Μνήμες Σχήματος-Αρχιμανδρίτη Ζωσιμα (Σοκούρ) 5

 

Τη Μεγάλη Παρασκευή, για παράδειγμα, ο ιερέας έλεγε: «Στεκόμαστε μπροστά στον τάφο ενός αγαπητού ανθρώπου, θα Του πούμε την τελευταία μας συγχώρεση...» ή το Πάσχα: «Πήγαινε, κήρυξε σε αυτόν τον κόσμο που κοιμάται: εμείς είδαμε τον Χριστό! Επικοινωνήσαμε με τον αναστημένο Κύριο!». Και δεν ήταν βιασύνη συναισθημάτων, ούτε όμορφες φράσεις, ήταν ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, αφού ακόμα αντηχούν στις καρδιές μας!

 

Όταν μίλησε για κάποιο περίφημο γεγονός, υπήρχε η αίσθηση ότι μιλούσε για έναν αυτόπτη μάρτυρα. Μερικές φορές οι λεπτομέρειες απλώς μας συγκινούσαν. Για παράδειγμα, στο Candlemas περιέγραψε τόσο πολύχρωμα τον τριακοσίων ετών γέροντα Συμεών, που ήταν ξαπλωμένος με αδυναμία για πολλά χρόνια, ξεφτιλισμένος, τρέμοντας... Και ξαφνικά σηκώνεται, βγαίνει να συναντήσει την αγία οικογένεια, παίρνει το Βρέφος στην αγκαλιά του, τόσο από τη φυσική του αδυναμία όσο και από τα συναισθήματα που τον κυριεύουν τα πόδια του, και η δίκαιη Άννα ορμάει κοντά του για να τον στηρίξει.

 

Ακούς και άθελά σου μεταφέρεσαι στην καρδιά σου εκεί και συλλογίζεσαι αυτό το μεγάλο γεγονός...

 

Θυμόμαστε ακόμα τη «λιτή του πατέρα» - ήταν πραγματικά μια βαθιά προσευχή και όχι μια απλή λίστα των ονομάτων των αγίων του Θεού. Φαινόταν ότι περνούσαν όλοι μπροστά από τα μάτια του ιερέα, και τράβηξε την προσοχή των πιστών σε πολλούς από αυτούς με λίγα λόγια: «... Μαρία Μαγδαληνή - που αγάπησε τον πιο γλυκό Κύριο πάνω από όλες τις ευλογίες…» - για αυτόν ήταν πραγματικά, ζωντανά άτομα και το κατόρθωμα τους ήταν κοντά.

 

Πολύ πριν από τη γιορτή, είπε: «Και ήδη ζω για τα Χριστούγεννα» ή: «Και η Κοίμηση είναι ήδη στην καρδιά μου...» Θυμάμαι μια φορά, λίγες εβδομάδες πριν από τη Σαρακοστή, έδωσε μια «εξεταστική» σε μια γεύμα: σηκώθηκε όρθιος οποιοσδήποτε και ρώτησε: «Πώς αρχίζει ο πρώτος ύμνος του Μεγάλου Μετανοητικού Κανόνα;» - και τραγουδήσαμε όλοι μαζί ήσυχα. Μετά από άλλο: «Και το δεύτερο;» Και έτσι τραγουδήσαμε ολόκληρο τον κανόνα... Ο πατέρας είπε: «Μάθε τα πάντα απ' έξω! Θα πρέπει να υπηρετήσεις στην εξορία και στη φυλακή χωρίς βιβλία και τότε αυτό θα είναι μεγάλη παρηγοριά για σένα». Ο πατέρας μας προετοίμαζε πάντα για δοκιμασίες και διώξεις: «Αυτή η ώρα της ειρήνης δεν θα διαρκέσει πολύ». Μας δίδαξε: «Κάθε γιορτή είναι σαν ένα αστέρι στο στερέωμα της εκκλησίας... να τα αγαπάμε, να προετοιμαστούμε για τη συνάντηση, να βιώσουμε το καθένα ως ένα γεγονός ζωής! - γιατί προετοιμαζόμασταν τόσο καιρό, περιμένουμε, και μόλις το έκανε! - και έχει ήδη περάσει... Και αυτό είναι! Είναι ήδη στην Αιωνιότητα! Και δεν μπορείς να επιστρέψεις ούτε στιγμή πίσω... Κάθε φορά που φεύγεις από τον ναό, σκέψου ότι αυτή ήταν η τελευταία υπηρεσία στη ζωή σου, ίσως μέχρι αυτές τις γιορτές του χρόνου ο Κύριος θα καλέσει ήδη κάποιον κοντά του».

 

Θυμάμαι πώς μια μέρα αρχίσαμε να σερβίρουμε κάτι λάθος και τραγουδούσαμε ήδη το "Quiet Light", ξαφνικά "πέταξε" στον ναό, χτύπησε τις Βασιλικές Πόρτες και μας ανάγκασε να ξεκινήσουμε από την αρχή - από την 9η ώρα! Ο πατέρας ήταν πολύ λάτρης της μεγαλοπρέπειας, της ευπρέπειας και της πειθαρχίας στην υπηρεσία, και «κακός» ήταν αυτός που τα παραβίαζε... Τίποτα δεν μπορούσε να σταματήσει τον Πατέρα! Και τον φοβόμασταν... Συνήθως, μετά το χρίσμα με τον πολυέλαιο, όλοι έπρεπε να βγουν κάπου, και ο κόσμος απλά «πεταχόταν» στο δρόμο, αλλά αν ξαφνικά διαδόθηκε μια φήμη: «Έρχεται ο πατέρας», η εκκλησία. Το τετράγωνο θα αδειάσει αμέσως...

 

Του άρεσε πολύ όταν έψαλαν τη Λαύρα Μεγάλη Δοξολογία, είπε ότι όταν ήταν σε κατάσταση κλινικού θανάτου, ο Κύριος του φανέρωσε το φως και τη χαρά της αιώνιας ζωής, άκουγε αγγελικό τραγούδι, και τώρα αυτό το άσμα κάθε φορά. του θύμισε από απόσταση αυτές τις εμπειρίες.