ΤΌ ΈΛΕΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΎ.

Δοκιμάσαμε το έλεος του Θεού 

μα δεν το αφήσαμε να μας χορτάσει……

γι΄ αυτό εύκολα κακίζουμε σαν ο άλλος δείξει 

μια λάθος συμπεριφορά απέναντι μας…

Σαν ζεις κι αναπνέεις 

μέσα στην αγκαλιά του Θεού 

κι δική σου αγκάλη δεν μπορεί να κλείσει….. 

ίσα- ίσα όσο πλησιάζεις κοντά Του,

όσο γεύεσαι κι άλλο την αγάπη Του 

τόσο περισσότερο ανοίγει η αγκάλη σου…… 

Μέχρι που χωρά όλο τον κόσμο…. 

μέχρι που δεν θα υπάρχει η λέξη εχθρός

στο λεξιλόγιο της υπάρξεως σου…. 

Το μυαλό βέβαια μιλάει άλλη ‘’γλώσσα’’

απ' την διάλεκτο της καρδιάς……. 

θέλει το χρόνο του να προσαρμοστεί…. 

Εν τω μεταξύ σε δυσκολεύει 

γιατί έχει μεγαλώσει διαβάζοντας  

μονάχα κανονικό δίκαιο 

γι΄ αυτό και με την πρώτη ευκαιρία 

βουτάει το φτυάρι και ξεθάβει 

επώδυνες καταστάσεις 

και στις φανερώνει μόνο και μόνο 

για να σε πείσει ότι είσαι λάθος 

που θες να τον συγχωρέσεις…… 

ότι είσαι κορόιδο……

ότι εσύ δεν είσαι σαν εκείνον και 

στην τελική ‘’ας τον δει ο Θεός’’…..

Μα ας έχουμε υπ’ όψιν 

ότι η πόρτα του Παραδείσου 

δεν χωρά μόνο την αφεντιά μας……

εάν θα υπήρχε μία επιγράφη από πάνω θα ήταν

 ‘’συγχώρα και προχώρα’’……

Η σκληροκαρδία και η κακία 

είναι σαν το πετραδάκι στο παπούτσι μας 

εάν δεν την αποβάλουμε 

δεν θα χαρούμε ποτέ τον περίπατο της ζωής τούτης

και είναι κρίμα και για μας

και για τους συνοδοιπόρους μας.....

Γι΄ αυτό την αγάπη που λαμβάνουμε

διαρκώς απ' τον Θεό(τζάμπα συνήθως)

μην την κρύβουμε στα αμπάρια του εγωισμού και σαπίζει.....

Να βάλουμε ένα τέλος στην αξόδευτη αγάπη......

Πόσο όμορφα το λέει ο Ποταμίτης:

«Σπείρε αγάπη κι ας μη θερίσεις.

 Έτσι, για να μοσχοβολάει ο τόπος»

Πατήρ Ιωάννης Παπαδημητρίου.