ΑΓΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ.Θυμούμαι μια φορά, που λες, ήτανε Χριστούγεννα. Μετά από την εκκλησία επήγαινα σε ένα άλλο εστιατόριο που το λέγανε Ευρώπη.

"-Θυμούμαι μια φορά, που λες, ήτανε Χριστούγεννα. Μετά από την εκκλησία επήγαινα σε ένα άλλο εστιατόριο που το λέγανε Ευρώπη. Εκεί ήταν ένας σερβιτόρος, o Ελευθέριος, ένας άλλος λεγότανε κυρ-Αντώνης, ήταν παπαδόπουλο. Αυτοί είχανε πολλά λεφτά και κάθε τόσο αφήνανε χρήματα στο μαγαζί… Βρίσκανε έμορφα κορίτσια, πηγαίνανε τρώγανε και φεύγανε, πηγαίνανε για έρωτες…

Τα Χριστούγεννα, όταν ετελείωσα τη λειτουργία, πήγα να φάω εκεί, διότι πείναγα, είχα και πολύ νηστέψει τότε. Εκεί απέξω από τον Μέγα Αλέξανδρο βλέπω μια μικρούλα με μύξες, δεν θυμάμαι, μπορεί να ήτανε οκτώ χρονού. Της λέω, καλή μου, πώς σε λένε; Μου είπε το όνομά της… Και πήρα κι εγώ το φουστάνι της και την εσκούπισα στη μύτη. Ήτανε κακοζωισμένη από τη νηστεία. Της λέω, πάμε να φάμε; και μου λέει, «ναι». Λέω πεινάεις; «Ναι»(…)

Σηκώθηκα κι εγώ και πήγα κατά κεί που καθόντουσαν αυτοί. Τι είναι; τους λέω, κι εγώ έφερα το κορίτσι μου. Και δωσ’του να την περιποιούμαι: «να πάρουμε και τούτο, να πάρουμε κι εκείνο…» Φάγαμε και γλυκό. Όταν φάγαμε, κάναμε και την προσευχή μας, της είπα, τώρα καλή μου, άντε στο καλό… Ε, έφυγε…

Μετά από λίγο, μου λέει ο κυρ-Αντώνης, «σού’φυγε το κορίτσι σου». Εμ, λέω, ήρθαν τα δικά σας… Ε, τι να τους πεις… Εγώ δεν ήμουν άνθρωπος να ελέγξω τον άνθρωπο επειδή πήγε και ηύρε μια κοπέλα και την πήγαινε για να κάνουν έρωτα.

-Αυτά είναι ανώτερα μαθηματικά, Γέροντα. Δεν μπορούν να τα κάνουν αυτά τα πράγματα. Αυτή η συγκατάβασις προς την ανθρωπίνην αδυναμίαν, όχι… η καταδίκη.

–Ανώτερα, πράγματι. Να σου διηγηθώ εγώ γεγονότα γι’αυτή τη στάση μου. Σπουδαία πράγματα. Ας μπω κι εγώ είπα, ας πάω με συντροφιά να φάω, Χριστούγεννα είναι… Την έβλεπα και συγκινιόμουνα."

(Πηγή: «Θα σας πω…», σελ. 340-1, Εκδ. «Η μεταμόρφωσις του Σωτήρος», Μήλεσι, 2015)