Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΜΟΝΑΧΟΣ ΛΕΟΝΤΙΟΣ

 

Πόσοι άγιοι του Θεού υπάρχουν γύρω μας, για τους οποίους δεν γνωρίζουμε. Μόνο ο Κύριος ξέρει τι είδους βιβλία προσευχής φέρουν το αόρατο κατόρθωμα τους δίπλα μας.

Ο Κύριος μου έδωσε εγγύηση να συναντήσω έναν από αυτούς, τον εξόριστο μοναχό Λεοντή. Εξορίστηκε το 1930 στην περιοχή Narym από τον Pochaev. Οι εξόριστοι στην τάιγκα έχτισαν το χωριό Tatarinskoye και αυτός, 40 χιλιόμετρα από αυτό, έφτιαξε τον εαυτό του ένα κελί - μια καλύβα 3 επί 4 μέτρα, χωρίς παράθυρα, μόνο με μια μικρή πόρτα από την οποία σύρθηκε στα γόνατά του - και προσευχήθηκε εκεί. , όπως σε σκήτη. Έτρωγε μούρα, μανιτάρια, κουκουνάρι, φύτεψε πατάτες στην τάιγκα. Ακόμη και πριν από τον πόλεμο, είχα ακούσει για αυτόν ως προφήτη

Κατά τη διάρκεια του πολέμου, προσευχόταν θερμά να νικήσει ο στρατός μας τους Ναζί, να έρθει η ειρήνη στη Ρωσία. Και ο εξόριστος μοναχός είχε μια ακόμη κρυφή σχέση. Κατά τη διάρκεια του πολέμου, δεν υπήρχαν θεριζοαλωνιστικές μηχανές, δεν έμειναν άνδρες στο χωριό - όλοι πήγαιναν στο μέτωπο. Και θερίζουν,  ψωμί με δρεπάνι είχαν γυναίκες, πολύτεκνες οικογένειες, οι άρρωστοι. Ο ταξίαρχος μοίρασε ποια λωρίδα να πατήσει με δρεπάνι. Έτσι, ο μοναχός Leonty ήξερε πού ήταν η λωρίδα μιας πολύτεκνης μητέρας: ερχόταν τη νύχτα, όργωνε με ένα δρεπάνι, διπλωνε τα  στάχυα σε σωρούς - . Έρχεται μια εργάτρια στη λωρίδα της το πρωί - ξαφνιάζεται: - Τι είναι αυτό; Ήταν σκοτεινά χθες, κάπως έσυρα όλα τα στάχυα. Από πού προήλθαν οι σωροί; Ποιος το έκανε για μένα; Και κανείς δεν ήξερε ποιος βοηθάει κρυφά τις γυναίκες. Ο μοναχός Λεόντιος έκρυψε τις καλές του πράξεις, δεν καυχιόταν, όπως συνήθως καυχιούνται όλοι. Και έτσι λειτούργησε σε όλη τη διάρκεια του πολέμου. Προσευχήθηκε και εργάστηκε.

Και οι εκκλησίες έκλεισαν εκείνα τα χρόνια. Οκτώ χιλιόμετρα από τον Κολπάσεφ μας στο χωριό Τογκούρ βρισκόταν η εκκλησία της Ανάστασης του Χριστού, που καθαγίασε ο Άγιος Ιωάννης του Τομπόλσκ. Όταν αυτός ο ναός καταλήφθηκε από το συλλογικό αγρόκτημα, οργανώθηκε εκεί ένας σιτοβολώνας. Το 1946, πριν επιστραφεί ο ναός στην εκκλησία, συνέβη ένα εκπληκτικό γεγονός. Οι κάτοικοι του Togur, περνώντας από το ναό, είδαν από τα παράθυρα ότι πολλά κεριά έκαιγαν σε ένα κηροπήγιο στο βωμό. Λαχάνιασαν, δεν πίστευαν στα μάτια τους. Πλησιάσαμε την εξώπορτα - την κλειδαριά. Και ποιος θα κανονίσει το σέρβις στον σιταποθήκη; Τρέξαμε πίσω από τον αποθηκάριο, που ήταν υπεύθυνος για τα σιτηρά, και του τηλεφωνήσαμε. Κοίταξε επίσης έξω από το παράθυρο - ναι, τα κεριά έκαιγαν. Άνοιξαν την εκκλησία, μπήκαν μέσα - και δεν ήταν κανείς εκεί. Ούτε κηροπήγιο, ούτε κεριά. Μόλις όμως βγήκαν από την εκκλησία, έβλεπες ξανά από το τζάμι: στο βωμό έκαιγαν κεριά. Μαζεύτηκε κόσμος από όλο το χωριό, όλοι βλέπουν ένα καθαρό θαύμα από το δρόμο,

Και όλοι κατάλαβαν: δεν ήταν τυχαίο ότι αυτό το όραμα ήταν - είναι απαραίτητο να ανοίξει ο ναός. Κάλεσαν τον πρόεδρο της εκτελεστικής επιτροπής, ήρθε, πείστηκε για όλα.Τελικα ολα το χωριό, σαν ένα άτομο, ετοιμαζόταν να ανοίξει τον ναό! Στη συνέχεια, τα σιτάρια αφαιρέθηκαν από το δωμάτιο, τα πάντα πλύθηκαν και καθαρίστηκαν. Ο ιερέας, όμως, δεν ήταν εκεί για αρκετή ώρα. Αλλά οι άνθρωποι έρχονταν στο ναό και προσευχόντουσαν οι ίδιοι.

Ο μοναχός Λεόντιος ερχόταν επίσης συνεχώς στην εκκλησία - πριν από οποιονδήποτε άλλον, αν και έπρεπε να περπατήσει 50 χιλιόμετρα από το κελί του κοντά στον Ταταρίνσκι μέχρι το ναό. Ήταν ήδη γέρος,  αλλά ο Κύριος του έδωσε δύναμη για τέτοια κατορθώματα. Θα έρθει πρώτος στην εκκλησία, θα σταθεί σε μια γωνιά και θα προσευχηθεί. Και γνωρίζει τα πάντα για όλους όσους έρχονται - ο Κύριος άνοιξε τις σκέψεις τους σε αυτόν.

Άκουσα μια ιστορία για μια τέτοια περίπτωση. Μια γυναίκα ήρθε στο ναό, σταυρώθηκε, έκανε τρείς μετάνοιες. Στέκεται και σκέφτεται: «Κύριε, ήρθα να προσευχηθώ στην εκκλησία, αλλά ποιος θα ταΐσει το γουρουνάκι, ποιος θα το δώσει στις κότες;» Και ο προορατικος Λεοντιος γνώριζε τις σκέψεις των ανθρώπων. Του αποκαλύφθηκε από τον Κύριο ότι αυτή η γυναίκα σκέφτηκε έτσι. Στάθηκε πολύ μακριά της - στη γωνία του ναού. Ανέβηκε, στάθηκε δίπλα της σταυρώθηκε, προσκύνησε και είπε για να ακούσει εκείνη η γυναίκα:

«Κύριε, ήρθα στην εκκλησία, αλλά ποιος θα ταΐσει το γουρουνάκι, ποιος θα το δώσει στις κότες;»

Η γυναίκα σοκαρισμένη έπεσε στα πόδια του:

- Παππού, έτσι λες τις σκέψεις μου! Αυτό σκέφτηκα!

«Ήρθες να προσευχηθείς στον Θεό», της απαντά, «για να ζητήσεις συγχώρεση για τις αμαρτίες σου, αλλά εσύ ο ίδισ σκέφτεσαι ένα γουρουνάκι…

Ήξερα αυτόν τον οραματιστή Λεοντιο. Μετά τον πόλεμο ήμουν ενορίτης του ίδιου Αναστάσιμου Ναού με εκείνον και έψαλα στο κλήρο. Για κάθε άτομο ο Leonty θα μπορούσε να πει: και να εκθέσει τις σκέψεις του, και ποιος έχει τι είδους προβλήματα να αναγνωρίσει και να προβλέψει το μέλλον - όχι στον καθένα ξεχωριστά, αλλά για να πει τι είδους ζωή θα έχουμε.

Πολλά από αυτά που άκουσα από αυτόν έγιναν πραγματικότητα. Ήταν σπουδαίος άνθρωπος. Υπέροχο στο πνεύμα. Αναπαύθηκε στις αρχές της δεκαετίας του '50, θάφτηκε στον Ταταρίνσκι. Η ζωή του μοιάζει με ένα αναμμένο κερί, που, ακόμη και σε μια άδεια, κλειστή εκκλησία, έκαιγε για τους ανθρώπους με τη δύναμη της προσευχής.

 

Συγγραφέας - Αρχιερέας Valentin Biryukov