Olga Rozhneva .Αληθινές ιστορίες, ή Μοναστικές συναντήσεις Ιστορίες στην Μονή της Οπτινα. 23

 

29 Νοεμβρίου

Υπάρχει όλο και λιγότερη υπομονή. Σύμφωνα με το Patericon, δεν θα το αντέξω για πολύ. Λίγο ακόμα και πάω να ψάξω για κροκόδειλους. Στην παρέα τους, ίσως, νιώθω πιο ήρεμος. Το γκρι έγινε ακόμα πιο πυκνό. Ο αυθάδης με κοιτάζει πολύ σαρκαστικά: «Θα με ταΐσεις και θα με βάλεις στο κρεβάτι!»

30 Νοεμβρίου

Τόσο για τη σιωπή! Το πρωί - σκάνδαλο! Το βράδυ έβγαλα αργά το παντελόνι της μητέρας Φαίνεται ότι δεν έχουν πλυθεί ποτέ. Πλένεται και ράβεται.

Αλλά το πρόβλημα είναι ότι μέχρι το πρωί δεν είχαν καν χρόνο να στεγνώσουν με την μπαταρία. Η μητέρα μου ουρλιάζει και με χτυπάει με ένα ραβδί. Μου φαίνεται ότι τώρα όλη η Optina θα έρθει τρέχοντας εδώ. Επιπλέον, οι κραυγές πήγαιναν κάπως έτσι: «Δώσε μου πίσω το παντελόνι μου, αυθάδη!». Μάλλον, απ' έξω μπορεί να νομίζεις ότι τώρα τα φοράω μόνη τής..

Βγάζω άλλα παντελόνια από την τσάντα της μητέρας και μετά καλσόν. Αλλά αρνείται κατηγορηματικά να τα φορέσει. Χρειάζεται παλιούς και αγαπημένους. Φοράει ράσο, παλτό, μπότες και ετοιμάζεται να πάει στον ναό με γυμνά πόδια. Στην αρχή ορκίζομαι: έξω είναι μείον πέντε. Αλλά δεν με ακούει Και ξαφνικά αρχίζω να κλαίω. Το ουρλιαχτό και το χτύπημα με το ραβδί σταματούν. Η μητέρα με κοιτάζει προσεκτικά. Και επισημαίνω ότι αυτά είναι τα μάτια ενός απόλυτα έξυπνου και λογικού ανθρώπου. Με ρωτάει ευγενικά:

- Γιατί κλαις; Λοιπόν, σε νοιάζει αν θα φορέσω αυτό το παντελόνι ή όχι;

- Όχι, δεν πειράζει! - Κλαίω. - Θα κρυώσεις, θα αρρωστήσεις, κι εγώ θα ανησυχώ και θα υποφέρω!

Αναστενάζει λυπημένη:

- Να υποφέρεις! Αν υπέφερες σε αυτόν τον κόσμο, θα ήταν καλό! Το μαρτύριο εδώ σε σώζει από το μαρτύριο εκεί. Εντάξει, δώσε μου το παντελόνι! Σε βαρέθηκα πολύ!

Κλείνει τα μάτια της και ξαναγυρίζει στον παλιό της εαυτό - γκρινιάρα και γκρινιάρα.

Αλλά ήδη κοιτάζω με δυσπιστία. Μα μάνα δεν είναι καθόλου τόσο απλή! Συμπεριφέρεται σαν ανόητη;

1 Δεκεμβρίου

Ολοι! Πάω στους κροκόδειλους! Νομίζω ότι θα είμαι πιο άνετα μαζί τους! Ημέρα εφιάλτης!

Το πρωί με επέπληξε το προσωπικό του ξενοδοχείου για τις γάτες και μετά η αδερφή που καθάριζε το πάτωμα για τον αυθάδη γκρίζο τύπο που είχε προσαρμοστεί να πηγαίνει στην τουαλέτα στις γωνίες. Έξω κάνει κρύο!

Στη συνέχεια, ως συνήθως, οδήγησα τη μητέρα από το χέρι στην  θεία κοινωνία. Στο ίδιο το αλμυρό νερό σταμάτησε, με απώθησε και φώναξε: «Φύγε από εδώ! Γιατί με ακολουθείς σαν σκιά! Και όλοι με κοίταξαν επίμονα και δύσπιστα: μα στην πραγματικότητα, γιατί δεν δίνω ειρήνη στην καλόγρια;!

Κλείνοντας όλα, μετά τη λειτουργία ο πρεσβύτερος, σχήμα-ηγούμενος Iliy, βγήκε στους προσκυνητές. Η μητέρα έπιασε το χέρι και ζήτησε να τη μεταφέρω στον γέροντα. Αυτός είναι ο πνευματικός της πατέρας. Με μεγάλη δυσκολία την έσυρα μέσα στο πλήθος και καταφέραμε να φτάσουμε στον π.  Ηλίας. Και ετοιμάζεται ήδη να φύγει. Φοβήθηκα τόσο πολύ που τώρα θα έπρεπε να την σύρω πιο πέρα ​​στο διάδρομο μέσα από το πλήθος πίσω του, που είπα δυνατά: «Πατέρα, ευλόγησε τη μητέρα Σ.!»

Ο γέροντας χαμογέλασε και γύρισε στη μητέρα: «Αχ, μάνα Σ.! Λοιπόν, ακόμα γκρινιάζεις; Και η μητέρα με απώθησε με μια δυνατή κραυγή: «Γιατί με ενοχλείς; Σε βαρέθηκα πολύ! Πατέρα, θα το παρατήσω σύντομα!» Ο γέροντας με κοίταξε, χαμογέλασε και είπε δυνατά στη μητέρα: «Το βαρέθηκα, λες; Την χτυπάς;» Η μητέρα γύρισε το κεφάλι της: «Όχι, όχι, δεν τη χτυπάω ακόμα!» Και όλο το πλήθος των προσκυνητών άρχισε να γελάει.

Παραλίγο να πέσω στο έδαφος. Η μητέρα  έκανε περίγελο για το μισό μοναστήρι. Το δεύτερο ημίχρονο θα γελάσει λίγο αργότερα, μετά τις ιστορίες του πρώτου.

Στο τέλος της ημέρας, για να τελειώσω τις ατυχίες μου, η μητέρα  έπεσε απροσδόκητα από την καρέκλα. Γύρισα μόνο για ένα λεπτό για να ζεστάνω το νερό για το βραδινό της πλύσιμο. Προφανώς ένιωθε ζάλη. Φυσικά, δεν έπεσε πολύ από την πλαστική φορητή τουαλέτα, αλλά ο κάδος ανατράπηκε και χτύπησε το πλάι της στην άκρη του. Μισό-ξαπλωμένη  μισοκαθισμένη σε αυτόν τον κουβά, στο στομάχι  και ουρλιάζει.

Φοβισμένη , αρχίζω να την  σηκώνω. Την σηκώνω και τον κάθομαι στο κρεβάτι. Αλείφω την πλευρά μου με λάδι του Αγίου Αμβροσίου της Οπτίνας. Πλένω το πάτωμα και βγάζω τον κουβά. Μόνο που, κατά τη γνώμη μου, υπέφερα περισσότερο από τη μητέρα. Το κάτω μέρος της πλάτης αφαιρείται. Η μητέρα δεν ζυγίζει τόσο πολύ - περίπου πενήντα με εξήντα κιλά. Λοιπόν, ούτε εγώ είμαι αρσιβαρίστας! Προφανώς, το σήκωμά του δεν έκανε κακό στο κάτω μέρος της πλάτης μου.

Λοιπόν, στο τέλος - η τελική συγχορδία. Πώς μπορούμε να ζήσουμε χωρίς μια τελευταία συγχορδία;! Η μητέρα, θυμωμένη με την πτώση της, αρχίζει να ψαχουλεύει την τσάντα της. Βγάζει ένα σακουλάκι με χυλό που ξεχάσαμε να δώσουμε στις γάτες. Έδωσαν ένα σακουλάκι ψάρι, αλλά ξέχασαν τον χυλό. Πετάει την τσάντα στο πάτωμα θυμωμένη. Η σακούλα σπάει και ο χυλός πιτσιλάει σε όλο το πάτωμα. Όλα είναι χάλια: τα χέρια της, το ράσο της, το πάτωμα. Η μητέρα είναι σιωπηλή και με κοιτάζει προσεκτικά.Την πλησιάζω. Λέω ήσυχα: «Κύριε, συγχώρεσέ με, έναν αμαρτωλό, και σε παρακαλώ δώσε μου λίγη υπομονή». Της σκουπίζω τα χέρια, πλένω ξανά το πάτωμα, σκύβω με δυσκολία - πονάει η μέση μου. Η μητέρα με παρακολουθεί σιωπηλή.

Ο πνευματικός μου πατέρας λείπει. Δεν υπάρχει κανένας να παραπονεθω. Το βράδυ του έγραψα ένα σύντομο γράμμα: «Η υπακοή μου είναι τόσο σωτήρια που φοβάμαι ότι δεν θα ζήσω για να δω την επιστροφή σου. Θα επιστρέψεις, κι εγώ έχω ήδη σωθεί, και είμαι στον βαθμό των μαρτύρων».

Όλα μέσα βράζουν! Πλένω ένα σωρό ρούχα σε παγωμένο νερό, κουβαλάω αυτές τις βαριές λεκάνες, αυτό το βαρύ καρότσι, φασαρία με γάτες και ένα χοντρό γκρι αυθάδικο, και σε αντάλλαγμα παίρνω μόνο κατάρες. Δεν έχω ταπεινότητα, δεν έχω υπομονή, είναι πολύ νωρίς για μένα να κάνω τέτοια κατορθώματα όπως η φροντίδα αυτής της μητέρας. Ας το κάνει αυτό κάποιος πιο προχωρημένος πνευματικά! Αυτός που μπορεί να ζήσει σύμφωνα με το Πατερικόν!

Και γενικά, οι μέντορες στο Πατερικόν ήταν ευγενικοί. Θα μπορούσε κανείς να ακούσει τέτοιους μεγάλους! Και περπατήστε στις πλάτες των κροκοδείλων! Και γιατί στο καλό να ακούσω τη μάνα μου που πέταξε μακριά;! Η ηλικιωμένη κυρία είναι και μέντοράς μου!

Αποφασίστηκε. Αύριο αρνούμαι αυτή την υπακοή. Αν ζω να δω το αύριο.

2 Δεκεμβρίου

Το πρωί, η μητέρα είναι ευγενική σαν αρνί. Μου λέει: «Εσύ κι εγώ θα ζούμε πάντα μαζί». Σκέφτομαι: "Όχι, όχι αυτό!" Λέω δυνατά: «Είπες ότι με κούρασες!» Εκείνη: «Λοιπόν, αυτό ακριβώς είπα».

Την πάω στο ναό. Είμαι σε υπηρεσία. Μετά την προσευχή του Κυρίου πηγαίνω στην τράπεζα για φαγητό. Φέρνω το μεσημεριανό και το τυλίγω σε μια πετσέτα για να είναι ζεστό κάθομαι.Αν αρνηθείς να υπακούσεις, τότε πρέπει να πας τώρα στον πρεσβύτερο. Μάζεψε τα πράγματά σου και μετακόμισε σε άλλο κελί. Συνεδρίαση. Νομίζω. Μάλιστα ο πνευματικός μου δεν με ευλογεί να αλλάξω κάτι μόνος μου: υπακοή, δουλειά. Τι λένε; «Ο Θεός στέλνει πεισματικούς τρόπους στους πεισματάρηδες».

Πρόσφατα έγραψα και καλά λόγια. Πρέπει να το βρω και να το ξαναδιαβάσω. Εδώ: «Όταν σε κάποιες περιπτώσεις προσπαθούμε να διατηρήσουμε την ειρήνη, την αρμονία, την αγάπη και αυτό δεν βγαίνει, τότε πρέπει να ξέρουμε: είτε αυτό δεν είναι το μέτρο μας, είτε είναι θέλημα Θεού, που σημαίνει ότι απλά πρέπει να υπομείνουμε. ”

Πάω στο ναό. Αποδεικνύεται ότι όλοι έχουν ήδη φύγει. Στο ναό επικρατεί σιωπή. Η μητέρα μου κάθεται μόνη. Κρέμασα το κεφαλάκι. Περιμένοντας με. Πεινασμένη μάλλον. Τη λυπόμουν τόσο πολύ. Εντάξει τότε. Λοιπόν, Olechka, θα αντέξουμε λίγο ακόμα; Ναι, ίσως μπορούμε να περιμένουμε μερικές μέρες ακόμα.