Αγιορείτικα διηγήματα του π. Σαββάτιου. ΓΕΡΩΝ ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΡΟΥΛΙΩΤΗΣ.

 

Γέρων Στεφάν

Ο Γέρων Στέφανος είχε σέρβικη καταγωγή και κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου ήταν αντιφασίστας και συμμετείχε στην Αντίσταση. Διηγήθηκε πώς συνελήφθη και μαζί με άλλους αγωνιστές της Αντίστασης και ήθελαν να τον πυροβολήσουν. Τότε ο π. Στέφανος υποσχέθηκε στην Παναγία ότι, αν επιζήσει , θα φύγει ως μοναχός στο Άγιον Όρος. Όταν άρχισαν να πυροβολούν, κάποια αόρατη δύναμη σαν να τον έσπρωξε και άρχισε να τρέχει. Ένιωθα πώς οι σφαίρες του έκαψαν την πλάτη, τα χέρια, το μάγουλό του, χωρίς να τον βλάψουν. Και οι Γερμανοί δεν τον κυνηγούσαν, κάτι που ήταν θαύμα επίσης.

Μετά από τον πόλεμο, έλαβε μοναχική κουρά στο Άγιον Όρος και ασκήθηκε εκεί για σχεδόν πενήντα χρόνια. Ήξερε πολλές ξένες γλώσσες, έγραψε πνευματικά άρθρα, ομιλίες. Ο πατέρας Ηλίας είδε πώς ο Γέροντας δούλευε σε εξωτερικό χώρο και τα άσπρα περιστέρια πέταγαν και κάθονταν στους ώμους του, και όταν τελείωνε να γράφει, τα περιστέρια πέταγαν μακριά του.

Μια φορά ένας φίλος του π. Ηλία ήρθε από τη Ρωσία και τον πήγε στον Γέροντα Στέφανο για να πάρει ευλογία. Ο σχεδόν ογδοντάχρονος Γέροντας είχε μπλε μάτια σαν τον ουρανό, δεν έχει πλυθεί για πολλά χρόνια σύμφωνα με το έθιμο των μοναχών του Άθω, και δεν είχε καμία δυσωδία. Έτρωγε λίγο, προτιμώντας ξηροφαγία: στις τσέπες του πάντα υπήρχε ξυρά τροφή, την οποία έτρωγε και παράλληλα τάιζε τα πουλιά.

Στο Ευαγγελισμό κατέβασε ένα δίχτυ από ένα βράχο στη θάλασσα και έλεγε: «Παναγία μου, δώσε μου ψάρακι». Το τραβούσε αμέσως, και πάντα υπήρχε ψάρι στο δίχτυ του.

Όταν έκαναν εργασίες επισκευής στο ερειπωμένο κελί του, ένας φίλος του έφερε οικοδομικά υλικά. Αυτός ο φίλος είχε μια κόρη περίπου πέντε ετών, τη Δέσποινα. Και έτσι, όταν ο Γέροντας χρειαζόταν τη βοήθεια του φίλου του, έβγαινε στην παραλία και φώναζε δυνατά: «Δέσποινα, πες στον μπαμπά να έρθει σε μένα, τον χρειάζομαι!». Και το κορίτσι έτρεχε στον πατέρα της: «Μπαμπά, ο π. Στέφανος σε καλεί». Γιατί δεν υπέβαλε αυτό το αίτημα απευθείας στον φίλο του; Ίσως το παιδί που είχε αγνότητα μπορούσε να τον ακούσει καλύτερα, ποιος ξέρει ... Και έτσι, όταν ερχόταν ο φίλος του, τον ρωτούσε: «Π. Στέφανε, με κάλεσες πραγματικά;». Και ο Γέροντας του απαντούσε: «Ναι, ζήτησα τη Δέσποινα να σου πει ότι σε περιμένω».

Τα τελευταία χρόνια συμπεριφερόταν από ταπείνωση σαν ανόητος, καλύπτοντας τα πνευματικά του χαρίσματα. Αν έρχονταν Ρώσοι προσκυνητές, ο Γέροντας Στέφαν τους τραγουδούσε τις «Νύχτες της Μόσχας». Μια φορά, βλέποντας πως τραγούδησε αυτό το κοσμικό τραγούδι, έβαλε το βραστήρα στη φωτιά για να τους κεράσει τσάι, ένας φίλος του π. Ηλία δεν μπορούσε να πιστέψει ότι αυτός ο άνθρωπος ήταν ένας μεγάλος ασκητής.

Ο βραστήρας του ήταν παλιός, καπνισμένος και χωρίς λαβή. Και όταν έβρασε το νερό, ο π, Στέφανος τον πήρε με τα δύο του χέρια κατευθείαν από τη φωτιά και άρχισε να ρίχνει τσάι σε κούπες. Και οι δύο επισκέπτες το κοίταξαν με τρόμο: ο βραστήρας ήταν πυρακτωμένος. Αλλά ο Γέροντας γέμισε με τσάι τις κούπες και δεν κάηκε καθόλου.

Ο π. Ηλίας μας είπε ότι όταν η Αμερική βομβάρδισε τη Σερβία, ο Γέροντας Στέφανος προσευχήθηκε θερμά και έκανε την πνευματική του συμβολή στην υπεράσπιση της πατρίδας μέσω της προσευχής. Η θλίψη των ανθρώπων του μεταδιδόταν τόσο πολύ, που βίωσε τον εντονότερο πνευματικό πόνο. Εκείνο τον καιρό, κάηκε το κελί του. Υπήρχε ένας πνευματικός λόγος για αυτό; Μπορούμε να το μαντέψουμε μόνο. Και όταν μετακόμισε στη σπηλιά, συνεχίζοντας να προσεύχεται για τους συμπατριώτες του που πέθαιναν στη φλόγα των εκρήξεων, το σπήλαιο του έπιασε επίσης φωτιά.

Ο Γέροντας Στέφανος πέθανε στη Σερβία. Πριν από την κοίμησή του, επέστρεψε στην πατρίδα του, στο μοναστήρι, η Γερόντισσα του οποίου ήταν η συγγενής του, και αναπαύτηκε την ημέρα, όταν η Αγία μας Εκκλησία γιορτάζει τα Εισόδια της Υπεραγίας Θεοτόκου στον Ναό. Αυτή, στην Οποία έκανε προσευχή για τόσα χρόνια δέχτηκε την ψυχή του.