Διάδημα ενός Γέροντα (αναμνήσεις του Γέροντα Γαβριήλ (Ουργκεμπάτζε) 8

 

Αρχιμανδρίτης Μιχαήλ (Gabrichidze), ηγούμενος της Μονής Shio-Mgvim:

Ως νέος μοναχός, ήθελα πολύ να λάβω πνευματική καθοδήγηση από έναν τόσο έμπειρο μοναχό όπως ο πατέρας Γαβριήλ. Ένιωσε αδιαθεσία και ξάπλωσε στο κελί του. Ο γέροντας δεν έκανε σαν ανόητος, έδωσε σοβαρές συμβουλές και οδηγίες για τη μοναστική ζωή. «Πάνω από όλους τους κανόνες και τα καταστατικά είναι η αγάπη», είπε ο γέροντας. Τότε κάλεσε τις καλόγριες και τους διέταξε να στήσουν το τραπέζι για το φαγητό. Ζήτησε να φέρει τον «καθηγητή» (έτσι έλεγε κόκκινο κρασί). Μου έδωσε ένα ποτήρι κρασί και με ευλόγησε να «πιω μέχρι τον πάτο» (αυτό είπε στα ρωσικά). Έκανα την ευλογία. Δεν πρόσφερε άλλα. Αφού έφυγαν οι καλόγριες, είπε: «Νομίζουν ότι είμαι κακός αλλά στην πραγματικότητα είμαι χαρούμενος - όσο περισσότερο πόνο, τόσο πιο κοντά είμαι στον Κύριο». Μετά από μια σύντομη σιωπή, πρόσθεσε με θλίψη: «Πόσο μικρή είναι η πίστη μου - πήρα φάρμακα για τον πόνο στο στομάχι. Πώς μπορεί να βοηθήσει η ιατρική εάν ο ίδιος ο Παντοδύναμος Θεός επιτρέπει μια τέτοια δοκιμασία για μένα; Κατά τη διάρκεια της συνομιλίας μας, ακούστηκε μια προσευχή που χτύπησε την πόρτα. Ο π. Γαβριήλ ευλόγησε και μπήκαν δύο γυναίκες. Είπαν ότι όταν άκουσαν για την ασθένειά του, ήρθαν να τον δουν και του έφεραν πίτες. Ο π. Γαβριήλ άρχισε να συμπεριφέρεται σαν ανόητος: «Ποιος σας είπε ότι είμαι άρρωστος; Απλώς ξάπλωσα για να ισιώσω την πλάτη μου». Μια από τις γυναίκες ζήτησε από τον γέροντα να της δώσει το χέρι του. Ο πατέρας Γαβριήλ με κοίταξε και, χαμογελώντας λυπημένα, ρώτησε: «Γιατί χρειάζεται το χέρι μου;» Του έπιασε το χέρι και άρχισε να μιλάει. Τότε ο π. Γαβριήλ φώναξε: «Άφησε το χέρι μου αμέσως, δεν ξέρεις ότι είμαι μοναχός;» Φύγε από εδώ τώρα. Πάρε τις πίτες σου και βγες έξω!». Φοβήθηκαν τόσο πολύ που δεν ήξεραν τι να κάνουν, μπερδεύτηκαν, έπεσαν στα γόνατα και ζήτησαν συγχώρεση από τον πατέρα Γαβριήλ. Απαίτησε όμως να πάρουν τις πίτες τους και να φύγουν από το κελί του. Η γυναίκα που γνώριζε τον γέροντα τον παρακάλεσε να πάρει τουλάχιστον τις πίτες, αλλά ο πατέρας Γαβριήλ ήταν ανένδοτος. Μόλις όμως έφυγαν, ο γέροντας, προς έκπληξή μου, άρχισε να προσεύχεται γι' αυτές. Σήκωσε τα χέρια του και ευλόγησε τις οικογένειές τους με όλη του την καρδιά. «Από άγνοια, ήρθαν στον μοναχό ασεβώς, αλλά τώρα θα ξέρουν πώς να συμπεριφέρονται», είπε.

 

Περπάτησε τον δρόμο μήκους διακοσίων μέτρων από τη Μονή Σαμταυρίας μέχρι το Σβετιτσκόβελι σε μια ώρα, ευλογώντας τους πάντες όταν συναντήθηκε και προσποιούμενος ότι του ήταν δύσκολο να περπατήσει. Και μερικές φορές ορμούσε σαν τον άνεμο, κι εγώ, νέος, μετά βίας μπορούσα να συμβαδίσω μαζί του.

 

Ενώ ζούσα ακόμα στον κόσμο, πήγα κάποτε στον Καθεδρικό Ναό της Σιών. Ο επίσκοπος έκανε προσευχή στην αγία βασίλισσα Ταμάρα. Την ώρα αυτή μπήκε στο ναό ο π. Γαβριήλ. Με τον ερχομό του ένιωσα ξεκάθαρα χάρη. Στάθηκε δίπλα στον επίσκοπο. Αφού κοίταξε γύρω του τους παρευρισκόμενους στο ναό και μη βλέποντας την δέουσα προσκύνηση της αγίας βασίλισσας Ταμάρας, βγήκε στον άμβωνα και απευθυνόμενος στους πιστούς: «Υποκλιθείτε στο έδαφος! Πώς στέκεσαι μπροστά σε έναν τόσο μεγάλο άγιο κατά τη διάρκεια μιας προσευχής;» Ο κόσμος γονάτισε, ο πατήρ Γαβριήλ έπεσε και αυτός στα γόνατα κλαίγοντας. «Περπάτησε ξυπόλητη μπροστά στο στρατό, νήστευε και προσευχόταν μέρα και νύχτα για να νικήσει τους εχθρούς της. Και δεν θέλεις καν να λυγίσεις τα γόνατά σου μπροστά της!» – αναφώνησε πικρά. Όλοι οι παρόντες ντράπηκαν.

 

Μια μέρα μετά τη λειτουργία της Μεγάλης Πέμπτης ήρθαμε από το Svetitskhoveli στη Μονή Samtavri για φαγητό. Από το κελί του πατέρα Γαβριήλ ακούγονταν κλάματα. Ρώτησα τι έγινε. Μια από τις αδερφές απάντησε: «Ο πατέρας Γαβριήλ κλαίει όλη τη Μεγάλη Εβδομάδα, προσεύχεται για εμάς κάθε μέρα και παρακαλεί τον Κύριο να μας ελεήσει». Αναρωτήθηκα βαθιά αν θα είχα ποτέ τόσο ισχυρή πίστη και τέτοια τόλμη στην προσευχή.

 

Οι φίλοι μου και εγώ πηγαίναμε συχνά στο Svetitskhoveli. Μια μέρα μετά την Κυριακάτικη λειτουργία, ο Επίσκοπος Δανιήλ μας προσκάλεσε σε ένα γεύμα στο μοναστήρι Samtavri και μετά μας ευλόγησε να πάμε στην Τιφλίδα. Ξαφνικά ακούστηκε από τον πύργο η φωνή του πατέρα Γαβριήλ: «Πού πας; Δεν παίρνεις την ευλογία μου;» Με χαρά πλησιάσαμε τον γέροντα. Μας κάλεσε στο κελί και είπε: «Ήρθατε με τη θέλησή σας, αλλά θα φύγετε σύμφωνα με τη δική μου. Τώρα θα σου φερθώ με τον δικό μου τρόπο». Μόλις είχαμε αφήσει το τραπέζι και δεν μπορούσαμε να φάμε άλλη μπουκιά. Αλλά ο πατέρας Γαβριήλ ευλόγησε τις αδελφές να κουβαλούν ό,τι μπορούσαν να βρουν και να μην ξεχάσουν τον «καθηγητή». Κάποια δύναμη μας ανάγκασε να φάμε και να πιούμε τόσο πολύ κόκκινο κρασί που ξαφνιαστήκαμε. Κατά τη διάρκεια του γεύματος, ο π. Γαβριήλ αστειεύτηκε και τραγουδούσε. Ήμασταν χαρούμενοι και συχνά το θυμόμασταν αργότερα αυτό το βράδυ.

 

Τα πνευματικά μου αδέρφια και εγώ ήμασταν σε ιδιαίτερα ανεβασμένη διάθεση. Ο π. Γαβριήλ, παρατηρώντας αυτό, αυστηρά, αλλά με μεγάλη αγάπη, ρώτησε: «Ω, ληστές, νομίζετε πραγματικά ότι είστε ήδη μοναχοί;» Στη συνέχεια αγκάλιασα όλους και πρόσθεσα: «Σας αγαπώ με όλη μου την καρδιά. Θα χρειαστεί να περάσετε πολλές δοκιμασίες και δυσκολίες!». – και δάκρυα κύλησαν από τα μάτια του.

 

Μια μέρα, ένας ενορίτης της εκκλησίας μας μου έδωσε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία του πατέρα Γαβριήλ, την οποία συμπεριέλαβα στο Ευαγγέλιο. Το 1997, η Γεωργιανή Ορθόδοξη Εκκλησία βρέθηκε σε δύσκολη κατάσταση  . Ο Καθολικός Πατριάρχης Πάσης Γεωργίας, Παναγιώτατος και Μακαριώτατος Ηλίας Β', ευλόγησε τους ιερείς να διαβάσουν άγρυπνα το Ευαγγέλιο. Έπρεπε να διαβάσω τα Λουκά 23 και 24. Όταν άνοιξα το βιβλίο, βρήκα σε αυτές τις σελίδες μια φωτογραφία του πατέρα Γαβριήλ.

 

Είμαι βέβαιος ότι ο γέροντας προσεύχεται μαζί μας. Υπέμεινε πολύ πόνο, ταπείνωση, μαρτύρια, προσβολές, αλλά πάντα απαντούσε σε όλους με αγάπη, δίνοντας παράδειγμα ταπεινοφροσύνης και υπακοής. Συχνά επαναλάμβανε: «Ο Θεός είναι αγάπη».

 

Βοήθησέ μας, Κύριε, με τις προσευχές του πατρός Γαβριήλ.