ΣΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΚΟΖΙΑ.ΑΠΟ ΤΗΝ ΖΩΉ ΤΟΥ ΓΈΡΟΝΤΑ ΑΡΣΕΝΊΟΥ ΠΑΠΑΤΣΙΟΚ

ΣΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΚΟΖΙΑ.ΑΠΟ ΤΗΝ ΖΩΉ ΤΟΥ ΓΈΡΟΝΤΑ ΑΡΣΕΝΊΟΥ ΠΑΠΑΤΣΙΟΚ 

Από τη Φράσινα πήγε στο μοναστήρι της Κόζια.

Α τρέφω μεγάλη ευσέβεια απέναντι στη Θεοτόκο. Όταν ήρθα για πρώτη φορά στη μονή Κόζια,

είπα στον εαυτό μου: «Ποιο μέρος να επισκεφτώ

πρώτα στο μοναστήρι;». Πήγα στην εικόνα της

Παναγίας που είχαν στην εκκλησιά, γονάτισα και

έκλαψα. Όπως λέει αργότερα: Είμαι άπειρα ευγνώμων για την απεριόριστη καλοσύνη του Θεού, που

μας αξίωσε και γνωρίσαμε τον μεσολαβητή Του, τη

Θεοτόκο. Μέσα στο μοναστήρι φλογίστηκε η ψυχή

μου από χαρά, καθώς προσευχόμουν ταπεινά στην

Παναγία υπέρ της σωτηρίας των ημιτελών μας αδύναμων υπάρξεων 

Όταν πήγα στο μοναστήρι ήταν χειμώνας και χιόνιζε πολύ. Δεν μπορούσαμε να κάνουμε τον εσπερινό στην εκκλησία και έτσι τον τελέσαμε μέσα στην

τράπεζα. Ανέθεσαν σε μένα, τον νεοφερμένο, να

ψάλλω τα καθίσματα του εσπερινού. Και άρχισα να

διαβάζω. Μετά την ανάγνωση, ένας άλλος καλόγερος, ο π. Γερβάσιος, με ρώτησε: «Αδελφέ Άγγελε,

από πού ξέρεις να διαβάζεις έτσι;», επειδή ο ίδιος

δεν γνώριζε γράμματα. «Έτσι έμαθα, πάτερ μου,

από φυσικού μου. Δεν ξέρω να σου πω από πότε!».

Αμέσως ένιωσα ότι ήμουν χρήσιμος . Αργότερα,

έμελλε να χρησιμοποιήσει το παράδειγμα αυτού τουαπλού αλλά ζωντανού μοναχού για να υποστηρίξει

τη διατήρηση της παράδοσης μέσα στην Εκκλησία 

Από τη στιγμή που έβαλα το ράσο του καλόγερου, έλεγε ο π. Αρσένιος, ένιωσα από τη μια πολύ

μικρός και ασήμαντος, από την άλλη όμως η σημασία

που κουβαλάει αυτό το μυστηριακό καθήκον με

γέμιζε θάρρος. Ένιωθα μέσα μου την τεράστια πυρκαγιά που προκαλούσε η αναγέννηση του εαυτού σε

ένα περιβάλλον ταπείνωσης, κάτι που πουθενά

αλλού στον κόσμο δεν θα μπορούσα να έχω γνωρίσει

και βιώσει, μια και ο σταυρός της υποταγής της προσωπικής σου βούλησης κάθε άλλο παρά χρυσός

είναι. Εδώ, με τη χάρη του Θεού, ο νους μειώνεται

και η καρδιά ταπεινώνεται και δεν ξέρεις πλέον από

πού γνωρίζεις όλα αυτά τα πράγματα που μέχρι

τότε σου ήταν κρυφά. Εδώ διαπίστωσα ότι μας

δίνονται απεριόριστες δυνατότητες για μια καθαρή

ζωή, και πως «ο Θεός πάντα θέλει να σου δώσει

περισσότερα καλά από ό,τι ζητήσεις εσύ,» όπως λέει

και ο Άγιος Αυγουστίνος. Εδώ είναι το μέρος που σε

ωθεί να γίνεις και εσύ μέτοχος της μεγάλης ελπίδας

για τη σωτηρία. Εδώ στο μοναστήρι έμαθα κυρίως

να συγχωρώ, να προσεύχομαι μέρα και νύχτα στον

Θεό και να αγαπώ αδιάκριτα τους ανθρώπους.

Η Θεοτόκος, στην οποία είχε αφιερώσει εξαρχής

τον εαυτό του ο νεαρός αδελφός Άγγελος, δεν άργη

σε να του δείξει την υποστήριξη και την προστασία

της. Στην Κόζια με έβαλαν υπεύθυνο του

σίου. Εκείνη την εποχή δεν υπήρχε λάδι, είχαμε κομουνισμό και μας το έδιναν με το δελτίο. Γι' αυτό

πάντα προσευχόμουν μη τυχόν σβήσει το

καντήλι

στην εικόνα της Παναγίας. Ένα βράδυ έβαλα το

τελευταίο λάδι που

απομείνει, χωρίς όμως να

γεμίσω την καντήλα. Τότε συνηθίζαμε να το γεμίζουμε ως πάνω και αυτό κρατούσε έτσι μέχρι το πρωί.

Καθώς λοιπόν πλησίαζα προς την εκκλησία κατά τις

πέντε το πρωί, προσευχόμουν μέσα μου: «Μητέρα

του Θεού, μην αφήνεις να σβήσει το καντήλι»! Άνοιξα την πόρτα και καθώς μπήκα μέσα, κοίταξα το

καντήλι και είδα πως έκαιγε ακόμα. Όταν το είδα,

γονάτισα και σύρθηκα μέχρι την εικόνα Της, ευχαριστώντας Την με δάκρυα. Αυτό τον ζήλο του να κρατήσει το καντήλι πάντα αναμμένο τον κράτησε μέχρι

το τέλος της ζωής του. Όπως έκαιγε το καντήλι στο

κελί του, έτσι έκαιγε και η καρδιά του από το πάθος

του για την αγάπη του Χριστού.

Μια νύχτα μας έβαλαν να κουβαλήσουμε σακιά

και την επόμενη μέρα μας έβαλαν να φορέσουμε τα

μακριά μας ράσα. Θα κάναμε λειτουργία με τον επίσκοπο και εγώ ήμουν στο παρεκκλήσι. Φορούσα

τότε ένα μακρύ ρούχο που με εμπόδιζε να κάνω τη δουλειά μου. Όταν κάποια στιγμή πήγα να πλησιάσω με το κηροπήγιο, ένα χαλάκι κόλλησε σε μια προεξοχή των παπουτσιών μου, με αποτέλεσμα αυτό να

σέρνεται στο κατόπι μου. Τίναξα το πόδι μου, αλλά

το χαλί δεν έφευγε. Σκέφτηκα, τώρα θα με «εκτελέσουν», γιατί είχε έρθει κοτζάμ επίσκοπος... Φοβόμουν, διότι ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα έναν

αρχιερέα ντυμένο με τέτοιο τρόπο.