Οι δίκαιοι και οι αμαρτωλοί. Αληθινές ιστορίες Ζόμπερν Βλαντιμίρ Μιχαήλοβιτς 13

 

Το Όνειρο.

 

Δεν θα μπούμε σε λεπτομέρειες για το τι του έδειξε το φάντασμα. Ας αναφέρουμε μόνο με λίγα λόγια τι είδε μετά από αυτό, ο Ανούφριεφ.

 

Είδε την οικογένεια του ανιψιού του, η οποία, έχοντας συμφωνήσει να μοιραστεί τη νηστεία της με τον Κασιάν, διέκοψε τη νηστεία της από χέρι σε στόμα, αλλά ήταν ευδιάθετοι και στοργικοί μεταξύ τους. Είδε πολλές οικογένειες όπου όλοι ήταν ευδιάθετοι και χαρούμενοι, αλλά πουθενά κανείς δεν τον θυμόταν με ένα καλό λόγο. Παντού, αν τον θυμόταν κανείς, ήταν με καταχρήσεις, σαν να ήταν δυσάρεστο άτομο.

 

Είδε πώς ο Σεργκέι πέθανε από κατανάλωση λόγω σπασμωδικής εργασίας και η οικογένειά του έκανε τον γύρο του κόσμου και πολλά άλλα πράγματα που μαχαίρωσαν, έκοψαν και έκαψαν τον Ανούφριεφ. Στο τέλος, το φάντασμα του έδειξε πώς βρισκόταν ετοιμοθάνατος στο σπίτι του, πώς δεν ήταν κανείς τριγύρω, πώς δεν υπήρχε κανείς να του δώσει ένα ποτό, πώς δεν ήρθε κανείς να τον επισκεφτεί και πώς, τελικά, πέθανε τρομερά. αγωνία, χωρίς εκκλησιαστική μετάνοια, αφού δεν υπήρχε κανείς να πάει για τον παπά.

 

- Τώρα τα έχεις δει όλα! - είπε το φάντασμα στον Ανούφριεφ, που είχε παγώσει από τη φρίκη. - Ας επιστρέψουμε σε σένα.

 

- Και ήμουν πραγματικά εγώ που είδα τη μοίρα μου; Αλήθεια θα είναι έτσι; Δεν θα μπορέσω πραγματικά να μετανοήσω και να προσπαθήσω να επανορθώσω τις προηγούμενες αμαρτίες μου; «Έκανα λάθος όταν σκέφτηκα ότι το καλύτερο είναι να φροντίζεις μόνο τον εαυτό σου, τώρα βλέπω ότι η μεγαλύτερη ευχαρίστηση είναι να φροντίζεις τους άλλους, να βοηθάς τους άλλους», αναφώνησε ο Ανούφριεφ με απόγνωση, γυρίζοντας στο πνεύμα.

 

«Όχι, αν άλλαζες και έκανες μια διαφορετική ζωή - τη ζωή ενός αγνού και καλού Χριστιανού - τότε όλο το μέλλον - τόσο το δικό σου όσο και οι γύρω σου - θα άλλαζε, αλλά τώρα ήρθε η ώρα να πας σπίτι σου», απάντησε το φάντασμα .

 

Ο Ανούφριεφ ένιωσε πώς όρμησαν με τρομακτική ταχύτητα και ένα δευτερόλεπτο αργότερα χτύπησε στο κρεβάτι του, χτύπησε τόσο δυνατά που όλα του τα κόκαλα ράγισαν.

 

Πήδηξε άθελά του από τον πόνο. Έτριψε τα μάτια του.

 

Αποδείχθηκε ότι ήταν ξαπλωμένος στο πάτωμα κοντά στο κρεβάτι του. Στην αρχή δεν μπορούσε να καταλάβει τίποτα και κοίταξε γύρω από το δωμάτιό του με ένα περιπλανώμενο βλέμμα. Όλα ήταν στη θέση τους, ακόμα και το μακρύ παλτό του ήταν ξαπλωμένο σε ένα σκαμπό. Οι ακτίνες του ανατέλλοντος ηλίου έλαμπαν μέσα από τις ρωγμές των παραθυρόφυλλων.

 

Μόνο τότε ο Ανούφριεφ συνειδητοποίησε ότι τα είχε δει όλα αυτά σε όνειρο.

 

- Λοιπόν, είναι όνειρο! Ονειρο! - είπε δυνατά ο Ανούφριεφ και σηκώθηκε από το πάτωμα.

 

Ένα λεπτό αργότερα τακτοποίησε τον εαυτό του: έπλυνε το πρόσωπό του, χτένισε τα μαλλιά του, προσευχήθηκε θερμά στον Θεό στα γόνατά του, άνοιξε τα παντζούρια και κάλεσε τον εργάτη του έξω από το παράθυρο με χαρούμενη φωνή.

 

Ο σεβάσμιος γέρος ήρθε σε αυτό το κάλεσμα και σταμάτησε στο υπέρθυρο, περιμένοντας ότι ο ιδιοκτήτης είτε θα του έδινε μια επίπληξη είτε θα τον διέταζε να κάνει κάτι, και μάλιστα αδύνατο, αλλά ο Ανούφριεφ τον πλησίασε και αναφώνησε:

 

- Χριστός Ανέστη, Ιβάν!

 

- Αλήθεια Ανέστη! - απάντησε έκπληκτος.

 

Φιλήθηκαν ο ένας τον άλλον και ο Ανούφριεφ έβαλε ένα χαρτονόμισμα δέκα ρουβλίων στο χέρι του πιστού υπηρέτη του.

 

«Εδώ είναι ένα κόκκινο χαρτί για σένα », αναφώνησε και γέλασε με το πιο ευγενικό γέλιο, παρατηρώντας το έκπληκτο πρόσωπο του γέρου.

 

Μόνο όταν είδε αυτό το πρόσωπο και όταν γέλασε ειλικρινά, ο Ανούφριεφ συνειδητοποίησε πόσο ευχάριστο ήταν να κάνεις καλό.

 

«Και τώρα», συνέχισε, «μάζεψε όλη τη διακοπή της νηστείας, κάλεσε κάποιον άλλον και πήγαινε τα πάντα στον Σεργκέι Ίλιτς».

 

Χρειάζεται να πούμε την ιστορία μας; Ο Anufriev από έναν σκληρόκαρδο άνδρα μετατράπηκε σε φύλακα άγγελο όλων των κατοίκων του Dubkovo.

 

Ξεκίνησε παίρνοντας τον Σεργκέι και ολόκληρη την οικογένειά του στο σπίτι του. Η γυναίκα του Σεργκέι άρχισε να τον διαχειρίζεται και ήταν απαραίτητο να δούμε πώς ζούσαν όλοι χαρούμενοι και ευτυχισμένοι. Συγχωρούσε τα χρέη των φτωχών και έδινε δάνεια από δω και πέρα​​σε όλους όσους τον ζητούσαν, και δεν έπαιρναν τόκους.

 

Έζησε λοιπόν για πολύ καιρό, απολαμβάνοντας απόλυτη ευτυχία στην οικογένεια του Σεργκέι, ευλογημένος από όλους τους συγχωριανούς του, και όταν πέθανε, θάφτηκε όχι μόνο από ολόκληρο το χωριό, αλλά και από τους ανθρώπους από τα γύρω χωριά.

 

Όταν άρχισαν να κατεβάζουν το σώμα του στον τάφο, ακούστηκε μια τέτοια κραυγή σαν ο καθένας από τους παρευρισκόμενους να έθαβε τον πατέρα του.

 

Είναι καλό να είσαι καλός και τίμιος άνθρωπος και ο Θεός να μας σώσει από τσιγκουνιά, θυμό, φθόνο και σκληρότητα καρδιάς.

 

Επιτυχία