Ο ΓΆΜΟΣ ΘΈΛΕΙ ΣΚΛΗΡΉ ΔΟΥΛΕΙΆ.

  Δέσμη χάρης.

   Υπάρχει ένα τέτοιο κωμικό ρητό ότι μόνο τα πρώτα 20 χρόνια είναι δύσκολα στο γάμο. Εδώ είμαι παντρεμένος 23 χρόνια και μπορώ να πω με σιγουριά: οι άνθρωποι λένε ψέματα. Ποτέ δεν πρέπει να χαλαρώνετε, όπως δεν πρέπει να χαλαρώνετε στην προσευχή, γιατί κανείς δεν θα πει ότι αυτό είναι, έχω φτάσει σε εξαιρετικά ύψη στην προσευχή και τώρα μπορώ να χαλαρώσω και να μην κάνω τίποτα περισσότερο - αν το πει κάποιος, θα χάσει αμέσως την προσευχή . Έτσι είναι και στον γάμο - μόλις σταματήσετε να αγωνίζεστε για αγάπη, σταματήστε να σώζετε την ψυχή σας στο γάμο, θα αρχίσει αμέσως να ραγίζει.

   Δεν θέλω να πω ότι ο γάμος είναι μια τόσο άχαρη δουλειά: δούλεψαν και δούλεψαν, μετά πέθαναν και οι δύο. Αλλά είναι σαν στην προσευχή - δουλεύεις, εργάζεσαι και μετά μια φορά - και κάποια ματιά, κάποια μικρή ακτίνα της χάρης του Θεού άγγιξε την ψυχή σου. Και αυτή η ακτίνα θα τη θυμόμαστε για δεκαετίες, γιατί δεν μπορεί να ξεχαστεί. Έτσι είναι και στον γάμο: αν δουλεύεις, σε περιμένει η παρηγοριά του Θεού.

   Ένας μοναχός έχει την παρηγοριά του Θεού για τη δουλειά του, τον κόπο, τον κόπο. Αυτές τις παρηγοριές τις συναντάμε και στο γάμο – επίσης καθαρά πνευματικές παρηγορίες. Και υπάρχει επίσης κάτι στον γάμο που μπορούμε να δούμε γενικά μόνο στην πνευματική ζωή - αυτό είναι το όραμα της αμαρτίας κάποιου, και ως εκ τούτου η ιδέα των τρόπων για την καταπολέμησή της. Δηλαδή, ο γάμος είναι πρώτα απ' όλα ο δρόμος προς τη σωτηρία και δεν πρέπει να το ξεχνάμε ποτέ, αλλιώς απλά θα χάσουμε τον στόχο μας, θα ξεχάσουμε γιατί παντρευτήκαμε.

   Στο γάμο, δεν πρέπει να αναζητήσετε αμέσως απόλαυση. Λένε ότι σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να αναζητά κανείς κάποια υψηλά συναισθήματα στην προσευχή, τη φυγή κ.λπ., γιατί αυτός είναι ο δρόμος προς την πλάνη. Έτσι είναι στο γάμο - δεν πρέπει να αναζητήσετε αμέσως κάποιο είδος χαράς, τέτοια, ξέρετε, εκρηκτική, μεγάλη, μεγάλη. Ναι, δίνει πάθος, αλλά δεν είναι αυτή η χαρά. Είναι ρηχή, είναι επιφανειακή, αυτή η χαρά είναι σε μεγάλο βαθμό σαρκική, άρα παροδική, αλλά τη χαρά που μπορεί να δώσει ο Θεός, κανείς δεν μπορεί να μας την αφαιρέσει, όπως μας υποσχέθηκε ο Κύριος. Ένα άτομο που αγαπά με αγάπη που είναι από τον Θεό, καταρχήν, δεν μπορεί να πάρει διαζύγιο. Δεν μπορεί να σταματήσει να μας αγαπά, όπως ο Θεός δεν μπορεί να σταματήσει να μας αγαπά. Χρειάζεται απλώς να συντονιστούμε με πολλά χρόνια δημιουργικής εργασίας και ο Κύριος θα στείλει χαρά για το έργο μας.

   Ήμουν σε μια γιορτή όπου ο ηλικιωμένος πατέρας και η μητέρα ήταν ήδη παρόντες - ήταν παντρεμένοι σαράντα χρόνια, είναι και οι δύο άνω των εξήντα ετών, τα παιδιά τους είναι ήδη ιεροδιδασκαλοι ιερείς, μοναχοί - μια πολύ επιτυχημένη οικογένεια από όλες τις απόψεις. Και έτσι ο πατέρας έφυγε από το τραπέζι για λίγο, και η συζήτηση συνεχίστηκε, και μετά ο πατέρας επέστρεψε, και αυτή η μητέρα, θα έλεγε κανείς, σχεδόν μια ηλικιωμένη γυναίκα, είπε ξαφνικά την εξής φράση: «Εδώ είναι η λιακάδα μου» - και είχε τέτοια χαρά στο πρόσωπό της, έτσι τα μάτια της έλαμπαν από αγάπη, έπρεπε να το δεις και να το ακούσεις για να καταλάβεις ότι ακόμη και οι νεόνυμφοι στο μήνα του μέλιτος δεν μπορούν να πουν και να νιώσουν έτσι. Αυτή είναι πραγματικά κερδισμένη αγάπη - σαράντα χρόνια δουλειάς, μερικές φορές σκληρή, μερικές φορές πιο εύκολη, αλλά δουλειά, ως αποτέλεσμα της οποίας οι άνθρωποι βρήκαν την αληθινή αγάπη, η οποία θα πάει στην αιωνιότητα.

   Ένα κορίτσι είχε μια εφηβική κρίση και στον τοίχο του δωματίου της κρέμασε ένα κομμάτι χαρτί με την επιγραφή: «Η αιωνιότητα είναι άδεια». Πως και έτσι? Πότε αισθάνεται η αιωνιότητα άδεια; Όταν δεν είσαι στο δρόμο της αγάπης. Και όταν βρεις την αγάπη, όπως τη βρήκαν αυτοί οι φίλοι μου ο πατέρας και η μητέρα τότε η αιωνιότητα σου είναι γεμάτη αγάπη. Η αγάπη είναι από την αιωνιότητα, επομένως, όταν ο άνθρωπος βλέπει αγάπη, βλέπει την αιωνιότητα, όταν δεν έχει αγάπη, η αιωνιότητα είναι άδεια για αυτόν. Επομένως, όλες οι φιλοδοξίες μας, συμπεριλαμβανομένου του γάμου, όλης της επιθυμίας για αναγνώριση και επιβεβαίωση του εαυτού μας - όλα ήδη πεθαίνουν σταδιακά σε αυτή τη ζωή. Εκεί πάνε. Δεν πρέπει να εκτιμώνται, μόνο η αληθινή αγάπη πρέπει να λατρεύεται.

  Αρχιερέας Αλέξανδρος Νικόλσκι