Οι δίκαιοι και οι αμαρτωλοί. Αληθινές ιστορίες Ζόμπερν Βλαντιμίρ Μιχαήλοβιτς 21

 

Ειρήνη στις στάχτες σου, ταπεινό άροτρο!

 

Το κέρδος δεν είναι ευτυχία

Οι εργασίες στο ανάχωμα ήταν σε πλήρη εξέλιξη. Οι εργάτες έτρεχαν κατά μήκος των διαδρόμων, λυγίζοντας κάτω από το βάρος των φορτίων τους. Ιδιοκτήτες φορτίων και αγοραστές διαπραγματεύονταν στην ακτή. Στο τέλος της σειράς των εκφορτωμένων φορτηγίδων βρισκόταν μια μάλλον μεταχειρισμένη φορτηγίδα, φορτωμένη με ξυλεία, της οποίας ο σαραντάχρονος ιδιοκτήτης διαπραγματευόταν με έναν έμπορο που δεν άφηνε δεκάρα. Τελικά η συμφωνία ολοκληρώθηκε και πλήρωσαν.

 

Πλήθος κόσμου συγκεντρώθηκε στον δρόμο του λιμανιού. Ο Κιρίλοφ, αυτό ήταν το όνομα του ιδιοκτήτη της φορτηγίδας, αποφάσισε να μάθει τι ήταν το θέμα και άρχισε να στριμώχνεται προς τα εμπρός. Και είδα ένα αδύνατο και κουρελιασμένο αγοράκι πέντε ετών.

 

Πνιγμένος από τα δάκρυα, δεν μπορούσε να απαντήσει ξεκάθαρα στο μπαράζ των ερωτήσεων από όλες τις πλευρές. Απαντώντας στις ερωτήσεις του Κιρίλοφ, κάποιος είπε ότι η μητέρα του αγοριού τον εγκατέλειψε στην προβλήτα, διέταξε τον να καθίσει ακίνητος και έφυγε σε ένα από τα πλοία με το κορίτσι. Το αγόρι δεν ήξερε ούτε το όνομα ούτε το επίθετο της μητέρας του, ήξερε μόνο ότι το όνομά του ήταν Petya και ότι πεινούσε. Έτσι απάντησε στον αστυνομικό που σκόπευε να τον πάει στο αστυνομικό τμήμα.

 

«Περίμενε μέχρι να τον πάρεις», είπε ο Κιρίλοφ, «ίσως τον πάρω».

 

Κανείς δεν σκέφτηκε καν να αμφισβητήσει το αγόρι. Μόνο ο αστυνομικός, που είχε ήδη κουραστεί αρκετά από το πλήθος και το περιστατικό, βλέποντας τη στοχαστικότητα και την αναποφασιστικότητα του Κιρίλοφ, στράφηκε προς το μέρος του με μια ερώτηση:

 

-Το παίρνεις ή όχι;

 

«Θα το πάρω αν το πεις», απάντησε.

 

Ακούστηκαν έπαινοι από το πλήθος και μια γυναίκα παρατήρησε:

 

- Σωστά, δεν έχετε δικά σας παιδιά αν πάρετε τα παιδιά κάποιου άλλου.

 

- Δεν υπάρχει περίπτωση. Υπάρχουν δύο, και περιμένουμε ένα τρίτο.

 

Η γυναίκα απομακρύνθηκε σηκώνοντας τους ώμους.

 

Για να φτάσει στη φορτηγίδα του, ο Κιρίλοφ έπρεπε να κάνει μια μεγάλη παράκαμψη. Στο δρόμο σκέφτηκε την πράξη του, που του φαινόταν πλέον απερίσκεπτη. Το καημένο το παιδί δεν μπορούσε να περπατήσει καθόλου και έπρεπε να το μεταφέρουν.

 

«Πώς μπορώ να γυρίσω σπίτι με τέτοιο κέρδος τώρα; - σκέφτηκε ο Κιρίλοφ. «Ίσως η γυναίκα τον διώξει μαζί με το αγόρι».

 

Αλλά τότε ο Kirillov άρχισε να καθησυχάζει τον εαυτό του, λέγοντας ότι το αγόρι θα μπορούσε να οδηγηθεί στο αστυνομικό τμήμα αύριο.

 

«Τουλάχιστον», σκέφτηκε, «άσε τον καημένο να φάει καλά σήμερα και να περάσει τη νύχτα σε ένα ζεστό μέρος».

 

Το φως στη φορτηγίδα του ήδη αναβοσβήνει και η φωνή της γυναίκας του ακούστηκε να φωνάζει:

 

- Σταμάτα, Λιούμπα.

 

Ο Κιρίλοφ μπήκε η σύζυγος στάθηκε με την πλάτη της στην κόρη της δίπλα στη σόμπα, ανακατεύοντας το ρόφημα στην κατσαρόλα και, χωρίς να γυρίσει, αναγνωρίζοντάς τον από το βάδισμά του, είπε:

 

- Γιατί επέστρεψες τόσο αργά;

 

Εκείνη την ώρα η Petya, που μετά τη βραδινή υγρασία και το κρύο βρέθηκε σε ένα ζεστό δωμάτιο με μια ευχάριστη μυρωδιά, είπε:

 

«Είναι τόσο ζεστό εδώ και μυρίζει καλά».

 

Η γυναίκα γύρισε, δυσαρεστημένη και, δείχνοντας τον άντρα της το κουρελιασμένο αγόρι, ρώτησε:

 

- Τι είναι αυτό;

 

Ο σύζυγος θα προτιμούσε να είναι μακριά από εδώ τώρα, αλλά η γυναίκα του περίμενε μια απάντηση, κι εκείνος, μπερδεμένος και τραυλίζοντας, τα είπε όλα.

 

«Πρέπει να έχεις τρελαθεί, πρέπει να θέλεις να πεθάνουμε από την πείνα αν μαζέψεις εγκαταλελειμμένα παιδιά στο δρόμο». Τελικά, ξέρετε πόσο ερειπωμένη είναι η φορτηγίδα; Τι θα συμβεί σε εμάς όταν καταρρεύσει εντελώς; Πάρε το αγόρι αμέσως στην αστυνομία, ακούς;

 

- Εντάξει, εντάξει, απλά μην θυμώνεις. Νόμιζα ότι τα πήγα καλά που πήρα το αγόρι. Θα τον πάρω αμέσως.

 

- Λοιπόν, τώρα είναι πολύ αργά, και αύριο πρέπει να τον πάρουμε μακριά. Καθίστε για δείπνο.

 

Καθίσαμε. Ο καημένος έτρωγε λαίμαργα, γεμίζοντας το στόμα του γεμάτο. Η Μάρθα -αυτό ήταν το όνομα της γυναίκας του Κιρίλοφ- γέμισε θυμωμένα το μπολ του Πέτυα, αν και ο οίκτος για το αγόρι ανακατεύτηκε στην ψυχή της και σκέφτηκε με τρόμο: τι θα γινόταν αν ένα από τα παιδιά της βρισκόταν σε αυτή την κατάσταση; Ήταν απαραίτητο να πλύνει αυτό το βρώμικο μικρό πράγμα για να μπορέσει να τον βάλει στο κρεβάτι με τα παιδιά της. Κι έτσι άρχισε να τον πλένει. Του φόρεσε ένα παλιό πουκάμισο και, κοιτάζοντας προσεκτικά, παρατήρησε ότι το αγόρι ήταν πολύ όμορφο.

 

Την επόμενη μέρα ξεκίνησε η εκφόρτωση της φορτηγίδας. Ο Κιρίλοφ ταραζόταν και φασαρίαζε, και η γυναίκα του είχε πολλή δουλειά να κάνει - μετρώντας πίνακες και ούτω καθεξής. Χάρηκε που άφησε τον Petya στην καμπίνα για να φροντίσει τα παιδιά και στο δείπνο αποφάσισαν να τον αφήσουν ενώ συνεχίστηκε η εκφόρτωση ή ακόμα και μέχρι να φύγει η φορτηγίδα για το χειμώνα.

 

Πέρασαν αρκετές μέρες και ήρθε η ώρα να φύγω. Ο Κιρίλοφ τριγυρνούσε σκεφτικός και δεν μπήκε ποτέ στην ταβέρνα, παρά την πρόσκληση των φίλων του. Η σύζυγος εξεπλάγη πολύ από την άνευ προηγουμένου συμπεριφορά του συζύγου της. Ανησυχούσε για τη σκέψη: τι θα γινόταν δίπλα στο αγόρι; Ο ίδιος δεν τόλμησε να μιλήσει πρώτα για αυτό με τη γυναίκα του. Τελικά είπε ότι το αγόρι πρέπει να το πάρουν. Η Petya, συνειδητοποιώντας ότι ήθελαν να τον διώξουν, άρπαξε το φόρεμα της Mαρθας με τα δύο χέρια και με δάκρυα παρακάλεσε να μην το δώσει στον αστυνομικό. Η Λιούμπα, η μεγαλύτερη κόρη του Κιρίλοφ, άρχισε να ουρλιάζει και να κλαίει. Η ίδια η Μάρθα λυπήθηκε το αγόρι, αντικατέστησε την νταντά της: έφερε το δίχρονο στην αγκαλιά του και διασκέδασε τη Λιούμπα, έτσι ώστε η μητέρα να έχει περισσότερο ελεύθερο χρόνο για νοικοκυριό και ράψιμο.

 

«Ίσως», αποφάσισε, «άφησε την Πέτια να μείνει. αλλά μόνο ο σύζυγός της πρέπει να της υποσχεθεί ότι δεν θα πιει και η Λιούμπα πρέπει να της υποσχεθεί ότι δεν θα είναι άτακτη, διαφορετικά η ίδια θα πάει το αγόρι στην αστυνομία».

 

Την επόμενη μέρα έπλευσαν στο ποτάμι για την πατρίδα τους, όπου ξεχειμώνιαζε η φορτηγίδα. Είχαν δική τους καλύβα με αυλή και αγρόκτημα, με μεγαλο λαχανόκηπο για πατάτες. Πίσω από το χωριό απλώνονταν ατελείωτα δάση. Όχι πολύ μακριά, στην άκρη του δάσους, βρισκόταν το σπίτι ενός δασοκόμου. Ζούσε πολύ απομονωμένος, ασχολιόταν με τις δουλειές του και απέφευγε τους πάντες. Ήταν ένας ψηλός, αδύνατος άντρας με αυστηρό πρόσωπο, αλλά όχι ακόμα μεγάλος. Ο Κιρίλοφ έπρεπε συχνά να αντιμετωπίσει έναν δασικό εργάτη όταν ενοικίαζε και έκοβε δάση, και ήταν πολύ έκπληκτος γιατί οι Κιρίλοφ, έχοντας τα δικά τους παιδιά, πήραν το αγόρι κάποιου άλλου.

 

Έχουν περάσει αρκετά χρόνια. Η Petya και η Lyuba αποφοίτησαν από ένα αγροτικό σχολείο, όπου σπούδασαν μόνο το χειμώνα. Ο δάσκαλος και ο πατέρας αγαπούσαν πολύ και τα δύο παιδιά. Πολλοί από τους κατοίκους του χωριού δεν ενέκριναν την απροσδόκητη πράξη των Kirillovs, που πήραν το αγόρι κάποιου άλλου, επειδή οι ίδιοι μετά βίας μπορούσαν να τραφούν. Ο ιερέας όμως τους επαινούσε πάντα και έλεγε ότι ο Θεός θα τους ανταμείψει για την καλή τους πράξη.

 

Μια μέρα ο Κιρίλοφ ήρθε να δει έναν εργάτη στο δάσος για δουλειά και έμεινε μαζί του για να πιει τσάι. Μιλήσαμε για τσάι και ο Μπέλκιν —αυτό ήταν το όνομα του εργάτη του δάσους— είπε:

 

«Με θεωρούν μη κοινωνικό και μάλιστα κακό άτομο, αλλά δεν είμαι καθόλου κακός, αλλά δυστυχισμένος». Κάποτε ζούσα όπως οι άλλοι άνθρωποι, είχα πλούτη, μια ευγενική, στοργική σύζυγο και γιο, αλλά τα έχασα όλα αυτά με δικό μου λάθος. Περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στον κόσμο, αγαπούσα τα χρήματα και για χρηματικό κέρδος ήμουν έτοιμος να θυσιάσω τα πάντα. Όταν γεννήθηκε ο γιος μας, άρχισα να απαιτώ από τη γυναίκα μου να μπει στην πόλη ως νοσοκόμα. Δεν συμφώνησε για πολύ καιρό, αλλά την ανάγκασα να συμφωνήσει και της βρήκα μια ευνοϊκή θέση. Το παιδί δόθηκε σε μια γυναίκα για να το μεγαλώσει με μια φτηνή αμοιβή. Αυτή η γυναίκα πήγε να ζητιανέψει και, έχοντας πιαστεί να κλέβει, εξαφανίστηκε σε άγνωστη τοποθεσία, παίρνοντας το μωρό μας μαζί με το κορίτσι της. Την αναζήτησα, τη ρώτησα, αλλά μάταια. Η σύζυγος, έχοντας μάθει γι 'αυτό, αρρώστησε από τη θλίψη και σύντομα πέθανε. Πούλησα τα πάντα, μετακόμισα μακριά από την πατρίδα μου, προσέλαβα αυτό το μέρος και τώρα ζω ως μη άνθρωπος. Η μοναξιά με βαραίνει κάθε χρόνο και έτσι ήθελα να σου πω: δεν θα μου δώσεις την Πέτυα; Μου αρέσει πολύ, ένα τόσο έξυπνο αγόρι. Θα τον έπαιρνα αντί για τον γιο μου. Απλώς φοβάμαι ότι μάλλον δεν θα συμφωνήσετε;

 

«Είναι αλήθεια: η γυναίκα μου και εγώ είμαστε πολύ δεμένοι με το αγόρι και δεν σκεφτόμαστε να το χαρίσουμε. Είναι ήδη δεκαπέντε χρονών, και με αντικαθιστά τιμονιέρη, ναύτη - οποιονδήποτε. Το περασμένο καλοκαίρι, χάρη στην επιδεξιότητά του, σώσαμε την φορτηγίδα μας από την καταστροφή όταν μεταφέρθηκε κάτω από μια γέφυρα.

 

Στο σημείο αυτό οι συνομιλητές χώρισαν.

 

Την άνοιξη, ο Kirillov έφτασε στην πόλη για επαγγελματικούς λόγους, και αυτή τη φορά μόνος. Τον πήγαν στην αστυνομία και τον ρώτησαν: είχε αγόρι, τον Πέτυα; Ταυτόχρονα, του έδειξαν μια δήλωση μιας ετοιμοθάνατης γυναίκας για το γιο της οποίας ήταν ο Petya. Αποδείχθηκε ότι ο πατέρας του ήταν ο Belkin, ο σημερινός δασικός εργάτης. Αυτό χτύπησε τον Kirillov τόσο πολύ που, επιστρέφοντας στη φορτηγίδα, δεν μπορούσε να συνέλθει για πολλή ώρα και δεν είπε λέξη σε κανέναν γι 'αυτό.

 

Φτάνοντας στο χωριό, πρώτα απ' όλα είπε στον ιερέα όλα όσα είχαν συμβεί και του ζήτησε συμβουλές. Τον διέταξε να πάει αμέσως στον ξυλοκόπο και να του τα αποκαλύψει όλα. Είναι αδύνατο να περιγράψει κανείς τη χαρά και την ευτυχία του εργάτη του δάσους όταν πείστηκε ότι ο Petya ήταν πραγματικά ο γιος του. Τον πήρε στο σπίτι του και δεν μπορούσε να τον κοιτάξει αρκετά, δεν ήθελε να τον αφήσει να πάει ούτε ένα βήμα. Αλλά με την πάροδο του χρόνου, άρχισε να παρατηρεί ότι η Petya φαινόταν να του λείπει η οικογένεια που τον μεγάλωσε.

 

Μια μέρα η Πέτυα αρρώστησε πολύ και χρειαζόταν γυναικεία φροντίδα. Η Kirillova επισκέφτηκε επιμελώς το σπίτι του Belkin και φρόντισε τον ασθενή μέχρι να αναρρώσει.

 

Ο Μπέλκιν άρχισε να σκέφτεται και η καρδιά του του είπε μια διέξοδο. Αποφάσισε, ως ευγνωμοσύνη προς τους Κιρίλοφ που μεγάλωσαν τον γιο τους, να τους αγοράσει μια νέα φορτηγίδα αντί για την παλιά. Σύντομα, κατόπιν αιτήματος του γιου του, αγόρασε ο ίδιος μια μεγάλη φορτηγίδα, στην οποία επέπλεε δασικό υλικό μαζί με τον Κιρίλοφ. Με τον καιρό, ο Petya παντρεύτηκε τη Lyuba.

 

Οι δύο οικογένειες συνδέθηκαν και ψάρευαν μαζί. Τα κέρδη τους μεγάλωναν και μεγάλωναν. Αλλά δεν ήταν αυτά τα κέρδη που ο Belkin χαιρόταν τώρα. Χαιρόταν για την καλή και ευτυχισμένη ζωή των παιδιών του και επαναλάμβανε συχνά: «Η ευτυχία δεν έχει κέρδος».

 

Όποιος ξεχνά τον Θεό, ο Θεός δεν τον ελεεί