ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΓΈΡΟΝΤΑ MAXIM / †16.08.1937/

ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΓΈΡΟΝΤΑ MAXIM / †16.08.1937/

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΑΓΓΕΛΙΚΟΥ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ

«Τα μεγαλύτερα παιδιά της Ευδοκίας πέθαναν όλα, πέθαναν τέσσερα, και το πέμπτο κορίτσι. πέθαινε επίσης. Η πεθερά της λέει: «Νσ  προσεύχεσαι στη Μητέρα του Θεού και τον Σωτήρα, ο Κύριος θα ελεήσει και θα στείλει καί άλλο ζωή σου».

Η Ευδοκία έκανε ακριβώς αυτό, προσευχόμενη θερμά, με δάκρυα: «Αφήστε την σε μένα τουλάχιστον μέχρι τα δεκατέσσερα, να την κοιτάξω, να χαίρομαι! ..»

Και η Ταμάρα έμεινε ζωντανή, αλλά άρχισε να κλαίει…. Πήγαν στον καθηγητή. Ο καθηγητής διαπίστωσε ότι είχε καρδιακό ελάττωμα. Δεν επιδέχεται θεραπείας.

Τότε ο μοναχός Μακάριος εργαζόταν στο μοναστήρι της Μεταμόρφωσης στην επαρχία του Όρενμπουργκ (αργότερα κατατάχτηκε στο Μεγάλο Σχήμα με το όνομα Μάξιμ), οπότε αποφάσισαν: ας πάμε στον πατέρα Μακάριο. Ηρθαν για πρώτη φορά, ούτε η Ευδοκία, ούτε αυτός ξέρει την Ευδοκία και δεν τον είδαν ποτέ.

- Αχ, έφτασε η Ευδοκία! Λοιπόν, έλα, έλα! Προσευχηθήκατε να σας αφήσει ο Κύριος την κόρη σας ... - ο ίδιος της είπε όλα όσα ήρθε. - Λοιπόν, δεν πειράζει που ο Κύριος σου έδωσε την ιδέα να της ζητήσεις να ζήσει μέχρι τα δεκατέσσερα. Τίποτα, είναι μια καλή, θεόφιλη κοπέλα.

Ρωτάει η Ευδοκία:
- Πατέρα, γιατί κλαίει συνέχεια;

Γιατί κλαίει; Είναι η ψυχή της που κλαίει, γιατί δεν είχε την τιμή να πεθάνει σε βρεφική ηλικία. Θα είχε αγγελικό βαθμό... Γι' αυτό κλαίει.

Μετά από αυτό το ταξίδι, η Tomochka σταμάτησε να κλαίει, αλλά ήταν πολύ αδύναμη και άρρωστη. Μεγάλωσε σαν καλόγρια. Ήταν τόσο αποτραβηγμένη, που διάβαζε ή τραγουδούσε πνευματικά τραγούδια όλη την ώρα.

Οι καλόγριες ήρθαν κοντά της και έψελναν μαζί της. Δεν είχε δύναμη και σπούδασε μόνο ένα ή δύο χρόνια. Πέθανε το 1928 σε ηλικία 14 ετών.

Πολλές μοναχές ήρθαν στην κηδεία και έψαλαν .Έθαψαν με μεγάλη τιμή- ο σταυρός και οι εικόνες μεταφέρθηκαν μπροστά από το φέρετρο. Και όλοι οι ιερείς ήταν στο μνημόσυνο...»