Οι δίκαιοι και οι αμαρτωλοί. Αληθινές ιστορίες Ζόμπερν Βλαντιμίρ Μιχαήλοβιτς 20

 

Η ιστορία του ιερέα M. Ostrovityanov

 

Ήταν Τετάρτη, Σαρακοστή. Κουρασμένος από τις λειτουργίες της Σαρακοστής και τις συνεχείς εκδρομές στην ενορία για να δω τους αρρώστους, μόλις το βράδυ ετοιμάστηκα να πιω ένα ποτήρι τσάι. Ακούω έναν από τους ενορίτες να με απαιτεί. Η δυσαρέσκεια με την κούραση ξέφυγε από τα χείλη μου, αλλά ποιος ξέρει, σκέφτηκα, αν θα έπρεπε να πάω στο άτομο με την Κοινωνία.

 

«Πες μου», λέω, «να περιμένω λίγο και θα πιω αμέσως λίγο τσάι και θα βγω έξω».

 

«Ο αναφέρων είναι κάπως περίεργος», μου είπαν. «Δεν λέει τίποτα, απλά κλαίει».

 

- Τι θα σήμαινε αυτό;

 

Βγαίνω έξω και δεν αναγνωρίζω τον ενορίτη μου, τον αγρότη Σεργκέι Πόλνικοφ.

 

- Γεια σου, Σεργκέι. Τι σου συμβαίνει; Προέκυψε πρόβλημα;

 

«Ναι, πατέρα, εχω μεγάλο πρόβλημα», είπε ο Σεργκέι.

 

-Τι έγινε;

 

- Ω, Κύριε! Τι πρέπει να κάνω;

 

Έπρεπε να τον ηρεμήσω για πολλή ώρα πριν πάρω εξηγήσεις. Αποδείχθηκε ότι ο πατέρας του Σέργιου ήταν παράλυτος και ο γιατρός αρνήθηκε να θεραπεύσει τον ασθενή.

 

Έσπευσα κοντά του για οδηγίες με τα Άγια Μυστήρια. Φτάσαμε στο σπίτι. Ακούγεται κλάμα και αόριστος θόρυβος.

 

- Τελείωσε! - Σκέψου. - άργησα. Είναι κρίμα.

 

Μπαίνω στην καλύβα. Η καλύβα είναι κατάμεστη ακούω. Εν μέσω γενικού κλάματος, διαφωνούν για το πώς να βοηθήσουν τον ασθενή.

 

- Ο Θεός να ευλογεί. Αυτό σημαίνει ότι είναι ζωντανός», ξεστόμισα.

 

- Πατέρα. «Καλώς ήρθες», με χαιρέτησαν οι γείτονες. - Και πάμε να επισκεφτούμε τον ασθενή.

 

- Καλώς ήρθατε. Η επίσκεψη στους αρρώστους είναι χριστιανικό καθήκον. Ο Ηλίας είναι ακόμα στη ζωή;

 

«Ο Θεός ξέρει», μου απάντησαν. -Μόλις ζει, η γλώσσα του έχει φύγει.

 

- Αλήθεια; Πριν πόσο καιρό;

 

Έμαθα περισσότερα για την ασθένεια του πατέρα του Σέργιου. Το βράδυ, την Καθαρά Τρίτη, ο Ηλίας ένιωθε αδύναμος. Μετά από ένα σνακ σε ένα οικογενειακό δείπνο, πήγε για ύπνο και δεν σηκώθηκε μέχρι την Τρίτη. Η παράλυση δέσμευσε τον Ίλια.

 

Νομίζοντας ότι ο Ilya είχε κρίση, η οικογένεια κάλεσε τις γιαγιάδες του χωριού, οι οποίες, φυσικά, δεν απέφεραν κανένα όφελος. Στη συνέχεια ο ασθενής στάλθηκε στο Velmozhino, σε ιδιωτικό νοσοκομείο. Ο γιατρός, αφού εξέτασε τον ασθενή, τον έστειλε πίσω λέγοντας ότι δεν είχε φάρμακο για τέτοιους ασθενείς. Ο Ilya μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο της πόλης, όπου, χωρίς καμία αμφιβολία, συμβούλεψαν τους συγγενείς να χτυπήσουν ένα φέρετρο για τον ασθενή.

 

Και έτσι ο άτυχος Σεργκέι, αναστατωμένος από την αποφασιστική άρνηση των γιατρών, συντετριμμένος, σχεδόν αναίσθητος, έρχεται σε μένα με ένα αίτημα και με φέρνει στο σπίτι του.

 

«Τουλάχιστον μην μας αφήσεις, αγαπητέ», με παρακάλεσε η οικογένειά μου με τη σειρά της. - Βοηθήστε την κακομοιριά μας.

 

Ήταν ξεκάθαρο ότι δεν μπορούσα να παράσχω καμία βοήθεια, παρόλα αυτά ζήτησα να μου δείξουν τον ασθενή. Οι επισκέπτες χωρίστηκαν. Κατάλληλος:

 

Το πρόσωπό του ήταν παραμορφωμένο και έγινε σκούρο μωβ, τα παράλυτα χέρια και πόδια του ήταν παγωμένα, σαν αυτά ενός πτώματος, η αναπνοή του ήταν σπάνια και διακοπτόμενη και ο σφυγμός του ήταν σπάνιος. Είναι ξεκάθαρο ότι ο άτυχος άνδρας περνούσε τα τελευταία λεπτά μιας τρομερής ασθένειας. Λίγο ακόμα και τελείωσε.

 

Έφυγα από το κρεβάτι σιωπηλός, όλοι με κοιτούσαν να δουν τι θα έλεγα. Αλλά τι θα μπορούσα να πω; Επανάληψη μετά τον γιατρό; Για να τελειώσουμε επιτέλους τους ήδη ραγισμένους. Δώσε ελπίδα, παρά τη μοιραία αλήθεια. Έπρεπε να πω ψέματα:

 

«Κανείς δεν μπορεί να αλλάξει την ετυμηγορία των γιατρών εκτός από τον Θεό, και δεν είμαι σε θέση να βοηθήσω τον ασθενή». Το μόνο που θέλω να κάνω για να απαλύνω τη θλίψη σου είναι να νουθετώ τον άρρωστο και να του μεταδώσω τα Ιερά Μυστήρια του Σώματος και του Αίματος του Χριστού. Οι τρόποι της Πρόνοιας του Κυρίου είναι ανεξερεύνητοι. Και ποιος ξέρει; Για τον Θεό όλα είναι δυνατά. Ένα άλλο πράγμα είναι ότι ο θάνατος δεν μπορεί να αποφευχθεί. είτε συμβεί αργά είτε γρήγορα, υπάρχει μόνο ένα αποτέλεσμα. Και, λοιπόν, αντί για άχρηστες κραυγές και λυγμούς, προσευχηθείτε καλύτερα στον Θεό και ζητήστε από Αυτόν, τον Ελεήμονα, για τον ασθενή μας, ώστε να τον τιμήσει τουλάχιστον με έναν αληθινά χριστιανικό θάνατο και να του επιτρέψει να μιλήσει.

 

- Αλήθεια, πατέρα. Η σωτηρία της ψυχής είναι πολύτιμη», είπε ο Σεργκέι. «Κι αν η αρρώστια του πατέρα μου είναι τόσο δύσκολη που είναι αδύνατο να βοηθήσεις με οποιονδήποτε τρόπο, τότε κάνε μια προσευχή αύριο για υγεία, αν ο Θεός θα στείλει μια ομιλία στον άρρωστο, τουλάχιστον για να τον κοινωνήσει».

 

Αυτό που είπε ο Σεργκέι ήταν τόσο λογικό και προφέρεται τόσο καθαρά και, επιπλέον, ήρεμα που θαύμασα με την αλλαγή που είχε συμβεί μέσα του αυτό, ωστόσο, δεν κράτησε πολύ. Το πικρό κλάμα της οικογένειας και οι φαινομενικά σπασμένοι δεσμοί μιας στενής, αγαπημένης σχέσης ξεπέρασαν το στιγμιαίο σθένος και σταθερότητα της ορθής κρίσης. Τα συναισθήματα πήραν τον φόρο τους και, κάτω από την πίεση της συναισθηματικής αναταραχής, ξέσπασαν σε ένα άφθονο ρεύμα δακρύων και κραυγών θρήνου. Έχοντας ηρεμήσει όσο το δυνατόν περισσότερο τους ανθρώπους που έκλαιγαν, τους υποσχέθηκα μια προσευχή για τους αρρώστους αύριο. Με αυτό, χώρισα με τη θλιμμένη οικογένεια και επέστρεψα στο σπίτι μου αρκετά αργά.

 

Ήρθε η επόμενη μέρα. Παραδόξως, ο Ilya ήταν ακόμα ζωντανός, αλλά η κατάσταση της υγείας του δεν είχε αλλάξει. Εγώ και ο κλήρος φτάσαμε στο σπίτι του ασθενούς, παίρνοντας από την εκκλησία την εικόνα της Θλιμμένης Θεοτόκου.

 

Στην προσευχή επιθυμούσαν να συμμετάσχουν εκτός από μέλη της οικογένειας και συγγενείς γείτονες και γνωστοί του ασθενούς.

 

«Προσευχήσου κι εσύ, δύστυχε,» γύρισα στον ασθενή. - Προσευχήσου νοερά. «Ήθελα με κάποιο τρόπο να βεβαιωθώ ότι ο ασθενής είχε τις αισθήσεις του και να τον ενθαρρύνω να συμμετέχει ενεργά στην εσωτερική προσευχή. δεν έκανα λάθος. Κάτι άστραψε στο ακίνητο βλέμμα του. Ένα δάκρυ άστραψε, ακολούθησε ένα άλλο, ένα τρίτο, και ολόκληρο χαλάζι τους κύλησε από τα μάτια και πότισε το εξαντλημένο πρόσωπο του ταλαίπωρου.

 

- Καλό σημάδι. Ο Θεός να έχει καλά! - αναφώνησα και έκανα το σημείο του σταυρού.

 

Σταυρώθηκαν και τέλος.

 

«Ευλογητός ο Θεός μας», άρχισα.

 

Ακολούθησε προσευχητικό άσμα, που σήμερα ήταν ιδιαίτερα εκφραστικό. Η κηδεία έχει ήδη γίνει στο μεγαλύτερο μέρος της. Διαβάστηκε το Ευαγγέλιο και όταν το εφάρμοσα στα χείλη του ασθενούς, παρατήρησα ότι του συνέβαινε κάτι εξαιρετικό: η επιδερμίδα του έγινε φυσιολογική, οι σπασμοί υποχώρησαν, ο καρδιακός παλμός αυξήθηκε, η αναπνοή έγινε βαθιά και η κυκλοφορία του αίματος προφανώς αποκαταστάθηκε. Όλα αυτά έγιναν πολύ γρήγορα.

 

Κάπως ακούσια, αλλά και εντελώς συνειδητά, αναφώνησα δυνατά:

 

- Πιστεύουμε, Κύριε! Βοήθεια!

 

Η προσευχή τελείωσε. Για άλλη μια φορά γονατίσαμε διαβάζοντας την τελευταία προσευχή για τους αρρώστους. Διασχίζοντας τον άρρωστο, τον χαιρέτησα με μια έκφραση καλών ευχών. Και ξαφνικά - ω, ένα υπέροχο θαύμα! Τα χείλη του ασθενούς άνοιξαν και είπαν λόγια ευγνωμοσύνης προς τον Θεό:

 

- Δόξα σε Σένα, Κύριε! Ευχαριστώ, Επουράνιε Πατέρα! - είπε ξεκάθαρα και έκανε το σημείο του σταυρού.

 

Τρέμουλο κατέκλυσε τους πάντες. Πέρασαν αρκετά λεπτά. Ο κόσμος ταράχτηκε και συνωστίστηκε γύρω από το κρεβάτι του αρρώστου. Όλοι ήθελαν να δουν τον αναζωογονημένο από κοντά, να ακούσουν τα λόγια του και να πειστούν για θεραπεία.

 

Ο Ilya, αν και με αδύναμη φωνή, άρχισε να μιλάει με τους γύρω του - και μετά, ορμώμενος από ένα αίσθημα ευγνωμοσύνης προς τον Θεό, ορκίστηκε να δωρίσει ό,τι μπορούσε για να διακοσμήσει τον ναό, να βοηθήσει μια πολύ φτωχή οικογένεια με μια υλική προσφορά, και πηγαίνετε στο Κίεβο για να προσκυνήσετε τα ιερά λείψανα.

 

Έχοντας πει κάτι άλλο, ο ασθενής ήταν κουρασμένος. Ο κόσμος άρχισε να διαλύεται: έφυγα κι εγώ με τον κλήρο μου, απασχολημένος με τη σκέψη για τη σημαντική ιστορία του Ηλία και τη θαυματουργή του θεραπεία.

 

Τρεις μέρες περνούν.

 

Σταμάτησα από την ενορία όπου μένει ο Ilya Polnikov. Μπαίνω στο σπίτι του και βρίσκω τον Ίλια να δουλεύει στον πάγκο της ξυλουργικής.

 

- Ωραία, Ίλια. Εσύ είσαι, αναστήθηκες από τους νεκρούς;

 

- ΠΟΥ; «Είναι γνωστό, είμαι», μου απάντησε ο Πόλνικοφ χαμογελώντας. «Δεν έχουμε άλλον Ίλια στην οικογένειά μας». «Και, έχοντας αποδεχτεί την ευλογία, ο Ilya με ευχαριστεί που ήταν πλέον εντελώς υγιής. Και, πράγματι, η φρεσκάδα του προσώπου του, η ευθυμία και το λαμπερό χαμόγελό του επιβεβαίωσαν τα λόγια του.

 

«Λοιπόν, δόξα τω Θεώ», λέω, «τώρα ευχαριστώ τον Κύριο για το έλεος που έδειξε: το επόμενο Σάββατο ή την Κυριακή, πηγαίνετε να κάνετε μια λειτουργία προσευχής ευχαριστώντας τον Θεό. και μην ξεχνάς να τηρείς τις υποσχέσεις σου.

 

- Ξεχάστε; Πώς είναι δυνατόν αυτό; «Όποιος ξεχνά τον Θεό, ο Θεός δεν τον ελεεί», είπε ο Ilya.

 

- Εντάξει, αν ξέρεις. Μετά από αυτό, ένα μόνο πράγμα μένει να σας υπενθυμίσω: όποιος δεν κάνει το καθήκον του είναι προφανώς υπόλογος στον Θεό περισσότερο από εκείνον που δεν το κάνει από άγνοια.

 

Χώρισα με τον Ilya και δεν τον έχω δει για πολύ καιρό από τότε.

 

Αλλά ο Πόλνικοφ ξέχασε τους όρκους του και την προσευχή.

 

Πλησιάζει το Πάσχα. Συνάντησα τον Ilya, του υπενθύμισα το ηθικό του καθήκον, αλλά επειδή δεν υπήρχε χρόνος για εξηγήσεις, δεν πήρα καμία σίγουρη απάντηση από τον Polnikov. Δύο ή τρεις μήνες αργότερα, ξαναβλέπω τον Polnikov και ξαναρωτάω:

 

«Άκου», λέω, «Ίλια». Πέρασε πολύς καιρός και όχι μόνο δεν εκπλήρωσες τους όρκους σου, αλλά ούτε καν μπήκες στον κόπο να προσευχήσεις ευχαριστίας για τη θεραπεία σου. Νιώθω κάπως ντροπή και φοβάμαι για σένα. Εξάλλου, εσύ ο ίδιος είπες: «Όποιος ξεχνά τον Θεό, ο Θεός δεν τον ελεεί». Ας υποθέσουμε ότι ο Θεός είναι ανείπωτα ελεήμων, όπως είχατε ήδη την ευκαιρία να επαληθεύσετε. Αλλά είναι επίσης αυστηρά δίκαιος.

 

- Το ξέρω, πατέρα. Όλοι περπατάμε κάτω από τον Θεό, αλλά με κάποιο τρόπο δεν μπορώ να αντεπεξέλθω. «Είναι άλλο πράγμα και μετά άλλο», δικαιολογήθηκε ο Ίλια.

 

- Όσο για τα ελαττώματά σου, αυτό δεν ισχύει: δεν είσαι από τους τελευταίους, δεν είσαι φτωχός και η λέξη «έλλειψη ελεύθερου χρόνου» είναι μια κενή δικαιολογία, λόγω της καθημερινής μας ματαιοδοξίας, ίσως δεν υπάρχει χρόνος να πεθάνεις, αλλά πρέπει ακόμα, έχεις μιλήσει για έλλειψη χρόνου, όταν ήμουν ξαπλωμένος στην άκρη του τάφου;

 

«Αν και είναι πραγματικά έτσι», παραδέχτηκε η Ίλια, «αλλά με κάποιο τρόπο δεν μπορείς να διαχειριστείς τα πάντα, αλλά κάποια μέρα θα το ξεπεράσω».

 

«Αναβάλλετε τα πάντα ξανά, αλλά πείτε μου: ποιος θα εγγυηθεί για το μέλλον;» Και η δύναμή σας μπορεί να σας απογοητεύσει, και η οικονομία σας να καταρρεύσει, και τότε θα χαρείτε να εκπληρώσετε τον όρκο σας, αλλά θα είναι πολύ αργά, και η συνείδησή σας θα σας βασανίζει και θα σας βασανίζει κατά τη διάρκεια της ζωής σας.

 

"Αν είναι αδύνατο να εκπληρώσεις την υπόσχεση, τότε ο Θεός δεν θα σε τιμωρήσει γι 'αυτό", δικαιολογήθηκε ο Ilya. «Αλλά επιτρέψτε μου να σας πω με κάθε ειλικρίνεια: είναι όλες αυτές οι υπηρεσίες προσευχής και χρειάζονται τα δώρα μας στον Θεό όταν είναι το Πνεύμα;» Θα ήταν ακριβώς εδώ! - και ταυτόχρονα χτύπησε τον εαυτό του στο στήθος.

 

- Ωστόσο, έχεις πάει πολύ, Ίλια. Κάνεις λάθος! Είναι αλήθεια ότι ο Θεός είναι Πνεύμα και ζητά την εγκάρδια αγάπη και ευγνωμοσύνη μας για Αυτόν, αλλά δεν απορρίπτει τις εξωτερικές θυσίες, αντιθέτως, απαιτεί ακόμη και αυτό: «δοξάστε τον Θεό στις ψυχές και τα σώματά σας», επομένως και τα δύο συνδέονται στενά. και εξίσου υποχρεωτικό. Ο άνθρωπος έχει ψυχή και σώμα από τον Θεό: αυτό σημαίνει ότι πρέπει να Τον ευχαριστεί με όλο του το είναι, δηλαδή όχι μόνο με την ψυχή του, αλλά και με το σώμα του.

 

- Κατά τη γνώμη σας, έτσι φαίνεται, αλλά πώς; - Η Ίλια δεν το έβαλε κάτω. «Μερικοί άνθρωποι είναι ευσεβείς: ένας κύριος που δεν θα βλάψει ένα μικρό παιδί και ένας ζηλωτής προσευχόμενος, που δεν θα χάσει ούτε μια γιορτή του Χριστού για να  παρακολουθήσει την υπηρεσία του Θεού. Μοιράζεται και τα τελευταία υπάρχοντά του, και ιδού, αυτός ο ευεργέτης πίσω από το αλώνι θα πάρει το τελευταίο ποσό από τον ζητιάνο και θα σκαρφαλώσει στον αχυρώνα του γείτονα. Τόσο για την ευσέβεια. Ε, πατέρα. Έχοντας ζήσει στην εποχή μου, έχω δει πολλά από αυτά. Αυτό σημαίνει, κατά τη γνώμη μου: η ευγνωμοσύνη πρέπει να υπάρχει στην καρδιά, αλλά τα εξωτερικά πράγματα συχνά μόνο κοροϊδεύουν τους ανθρώπους και θυμώνουν τον Θεό.

 

- Προφανώς, εσύ, Ίλια, ξέρεις πώς να συλλογίζεσαι, αλλά νομίζω ότι αυτές δεν είναι οι ομιλίες σου. Ποιος σου έβαλε τέτοιες σκέψεις στο κεφάλι;

 

- ΠΟΙΟΣ; Είναι γνωστό ότι το πρότειναν έξυπνοι άνθρωποι. «Υποθέτω ότι θα ζήσεις και θα μάθεις», απάντησε αυτάρεσκα η Ίλια.

 

«Είναι αξιέπαινο να μαθαίνεις μόνο καλά πράγματα, είναι καλό να αντλείς ώριμες κρίσεις από τη ζωή, και όχι τέτοιες επιβλαβείς όπως έχεις μάθει». Το παράδειγμά σας δεν αποδεικνύει τη θέση σας, αλλά, αντίθετα, απλώς ενισχύει την ιδέα που εξέφρασα. Αυτός που κάνει δημόσια μια καλή πράξη, αλλά κρυφά κάνει το κακό, είναι κακός άνθρωπος, έχει βρώμικη καρδιά: και αν μια βρώμικη καρδιά είναι κακή υπό το πρόσχημα της αρετής, τότε γιατί μια καλή καρδιά δεν μπορεί να φανεί με πράξεις Χριστιανική ευσέβεια; Το να κάνεις καλό χωρίς συμπάθεια, αλλά μόνο από υποκρισία, είναι δυνατό, γιατί όταν το κάνεις, μεταμορφώνεσαι, και το να μην κάνεις καλό από την παρόρμηση μιας ευγνώμων καρδιάς, κατά τη γνώμη μου, είναι εντελώς αδύνατο. Αποδεικνύεται ότι κάνετε λάθος. Και αν στην πραγματικότητα δεν είσαι ευγνώμων, τότε δεν ήσουν ποτέ ευγενικός.

 

Ο Πόλνικοφ δεν είχε πλέον αντίρρηση, αλλά απλώς σήκωσε τα χέρια του και παραμέρισε.

 

Ήταν προφανές ότι η αλήθεια που εξέφρασα δεν ήταν απόλυτα του γούστου του χωρικού.

 

Οι μοδάτες κρίσεις του Ίλια έρχονταν σε αντίθεση με την τότε ειλικρινή του καρδιά. Όσο κι αν έψαξα λόγους για να εξηγήσω αυτή την αλλαγή, τίποτα δεν μου ήρθε στο μυαλό κάτι.

 

Ωστόσο, σύντομα κατάλαβα τα πάντα.

 

Ένας αναγνώστης ψαλμού, έχοντας συναντήσει τον Ilya, του υπενθύμισε τις δωρεές στο ναό σύμφωνα με τον όρκο του, στον οποίο ο Polnikov απάντησε ότι οφείλει τη θεραπεία του σε μια ντόπια γιαγιά, μια διάσημη θεραπευτή και μάγισσα, και επομένως δεν θεώρησε τον όρκο του κάτι υποχρεωτικό, αλλά ότι ο ιερέας του τον θυμίζει - αυτός είναι απλώς ένας εγωιστικός υπολογισμός.

 

Προσπάθησα να εξηγήσω τον εαυτό μου στον Ίλια. Ο Πόλνικοφ παραδέχτηκε τι μιλούσε και, παρά τον παραλογισμό και την προφανή υποκίνηση, αυτά τα λόγια ήταν τόσο βαθιά ριζωμένα στο κεφάλι του που ήταν αδύνατο να τα βγάλει. Ο Ίλια απάντησε διστακτικά, υπεκφυγές. Αντί να παραδεχτεί το λάθος του, κατέφυγε στη συνηθισμένη, υπεκφυγή φράση:

 

- Είμαστε σκοτεινοί άνθρωποι.

 

Όσο κι αν προσπάθησα να αποτρέψω τον Πόλνικοφ,  δεν κατέληξαν σε τίποτα.

 

Πέρασε ένας χρόνος και έφτασε η Σαρακοστή. Οι σταγόνες ηχούσαν στην αυλή. Ρεύματα χιονιού που έλιωναν έτρεχαν στις πλαγιές των δρόμων. Τα αγόρια έστειλαν τις απλές βάρκες τους στην ελευθερία των νερών των πηγών. Κάθισα στη βεράντα του σπιτιού μου και άκουγα το ήσυχο, μελωδικό μουρμουρητό αυτών των ρυακιών. Ξαφνικά, ένας ψαλμωδός εμφανίζεται από τη γωνία. Λαχανιασμένος, με τρομερό ενθουσιασμό τρέχει προς το μέρος μου και λέει:

 

- Πατέρα, έχεις ακούσει τα νέα;

 

- Ποιο;

 

- Οι Πόλνικοφ κάτι έχουν.

 

«Μάλλον θέλετε να πείτε ότι ο γιος πήγε προσκύνημα σε ιερούς τόπους για τον πατέρα του;» ξέρω. Κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδας ήρθε σε μένα και μίλησε για αυτό.

 

- Πώς; Δεν είναι ο Σεργκέι στο σπίτι; - αναφώνησε ο ψαλμωδός. - Θεέ μου. Τι ατυχία. Και ο γιος απουσιάζει. Ορίστε, η τιμωρία του Θεού!

 

- Τι λες, τι είδους τιμωρία; — Τον ξαναρώτησα, χωρίς να καταλαβαίνω τι είχε.

 

«Ο Ίλια μας σκοτώθηκε από ένα άλογο».

 

- Πώς το δάγκωσες έτσι;

 

«Ναι, τον δάγκωσε μέχρι θανάτου, τον γκρέμισε και άρχισε να τον σκίζει και να τον δαγκώνει».

 

-Αρκεί. Είναι αλήθεια; Λέτε κάτι τρομερό. Πώς και δεν έχω ακούσει τίποτα για αυτό;

 

- Μα αυτό έγινε μόλις τώρα. Εγώ ο ίδιος, όμως, δεν το είδα, αλλά άκουσα από τους χωριανούς.

 

Έμεινα έκπληκτος από αυτή την είδηση. Λυπήθηκα τον αμετανόητο γέροντα. Έσπευσα να πάω στον τόπο του συμβάντος και - όλα είναι αλήθεια: μόνο ο Polnikov ήταν ακόμα ζωντανός, που πέθαινε στο δωμάτιο του νοσοκομείου.

 

Αυτό μου είπαν αυτόπτες μάρτυρες του δυστυχήματος.

 

Την ώρα του μεσημεριανού γεύματος, όταν ήρθε η ώρα να ταΐσει τα βοοειδή, ο Ilya μετέφερε το σανό του αλόγου στον στάβλο. Πάντα πράος και πράος, ο Σίβκο ροχάλιζε και έσκυβε τρομαγμένος στις γωνίες του στάβλου, μετά κουνούσε απειλητικά τη χαίτη του και πατούσε τον Ίλια, μετά πηδούσε πίσω και επιτέθηκε ξανά. Αντί να φύγει από τον στάβλο, ο Ίλια βρήκε το αστείο της Σίβκα διασκεδαστικό. αποφάσισε να χαϊδέψει το κατοικίδιό του, χωρίς φυσικά να συνειδητοποιήσει ότι δεν ήταν καθόλου κατοικίδιο, αλλά το χάδι δεν ταίριαζε στο μαλλί. Χτύπησε πάνω στον γέρο, τον άρπαξε από το μπράτσο και τον πέταξε στην άκρη σαν μπάλα, και μετά πήδηξε κοντά του, άρχισε να τον χτυπά με τις οπλές του και να τον σκίζει με τα δόντια του, σαν αρπακτικό ζώο. Οι συγγενείς που ήταν παρόντες σε αυτή τη σκηνή δεν μπορούσαν να απομακρύνουν τον ηλικιωμένο από το τρελό άλογο. Οι γείτονες άρχισαν να ουρλιάζουν και ούτε βοήθησαν. Παραπατώντας και αγκομαχώντας, ο Ίλια σύρθηκε κάτω από τη φάτνη και έπεσε πίσω από το τανκ. Τώρα ήταν δύσκολο να το αποκτήσεις, αλλά δεν ήταν έτσι. Το εξαγριωμένο ζώο γονάτισε στα μπροστινά του γόνατα, έσφιξε το κεφάλι του ανάμεσα στον κάδο και τον τοίχο του στάβλου και έβγαλε τον άτυχο άνδρα. Οι άνθρωποι έπιασαν πιρούνια και τσεκούρια, αλλά ο Σίβκο, συνειδητοποιώντας, εγκατέλειψε τον βασανισμένο Ίλια, έστρεψε το στήθος του στους ανθρώπους, υπάκουα επέτρεψε στον εαυτό του να συγκρατηθεί και να βγει από τον στάβλο.

 

Ο Πόλνικοφ μεταφέρθηκε από το στασίδι. Το πρόσωπο και το κεφάλι ήταν βαριά πληγωμένα και αιμόφυρτα, τα χέρια φαγώθηκαν και σχίστηκαν μέχρι τους αγκώνες, το στήθος συνθλίβεται και τα πλευρά σπασμένα. Γενικά, όπως έλεγαν, ήταν ένα παραμορφωμένο και άμορφο κομμάτι ζωντανού κρέατος. Ο άτυχος άνδρας μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο Kirsanov, όπου έδωσε την ψυχή του στον Θεό.

 

Ο Ilya θάφτηκε και ο Sivko, όπως άκουσα, ήθελαν να σκοτώσουν ή να ξεφύγουν, αλλά δεν συνέβη ούτε το ένα ούτε το άλλο. Ο δολοφόνος είναι ακόμα ζωντανός, ακόμα πράος σαν αρνί, εργάζεται σκληρά προς όφελος του νεαρού κυρίου και χρησιμεύει ως ζωντανή υπενθύμιση της τιμωρίας του Κυρίου.