Αγιορείτικα διηγήματα του π. Σαββάτιου. Μέρος Β.

Αγιορείτες Γέροντες

Ναι… Εκεί, στο Άγιον Όρος, ασκητεύουν τέτοιοι γέροντες… Για μερικούς από αυτούς δεν γνωρίζει ούτε μία ψυχή… Το απολυτίκιο των Αγιορειτών Αγίων λέει: «ὑποδείξαντας ἐν τούτῳ τὸν βίον, Ἀγγέλων πολιτεύεσθαι»…

 

Μου διηγήθηκαν πώς στη δεκαετία του εβδομήντα μια ομάδα Ρώσων ιερέων ήρθε στο Άγιον Όρος. Σταμάτησαν στην Ιερά Μονή του Αγίου Παντελεήμονος. Πήγανε για μια βόλτα στη γειτονιά και βρήκαν μία εγκαταλελειμμένη σκήτη. Αποφάσισαν να λειτουργήσουν εκεί την επόμενη μέρα. Ρωτήσανε τους Αθωνίτες αδελφούς για αυτή τη σκήτη, και έλαβαν την απάντηση ότι κανείς δεν είχε ζήσει εκεί για πολύ καιρό και δεν είχε λειτουργήσει..

 

Ξεκίνησαν τη Θεία Λειτουργία και ξαφνικά βλέπουν: ένας ηλικιωμένος μοναχός σέρνεται στο ναό. Είναι τόσο γέρος που δεν μπορεί ούτε ένα βήμα να κάνει, μπορούσε μόνο έρποντας να προχωρήσει. Ακόμα και οι παλαιότεροι μοναχοί της Ιεράς Μονής του Αγίου Παντελεήμονος δεν τον γνώριζαν. Προφανώς, ήταν ένας από τους μοναχούς που ασκήτευαν εκεί ακόμα πριν από την επανάσταση. Έφτασε και είπε πολύ σιγά:

 

- Η Παναγία δεν με εξαπάτησε: υποσχέθηκε ότι πριν από το θάνατο θα κοινωνήσω.

 

Αφού κοινώνησε, πέθανε σχεδόν αμέσως στην εκκλησία. Πώς έζησε; Τι έφαγε? Μετάλαβε τα Τιμία Δώρα και πήγε στον Θεό και στην Υπεραγία Θεοτόκο, στους οποίους προσευχήθηκε όλη του τη ζωή.