ΤΌ ΙΕΡΌ ΜΙΣΟΣ.Αρχιμανδρίτης Ραφαήλ Καρελίν

Οι Άγιοι Πατέρες αποκαλούν την τρίτη δύναμη της ψυχής ευερέθιστη. Αυτή είναι η προστατευτική δύναμη της ψυχής. Πρέπει να προστατεύει την ψυχή από το κακό και την αμαρτία, όπωςτο ανθρώπινο ανοσοποιητικό σύστημα - από ένα ξένο σώμα. Η καλύτερη εκδήλωσή του είναι ένα ιερό μίσος για αυτό που χωρίζει την ψυχή από τον Θεό. Ωστόσο, μετά την πτώση, η ευερέθιστη δύναμη στράφηκε εναντίον αυτού που εμποδίζει την εκπλήρωση των παθιασμένων επιθυμιών. Σε αυτή την περίπτωση, η ευερέθιστη δύναμη είναι σαν ένα ξίφος που δίνεται σε άμυνα ενάντια στον εχθρό, αλλά η ψυχή έχει στρέψει αυτό το σπαθί εναντίον της και προκαλεί συνεχώς νέες πληγές στον εαυτό της.

Η αντιδραστική δύναμη που καταστρέφεται από την αμαρτία δεν εκδηλώνεται ως διατήρηση της προσωπικότητας, αλλά ως επιβεβαίωση του εγωισμού του ανθρώπου. Εξωτερικά εκδηλώνεται σε τεράστιο εύρος: από συνεχή εκνευρισμό και μισαλλοδοξία στον οικογενειακό κύκλο (σύνδρομο μικροδαιμόνων) μέχρι ανθρώπινες εκατόμβες που κάνουν οι τύραννοι (γιορτή του Σατανά). Το χάσμα μεταξύ επιθυμίας και πιθανότητας προκαλεί και τρέφει ένα αίσθημα εκνευρισμού και πικρίας: ένα άτομο αντιλαμβάνεται ολόκληρο τον κόσμο ως πλήρη αδικία απέναντί ​​του, σαν να συνωμότησε όλη η ανθρωπότητα για να τον ενοχλήσει. Ένα τέτοιο άτομο είναι σαν μια βόμβα γεμάτη με βρωμιά, η οποία σκάει όταν την ακουμπάμε απρόσεκτα. Αυτό το συναίσθημα, που εντείνεται, μπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπο σε τρομερές ψυχικές καταστάσεις, να έχει ως αποτέλεσμα σαδισμό και αχαλίνωτη επιθυμία να σκοτώσει.

Όταν, μέσω της μετάνοιας και της χάρης, η ευερέθιστη δύναμη της ψυχής ενωθεί με το πνευματικό συναίσθημα της στροφής προς τον Θεό, τότε γίνεται δυναμική άρνηση της αμαρτίας, αυτοκριτική, μίσος για τον δαίμονα, ευαισθησία στην εισβολή σκοτεινών παρορμήσεων στο ανθρώπινη ψυχή, το πιο αποτελεσματικό εργαλείο για τον καθαρισμό της καρδιάς από τα πάθη.

Σε αυτό το τεύχος συγκρούστηκαν μεταξύ τους τα τριμερία της Ανατολής και τα διμερή της Δύσης. Η Ανατολή οριοθετεί ξεκάθαρα το βασίλειο του πνεύματος και της ψυχής, ενώ η Δύση τα συγχωνεύει στον πνευματικό μονισμό. Επιπλέον, η δυτική ανθρωπολογία μιλά για την πτώση του ανθρώπου μόνο ως απώλεια της Θείας χάριτος, διατηρώντας παράλληλα τη φυσική κατάσταση της ψυχής. Για την ανατολική ανθρωπολογία, ωστόσο, η πτώση φαίνεται να είναι ένα βαθύτερο δράμα στην ιστορία του κόσμου: ο άνθρωπος έπεσε από το κέντρο της ζωής του, έβαλε τον εαυτό του στη θέση του Θεού. Η θεομαχητική παρόρμηση, σπάζοντας την ένωση του ανθρώπου με τον Δημιουργό του, παραμόρφωσε την ίδια την ανθρώπινη φύση. Το πνεύμα έχει αποσυνδεθεί από την ψυχή, αποκομμένο από τον Θεό, οι πνευματικές δυνάμεις έχουν επίσης διαχωριστεί μεταξύ τους: ο νους, το συναίσθημα και η θέληση είτε έρχονται σε συμφωνία, είτε αντιτίθενται μεταξύ τους. Επομένως, ο ανατολικός ασκητισμός είναι αγώνας για την ανθρώπινη καρδιά, Επομένως, ο Ανατολικός ασκητής δεν εμπιστεύεται τον εαυτό του, δεν εμπιστεύεται την ψυχή του, στόχος του είναι να υποτάξει την ψυχή στο πνεύμα, και το πνεύμα στη χάρη. Επομένως, η βάση του ασκητισμού της Ανατολής είναι η μετάνοια, αυτός ο θρήνος για τις αμαρτίες, που δεν καταλαβαίνει ο κόσμος, θεωρώντας το αδυναμία, δειλία και οδυνηρό δακρύβρεχτο. Ο δυτικός ασκητής ξεκινά με μια χαρούμενη πρόκληση στις σκοτεινές δυνάμεις του κάτω κόσμου, με τις οποίες είναι έτοιμος να πολεμήσει, σαν ιππότης με γίγαντες. Η βάση αυτής της ασκητικότητας δεν είναι η μετάνοια, αλλά η τιμή και η αγάπη. Τι είναι όμως η αγάπη; Η βάση αυτής της ασκητικότητας δεν είναι η μετάνοια, αλλά η τιμή και η αγάπη. Τι είναι όμως η αγάπη;

Αρχιμανδρίτης Ραφαήλ ( Καρελίν )