ΨΑΛΩ ΤΩ ΘΕΩ ΜΟΥ ΕΩΣ ΥΠΑΡΧΩ. ΨΑΛΜΌΣ 17 . ΔΗΜΉΤΡΗΣ ΜΑΥΡΌΠΟΥΛΟΣ

....καὶ ἐξήγαγέ με εἰς πλατυσμόν, ῥύσεταί με, ὅτι ἠθέλησέ με,....

Ἀπὸ τὴ στενωπὸ μὲ ἔβγαλε στὴν ἁπλωσιὰ ὁ Κύριος, μὲ γλίτωσε

γιατὶ μὲ ἀγάπησε. Θὰ μὲ γλιτώσει ἀπὸ τοὺς ἐχθρούς μου, ἀπὸ αὐτοῖς

ποὺ μὲ μισοῦν καὶ λογαριάζονται ὡς ἰσχυρότεροί μου. Εκμεταλλεύον

ται τὴν ἀδυναμία μου, ἀλλὰ δὲν λογαριάζουν τὴ βοήθεια ποὺ μοῦ παρέχει ὁ Κύριος. Ασφαλῶς ὁ ποιητὴς ἀναφέρεται σὲ ἱστορικὴ κατάσταση

Πίσω ὅμως ἀπὸ αὐτὴ τὴν ἐπίκαιρη ἀναφορά, λανθάνει ἡ διαχρονικὴ καὶ

τάθεση τοῦ ποιητῆ-προφήτη γιὰ τὴ διαρκὴ παρουσία τῆς θείας πρόνοιας.

Ἡ θεία Πρόνοια, ὡς παρουσία τῶν θείων δυνάμεων, αὐτῶν ποὺ ὀνομά.

ζουμε ἄκτιστες ἐνέργειες, εἶναι παρούσα διαρκῶς μέσα στὴ δημιουργία

τοῦ Θεοῦ. Εἶναι παρούσα ὡς θεία χάρη, καὶ στὴν ὑλικὴ δημιουργία, ἀλλὰ

καὶ στὸ λογικὸ πλήρωμα τῆς γῆς, δηλαδὴ στὸν ἄνθρωπο. Καὶ μάλιστα

ὄχι μόνον μὲ νοητὸ τρόπο, ἀλλὰ καὶ μὲ ὁρατό. Ὄχι μόνον ἐκτὸς τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλὰ καὶ ἐντὸς τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ θεία χάρη ὑπάρχει εἴτε τὸ ξέρουμε εἴτε δὲν τὸ ξέρουμε, εἴτε τὸ ἀντιλαμβανόμαστε εἴτε δὲν τὸ ἀντιλαμβανόμαστε. Δὲν γεννιέται ξαφνικά, ἀπὸ τὸ μηδέν, μόνο καὶ μόνο γιὰ

νὰ συνδράμει τοὺς εὐσεβεῖς καὶ μετὰ νὰ παύσει νὰ ὑπάρχει. Δὲν εἶναι

κτιστὴ γιὰ νὰ γίνεται καὶ νὰ ἀπογίνεται. Εἶναι δύναμη ποὺ προέρχεται

ἀπὸ τὴν ἴδια τὴ θεότητα καὶ εἶναι παρούσα διαρκῶς. Ἐνεργεῖ στὸν ἄνθρωπο ὅταν ὁ ἄνθρωπος τὴν ἀποδέχεται, εἴτε μεμονωμένα εἴτε ὡς λαὸς

τοῦ Θεοῦ.

Ὁ ποιητὴς τονίζει τὸν λόγο αὐτῆς τῆς ἐνεργοῦς παρουσίας τῆς θείας

βοήθειας: «ὅτι ἠθέλησέ με». Πίσω ἀπὸ αὐτὴ τὴν ὑπογράμμιση, αὐτὴ τὴν

ἀρχαία ὑπόσχεση, βλέπουμε, ὅσοι μποροῦμε καὶ θέλουμε νὰ δοῦμε, τὸν

Θεὸ τῆς ἀγάπης, τὸν Θεὸ ποὺ μᾶς θέλει στοὺς κόλπους του, τὸν αἰώνιο

νυμφίο τῆς Ἐκκλησίας. Κατὰ τὴν ἔξοχη διατύπωση τοῦ εὐαγγελιστῆ

Ἰωάννη, οὕτω γὰρ ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον, ὥστε τὸν υἱὸν αὐτοῦ

τὸν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται ἀλλ᾽

ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον ( Ἰωάν. 3,16).

Επίσης, ὁ πλατυσμός, στὸν ὁποῖο μὲ ἐξάγει ὁ Κύριος, εἶναι ἀσφαλῶς

ἕνα τόπος, ἀλλὰ κυρίως εἶναι ἕνας τρόπος ὑπάρξεως. Πρόκειται γιὰ τὴν

Ἐκκλησία, ἡ ὁποία ὡς τόπος σημαίνεται στὴ σύναξη τοῦ λαοῦ της καὶ

ἀναδεικνύεται ὡς οἰκουμένη, καὶ ὡς τρόπος σημαίνεται στὰ μυστήρια της, κυρίως στὸ μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας, ποὺ μᾶς ἀνοίγει στὸ

ἄπειρο πλάτεμα τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Συνεχῶς μάλιστα ὑπογραμμίζουμε αὐτὴ τὴν καθολικότητα καὶ οἰκουμενικότητα, ἐπαναλαμβάνοντας τὴ συγκλονιστικὴ ἔκφραση: νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν

αἰώνων.