ΠΕΡΊ ΤΏΝ ΕΝΤΟΛΏΝ ΤΟΎ ΘΕΟΎ.ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ ΡΑΦΑΉΛ ΚΑΡΕΛΙΝ

ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΕΝΤΟΛΩΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Ἡ συναϊτικὴ νομοθεσία, ὅπως καὶ ὅλη ἡ Παλαιὰ Διαθήκη, ἀποτελεῖ

τὴν προετοιμασία τῆς ἀνθρωπότητος νὰ δεχθεῖ τὴν Καινὴ Διαθήκη·

εἶναι ὁ σπόρος ἀπὸ τὸν ὁποῖο βλάστησε τὸ οὐράνιο ἄνθος, τὸ ἅγιο

Εὐαγγέλιο. Ἡ Παλαιὰ Διαθήκη, ἀπὸ τὴν ἄποψη τῆς ἱστορίας, εἶναι

ἡ περίοδος τῶν ἐπαγγελιῶν, τῶν ὑποσχέσεων, τῆς ἀναμονῆς καὶ τῆς

ἐλπίδος. Στὴν δὲ Καινὴ Διαθήκη ὑπάρχει ἡ ἐκπλήρωση, ἡ ἐνσάρκωση

καὶ τὸ ξεσκέπασμα ἐκείνων τῶν συμβόλων καὶ προφητειῶν, τὰ ὁποῖα

περικλείονται στὴν Παλαιὰ Διαθήκη. Καὶ οἱ δύο Διαθῆκες ἔχουν

τὴν ἴδια ἀρχή: ἡ μὲν Παλαιὰ Διαθήκη εἶναι ἡ πηγὴ ἀπὸ τὴν ὁποία

ξεκινάει ὁ ποταμός, ἡ δὲ Καινὴ Διαθήκη εἶναι ἡ ἐκβολή του, ἡ ὁποία

εἰσρέει στὸν ὠκεανὸ τῆς αἰωνιότητος. Καὶ οἱ δύο Διαθῆκες ἔχουν

τὸ ἴδιο πνευματικὸ κέντρο, σὰν μία καρδία – τὴν διδασκαλία περὶ

τῆς ἐλεύσεως στὸν κόσμο τοῦ Σωτήρα Χριστοῦ, τοῦ Λυτρωτῆ καὶ

Κριτὴ τοῦ κόσμου.

-

Οἱ περισσότερες ἐντολὲς τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἔχουν χαρακτήρα

ἀπαγορευτικό: «Μὴν κάνεις τὸ κακό», ἐνῶ οἱ τῆς Καινῆς Διαθήκης

– χαρακτήρα ὁριστικό: «Κάνε τὸ καλό». Μιλώντας μεταφορικά, οἱ

ἠθικὲς ἐντολὲς τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης μοιάζουν μὲ τὸ σῶμα, οἱ δὲ

τῆς Καινῆς – μὲ τὴν ψυχὴ ποὺ ζωοποιεῖ τὸ σῶμα.

Οἱ ἐντολὲς τῆς Παλαιᾶς καὶ τῆς Καινῆς Διαθήκης εἶναι αἰώνιες,

ἀπαράλλακτοι ὅροι τῆς ἑνώσεως τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν Θεό. Αὐτές,

κατὰ τὴν ρήση τοῦ Ἁγίου Ιωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, ἀποτελοῦν μία

ἑνιαία ἁλυσίδα: ἂν ἐκπέσει ἢ σπάσει ἕνας κρίκος τῆς ἁλυσίδας, τότε

ἡ θεοκοινωνία καὶ ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου ἀποβαίνουν ἀδύνατες.

Στοὺς χρόνους τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ὑπῆρχε ἔθιμο νὰ κεντοῦν

τὶς ἐντολὲς στὰ μαντήλια, μὲ τὰ ὁποῖα τύλιγαν τὴν κεφαλή τους οἱ

ἄνθρωποι, ὡς ἔνδειξη τοῦ ὅτι αὐτὲς πάντα πρέπει νὰ διατηροῦνται

στὴν μνήμη τοῦ ἀνθρώπου καί, σὰν τὶς ἀκτίνες τοῦ οὐρανίου φωτός,

νὰ φωτίζουν τὸν νοῦ του. Ἄλλοι πάλι τὶς ἔγραφαν στὰ φαρδιὰ μανίκια

τῶν ἱματίων τους, σὰν σὲ περγαμηνή, γιὰ νὰ τὶς ἔχουν πάντα πρὸ

ὀφθαλμῶν ὡς τοὺς κυριότερους ὁδοδεῖκτες τῆς ζωῆς, ὡς τὸ θεμέλιο

ὅλων τῶν ἀποφάσεων καὶ τῶν πράξεων τοῦ ἀνθρώπου.

Στὴν δὲ ἐποχὴ τῆς Καινῆς Διαθήκης οἱ ἐντολὲς πρέπει νὰ

γράφονται ὄχι στὰ μαντήλια καὶ τὰ κράσπεδα τῶν ἐνδυμάτων, ἀλλὰ

στὴν μνήμη τῆς καρδίας. Χωρὶς τὴν ἐκπλήρωσή τους δὲν νοεῖται

καμμία πνευματικὴ προκοπή. Οἱ ἐντολὲς εἶναι ἡ πύλη τῆς αἰώνιας

ζωῆς, οἱ πηγὲς τοῦ ὕδατος στὴν ἔρημο τῆς ἐπίγειας περιπλανήσεως,

τὰ φτερὰ ποὺ ἀνυψώνουν τὴν ψυχὴ στὸν οὐρανό.

Ἡ πνευματικὴ ὄψη ὅλων τῶν ἐντολῶν εἶναι μία: ὅλες καταλήγουν,

σὰν ἀκτίνες, στὸ κέντρο, στὴν ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ καὶ πρὸς τὸν

πλησίον.