ΕΒΛΕΠΕ ΤΟΥΣ ΜΟΝΑΧΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΣΚΗΤΑΡΙΑ ΤΟΥ 11ΟΥ ΑΙΩΝΑ! ΆΓΙΟΣ ΠΟΡΦΎΡΙΟΣ ΜΈΡΟΣ ΔΕΎΤΕΡΟ

Μία ἡμέρα τοῦ 1976-77, ἦταν παρών

ὁ Ἅγιος καί ρώτησα τὸν κ. Γιάννη:

-Τὸ χωριὸ δὲν ἔχει νερὸ καὶ δὲν ξέρω τί

θὰ γίνει στὸ τέλος! Μέχρι πότε θὰ ζοῦμε μὲ τὸ νερὸ πού

βγάζουμε ἀπὸ τὰ πηγάδια;

Γυρίζει ὁ Ἅγιος καὶ μοῦ ἀπαντάει ἀμέσως, χωρὶς νὰ τὸ

σκεφτεῖ:

-Νὰ πᾶς σ᾿ αὐτὸ τὸ βουνό… Δυτικὰ ἀπὸ τὸ χωριὸ καὶ

ἀνατολικὰ ἀπὸ τὸ βουνό, ἐκεῖ στοὺς πρόποδες, νὰ κάνεις

γεώτρηση. Αὐτὸ τὸ βουνὸ κρύβει στὸ κουφάρι του μία

τεράστια λίμνη μὲ νερό!

Τὸν κοίταξα καλά. Φοροῦσε ἕνα καφὲ ζωστικὸ καὶ ἕνα

μάλλινο σκοῦφο. Ἔδειχνε ἀτημέλητος καὶ σκέφτηκα: «Κρίμα,

αὐτὸς δὲν πάει καλά, τὰ ἔχει χαμένα! Ἄκου μία λίμνη μέσα στὸ

βουνό...! Ὑπάρχουν λίμνες μέσα στὰ βουνά; Κι ἄν ὑπάρχουνε

πῶς τὴν εἶδε αὐτὸς τὴ λίμνη;». Ἐκεῖνος “διάβασε” ἀμέσως τὴ

σκέψη μου καὶ πρόσθεσε:

-Ἀφοῦ δὲν μὲ πιστεύεις..., φέρε ἕνα τρυπάνι ἐκεῖ πού σοῦ

λέω στὸ βουνὸ καὶ σ᾿ ὅποιο σημεῖο θέλεις κάνε μία γεώτρηση

νὰ δεῖς ἐάν ἔχει νερό ἤ ὅχι.

Τὸ βουνὸ αὐτὸ εἶναι τὸ ὄρος Πάστρα. Ἔχει ὑψόμετρο

1025 μέτρα καὶ εἶναι κάπως βραχῶδες μὲ θάμνους καὶ φρύγανα. Δὲν ἔχει καθόλου δέντρα καὶ αὐτὸ ἔκανε ἀκόμη πιὸ

ἀπίθανη τὴν ἐκδοχὴ πού μοῦ παρουσίαζε ὁ καλόγερος. Μέσα

μου λοιπὸν ἀμφέβαλα ἔντονα μὲ ὅσα ἄκουγα καὶ τοῦ εἶπα:

-Ἔχω κάνει ἔγγραφο στὸ Ὑπουργεῖο Γεωργίας νὰ μοῦ

στείλουνε τὸ ΙΓΜΕ.

Πρόεδρε, αὐτοὶ δὲν θὰ σοῦ βροῦνε πουθενὰ νερό...

-Τὸ ΙΓΜΕ μοῦ εἶπε θὰ κάνει ἔρευνα σὲ πολλὰ σημεῖα τοῦ

χωριοῦ καὶ ὅταν βρεθεῖ τὸ νερὸ θὰ τὸ παραχωρήσουνε στὴν

Κοινότητά μας.

-Πρόεδρε... δὲν ὑπάρχει νερὸ πουθενὰ μέσα στὸν κάμπο

Τὸ νερὸ εἶναι πολὺ βαθιά. Πρέπει νὰ ξεπεράσετε τὰ 300

μέτρα βάθος γιὰ νὰ τὸ βρεῖτε.

Καὶ ὁ καλόγερος, σὰν νὰ εἶχε σπουδάσει γεωλόγος ἤ γεω-

φυσικὸς ἐπιστήμονας, ἄρχισε νὰ μοῦ ἐξηγεῖ τὶς διαστρωματώσεις τοῦ ὑπεδάφους καὶ τοὺς λόγους ποὺ μία τέτοια

γεώτρηση εἶναι δύσκολη. Μοῦ ἔλεγε μὲ βεβαιότητα ὅτι μέχρι

τὰ τόσα μέτρα ἔχει χῶμα, μετὰ χαλίκι, στὰ τόσα μέτρα βάθος

εἶναι πετρῶδες... καὶ ἄλλες πολλὲς πληροφορίες. Ἦταν σὰν νὰ

ἔκανε, ἐκείνη τὴ στιγμή, μία ἀκτινογραφία βαθιὰ μέσα στὸ

ὑπέδαφος! Δὲν πίστεψα τίποτα ἀπὸ ὅσα παράξενα μοῦ ἔλεγε

καὶ ἐκεῖνος διαβάζοντας τὴ σκέψη μου, στὸ τέλος πρόσθεσε:

-Δὲν τὸ χρειάζεσαι τὸ ΙΓΜΕ, μπορεῖς νὰ τὸ βρεῖς καὶ μόνος

σου. Νὰ πάρεις μία βέργα ἀπὸ καναπίτσα (λυγαριὰ) ποὺ

λυγίζει εὔκολα καὶ νὰ ἀρχίσεις νὰ περπατᾶς. Σ’ ὅποιο σημεῖο

θὰ τὴ δεῖς νὰ περιστρέφεται... ἐκεῖ βάλε τὸ τρυπάνι.

-Εεε..., καλά, καλά!

Δὲν τὸν πίστεψα ἀλλὰ μετὰ ἀπὸ 20 χρόνια ἀνακάλυψα

ὅτι εἶχα αὐτὸ τὸ χάρισμα ἀπὸ τὸν Θεό. Ὅταν κρατάω μία

βεργούλα ἀπὸ καναπίτσα καὶ περπατάω, μπορῶ νὰ βρῶ σὲ

ποιὸ σημεῖο μέσα στὴ γῆ ὑπάρχει νερό.

Σὲ λίγο καιρὸ ἤρθανε ὑπάλληλοι τοῦ ΙΓΜΕ, ἔψαξαν, ἔψα-

ξαν, ξαναέψαξαν, ἔκαναν πολλὲς γεωτρήσεις, ἀλλὰ νερὸ δὲν

βρήκανε πουθενὰ καὶ ἔφυγαν. Ἴσως ἐνδιαφέρονταν περισσό-

τερο γιὰ τὰ μεταλλεύματα τοῦ ὑπεδάφους παρὰ γιὰ τὸ νερό.

Ἐκεῖνα τὰ χρόνια ἔγινε ἡ τεχνητὴ λίμνη τοῦ ποταμοῦ

Μόρνου στὴ Φωκίδα μὲ ἕνα τεράστιο φράγμα. Τὸ κράτος θὰ

μετέφερε τὸ νερὸ στὴν Ἀττικὴ μὲ ἕνα κανάλι μήκους 200 χλμ.,

ἀπὸ τὰ μεγαλύτερα στὴν Εὐρώπη. Κατασκευάστηκαν 15

σήραγγες ποὺ θὰ λειτουργούσανε ὡς ὑδραγωγεῖα γιὰ τὴ

μεταφορὰ τοῦ νεροῦ. Περίπου τὸ 1979 τρύπησαν καὶ τὸ

βουνὸ αὐτὸ καὶ ἔπεσαν ἐπάνω στὴν λίμνη! Βρέθηκε

τόσο πολὺ νερὸ ποὺ οἱ ἐργολάβοι ἀναγκάστηκαν νὰ κάνουνε

τσιμεντοενέσεις καὶ νὰ ἀλλάξουνε τὴν πορεία τῆς σήραγγας

κάνοντας παράκαμψη, ὥστε νὰ μπορέσει νά ὁλοκληρωθεῖ τὸ

ἔργο αὐτό.

Ἀργότερα, κάποιοι ποὺ κάνανε γεωτρήσεις σ᾿ αὐτὸ τὸ

βουνό, βγάζανε 130 κυβικὰ τὴν ὥρα! Ἦταν σὰν νὰ κάνανε

γεώτρηση στὴ θάλασσα.

Ἀφοῦ ἔφυγαν οἱ ἄνθρωποι ἀπὸ τὸ ΙΓΜΕ, λίγα χρόνια

ἀργότερα, ἔκανε γεώτρηση ἡ Κοινότητα κοντὰ στὸ χωριὸ καὶ

τὸ τρυπάνι ξεπέρασε τὰ 100 μέτρα, ἔφτασε στὰ 150 καὶ νερὸ

δὲν ἔβγαινε. Ἀντιμετωπίσαμε καὶ τις δυσκολίες ὅπως τις εἶπε

ὁ Ἅγιος καὶ προχωρήσαμε στὰ 200 μέτρα, φτάσαμε στὰ 250

μέτρα καὶ οὔτε σταγόνα. Τελικὰ τὸ νερὸ βρέθηκε ἀκριβῶς

στὰ 305 μέτρα! Τότε θυμήθηκα τὰ λόγια του Ἁγίου: «Πρέπει

νὰ ξεπεράσετε τὰ 300 μέτρα βάθος γιὰ νὰ τὸ βρεῖτε», καί

κατάλαβα πόσο σοφός καί μεγάλος Ἅγιος ἦταν αὐτός ὁ ἀτημέλητος καλόγερος.

Ὁ Ἅγιος ἀγαποῦσε τὰ Δερβενοχώρια

Δὲν μὲ θέλουν διότι εἶχαν πλούσια ἀσκητικὴ παράδοση

καὶ ἦρθε πολλὲς φορές. Ἐκτὸς ἀπὸ τὸν κ. Γιάννη, ἔπαιρνε μαζί

του καὶ ἄλλους ὁδηγούς. Κάποτε ἦρθε μὲ ἕναν ἱερέα, ἐνῶ μία

ἄλλη φορά ἔφερε μαζί του καὶ μία μοναχή.

Σὲ μία ἀπὸ τὶς πρῶτες ἐπισκέψεις του, ὁ Ἅγιος ἐξέφρασε

τὴν ἐπιθυμία του νὰ ἀγοράσει ἕνα κτῆμα γιὰ νὰ οἰκοδομήσει

ένα καινούργιο Μοναστήρι. Ὅταν τὸν πήγαμε σὲ ἕνα κτῆμα

ποὺ ἦταν κοντὰ στὸ χωριό, ἐξέφρασε τὸν θαυμασμὸ τοῦ

λέγοντας:

-Ἄαα…! Εἶναι σὲ ἐλαφρὰ ἐπίπεδο ὕψωμα καὶ εἶναι

μεσημβρινό! Τὸ βλέπει ὁ ἥλιος ἀπὸ τὴν Ἀνατολὴ ἕως τὴ Δύση

χωρὶς νὰ ὑπάρχει φυσικὸ ἐμπόδιο. Ἀπὸ Βόρεια ἔχει πλάτη τὸ

βουνὸ μὲ τὴν πευκόφυτη κάλυψη. Αὐτὸς ὁ ὀρεινὸς ὄγκος τὸ

προστατεύει ἀπὸ τοὺς βόρειους ἀνέμους. Ἔχει καί ὡραῖα θέα

προς τὸν Νότο...!

Καὶ ἄρχισε ἀκαριαῖα νὰ κάνει μετρήσεις γιὰ τοὺς

ἀνέμους, τὴ θερμοκρασία καὶ τὸ κλίμα σὰν νὰ ἦταν φυσικὸς

ἐπιστήμονας. Καθὼς τὸν ἀκούγαμε, κάποιος ἀπό τήν παρέα

γύρισε καὶ τοῦ εἶπε:

-Τὸ κτῆμα αὐτὸ εἶναι ἄγριο!

-Μωρὲ μὴν τὸ βλέπετε ἔτσι τώρα… Θὰ κάνουμε παρτέρια,

θὰ ρίξουμε χῶμα, θὰ φυτέψουμε δέντρα...

Τὸν Ἀπρίλιο τοῦ 1976, ὁ Ἅγιος ἀγόρασε τὸ κτῆμα αὐτὸ

ποὺ ἀνῆκε στὴν οἰκογένεια Τζελᾶ μὲ χρήματα ποὺ πρόσφερε

ὁ κ. Γιάννης Π. Ὅμως ὁ Ἅγιος μὲ τὸ χάρισμά του εἶδε πὼς οἱ

κάτοικοι μόλις τὸ μάθανε, δυσαρεστηθήκανε πολὺ καὶ κατά-

λαβε ὅτι θὰ ἔβρισκε στὸ μέλλον μεγάλες ἀντιδράσεις. Οἱ

κάτοικοι, ἀγαπούσανε μὲν τοὺς ἱερεῖς ἀλλὰ (ἀπὸ ἄγνοια) δὲν

βλέπανε μὲ καλὸ μάτι τὸν θεσμὸ τοῦ μοναχισμοῦ καὶ τὸν

ρόλο τῶν Μοναστηριῶν. Ἔτσι ὁ Ἅγιος, γιὰ μὴν προκαλέσει

θόρυβο, σύντομα μεταβίβασε τὸ κτῆμα αὐτό στὸν κ. Γιάννη.

Ὁ Ἅγιος ἤτανε ἁπλός, λιτός, ταπεινός, ὀλιγόλογος, σὲ

σημεῖο πού σοῦ ἔδινε τὴν αἴσθηση ὅτι ἤτανε ἀσθενικός, ἀδύναμος καὶ ἀνήμπορος. Καταλάβαινε τὶς ψυχρὲς διαθέσεις τοῦ

κόσμου καὶ τὶς ἀρνητικὲς σκέψεις τῶν ἀνθρώπων γύρω του.

Χωρὶς νὰ δυσανασχετεῖ καθόλου, ἔλεγε:

-Μωρέ, ἐδῶ οἱ κάτοικοι δὲν μὲ θέλουν... Τὸ ξέρω.

Σήμερα, μετὰ ἀπὸ τόσα χρόνια, τὸ κτῆμα αὐτὸ ἀνήκει

στὸν κ. Εὐάγγελο Π., γιὸ τοῦ κ. Γιάννη Π. καὶ ὅλοι οἱ κάτοικοι

εὐχόμαστε ὁλόψυχα νὰ μπορέσει νὰ κάνει ἕναν Ἱερὸ Ναὸ

ἀφιερωμένο στὸν Ἅγιο Πορφύριο γιὰ νὰ εὐλογεῖται ὁ τόπος

μας ἀπὸ τὴν πλούσια Χάρη του.

Πέρασαν περίπου 2 χρόνια (1978-79)

καὶ ὁ Ἅγιος δὲν ξαναῆρθε διότι, ὅπως

ἔμαθα ἀργότερα, εἶχε ἀρρωστήσει βαριὰ

καὶ τὸν φιλοξενοῦσε ὁ κ. Γιάννης Π. στὸ σπίτι του.

Ἕνα πρωινό, στὶς ἀρχὲς τοῦ 1980, ἦρθε στὸ σπίτι μου μὲ

κάποιο ἄλλο αὐτοκίνητο τὸ ὁποῖο ὁδηγοῦσε ἕνα ἄγνωστο σὲ

μένα πνευματικοπαίδι του. Ὁ κ. Γιάννης ἦταν πλέον ἄρρωστος ἀπ᾿ τὰ νεφρὰ του (ὅπως τὸ προφήτεψε ὁ Ἅγιος) καί δέν

μποροῦσε νά τόν φέρει. Εἶδα ἕναν Γέροντα καλοντυμένο, μὲ

ἐπίσημο σκουφὶ καὶ δὲν τὸν ἀναγνώρισα ἀμέσως. Τὸν κατάλαβα ἀπὸ τὴ φωνή του, ὅταν μοῦ εἶπε:

-Πρόεδρε, θέλω νὰ ἀγοράσω κτήματα γιὰ νὰ φτιάξω

Μοναστήρι.

-Σὲ ποιὰ περιοχὴ θέλεις νὰ πᾶμε;

-Τώρα θέλω νὰ μὲ πᾶς σὲ ἀπομακρυσμένες περιοχές,

ὅπου ὑπάρχουν ἐρημωμένα Μοναστήρια καὶ ἐξωκκλήσια.

Ξεκινήσαμε καὶ ἀφοῦ περάσαμε ἀπὸ διάφορα μέρη,

πήγαμε καὶ στὴ θέση Εὐαγγελίστρια, σὲ μία χαράδρα τῆς

Πάρνηθας. Ὁ Ἅγιος παρατηροῦσε προσεκτικὰ ὅλη τὴν περιοχὴ καὶ κάποια στιγμὴ γυρίζει καὶ μοῦ λέει:

Στὰ ἐρημωμένα

ἐξωκκλήσια

- Ἐδῶ ζοῦσαν ἀσκητὲς μοναχοί...

-Γέροντα, τὴν ξέρω καλὰ τὴν περιοχὴ ἐδῶ. Δὲν ἀκούστηκε

ποτὲ ὅτι ὑπῆρχαν ἀσκητὲς μοναχοί.

- Ἐδῶ, μέσα στὸ φαράγγι, σ᾿ αὐτὸν τόν γκρεμὸ, εἶναι πολὺ

δύσκολο νὰ ζήσει ὁ ἄνθρωπος... ἀλλὰ τοὺς “βλέπω” ἐδῶ

μέσα. Οἱ εὐλογημένοι ἔκαναν τὸ Ἀπόδειπνο μέσα στὰ

βράχια!

Στὸ μέρος αὐτὸ ὑπάρχει καὶ μία παλιὰ Ἐκκλησία ποὺ

κανένας δὲν γνώριζε σὲ ποιὸν ἅγιο εἶναι ἀφιερωμένη. Ἐμεῖς

οἱ κάτοικοι τὴν ὀνομάζουμε “Δίδυμη Εκκλησία”, διότι πολὺ

κοντὰ καὶ σχεδὸν ἀπέναντί της ὑπάρχει μία ἄλλη ποὺ εἶναι

ἴδια, δηλαδὴ τῆς ἴδιας τεχνοτροπίας τοῦ 10ου αιώνα. Αὐτὴ ἡ

Ἐκκλησία ἀπέναντι εἶναι ἡ Ἁγία Μαρίνα.

Ὁ Ἅγιος, εἰσερχόμενος στὸν Ναό, ἄρχισε νὰ ψάλει τὸ

Ἀπολυτίκιο: «Μετεμορφώθης ἐν τῷ ὄρει, Χριστὲ ὁ Θεός,

δείξας τοῖς μαθηταῖς σου, τήν δόξαν σου!» καὶ κατάλαβα

πὼς ὁ Ναὸς αὐτὸς εἶχε ἀφιερωθεῖ στὴ Μεταμόρφωση τοῦ

Σωτῆρος... Ἔτσι λύθηκε ἕνα χρόνιο αἴνιγμα ποὺ κανεὶς

δὲν μποροῦσε νὰ τὸ ἀπαντήσει. Κάποια στιγμὴ ὁ Ἅγιος,

σὰν νὰ μονολογοῦσε, εἶπε:

-Θὰ φέρω ἐδῶ τὸν μοναχὸ Γεώργιο νὰ ἀσκητέψει στὴν

Ἁγία Μαρίνα, μέσα στὰ βράχια...

Ὁ Ναὸς τῆς Ἁγίας Μαρίνας εἶναι κυριολεκτικὰ μέσα στὰ

βράχια. Ὁ Ἅγιος ἔμεινε γιὰ λίγο σιωπηλός, σκεπτικός καὶ

μετά, σὰν νὰ μετάνιωσε, πρόσθεσε:

-Εεε..., ὄχι, ὄχι ἐδῶ.

Προφανῶς μὲ τὸ προφητικό του χάρισμα “εἶδε” κάτι

ἄλλο γιὰ τὴν πορεία αὐτοῦ τοῦ μοναχοῦ.

Καθὼς περνούσαμε ἀπὸ τὴ θέση Τσιγγουράτι ὁ Ἅγιος μᾶς

ζήτησε νὰ σταματήσουμε γιὰ λίγο καὶ, ἀφοῦ κατέβηκε ἀπὸ τὸ

αὐτοκίνητο, ἄρχισε νὰ περπατάει στὸ βουνό. Σιωπηλὸς περ-

νοῦσε ἀνάμεσα ἀπὸ τὰ πουρνάρια καὶ τὰ βάτα σὰν νὰ ἔψαχνε

κάτι. Σὲ λίγα λεπτὰ ἐντόπισε ἕναν ἐρειπωμένο Ναὸ ποὺ μόνο

ἐμεῖς οἱ κάτοικοι γνωρίζαμε ὅτι ὑπάρχει ἐκεῖ. Ἦταν ἕνας Ναὸς

ἀφιερωμένος στὴ Θεοτόκο καὶ τὸ μόνο ποὺ εἶχε ἀπομείνει

ἦταν ἐλάχιστα θεμέλια. Ὁ Ἅγιος μᾶς εἶπε ὅτι ἐκεῖ εἶναι θαμ-

μένα ὀστᾶ μοναχῶν καὶ μάλιστα ἔδειξε ἕνα συγκεκριμένο

σημεῖο καὶ εἶπε:

-Ἐδῶ εἶναι ὁ τάφος ἑνὸς μοναχοῦ… Χαράλαμπο τὸν

λέγανε.

Κάποια στιγμὴ μᾶς μάλωσε:

-Φύγετε ἀπὸ ἐκεῖ…. Ἐκεῖ ποὺ πατᾶτε τώρα ἔχει ἀπὸ κάτω

λείψανα μοναχῶν!

Τραβηχτήκαμε μὲ τὸν ὁδηγὸ του λίγο πιὸ πέρα καὶ ἀποροῦσα πῶς τὰ ἔβλεπε ὅλα αὐτά.

Περνώντας ἀπὸ τὴν περιοχὴ Μαζαρέκα ὁ Ἅγιος κοίταξε

τὸ μέρος καὶ εἶπε κάτι ποὺ οὔτε καθηγητὴς Γεωπονίας δὲν θὰ

τὸ ἔβλεπε. Μᾶς εἶπε μὲ θαυμασμό:

-Μωρέ, ἐδῶ εἶναι πολὺ καλὴ περιοχή. Ἡ γῆ αὐτὴ εἶναι

πολὺ εὔφορη καὶ μπορεῖ νὰ κάνει πολὺ καλὸ σιτάρι!

Μετὰ πήγαμε καὶ σὲ ἄλλα μέρη καὶ,

ἀφοῦ ἐπισκεφτήκαμε ἐκείνη τήν ἡμέρα

περίπου 15 περιοχὲς καὶ δὲν τοῦ ἄρεσε

καμία, στὸ τέλος τοῦ εἶπα:

-Γέροντα, ξέρω καὶ ἄλλη μία περιοχὴ πρὸς τὸ χωριὸ

Κλειδί. Ἐκεῖ ὑπάρχει ἕνα Ἐκκλησάκι τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου.

Θέλεις νὰ πᾶμε;

-Πᾶμε, πᾶμε... γιατί αὐτὸ εἶναι εὐλογημένο μέρος.

Τὸ Ἐκκλησάκι τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου χτίστηκε περίπου τὸ

1100-1200 μ.Χ. ἐπάνω σὲ ἕναν κωνοειδῆ λόφο μὲ τεράστια

θέα ποὺ βλέπεις μέχρι καὶ τὴν Εὔβοια. Ἦταν ἕνα ἀπὸ τὰ

μετόχια τῆς Ἱ. Μονῆς Ζωοδόχου Πηγῆς ποὺ βρίσκεται κοντὰ

στὸ χωριὸ Πύλη. Ὁ Ἅγιος θαύμασε πάρα πολὺ τὸν χῶρο αὐτὸ

καὶ κατάλαβα ὅτι ἐπιτέλους βρήκαμε τὸ κατάλληλο μέρος.

Χαρούμενος τοῦ εἶπα:

-Γέροντα, σᾶς ἀρέσει;

-Ναί, αὐτὸ εἶναι πολὺ εὐλογημένο μέρος! Εἶναι τέλειο...

τὸ πιὸ ὡραῖο μέρος!!!

«Οὔφ..., εὐτυχῶς βρέθηκε καὶ ἕνα μέρος ποὺ τοῦ ἀρέσει...!»,

σκέφτηκα ἀνακουφισμένος καὶ ξαφνικὰ γυρίζει καὶ μοῦ λέει:

-Ναί, εἶναι τέλειο..., ἀλλὰ αὐτὸς ὁ χῶρος προορίζεται

(ἀπὸ τὸν Θεὸ) γιὰ ἄλλον, δὲν εἶναι γιὰ μένα. Ἐγὼ θὰ πάω

κοντὰ στὸ Μήλεσι.

«Κάτι δὲν πάει καλά… Πῶς τὸ ξέρει ὅτι προορίζεται γιὰ

κάποιον ἄλλον καὶ ὄχι γι᾿ αὐτόν; Καὶ ἀφοῦ τὸ ξέρει ὅτι θὰ πάει

στὸ Μήλεσι, γιατί καθόμαστε καί ψάχνουμε ὅλον τὸν τόπο ἐδῶ

γύρω;», ἀναρωτήθηκα ἀγανακτισμένος. Τὴν ἴδια στιγμὴ γυρίζει, μὲ κοιτάζει στὰ μάτια καὶ μοῦ λέει μὲ σιγουριά:

-Ἐδῶ ποὺ εἴμαστε, θὰ γίνουνε μεγάααλα ἐκκλησιαστικὰ

ἔργα...!!!

-Γέροντα, ἐγὼ εἶμαι ὁ πρόεδρος τῆς Κοινότητας καὶ ξέρω

τί γίνεται ἐδῶ! Ἄν ἦταν νὰ γίνουνε μεγάλα ἔργα, ὁ πρῶτος

πού θὰ τὸ μάθαινε θα ἤμουνα ἐγώ...

-Ἐδῶ κάτω ποὺ βλέπεις ὑπήρχανε πολλὰ ἀσκηταριά.

-Ὄχι Γέροντα, κάνεις λάθος. Δὲν εἶναι σωστὰ αὐτὰ ποὺ

λές. Δὲν ὑπῆρχαν ἐδῶ ἀσκηταριά.

-Τώρα βλέπω τοὺς μοναχοὺς πῶς ζούσανε, πῶς καλλιεργούσανε τὴ μικρὴ κοιλάδα Κεντρικὸ Ναὸ εἴχανε τὸν

Ἅγ. Ἀθανάσιο ἀλλὰ ὑπῆρχαν καὶ ἄλλοι Ναοὶ τριγύρω. Βλέπω

πόσοι εἶναι..., εἴχανε φτάσει νὰ εἶναι σχεδὸν 50 μοναχοί.

Αὐτὸς ὁ μοναχισμὸς ἐδῶ κράτησε 200 χρόνια καὶ μετὰ μειώ-

θηκε ἀπὸ τὶς λεηλασίες. Τὸ 1300 ἐξαφανίσθηκε ἀπὸ κάποια

λοιμώδη νόσο καὶ ἔτσι ἔμεινε τὸ μέρος αὐτὸ ἔρημο ἕως

σήμερα... Ἔμεινε ἔρημο γιὰ 700 χρόνια! Ὅμως σὲ λίγα χρόνια

θὰ πάρει πάλι ζωή...!

-Ἐδῶ καὶ χρόνια μαζεύω στοιχεῖα γιὰ τὴν ἱστορία τοῦ

τόπου μου. Δὲν ὑπῆρχαν ἐδῶ μοναχοί, οὔτε προβλέπεται νὰ

ἔρθουνε ἄλλοι.

-Καλά, καλά… Νά, ἐκεῖ ἔχετε ἕνα μέρος ποὺ τὸ λέτε Λέδιζες, ἐκεῖ ζούσανε μοναχοὶ σὲ καλύβες οἱ ὁποῖοι ἐκκλησιάζονταν καὶ στὸν Προφήτη Ηλία (ἦταν μετόχι τῆς Μονῆς Σινᾶ).

-Ἐγὼ τὴν ξέρω πολὺ καλὰ τὴν ἱστορία αὐτοῦ του τόπου.

Δὲν εἶχε μοναχοὺς ἐδῶ… Δὲν ἦταν ποτὲ Σκήτη.

-Κι ἀπ' τὴν ἄλλη μεριά, ἐκεῖ κάτω στὰ Κιμινιὰ εἶχε ἄλλες

τόσες καλύβες καὶ ζούσανε ἀσκητὲς μοναχοί. Νά, ἔχει καὶ ἕνα

παλιὸ πηγάδι ποὺ εἶναι τόσο ἐπὶ τόσο (εἶπε τις διαστάσεις).

Εἶναι βαθὺ καὶ ἔχει κρύο νερό. Νὰ, ἐκεῖ εἶναι... Δὲν τὸ ξέρεις;

Μοῦ μιλοῦσε γιὰ ἕνα μέρος ποὺ ἦταν μακριὰ καὶ δὲν μπορούσαμε νὰ τὸ δοῦμε ἀπὸ τὸ σημεῖο ποὺ ἤμασταν. Ἀποροῦσα

ποὺ τὸ ἔβλεπε τὸ πηγάδι καὶ μοῦ τὸ περιέγραφε μὲ τόσες

λεπτομέρειες. Μάλιστα γνώριζε μὲ ἀκρίβεια τὴ διάμετρο καὶ

τὸ ὕψος. Στὸ τέλος τοῦ εἶπα μὲ βεβαιότητα:

-Ξέρω πολὺ καλὰ ὅλη τὴν περιοχή ἐδῶ. Τὴν ἔχω περπατήσει πολλές φορές. Δὲν ὑπάρχει κανένα πηγάδι. Κανένας

κάτοικος δὲν μοῦ εἶπε γιὰ πηγάδι σ᾿ αὐτὴν τὴν περιοχή...

-Ἄαα..., καλά, καλά.

Ὁ Ἅγιος δὲν ἐνοχλήθηκε καθόλου ποὺ διαφωνοῦσα διαρκῶς μαζί του καὶ στὸ τέλος μὲ χαιρέτησε, μοῦ ἔδωσε ὁλόψυχα

τὴν εὐχή του καὶ ἔφυγε.

Λίγα χρόνια μετὰ ἀπὸ αὐτὰ τὰ λόγια

Πόσο δίκιο εἶχε! τοῦ Ἁγίου πῆγα μὲ τὴ γυναίκα μου σὲ

αὐτὴν τὴν περιοχὴ γιὰ νὰ μαζέψουμε ἄγρια χόρτα. Συνήθως

τὰ Σάββατα πηγαίναμε στὸ βουνὸ γιὰ νὰ μαζέψουμε ραδίκια,

ζοχούς... Ἐκείνη τὴν ἡμέρα, κατὰ Πρόνοια Θεοῦ, ἔπεσα ἐπάνω

σέ αὐτὸ τὸ παμπάλαιο πηγάδι. Γιὰ νὰ τὸ διακρίνει κανεὶς,

ἔπρεπε νὰ πλησιάσει στὰ δύο-τρία μέτρα, διότι εἶχε γύρω-

γύρω μεγάλα χόρτα, θάμνους. Κάποτε τὸ μέτρησα καὶ ἦταν

ἀκριβῶς στὶς διαστάσεις πού μοῦ εἶχε πεῖ ὁ Ἅγιος καὶ εἶχε

πράγματι κρύο νερό! Ὁ Ἅγιος τὸ εἶχε “δεῖ” ἀπὸ μεγάλη ἀπό-

στάση.

Ἐπίσης, γιὰ πρώτη φορὰ παρατήρησα ὅτι πιὸ ψηλὰ, πρὸς

τὸ βουνὸ, ὑπῆρχαν πολὺ παλαιὰ ἐρείπια, θεμέλια σπιτιῶν...

Προφανῶς ἦταν ὅ,τι ἀπέμεινε ἀπὸ τὰ ἀσκητήριά τους. Ἐνῶ

εἶχα πάει πολλὲς φορὲς ἐκεῖ, ἐπέτρεψε ὁ Θεὸς νὰ τὰ προσέξω

σὲ ἐκείνη τὴ χρονικὴ στιγμὴ γιὰ νὰ καταλάβω πόσο δίκιο εἶχε

ὁ Ἅγιος!

Δεκαοχτὼ χρόνια ἀργότερα (περίπου τὸ 1998) στὸν

χῶρο αὐτὸν ὁ μακαριστὸς Τιτουλάριος Ἐπίσκοπος Τανάγρας

κ. κ. Πολύκαρπος (†2018) εἶχε οἰκοδομήσει ἕνα τεράστιο καὶ

πραγματικὰ πανέμορφο Μοναστήρι ἀφιερωμένο στὴν Ἀνά-

ληψη τοῦ Κυρίου. Ἦταν τὰ “μεγάλα ἐκκλησιαστικὰ ἔργα

πού μοῦ ἔλεγε ὁ Ἅγιος πρὶν ἀπὸ 18 ὁλόκληρα χρόνια!

Ὁ Ἅγιος κάποια στιγμή, καθὼς ταξιδεύαμε, μίλησε γιὰ

ἀναβίωση τοῦ μοναχισμοῦ σὲ τρία χιλιόχρονα Μοναστήρια.Γιὰ τὴν Ἱερὰ “Μονή” (Σκήτη) Ἁγ. Ἀθανασίου πού μόλις περιέ-

γραψα, γιὰ τὴν Ἱ. Μ. Ζωοδόχου Πηγῆς καὶ γιὰ τὴν Ἱ. Μ. Προφήτου Ηλιοῦ. Σήμερα, μετὰ ἀπὸ τόσα πολλὰ χρόνια, ἔχουμε

τοὺς πρώτους μοναχοὺς στὴ Μονὴ Προφήτου Ηλιοῦ Τσάτσαρη καὶ τὶς πρῶτες μοναχὲς στὶς ἄλλες δύο Μονές. Ἡ προφητεία τοῦ Ἁγίου ἐκπληρώθηκε.

Επίσης, σὲ κάποιο σημεῖο μοῦ εἶπε τὸ ἑξῆς

σημαντικό:

-Ἐδῶ ἀπὸ κάτω, εἶναι θαμμένος ἕνας

Ἅγιος. Εἶναι ἄφθαρτος, ἀναλλοίωτος! Τὸν ἔλεγαν π. Ἀρσένιο καὶ ἦταν ὁ τελευταῖος Ἡγούμενος ἑνὸς Μοναστηριοῦ ποὺ ὑπῆρχε ἐδῶ πολὺ παλιά. Μία ἡμέρα θὰ ἁγιοποιηθεῖ. Τὸ σκήνωμά του θὰ βρεθεῖ μετὰ ἀπὸ πολλὰ χρόνια

καὶ θὰ κάνει θαύματα, γιὰ νὰ στηριχτεῖ ἡ πίστη τῶν ἀνθρώπων ἐκείνης τῆς ἐποχῆς.

Ὁ Ἅγιος μοῦ ἔδειξε τὸ μέρος αὐτὸ ἀλλὰ δὲν θέλω νὰ τὸ

ἀποκαλύψω, διότι ὁ Θεὸς θὰ τὸ φανερώσει τὴν ἡμέρα ποὺ

Ἐκεῖνος γνωρίζει.

Ὅταν κάποτε ὁ Ἅγιος πέρασε ἀπὸ τὸ

χωριὸ Στεφάνη καὶ συγκεκριμένα ἀπὸ τὴ

θέση Κόρτσι, εἶπε μὲ θαυμασμό:

-Μωρὲ ἐδῶ, πολὺ-πολὺ παλαιά, ζοῦσαν ἄνθρωποι...!

Πράγματι, 15 χρόνια μετὰ ἦρθαν ἀρχαιολόγοι ἀπὸ τὸ

Ἀμερικανικὸ Πανεπιστήμιο καὶ μαζί μέ τούς Ελληνες ἔκαναν

ἔρευνες σὲ ὅλο τὸ ὀροπέδιο. Στὸ τέλος ἡ ἀρχαιολογική μας

ὑπηρεσία ἀνακήρυξε ἀκριβῶς τὸ μέρος αὐτὸ ποὺ μᾶς ἔδειξε ὁ

Ἅγιος, ὡς ἀρχαιολογικὸ χῶρο. Ὅσα ἀνακάλυψαν αὐτοὶ μετὰ

ἀπὸ μεγάλες ἔρευνες καὶ ἀνασκαφὲς, τὰ εἶδε ὁ Ἅγιος μέσα σὲ

λίγα δευτερόλεπτα!

Τὴν πρώτη φορὰ ποὺ ὁ Ἅγιος μπῆκε στὸ ὀροπέδιο, μὲ τὸ

χάρισμά του “εἶδε” προϊστορικοὺς γιγαντόσωμους ἀνθρώπους. Αργότερα ἡ ἀρχαιολογικὴ ὑπηρεσία ἀνακάλυψε

νεκροταφεῖο ὅπου τὰ ὀστᾶ ἦταν κατὰ πολὺ μεγαλύτερα ἀπὸ

τὸν μέσο ὅρο τοῦ σημερινοῦ ἀνθρώπου. Γιὰ κάποια μέρη

ὅπου εἶχε δεῖ προϊστορικοὺς οἰκισμούς, ἐπιβεβαιώθηκε ἀπὸ

τὴν ταυτοποίησή τους ποὺ ἔκανε ἡ ἀρχαιολογικὴ ὑπηρεσία

πολλὰ χρόνια ἀργότερα.

Βιβλιογραφία . Ο ΠΆΝΣΟΦΟΣ ΌΣΙΟΣ ΠΟΡΦΎΡΙΟΣ.ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ. ΑΓΙΟΠΑΥΛΙΤΙΚΟ ΙΕΡΌ ΚΕΛΛΙ ΑΓΊΩΝ ΘΕΟΔΏΡΩΝ ΑΓΙΟ ΌΡΟΣ.