Ο ΥΙΌΣ ΚΑΙ Ό ΠΑΤΈΡΑΣ!!!!

«Μιά φορά κι ἕνα καιρό, μία νοσοκόμα συνόδεψε ἕνα κουρασμένο καί ἀνήσυχο νεαρό ἄνδρα κοντά στό κρεβάτι ἑνός γέροντα.

—Ἦρθε ὁ γυιός σου, ψιθύρισε στόν κατάκοιτο.

Κι αὐτό χρειάσθηκε νά τό ἐπαναλάβη πολλές φορές μέχρι νά ἀνοίξη ἐκεῖνος κάποτε τά μάτια του.

Τοῦ εἶχαν δώσει ἰσχυρή καταστολή ἐξαιτίας τῶν

πόνων ἀπ᾿ τήν καρδιακή προσβολή, καί πολύ θολά

μποροῦσε νά διακρίνη τό νεαρό νά στέκεται ὄρθιος

ἔξω ἀπ᾿ τήν κουρτίνα τοῦ ὀξυγόνου.

Ὁ γέροντας ἅπλωσε τό χέρι του ἔξω, κι ὁ νεα-

ρός τό τύλιξε σφικτά μέ τά δάκτυλά του, στέλνοντάς

του ἕνα μήνυμα ἐνθαρρύνσεως. Ἡ νοσοκόμα ἔφερε

ἕνα κάθισμα δίπλα στο κρεβάτι. Κι ὅλη τή νύκτα ὁ

νέος ἄνδρας τήν πέρασε κρατώντας τό χέρι τοῦ γέ-

ροντα καί ψιθυρίζοντάς του γλυκόλογα ἐλπίδος. Ὁ

ἑτοιμοθάνατος δέν ἔλεγε τίποτε, ἀλλά κρατιόταν σφικτά ἀπ᾿ τό γυιό του.

Καθώς ἐρχόταν ἡ αὐγή, ὁ ἀσθενής πέθανε ἥσυχα.

Ὁ νεαρός ἀκούμπησε πάνω στο κρεβάτι τό ἄψυχο

χέρι τό ὁποῖο συνέχεια κρατοῦσε, καί πῆγε νά ἐνημερώσῃ τή νοσοκόμα.

Ὅσο ἐκείνη ἔκανε ὅ,τι ἔπρεπε σχετικά μέ τό νεκρό, ὁ νεαρός περίμενε. Κι ὅταν ἐκείνη τελείωσε τό

ἔργο της, ἄρχισε νά τοῦ λέη λόγια παρηγοριᾶς.

Ὅμως ἐκεῖνος τή διέκοψε.

―Ποιός ἦταν αὐτός ὁ ἄνθρωπος;, τή ρώτησε.

Κατάπληκτη ἡ νοσοκόμα εἶπε:

—Ὑπέθεσα ὅτι ἦταν ὁ πατέρας σας.

—Ὄχι, δέν ἦταν ὁ πατέρας μου, ἀπάντησε ἐκεῖνος,

κι οὔτε τόν ἔχω ξαναδεῖ ποτέ στή ζωή μου.

–Καί γιατί δέν μοῦ εἶπες τίποτε, ὅταν σέ πῆγα

κοντά του;, ρώτησε ἡ νοσοκόμα.

Κι ἐκεῖνος ἀπάντησε:

—Ἐπειδή κατάλαβα ὅτι χρειαζόταν τό γυιό του,

κι ὁ γυιός του δέν ἦταν ἐδῶ. Ὅταν εἶδα ὅτι ἦταν

τόσο ἄρρωστος ὥστε δέν μποροῦσε νά ξεχωρίση ἄν ἤμουν πραγματικά ὁ γυιός του ἢ ὄχι, ἔνιωσα πόση

ἀνάγκη μέ εἶχε...»

Βιβλιογραφία! Ανεξάντλητη χαρά. Πατήρ Ιωάννης Κωστωφ!