ΕΒΛΕΠΕ ΤΟΥΣ ΜΟΝΑΧΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΣΚΗΤΑΡΙΑ ΤΟΥ 11ΟΥ ΑΙΩΝΑ! ΆΓΙΟΣ ΠΟΡΦΎΡΙΟΣ ΜΈΡΟΣ ΠΡΏΤΟ.

 ΕΒΛΕΠΕ ΤΟΥΣ ΜΟΝΑΧΟΥΣ

ΚΑΙ ΤΑ ΑΣΚΗΤΑΡΙΑ ΤΟΥ 11ΟΥ ΑΙΩΝΑ!

Μαρτυρία κ. Εὐάγγελου Μίχα. Σκούρτα Βοιωτίας

Τὴ δεκαετία τοῦ 1970 ἤμουν Πρόεδρος τῆς Κοινότητας Σκούρτα καὶ ἐρχό-

τανε πολὺ συχνὰ στὸ χωριό μου ἕνας

ἐξαίρετος ἄνθρωπος ἀπὸ τὴν Ἀθήνα, ὁ κ. Γιάννης Π... Κάποιες

φορὲς ἔφερνε μαζί του καὶ τὴν οἰκογένειά του ἤ ἕναν (ἄγνωστο σὲ μένα) ἡλικιωμένο καλόγερο ποὺ τὸν λέγανε Πορφύριο.

Αὐτὸς ἦταν πολὺ ἥσυχος καὶ ταπεινός. Ἐλάχιστες φορὲς

μίλησε καὶ σπανιότατα ζήτησε ἀπὸ τὴ γυναίκα μου ἕνα ποτήρι νερὸ ἤ ἕνα τσάι.

Μία ἡμέρα πῆρα τὸν κ. Γιάννη παράμερα καὶ τὸν ρώτησα:

-Τί τὸν θέλεις αὐτὸν τὸν ἡλικιωμένο καλόγερο καὶ τὸν

παίρνεις μαζί σου;

-Αὐτὸς εἶναι πολὺ διορατικός, τὰ βλέπει ὅλα... κι ἐγὼ τὸν

συμβουλεύομαι. Εἶχε καὶ κάποια προβλήματα ὑγείας καὶ τὸν

βοηθάω.

Ὁ κ. Γιάννης ἦταν πολιτικὸς μηχανικὸς καὶ ἤθελε νὰ ἀγοράσει πολλὰ κτήματα ἐκεῖ γύρω στὰ Δερβενοχώρια. Σχεδίαζε

νὰ φτιάξει λατομεῖο καὶ κεραμοποιεῖο καὶ γι᾿ αὐτὸ, ὡς ἐπὶ τὸ

πλεῖστον, ἤθελε τὰ κτήματα αὐτὰ νὰ εἶναι ἄγονα, πετρώδη,

δασικὰ καὶ νὰ γειτονεύουνε μεταξύ τους. Ἐγὼ τὰ ἔβρισκα καὶ

στὸ σπίτι μου γινότανε τὰ συμβόλαια ἀγορᾶς.

Ὁ ἡλικιωμένος

καλόγερος

Ὁ κ. Γιάννης εἶχε ἀγχωθεῖ πάρα πολὺ γιὰ τὴν ἀγορὰ τῶν

κτημάτων, ἐπειδὴ δὲν εἶχαν καθαροὺς τίτλους ιδιοκτησίας

καὶ ἔπρεπε νὰ τρέχει σέ ὑπηρεσίες καί νά ἑτοιμάζει ὁ ἴδιος

ὅλα τὰ χαρτιά. Δυστυχῶς, δὲν ἄκουγε τὸν Ἅγιο ποὺ διαφω-

νοῦσε μαζί του καὶ τοῦ ἔλεγε:

Γιάννη, μὴν ἀγοράζεις κτήματα, γιατί μία ἡμέρα θὰ τὰ

χάσεις!

Ἐκεῖνος συνέχιζε καὶ, ἀφοῦ ἀγόρασε περισσότερα ἀπὸ

400 στρέμματα, μετὰ φούσκωνε καὶ ξεφούσκωνε διότι καθυστεροῦσαν τὰ σχέδιά του. Ὁ Ἅγιος τοῦ εἶπε προφητικά:

-Μὴν κουράζεσαι ἄσκοπα. Αὐτὸ τὸ ἔργο ποὺ σχεδιάζεις

δὲν θὰ γίνει ποτὲ καὶ θὰ χάσεις καὶ τὰ μισά σου κτήμα-

τα, διότι εἶναι δασικά.

Μία ἄλλη φορά, τοῦ ἔπιασε τὸν σφυγμὸ καὶ τοῦ εἶπε:

-Γιάννη, ἄκουσέ με... Δὲν θὰ προλάβεις νὰ κάνεις τίποτε

ἀπ᾿ αὐτὰ ποὺ σκέφτεσαι... Ἄσ’ τα αὐτά! Κοίταξε τώρα νὰ πᾶς

στὸν γιατρὸ νὰ ἐξετάσεις τὸ αἷμα σου, γιατί δὲν εἶναι καθό-

λου καλὸ καὶ θὰ ἔχεις σοβαρὰ προβλήματα μὲ τὰ νεφρά σου.

Τὸ 1979 σύμφωνα μὲ τὸν Νόμο 998 «Περὶ προστασίας

τῶν δασῶν καὶ τῶν δασικῶν ἐκτάσεων τῆς Χώρας», οἱ

δασικὲς ἐκτάσεις περιῆλθαν στὴν κυριότητα τοῦ Ἑλληνικοῦ

Δημοσίου καὶ ὁ κ. Γιάννης ἔχασε τὰ μισὰ κτήματά του.

Δηλαδὴ, ὅσα ἀπὸ αὐτὰ ἦταν δασικὰ περιῆλθαν στὸ κράτος.

Τὸ 1981 ἄλλαξε καὶ ἡ κυβέρνηση τῆς χώρας καὶ τὰ ἔργα ποὺ

σχεδίαζε δὲν ἔγιναν ποτέ. Ἔγινε ἀκριβῶς ὅ,τι προφήτεψε ὁ

Ἅγιος πρὶν ἀπὸ 5-6 χρόνια.

Σχετικὰ μὲ τὸ πρόβλημα ὑγείας, ὁ κ. Γιάννης ἀγνόησε τὶς

συμβουλὲς τοῦ Ἁγίου, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ καταστραφοῦνε τὰ

νεφρά του καὶ τὸ 1979 νὰ ἀρχίσει τὶς αἱμοκαθάρσεις.

Ἐνῶ εἶχε καταλάβει ὅτι ὁ καλογερόπαπας αὐτὸς εἶχε

προφητικὸ χάρισμα, ὁ ζῆλος του, τὰ ὄνειρά του καὶ οἱ μεγάλες φιλοδοξίες του δεν τόν άφηναν νά κάνει υπάκουη στις συμβουλές του.

Θὰ 'ρθουνε

χρήματα

Στὸ χωριὸ εἴχαμε μόνο ἕνα μικρὸ Ναὸ τῆς

Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου ἐνῶ ὁ πολιοῦχος

τοῦ χωριοῦ ἤτανε ὁ Ἅγ. Ἀθανάσιος. Ἀναγκα-

στικὰ πηγαίναμε μέσα στὸν χειμώνα καὶ τὸν γιορτάζαμε στὸ

βουνό, σὲ ἕνα ἀπομακρυσμένο ἐξωκλήσι τοῦ Ἁγ. Ἀθανασίου.

Ἔτσι, μαζὶ μὲ τοὺς συγχωριανούς μου, σκεφτόμασταν ὅτι

ἔπρεπε κάποτε νὰ οἰκοδομήσουμε ἕναν νέο μεγάλο Ναὸ τοῦ

Ἁγ. Ἀθανασίου μέσα στὸ χωριὸ καὶ κάποτε ρώτησα τὸν Ἅγιο:

-Γέροντα, σὲ ποιὸ σημεῖο τοῦ χωριοῦ νὰ κάνω τὸν Ἅγιο

Ἀθανάσιο γιὰ νὰ τὸν γιορτάζουμε ἐδῶ;

-Ὅπως βγαίνετε ἀπὸ τὸ χωριό, στὰ 400 μέτρα δεξιά...

Ἐκεῖ εἶναι ψηλὰ καὶ ἔχει πολὺ ὡραῖα θέα.

-Ἡ Κοινότητα δὲν ἔχει τά χρήματα. Πῶς θὰ γίνει;

-Μὴν ἀνησυχεῖς. Ἄκουσέ με..., ξεκίνα καὶ σύντομα θὰ σοῦ

ἔρθουνε πολλὰ χρήματα καὶ θὰ τὸν φτιάξεις τὸν Ναό.

«Σιγά…, ἀπὸ ποῦ νὰ μοῦ ἔρθουνε τόσα πολλὰ λεφτά;», ἀναρωτιόμουνα χωρὶς νὰ τὸν πιστεύω.

Πράγματι, τὸ 1981 ξεκινήσανε οἱ ἐπιδοτήσεις τῆς ΕΟΚ καὶ

καθὼς ἦταν παραφουσκωμένες, παρακρατοῦσα μέρος τῶν

χρημάτων ἀπὸ τοὺς δικαιούχους καὶ γρήγορα-γρήγορα συ

γκέντρωσα 8 εκατομμύρια δραχμὲς καὶ πλήρωσα ὅλα τὰ

μπετά. Ἔτσι ἔγινε γρήγορα ἕνας μεγάλος καὶ ὄμορφος Ἱερὸς

Ναός. Οἱ ἐπιδοτήσεις ἔπιασαν τόπο! Δυστυχῶς ὅμως, ἔκανα

τόν Ναό στήν εἴσοδο τοῦ χωριού καί ὄχι στήν ἔξοδο πού μοῦ

εἶχε πεῖ ὁ Ἅγιος καὶ ἀργότερα κατάλαβα τὸ λάθος μου καὶ τὸ

μετάνιωσα.