Olga Rozhneva .Αληθινές ιστορίες, ή Μοναστικές συναντήσεις Ιστορίες στην Μονή της Οπτινα. 17

 

Πειρασμός

Ένας καλεσμένος έρχεται σε εμάς. Είναι ενορίτης της τοπικής εκκλησίας και ήρθε να επισκεφτεί τη μητέρα. Αλλά η μητέρα δεν της μιλάει πραγματικά. Ζητά να περιποιηθεί την καλεσμένη και να  αποχωρήσει. Η καλεσμένη πίνει τσάι στην κουζίνα και, παρατηρώντας το λάπτοπ μου, στο οποίο, με την ευλογία μου, εργάζομαι για τον Εκδοτικό Οίκο Βιβλίων Optina, μου εξηγεί αυθόρμητα ότι δεν μπορώ να αγγίξω τον υπολογιστή - έχει δαίμονα. Και υπάρχει ένας δαίμονας στην τηλεόραση. Και στο κινητό μου. Και υπάρχουν μόνο δαίμονες τριγύρω.

Δούλευε στο νοσοκομείο ως νοσοκόμα, αλλά έφυγε γιατί υπήρχε ΑΦΜ και ήταν δαίμονας 

«Δεν υπάρχει τίποτα καλό για το INN», συμφωνώ με αυτοσυγκράτηση. - Αλλά δεν χρειάζεται να το αποδεχτείς. Δεν τους διώχνουν από τη δουλειά για αυτό. Πρέπει πραγματικά όλοι οι πιστοί να φύγουν από τη δουλειά;! Ποιος θα περιποιηθεί τους συγγενείς μας, θα διδάξει τα παιδιά μας, θα καλλιεργήσει ψωμί - μόνο άθεοι, ή τι;

- Και στην εποχή μας δεν μπορείτε καν να πάρετε θεραπεία! Τα εμβόλια είναι δαιμονικά. Και επίσης όλα τα φάρμακα. Οι γέροντες προειδοποιούσαν ότι στην εποχή μας θα ήταν δυνατό να αντιμετωπίζεται μόνο με βότανα και χωρίς φάρμακα. Και τα αντιβιοτικά είναι και δαιμονικά, δεν έχει νόημα να κάνεις ενέσεις στη μοναχή σχήματος.

Προσπαθώ να φέρω αντίρρηση, αλλά δεν με ακούνε.

Μετά την αποχώρηση αυτής της περίεργης καλεσμένης, μια διαμάχη μαζί της συνεχίζεται εμμονικά στο κεφάλι μου και βρίσκω επιχειρήματα που αποδεικνύουν ότι έχω δίκιο απλά δεν μπορώ να ηρεμήσω. Αλλά διάβασα ότι ένα από τα σημάδια των δαιμονικών σκέψεων που έρχονται απ' έξω είναι η εμμονή τους. Πάω στη μητέρα:

- Έχω τέτοια κακοποίηση εναντίον αυτής της αδερφής! Κρίνει τους πάντες!

«Δεν κρίνει κανέναν!» Και δεν θα την καταδικάσουμε! - Η μητέρα με διακόπτει και ξεκαθαρίζει ότι η συζήτηση τελείωσε. Καταλαβαίνω ότι δεν θα καταδικάσουμε.

- Έλα, έλα εδώ, μωρό μου! - Η μητέρα με χαϊδεύει απαλά το κεφάλι. - Μην την ακούς. Ξεχάστε όλα όσα είπε. Λοιπόν, ηρέμησες;

Και νιώθω ότι η επίπληξη φεύγει. Και δεν θυμάμαι πια αυτόν τον περίεργο καλεσμένο.

Και το βράδυ, η μητέρα Αναστασία λέει σκεφτική:

«Η μητέρα Zipporah ένιωσε αμέσως τους ανθρώπους, ήξερε ποιος ανέπνεε τι. Δεν είχαν μπει ακόμη στην πόρτα, και ήξερε ήδη ποιος ερχόταν. Μια μέρα ήρθε μια γυναίκα. Ενώ γδύνονταν στο διάδρομο, η μητέρα της Zipporah κουνάει το κεφάλι της και λέει ήσυχα: «Ω, μυρίζει σαν σάπια αυγά. Τι φρίκη». Και απαντώ: «Δεν μυρίζει τίποτα, μάνα, από πού σου ήρθε αυτή η ιδέα;»

Και αυτή η γυναίκα άνοιξε το στόμα της και άρχισε να μαλώνει τους πάντες. Αποδείχτηκε τόσο κακό! Πολύ θυμωμένη! Έφυγε και μετά δεν μπορούσα να κοιμηθώ όλη τη νύχτα. Δεν ξέρω γιατί, απλά δεν νιώθω καλά με κάποιο τρόπο. Και η μητέρα μου λέει: «Λοιπόν, τι ένιωσες μόλις τώρα; Αυτή η γυναίκα άφησε ένα τέτοιο σημάδι στον εαυτό της». Και νομίζω ότι ακόμα και στους απλούς ανθρώπους η ψυχή νιώθει κακία, αλλά για μια ηλικιωμένη γυναίκα μάλλον νιώθει πολύ πιο έντονα. Έτσι η μητέρα συκοφάντησε, ο θυμός έμοιαζε με την αποκρουστική μυρωδιά των σάπιων αυγών.