ΜΟΥ ΛΕΊΠΟΥΝ ΟΙ ΣΤΙΓΜΈΣ.

《Μου λείπουν εκείνες οι στιγμές που ήξερα τους αριθμούς τηλεφώνου από έξω.

 Και δεν ήταν πολλοί, αλλά οι άνθρωποι που κάλεσα ήταν το είδος των ανθρώπων που μπορείς να τηλεφωνήσεις τα μεσάνυχτα και να βγεις στον κόσμο μαζί τους.

 Και υπήρχε κάτι άλλο... Ένας αριθμός τηλεφώνου δεν σήμαινε ποτέ ένα άτομο στην άλλη άκρη της γραμμής, όπως συμβαίνει τώρα.

 Η μητέρα, η αδερφή, η γιαγιά, ο πατέρας, ο αδερφός του ατόμου που θέλατε να ακούσετε μπορούσαν να απαντήσουν.

 Κι εσύ αντάλλαξες μαζί του μια λέξη, όσο μικρή κι αν είναι, ένα χαμόγελο, ένα φιλί στο χέρι, μια ευγενική σκέψη.

 Δεν ήμασταν ξένοι.

 Όλοι ξέραμε τα ονόματα του άλλου, βλέπαμε καλύτερα τις καρδιές μας, δεν γκουγκλάραμε τις διευθύνσεις μας, ξέραμε τις γειτονιές μας, τους γείτονές μας, το έδαφος κάτω από τα πόδια μας.

 Δεν είχα ιδέα για «ιδιωτικότητα», «μόνο χρόνο», «προσωπικό χώρο».  Δεν ένιωθα καν την ανάγκη τους.

 Ανά πάσα στιγμή, πηγαίνοντας στο σπίτι ενός φίλου, θα μπορούσες να βρεθείς να σε πάρει μια γιαγιά και να καθίσεις κατευθείαν στο τραπέζι, χωρίς κανείς να σε ρωτήσει τίποτα, ή να νικηθείς από τη χαρά των ανθρώπων που μόλις έχεις γνωρίσει, που σε καλωσορίζουν από την πρώτη στιγμή ως ένα από το σπίτι.

 Μια ατελείωτη οικογένεια ανθρώπων χωρίς φόβο να αγγίξουν ο ένας τον άλλον, να κοιτούν στα μάτια, να χαϊδεύουν τον ώμο, να αγκαλιάζονται.

 Ένας κόσμος ανέγγιχτος από την καταναγκαστική τάξη της μοναξιάς.

 Μια φυλή συγγενικών πνευμάτων.

 Εκεί που η φιλία είναι μόνο το μπουμπούκι.

 Αγάπη."

 

 Κείμενο: Anca Constantin