Olga Rozhneva .Αληθινές ιστορίες, ή Μοναστικές συναντήσεις Ιστορίες στην Μονή της Οπτινα. 22

 

26 Νοεμβρίου

Σηκώθηκα εντελώς σπασμένη. Ο αυθάδης γκρίζος γάτος αποφάσισε ότι του ήταν πολύ πιο άνετο να κοιμάται στο κελί μας και ήρθε σε εμάς το βράδυ. Έπρεπε να σηκωθώ και να τον ξαπλώσω στα πόδια της μητέρας μου. Αφού δεν πήγε για ύπνο, μου ανακοίνωσαν ότι πεινούσε.

Είμαι εντελώς ηλίθια; Δεν καταλαβαίνω ότι δεν μπορείς να κοιμηθεί πεινασμένος; Κατά τη γνώμη μου, δεν θα έβλαπτε για τον γκρίζο να νηστέψει για μερικές μέρες, αλλιώς είναι ήδη σχεδόν τετράγωνος. Ένα γκρι ρύγχος αξίζει κάτι. Κάποια κιλά παραπάνω και θα μπορούσε να συγχέεται με ένα άλογο.

Στις τρεις η ώρα το πρωί έπρεπε να ψάξω για ένα μπολ και μετά χυλό, το οποίο άφησαν προσεκτικά κατά τη διάρκεια του δείπνου για να ταΐσω τις γάτες αύριο. Στη συνέχεια αποδείχθηκε ότι μετά το φαγητό στη γάτα πρέπει να δοθεί ένα ποτό. Προσπάθησα να διαμαρτυρηθώ, αλλά κατάλαβα ότι ήταν καλύτερα να μείνω σιωπηλή διαφορετικά η αγανακτισμένη μητέρα θα ξυπνούσε όλους γύρω μου.  Στην πραγματικότητα, αυτό τό κελί είναι ένα μέρος στο διάδρομο στο δρόμο προς την τουαλέτα, που χωρίζεται από μια κουρτίνα. Το να αγανακτείς λοιπόν σε ένα τέτοιο μέρος είναι απλώς μια διασκεδαστική παράσταση για όλες τις αδερφές του μοναστηριού. Ο Γκρέι με κοίταξε με κακία: θα πρέπει να με προσέχεις! Τι αποκρουστικό πρόσωπο! Περίμενε, αυθάδη, θα σε πάω και θα σε τραβήξω από τα αυτιά!

Η μητέρα και η γάτα αποκοιμήθηκαν το πρωί, και εγώ, αφού έκανα την πρωινή τουαλέτα και για τους δύο, έτρεξα να πλύνω τα ρούχα. Οι πάνες, φυσικά, είναι καλό πράγμα. Αλλά, μάλλον, για ένα παιδί ενός έτους. Το "Και το πιο σημαντικό, είναι στεγνό" δεν μας βγάζει. Είναι μάλλον δύσκολο να περιμένει κανείς ότι αυτό θα συνέβαινε εάν ένα άτομο ζυγίζει εξήντα κιλά, και όχι πέντε ή δέκα. Σχεδόν με πήρε ο ύπνος κατά τη διαδικασία του πλυσίματος. Είναι καλό που το νερό ρέει μόνο παγωμένο - είναι τόσο αναζωογονητικό! Καλημέρα Olechka!

Και στο Πατερικόν, ένας πρεσβύτερος αρχάριος οδήγησε πέντε χιλιόμετρα για να ποτίσει ένα ξερό ραβδί. Πέντε χρόνια αργότερα άνθισε και ο γέροντας είπε: «Αυτοί είναι οι καρποί της υπακοής!» Διάβασα κάτι άλλο για το πώς οι άνθρωποι κολύμπησαν σε ένα ποτάμι για υπακοή, παρόλο που δεν ήξεραν να κολυμπούν. Περπατήσαμε στις πλάτες των κροκοδείλων! Λοιπόν, και εσύ, Olechka, έβαζες τη γάτα στο κρεβάτι μόνο τη μισή νύχτα. Είναι απλά ανοησία!

27 Νοεμβρίου

Σήμερα κατάφερα να πάρω τη μητέρα  στο ντους. Λένε ότι κανείς δεν το έχει πετύχει αυτό πριν από μένα. Νόμιζα ότι δεν θα πλυθεί. Αλλά πλύθηκε για πολλή ώρα και με ευχαρίστηση. Ρωτάω: «Γιατί δεν έκανες ντους πριν;» «Και πόσο κόπο έχεις μαζί μου σε αυτή την ψυχή! Δεν θα πήγαινα για τίποτα! Ναι, θα αναστήσεις τους νεκρούς από τα κρεβάτια τους! Αλήθεια θα με ξεφορτωθείς; Ερχόμαστε από το ντους. Ο δρόμος μέχρι το λόφο. Το καρότσι γλιστράει. Απλώς δεν μπορώ να το περάσω από τη ρωγμή στην άσφαλτο. Κανείς δεν δίνει σημασία στις προσπάθειές μου. Και δεν υπάρχει κανένας συγκεκριμένος να προσηλυτίσει: οι αυλές του μοναστηριού είναι έρημες.

Τελικά, προφανώς βλέποντάς με από το παράθυρο, βγαίνει ένας αδερφός. Με μια ελαφριά κίνηση του χεριού του σηκώνει το καρότσι και το μεταφέρει μέσα από τη χαραμάδα. Λέει: "Λοιπόν, αυτό δεν είναι για γυναικεία δύναμη, πάμε, θα σε πάω επάνω!" Εντάξει, αλλά δεν θέλω να ανέβω πια πάνω, προτιμώ να πάω πίσω και να μπω ξανά στο ντους. Ενώ έντυνα τη μάνα μλ ενώ πάλευα με τη ρωγμή, με κάλυπτε ιδρώτα και σαπούνι.

Έπλυνα όλα τα πράγματα στο κελί, αλλά η μυρωδιά είναι ακόμα αισθητή. Δεν μπορώ να καταλάβω από πού προέρχεται. Τελικά βρίσκω κουβέρτες με παπλωματοθήκες γεμισμένες πίσω από μια καρέκλα. Τα παπλωματοθήκες είναι βρεγμένα και έχουν μείνει εδώ και πολύ καιρό: τυλίγονται σε μπάλα, δεν σκέφτηκαν καν να στεγνώσουν. το πλένω. Το κρεμάω για να στεγνώσουν. Τι, αναρωτιέμαι, πρέπει να μου διδάξει αυτή η κατάσταση; Λοιπόν, αν κατά το Πατερικόν, τότε, φυσικά, μη καταδίκη. Εξάλλου, δεν ξέρω γιατί ο προηγούμενος αρχάριος δεν μπορούσε να το πλύνει. Δεν μπορούσα να πείσω τη μητέρα να πλυθεί. Σκέψεις έρχονται στο κεφάλι μου: «Όλια, είσαι ανόητη, ή τι; Τι είναι ακατανόητο εδώ!» Έτσι, διώχνουμε επιμελώς αυτές τις σκέψεις. Ας ζήσουμε σύμφωνα με το Πατερικόν!

28 Νοεμβρίου

Μετά το φαγητό, μια αδερφή με ρωτάει: «Κάτι, Ολ, φαίνεσαι κάπως κουρασμένη. Και ήθελα να σας ευχαριστήσω. Συνήθως ακούγονταν τόσες κραυγές από το κελί σου, αλλά τώρα επικρατεί σιωπή. Τι καλά! Και δεν υπάρχει σχεδόν καμία μυρωδιά. Ο Θεός να σε έχει καλά!»

Ναι, σιωπή. Αυτό μαθαίνω την υπομονή. Τουλάχιστον κανείς δεν με στέλνει στους κροκόδειλους!