Αγιορείτικα διηγήματα του π. Σαββάτιου στα φρικτά καρούλια!!!

 

Φτάσαμε σε ένα μέρος όπου ήταν εφικτό να ακολουθήσουμε το μονοπάτι κρατώντας την αλυσίδα. Το Μέσα Καρούλι τελείωσε: ένα βραχώδες μονοπάτι σταμάτησε στην κορυφή ενός κόκκινου γκρεμού που κατέβαινε απότομα στη θάλασσα. Ο ξεναγός μου με αποχαιρέτησε και γύρισε πίσω. Έμεινα μόνος μου. Η αλυσίδα κατέβαινε κάτω και το άκρο της δεν ήταν ορατό λόγω της ανισότητας του βράχου. Για αυτό και δεν είναι ξεκάθαρο πόσο καιρό χρειάζεται για να κατέβει κανείς κρατώντας αυτή την παλιά αλυσίδα και προσκολλώντας στον από τον ήλιο ζεστό βράχο. Προσευχήθηκα στον Κύριο και έβαλα το πόδι στην παλιά χειροποίητη σκάλα που οδηγούσε στο Καρούλι.

 

Η σκάλα ήταν σάπια, μερικά σκαλοπάτια έλειπαν. Κατεβαίνοντας, κοίταζα προς τα κάτω και έψαχνα με τις μπότες μου τις μικρές προεξοχές, γυαλισμένες από τα πόδια των Καρουλιωτών. Είδα μια άβυσσο, η καρδιά μου χτυπούσε άνισα, το στόμα μου ήταν στεγνό: μια λάθος κίνηση και θα έπεφτα κάτω. Ήξερα ότι εκεί, στο κάτω μέρος του γκρεμού, υπήρχε μια απέραντη χαράδρα, σχεδόν μια άβυσσος. Είχα διαβάσει νωρίτερα ότι το βάθος αυτής της αβύσσου είναι ένα ολόκληρο χιλιόμετρο. Για αυτή τη χαράδρα έλεγαν πολλούς μύθους: για ένα τρομερό χταπόδι και για τέρατα με τρομερό στόμα που ζουν στα ανεξερεύνητα βάθη του κόλπου κοντά στα βράχια των Καρουλίων.

 

Άρχισα να προσεύχομαι δυνατά και απελευθερώθηκα από τους λογισμούς για τα θαλάσσια τέρατα. Ευτυχώς, ο κατήφορος δεν ήταν πολύ μεγάλος, τριάντα μέτρα περίπου. Σε λίγο στεκόμουν στο μονοπάτι που οδηγεί στο Μέσα Καρούλι. Πήρα την ανάσα μου. Το μονοπάτι ήταν μια μικρή προεξοχή κατά μήκος του γκρεμού, ένα στενό ύψωμα, γύρω στα πενήντα εκατοστά. Εκεί μπορούσε κανείς να σταθεί και με τα δύο του πόδια. Ήμουν καλυμμένος με κόκκινη σκόνη από το βράχο, τα χέρια και τα γόνατά μου έτρεμαν.

 

Εάν περπατήσετε κατά μήκος του μονοπατιού, τότε θα συναντήσετε σκοτεινές τρύπες που οδηγούν στις σπηλιές. Οι ερημίτες Αγιορείτες κάποτε ασκήτευαν εκεί. Τώρα το Μέσα Καρούλι είναι άδειο. Οι σύγχρονοι μοναχοί δεν μπορούν να αντέξουν τα κατορθώματα των προγόνων τους, όπως και τα πνευματικά μωρά δεν μπορούν να αντέξουν τα έργα των ερημιτών που σκληραγωγήθηκαν στην πνευματική μάχη.

 

Κατά καιρούς έρχονται εδώ οι άνθρωποι που θέλουν να ελέγξουν την πνευματική τους δύναμη και να δοκιμάσουν τη ζωή των ερημιτών Καρουλιοτών. Έτσι συνάντησα έναν από αυτούς τους προσωρινούς κατοίκους του Μέσα Καρουλίου. Ήταν ένα αγόρι από τη Ρωσία που εισήχθη ως δόκιμος μοναχός με το όνομα Σέργιος. Εγκαταστάθηκε σε ένα από τα σπήλαια και χάρηκε που συνάντησε τον συμπατριώτη του, αν και δεν είπε τίποτα για τον εαυτό του.

 

Ούτε προσπάθησα να του κάνω ερωτήσεις: ένας άνθρωπος που ήρθε εδώ για να προσευχηθεί μόνος του δεν χρειαζόταν συντροφιά. Οι περισσότεροι έρχονται στο Καρούλι για έντονη προσευχή, για μετάνοια. Με είχαν προειδοποιήσει ότι δεν μπορούν όλοι να μπουν στο Μέσα Καρούλι: μόνο εκείνοι που είναι ευλογημένοι από την Υπεραγία Θεοτόκο.

 

Επομένως, δεν είχαμε μια μακρά συνομιλία, αν και ο Σέργιος μου έδειξε τη φιλοξενία και μου προσέφερε γεύμα. Αμέσως στην προεξοχή του βράχου έφτιαξε ζυμαρικά και έκανε τσάι. Μοιράστηκα μαζί του τον πόνο και τα συναισθήματά μου για το μοναστήρι μου και του είπα για την ευλογία να κάνω προσευχή στο Άγιον Όρος.

 

Μετά το γεύμα, ένιωσα πολλή δύναμη και, καθισμένος στην προεξοχή του βράχου, κοίταξα έξω χαρωπά. Μου ήρθε ένας λογισμός ότι αυτά τα Καρούλια δεν είναι και τόσο τρομακτικά και θα μπορούσα να ζω και να προσεύχομαι εδώ. Αυτός ήταν ο λογισμός της υπερηφάνειας και, προφανώς, επειδή δεν τον έδιωξα αμέσως, ακολούθησε και ένας πειρασμός. Στο Άγιον Όρος, γενικά, οι πνευματικές αιτίες και οι επιπτώσεις είναι εξαιρετικά σύντομες.

 

Ξαφνικά ένιωσα ότι κάποια δύναμη άρχισε να με κινεί προς την άβυσσο. Έμεινε περίπου ένα μέτρο μέχρι την άβυσσο, όταν με έπιασε τρόμος: τώρα αυτή η δύναμη του κακού θα με σκουπίσει σαν ένα στίγμα σκόνης. Προσπαθούσα να κρατηθώ, αλλά η κίνησή μου προς την άβυσσο συνεχιζόταν: οι φυσικές δυνάμεις δεν μπορούν να αντισταθούν στον πνευματικό πειρασμό.

 

Άρχισα να λέω δυνατά την προσευχή του Ιησού και μόνο τότε ένιωσα ότι η πίεση μειώθηκε και σταδιακά σταμάτησε. Ο δόκιμος μοναχός, ο οποίος δεν ήταν μακριά, αφού άκουσε την προσευχή μου, δεν με ρώτησε τίποτα, κουνώντας το κεφάλι του με κατανόηση. Προφανώς ήταν εξοικειωμένος με παρόμοιους πειρασμούς. Τότε συνειδητοποίησα ότι στα τρομερά Καρούλια δεν μπορούν όλοι να ζουν και να προσεύχονται, παρά μόνο ασκητές που διαθέτουν ταπεινότητα...

 

Όταν άρχισε να βραδιάζει, είπα αντίο στον Σέργιο, ο οποίος σε λίγες ώρες έγινε σχεδόν σαν συγγενής μου (αυτή είναι ιδιότητα του Αγίου Όρους). Έπρεπε να επιστρέψω στο Μέσα Καρούλι πριν σκοτεινιάσει. Δεν με κρατούσαν τα πόδια, όταν έφτασα στη σπηλιά των μοναχών, στους οποίους είχα αφήσει το σακίδιο μου και όλα τα πράγματά μου. Με συνάντησαν με χαρά.