Υπέρ της των πάντων ενώσεως.

Υπέρ της των πάντων ενώσεως.

Τους λογισμούς σου, τις πτώσεις και τις αναστάσεις σου να τις καταθέτες πάντα σε πρόσωπο έμπειρο και έμπυρο. Μην εμπιστεύεσαι τον πλάνο εαυτό. Αυτήν την αρχή είχαν πάντοτε οι άγιοι. Ο Μέγας Βασίλειος, ο Γρηγόριος ο Θεολόγος και οι σύγχρονοι Ιωσήφ Ησυχαστής και Δανιήλ Κατουνακιώτης. Ο ένας στον άλλον έβγαζαν κάθε λογισμό, κάθε πράξη εν λόγω, έργω ή διανοία. Αναζητούσαν ο εις στον άλλον την γνήσια παράδοση, την πίστη των Πατέρων ημών. Έτρεχαν πραγματικά ως Φωτολάγνοι, ως αναζητητές της χάριτος που θα τους έκανε το ένα και το αυτό με τον Κύριο Ημών Ιησού Χριστό.

Και δε μπορεί παρά αυτή η αγωνία για ύπαρξη εν Χριστώ, αυτή η παράδοση που αναζητήθηκε σε πρόσωπα και εκφράστηκε στην πράξη της προσευχής, να μην πότισε του πνευματικούς απογόνους. Από αυτή κι εμείς αντλούμε και ενεργοποιούμε πάλιν και πολλάκις του δεσμούς του Πνευματικού Αίματος. Τα παιδιά και εγγόνια του Οσίου Δανιήλ, έτρεξαν να φέρουν τον εξ αγχιστείας συγγενή τους από τη Νότιο Μαδαγασκάρη, αυτόν που το μόνο που τον συνδέει με τον όσιο Ιωσήφ είναι τα τούβλα του Μοναστηριού του, να προσφέρει ως διάμεσος τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος στο νέο διάκονο της αδελφότητας του γέροντος Δαμασκηνού κι όλα αυτα στην αγιοτόκο Μόνη του Αγίου Παύλου, εν Άθω. Έτσι μπερδεύει τις ιστορίες μας, τις ψυχές μας, τα πρόσωπά μας ο Θεός, συνδέει του πάντες με τόπους και καταστάσεις, ούτως ώστε στην έρημο της ζωής να έχουμε έρεισμα πνευματικά.

Ιεραποστολή στην Επισκοπή Τολιάρας και Νοτίου Μαδαγασκάρης