Εις μακαρίαν μνήμην Αρχιμανδρίτου Αγαπίου (εν τω μανδύα-Αθηνογένης Αρχιμανδρίτης) (Αγάποβα) /†24.06.1979/.... Καθώς ο πατέρας Αθηνογένης έδιωξε έναν δαίμονα από ένα δεκαοχτάχρονο κορίτσι, το κακό πνεύμα δεν έφυγε αμέσως, αλλά κάθισε στο κρεβάτι με τον γέροντα να μιλήσουν. Τον ρωτάει ο καλόγερος:

Εις μακαρίαν μνήμην Αρχιμανδρίτου Αγαπίου (εν τω μανδύα-Αθηνογένης Αρχιμανδρίτης) (Αγάποβα) /†24.06.1979/.

Ο πατέρας Afinogen ήρθε στη Μονή Pskov-Caves ήδη γκριζομάλλης, ταπεινός, προικισμένος με το χάρισμα της διόρασης, με ένα αγνό,σαν διαμάντι, η ψυχή ενός γέρου. Υπήρχαν πολλές ιστορίες για την οξυδέρκεια του.

Ο πρεσβύτερος Pskov-Pechersk, τώρα αιδεσιμότατος Συμεών (Zhelnin) /†18.01.1960/, στο πνεύμα συνειδητοποίησε αμέσως τι είδους άνθρωπος ήταν αυτός ο πατέρας Αθηνογένης. Έτσι τον έκανε διάδοχό του.

Ο ίδιος ο π. Συμεών ήταν ήδη σε προχωρημένα χρόνια και η επίγεια ζωή του παρακμάζει. Ως εκ τούτου, τα δύο μεγαλύτερα βάρη του πατέρα Συμεών έπεσαν στους ώμους του πατέρα Αθηνογένη - η πνευματικότητα και η εκδίωξη των δαιμόνων από τους κατεχόμενους από αυτούς. Τόσο αυτό όσο και ένα άλλο απαιτούσαν τη μέγιστη επιστροφή πνευματικών και σωματικών δυνάμεων.

Ο Γέροντας Συμεών δεν έκανε λάθος στην επιλογή του διαδόχου. Οι δαίμονες τον πατέρα Αθηνογένη φοβήθηκαν πραγματικά πολύ. Δεν μπορούσαν να βρουν μέσα του ούτε ένα σημείο στο οποίο θα μπορούσαν να προσκολληθούν για να ξεκινήσουν μια αόρατη μάχη εναντίον του. Και ο γέροντας δεν φοβόταν πια τίποτα σε αυτόν τον κόσμο, παρά μόνο την αμαρτία.

Ο πατέρας Αθηνογένης θυμήθηκε την προηγούμενη ζωή του στην κατασκήνωση: «Ένιωσα ότι ο Κύριος ήταν μέσα μου και ήμουν μέσα Του… Η ψυχή μου έλκεται προς τον Κύριο. Κοιμάσαι με το σώμα σου και η καρδιά σου προσεύχεται. Τότε δεν χρειάζεσαι τίποτα».

Στη βιογραφία του πατέρα Αθηνογένη υπήρξε ένα αξιοσημείωτο περιστατικό, το οποίο στην παρούσα περίοδο, υπό το φως της επικαιρότητας, παίρνει δυσοίωνο χρώμα.

... Καθώς ο πατέρας Αθηνογένης έδιωξε έναν δαίμονα από ένα δεκαοχτάχρονο κορίτσι, το κακό πνεύμα δεν έφυγε αμέσως, αλλά κάθισε στο κρεβάτι με τον γέροντα να μιλήσουν. Τον ρωτάει ο καλόγερος:

- Γιατί κάθεσαι και δεν φεύγεις;

«Πάτερ Αθηνογένη, ξέρεις ποιος είμαι;» Είμαι πρώην αρχάγγελος. Έχουμε πολλούς υπηρέτες στη Γη και όλοι εργάζονται για εμάς.

«Όχι όλοι, υπάρχουν και πιστοί δούλοι του Θεού», απάντησε ο γέροντας.

- Μα αυτή είναι μια μικρή χούφτα, αλλιώς όλα είναι δικά μας.

Μετά από μια μικρή παύση, ο δαίμονας συνέχισε: «Ξέρεις, πατέρα, το τέλος αυτού του κόσμου έρχεται σύντομα.

«Τότε θα το πάρεις», απάντησε ο γέροντας.

«Το ξέρουμε αυτό, αλλά τώρα είναι η θέλησή μας», είπε ο δαίμονας και εξαφανίστηκε.

Ήταν 1975…