοιπα σου, θα θελα δύο λόγια να πω απ'της καρδιάς τα βάθη. ΝΙΑΤΑ ΧΡΎΣΑ ΝΙΑΤΑ ΕΛΠΙΔΟΦΌΡΑ ΜΗ ΦΟΒΗΘΕΊΤΕ. Μαζί με τα πλούσια εφόδια μόρφωσης γνώσης και σοφίας να βάλετε μαζί τους και την ΠΊΣΤΗ ΣΤΟ ΘΕΌ. Μέσα σ'αυτην και με τη δύναμη της ακόμα και η όποια αποτυχία δε θα μπορέσει να ανατρέψει την πορεία της ΕΠΙΤΥΧΊΑΣ στη ζωή! !!
ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΕΥΣΕΒΙΟΥ ΒΙΤΤΗ.