Olga Rozhneva .Αληθινές ιστορίες, ή Μοναστικές συναντήσεις Ιστορίες στην Μονή της Οπτινα. 18

 

Αλλά δεν ήταν ο πατέρας Αμβρόσιος

Οι μέρες περνούν. Γεμίζουν με μικρές δουλειές. Αλλά αυτή η ταραχή καθαγιάζεται με την προσευχή. Η Σαρακοστή άρχισε και με τη μητέρα  διαβάζουμε, εκτός από τον συνηθισμένο κανόνα, τον Κανόνα του Ανδρέα της Κρήτης. Και πριν τον Κανόνα, μου δίνει ένα χοντρό τετράδιο να διαβάσω, όπου οι ερμηνείες και οι διδαχές των αγίων πατέρων είναι γραμμένες με προσεγμένο και όμορφο χειρόγραφο. Αυτές οι σημειώσεις έγιναν από την ίδια τη μητέρα. Και τώρα μου ζητάει να διαβάσω όσο περισσότερο γίνεται.

Το χοντρό βιβλίο με τον Compline και τον Matins μου φαίνεται τόσο μακρύ και η άρρωστη μητέρα με πυρετό ακούει τα λόγια του Κανόνα σαν να έπινε ζωντανό νερό. Και νιώθω τόσο έντονα τη δική μου αδυναμία, γιατί για μένα η προσευχή είναι δουλειά που πρέπει να αναγκάσω τον εαυτό μου να κάνει. Και για αυτήν - χαρά και ευτυχία.

- Μάνα, κουράστηκα, αυτό είναι, δεν μπορώ να διαβάσω πια.

- Olechka, δώσε το λίγο ακόμα.

- Πόσο δύσκολο είναι να προσεύχεσαι συνεχώς!

- Τι προσευχή έχω! Εδώ είναι η μητέρα Zipporah - έζησε και ανέπνευσε την προσευχή. Για αυτήν, ο πνευματικός κόσμος ήταν σαν ένα ανοιχτό βιβλίο. Κάντε ένα διάλειμμα και θα σας πω τι θυμάμαι.

Μια μέρα η μητέρα μου Sipporah και εγώ ήμασταν στην Optina. Ήταν ήδη σεβαστή ως ηλικιωμένη γυναίκα. Όταν στο τέλος της λειτουργίας προσκύνησαν τα λείψανα του Αγίου Αμβροσίου, που βρέθηκαν το 1988, τα αδέρφια πάντα άφηναν τη Μητέρα να προχωρήσει. Τα λείψανα ήταν τότε σε ένα ξύλινο φέρετρο.

Και τότε μια μέρα η μητέρα έσκυψε πάνω από τα λείψανα και στάθηκε εκεί. Κοστίζει δύο λεπτά, τρία. Πραγματικά πιστεύω ότι ίσως ένιωθε άσχημα. Την παίρνω ήσυχα από τον αγκώνα. Και με απώθησε λίγο, έκανε σημάδι ότι δεν έπρεπε να επέμβω και συνέχισε να στέκεται εκεί. Και τα αδέρφια περιμένουν.

Τελικά, η μητέρα μου σηκώθηκε, βγήκαμε στο δρόμο και φαινόταν τόσο ασυνήθιστη. Λοιπόν, νομίζω ότι η ηλικιωμένη κυρία κάτι είδε. Και μου λέει: «Καλά, γιατί με πείραξες! Ήταν η πρώτη φορά που είδα τον πατέρα μου. Το πρόσωπό του. Αλλά δεν ήταν ο πατέρας Αμβρόσιος!» Δεν είπε τίποτα άλλο.

-Ποιος ήταν;

«Ήταν ο Γέροντας Ιωσήφ, ο πιστός μαθητής και κελί υπάλληλος του πατέρα Αμβροσίου.

- Μητέρα, είσαι σίγουρος ότι το θυμήθηκες σωστά;

- Σίγουρα!

- Περίμενε με λίγο, θέλω να κοιτάξω τα έγγραφα.

Αποδεικνύεται ότι η μητέρα Zipporah γνώριζε για το λάθος; Δεν θυμάμαι κάτι τέτοιο, αλλά διάβασα για την ανακάλυψη των λειψάνων των πρεσβυτέρων της Optina. Πηγαίνω στον χώρο μου, ανοίγω το laptop μου, μπαίνω στο Διαδίκτυο μέσω μόντεμ και βρίσκω πολύ γρήγορα ένα άρθρο του μοναχού Mark Khomich στην ιστοσελίδα «Orthodoxy.gi» και το απαιτούμενο απόσπασμα.

Διάβασα προσεκτικά: «Ως αποτέλεσμα της συζήτησης της κατάστασης κατά τις ανασκαφές του 1998, σύντομα έγινε σαφές ότι είχε συμβεί ένα λάθος στις σειρές των ταφών το 1988. Και έτσι, στις 16 Οκτωβρίου 1988, ανακαλύφθηκαν και εκτέθηκαν για προσκύνηση τα λείψανα του Γέροντα Ιωσήφ και όχι του Αγίου Αμβροσίου (όπως πιστευόταν παλαιότερα).

Συνεχίζω να διαβάζω το άρθρο και φαίνεται να μεταφέρομαι στην Optina, χαίρομαι μαζί με τα αδέρφια μου που τώρα όλα τα λείψανα βρέθηκαν και ταυτοποιήθηκαν σωστά. Και το λάθος δεν ήταν τυχαίο, αλλά συμβολικό. «Οι αδελφοί θυμήθηκαν στιγμές από τη ζωή του Γέροντα Ιωσήφ, που λένε: «Κοιτάζοντας κοντά στο Ησυχαστήριο της Όπτινα ζούσε ένας αρχαίος γέροντας και διορατικός ο πατέρας Παχώμιος, ο μακάριος. Αγαπούσε πολύ τον πατέρα Ιωσήφ. και όταν ήταν ακόμη απλός μοναχός, ο π. Παχώμιος, κάθε φορά που τον συναντούσε, σίγουρα του ζητούσε ευλογία. «Πάτερ Παχώμιε, δεν είμαι ιερομόναχος», θα του χαμογελάσει ο πατέρας Ιωσήφ. «Είμαι έκπληκτος», θα απαντήσει ο Παχώμιος. «Ο πατήρ Ιωσήφ είναι ο ίδιος με τον Πατέρα Αβροσιο».

Ένας δούλος του Θεού, ένας άγιος ανόητος, επισκέφτηκε τον Γέροντα Αμβρόσιο και, βλέποντας τον πατέρα Ιωσήφ, του είπε: «Κοίτα, ένας γέρος είχε δύο κελια. Ο ένας από αυτούς έμεινε στη θέση του». Ο πατέρας του πέθανε, και όμως δεν πέθανε: αφήστε ήσυχο κάποιον σαν εσάς. ( Κύριε 30:4 )».

Και μετά κάθομαι και σκέφτομαι ότι ο κελί και άξιος μαθητής του γέροντα γίνεται σαν τον μέντορά του. Και ο μαθητής - στη γριά.