Οι δίκαιοι και οι αμαρτωλοί. Αληθινές ιστορίες Ζόμπερν Βλαντιμίρ Μιχαήλοβιτς 7

Κοιτάξτε κοντά

Καλοκαιρινό βράδυ. Οι αποχαιρετιστήριες ακτίνες του ήλιου χαϊδεύουν τα αγροτικά σπίτια, τους κήπους και τα περιβόλια και την πέτρινη εκκλησία στο λόφο. Ένα κάρο κυλά κατά μήκος ενός σκονισμένου βραχώδους δρόμου. Στρίψτε στη γέφυρα, απέναντι από το φωτεινό ποτάμι. Από τη γέφυρα μπορείτε να δείτε καθαρά ολόκληρο το μεγάλο, όμορφο χωριό. Ο σταυρός του καμπαναριού καίει λαμπρά, ο αμαξάς και δύο ταξιδιώτες έβγαλαν ευσεβώς τα καπέλα τους και σταυρώθηκαν. Εδώ είναι το άλσος, το αρχοντικό και ο φαρδύς αγροτικός δρόμος.

 

«Αγαπητό χωριό, δεν σε έχω δει για πολύ καιρό», λέει ήσυχα ένας από τους άντρες. «Βάνια», γύρισε στον αδερφό του, «κοίτα πώς έχει ξαναχτιστεί το χωριό, πώς μεγάλωσαν οι κήποι».

 

Ο μεγαλύτερος αδερφός έμεινε σκεπτικός σιωπηλός. Πριν από πολλά χρόνια, στον ίδιο δρόμο, και τα δύο αδέρφια, μικρά χωριανά, πήγαν στην πόλη για σπουδές. Ήταν δύσκολο για τα παιδιά να αποχαιρετήσουν το χωριό τους, τον πατέρα τους, τη μητέρα τους. Έζησαν μια υπέροχη ζωή στο ύπαιθρο, στην πατρίδα τους καλύβα.

 

Ο πατέρας τους, ο αγρότης Ακίμ Ιβάνοφ, ήταν ένας ευγενικός, εργατικός άνθρωπος. Από το πρωί μέχρι το βράδυ δούλευε ακούραστα, δεν έπινε, δεν μάλωνε ποτέ με κανέναν και ζούσε ήσυχα με την οικογένειά του. Ο Ακίμ και η οικογένειά του είχαν σεβασμό γι' αυτό. Και απέκτησε μια εργατική σύζυγο. Ο Θεός έστειλε στον Ακίμ δύο γιους. Ο Ακίμ και η γυναίκα του αγαπούσαν βαθιά τα παιδιά τους. Τα αγόρια μεγάλωσαν υγιή και έξυπνα.

 

Ο νεότερος Νικολάι αποδείχθηκε πιο αδύναμος από τον μεγαλύτερο Ιβάν και ήταν ο αγαπημένος της μητέρας του. Όμως ο Θεός του έδωσε έναν υπέροχο χαρακτήρα. Αγόρι ευγενικό, πράο, στοχαστικό, ήξερε να υπηρετεί τους πάντες και να δένει τους πάντες με τον εαυτό του.

 

Τα χρόνια πέρασαν.Τα αγόρια μεγάλωσαν και δυνάμωσαν στην ελευθερία.

 

Μια μέρα ο πατέρας τους τους έστειλε στον γαιοκτήμονα. Ο ευγενικός κύριος κοίταξε τα παιδιά, τους μίλησε, χάιδεψε τον αδύνατο Κόλια και άρχισε να σκέφτεται.

 

Ήξερε τον Ακίμ ως καλό άνθρωπο, του άρεσαν τα αγόρια, έξυπνα και στοργικά. Πρόσφατα υπέστη μεγάλη θλίψη: πέθανε ο αγαπημένος του, μοναχογιός. Μια καλή σκέψη συνέβη στον κύριο.

 

- Παιδιά θέλετε να σπουδάσετε; - ρώτησε τα αγόρια.

 

Ο Κόλια ξέσπασε από χαρά και ο Βάνια έγινε κόκκινος από χαρά.

 

Ο γαιοκτήμονας είδε την επιθυμία τους για επιστήμη, επαίνεσε τα παιδιά και λίγες μέρες αργότερα είπε στον Ακίμ ότι ήθελε να στείλει τους γιους του να σπουδάσουν στην πόλη με δικά του έξοδα.

 

«Μου άρεσαν τα αγόρια σου, Ακίμ, θέλω να κάνω ανθρώπους από αυτά, θέλω να τους δώσω εκπαίδευση, ίσως αντικαταστήσουν τον νεκρό γιο μου».

 

Ο Ακίμ έπεσε στα πόδια του κυρίου.

 

Τα αγόρια ήταν εξοπλισμένα για το ταξίδι. Ήταν δύσκολο για τον Ακίμ και τη γυναίκα του να αποχωριστούν τους γιους τους. Αγκαλιάστηκαν, σκούπισαν τα δάκρυα από τα μάτια τους και έστειλαν τα παιδιά με την εντολή να μελετήσουν καλά.

 

Και φύγανε  τά παιδιά. Ο χρόνος πέρασε γρήγορα. Δεν υπήρχε χρόνος να στεναχωρηθούν. Τα αγόρια μελετούσαν καλά, ειδικά τα μικρότερα. Ο Βάνια, ένα ζωηρό, ζωηρό αγόρι, δεν ήταν τόσο υπομονετικός και προσεκτικός όσο ο ήσυχος, στοχαστικός Νικολάι. Γύρισαν σπίτι για τις γιορτές, όπου οι γονείς τους τους χάιδεψαν θερμά. Τα αγόρια αποφοίτησαν από το λύκειο και ο ευγενικός ιδιοκτήτης τους έδωσε την άδεια να συνεχίσουν τις σπουδές τους. Και τώρα ολοκληρώθηκε η εκπαίδευσή τους. Νέοι άνθρωποι στέκονται στα πόδια τους, γεμάτοι δύναμη και καλά μορφωμένοι. Μεγάλωσαν και ωρίμασαν. Ο Ιβάν έγινε ένας ψηλός, όμορφος νεαρός, αλλά ο Νικολάι παρέμεινε αδύνατος, αδύναμος και ήσυχος.

 

Ο Ιβάν σκέφτεται:

 

«Είναι υγιής η οικογένειά σου; Τι κάνουν;»

 

- Φτάσαμε! - Ο μικρότερος αδερφός διέκοψε τις σκέψεις του νεαρού.

 

Ο Ιβάν κοίταξε τριγύρω. Το κάρο στεκόταν έξω από το μικρό νέο σπίτι. Κάποιος κοίταζε έξω από την πύλη. Ο Νικολάι αγκάλιαζε κάποιον. Ο νεαρός τίναξε τις σκούρες μπούκλες του και βγήκε από το κάρο. Η μητέρα του στάθηκε μπροστά του. Κοίταξε με έκπληξη τον αρχοντικό, όμορφο νεαρό.

 

«Μητέρα», είπε ήσυχα ο νεαρός και η ηλικιωμένη γυναίκα όρμησε στον γιο της στο στήθος του.

 

Όλο το χωριό ήρθε τρέχοντας να συναντήσει τους νέους, ήρθε τρέχοντας και ο Ακίμ από το χωράφι. Δεν μπορούσε να σταματήσει να κοιτάζει τους γιους του. Στη νέα καλύβα εγκαταστάθηκαν νέοι. Ο πατέρας και η μητέρα δεν ήξεραν πού να τους βάλουν ή τι να φερθούν στα αγαπημένα τους παιδιά.

 

Την επόμενη μέρα πήγαν στον ιδιοκτήτη της γης. Οι νέοι περπάτησαν σκεφτικοί στο χωριό. Όλα τους ήταν οικεία και οικεία. Γερόντισσες και γέροι σύρθηκαν από τις καλύβες τους για να κοιτάξουν τους νεοφερμένους. Ο Νικολάι κατάφερε να γνωρίσει τα παιδιά του χωριού και έτρεξαν αμείλικτα πίσω του.

 

Και εδώ στέκονται μπροστά στο αρχοντικό. Πριν από πολλά χρόνια, δύο μικρά αγόρια από το χωριό στέκονταν εδώ. Περπάτησαν ήσυχα μέσα από μια σειρά από δωμάτια και μπήκαν στο γραφείο του ιδιοκτήτη. Αυτό το δωμάτιο είναι ακόμα διακοσμημένο με τον ίδιο τρόπο: μια βιβλιοθήκη με βιβλία, ακριβούς πίνακες ζωγραφικής, χαλιά, ένα τραπέζι γεμάτο εφημερίδες, μια μεγάλη καρέκλα στην οποία κάθεται ο ίδιος ο ιδιοκτήτης. Τα μαλλιά και τα γένια του έγιναν γκρίζα, το πρόσωπό του έγινε ακόμα πιο σοβαρό. Αλλά τα μάτια του κοιτούν το ίδιο τρυφερά τους νέους, μια ευγενική και ευγενική καρδιά χτυπά ακόμα στο στήθος του. Οι νέοι του υποκλίθηκαν. Δάκρυα έλαμψαν στα μάτια του.

 

Ο γαιοκτήμονας τους αγκάλιασε με στοργή, τους κάθισε, έστειλε να ζητήσουν τη γυναίκα του και διέταξε να σερβίρουν τσάι. Ήρθε και η κυρία, χάιδεψε τους νέους, μίλησε μαζί τους. Οι νέοι κάθισαν αρκετή ώρα με τον ιδιοκτήτη της γης, συζήτησαν πολλά, εξέφρασαν τις σκέψεις και τα σχέδιά τους.

 

Και οι δύο ήταν έτοιμοι να δουλέψουν, να δουλέψουν όσο πιο σκληρά μπορούσαν, και οι δύο ήθελαν να είναι χρήσιμοι, να ευχαριστήσουν τον γαιοκτήμονα για την αγάπη και την καλή του πράξη.

 

Στο χωρισμό, ο ιδιοκτήτης της γης τους αγκάλιασε ξανά.

 

«Θυμηθείτε, παιδιά», είπε, «ήθελα να φτιάξω ειλικρινείς και μορφωμένους ανθρώπους από εσάς». Αυτή ήταν η επιθυμία μου. Αφήστε τον καθένα σας να δουλέψει και να κοπιάσει όπως μπορεί και όπως θέλει. Δουλέψτε, παιδιά, αγαπήστε την Πατρίδα σας, αφιερώνετε δύναμη και υγεία γι' αυτήν. Η ειλικρινής εργασία και οι ειλικρινείς ενέργειές σας θα είναι η καλύτερη ευγνωμοσύνη μου. Ξεκουραστείτε και μετά ξεκινήστε τις δουλειές σας. Αν χρειαστεί να πάτε, θα σας δώσω τα μέσα, αλλά μάθετε να βασίζεστε μόνο στον εαυτό σας, στο κεφάλι και τα χέρια σας. Ο Κύριος να σε προστατεύει!

 

Συγκινημένοι οι νέοι τον εγκατέλειψαν.

 

Ήρθε το βράδυ, ζεστό και μυρωδάτο. Το χτύπημα της καμπάνας της εκκλησίας του χωριού ακουγόταν πολύ γύρω από την περιοχή. Η εκκλησία άστραφτε από φώτα - ήταν παραμονή καλοκαιρινών διακοπών. Οι νέοι πήγαν στην εκκλησία. Εκεί προσκύνησαν στη γωνία μπροστά στη σκοτεινή, αρχαία εικόνα της Θλιμμένης Θεοτόκου. Τα νεανικά τους πρόσωπα έλαμπαν από φλογερή πίστη και προσευχή. Ζήτησαν βοήθεια και επιτυχία από τον Ελεήμονα Παράκλητο, και τα μάτια τους έλαμπαν από φωτεινά δάκρυα, καρφωμένα στο πράο πρόσωπο της Μητέρας του Θεού. Μια εβδομάδα αργότερα, ο Ιβάν Ακίμοβιτς έφυγε, αποχαιρετώντας την οικογένειά του και λαμβάνοντας χρήματα από τον ιδιοκτήτη της γης.

 

«Νικολάι, ας πάμε μαζί μου», είπε στον αδελφό του καθώς έφευγε. «Θα πνιγείς από τη μελαγχολία σε αυτή την ερημιά». Πάμε να δουλέψουμε μαζί.

 

- Για τι; που; Δεν ξέρω γιατί πας, Βάνια, αλλά θα μείνω και θα προσπαθήσω να δουλέψω εδώ όσο μπορώ. Έχω λίγη δύναμη, Βάνια, πού να πάω; - απάντησε ήσυχα ο Νικολάι.

 

Του ήταν δύσκολο να αποχωριστεί τον αδερφό του, τον οποίο αγαπούσε πολύ.

 

-Τι θα κάνεις εδώ; Δεν υπάρχει τίποτα να κάνουμε εδώ, πρέπει να ψάξουμε για πιο δύσκολα πράγματα», έπεισε τον αδερφό του ο Ιβάν Ακίμοβιτς. - Κοίτα πόσο δυστυχισμένοι είναι οι άνθρωποι, πώς καταστρέφουν τη ζωή τους! Δεν είναι δουλειά μας να τους διδάξουμε, να τους εξηγήσουμε αυτό που δεν μπορούν να καταλάβουν; Πάμε, αγαπητέ αδερφέ. Ας μη λυπόμαστε για τον σκοπό μας.

 

Αλλά ο Νικολάι δεν πήγε.

 

Ο Ιβάν Ακίμοβιτς έφυγε, δυσαρεστημένος και αναστατωμένος, αλλά με πλήρη επιθυμία να εργαστεί, να εργαστεί για το κοινό καλό, με πίστη στο μέλλον και στη νεανική του δύναμη. Έφυγε από το χωριό του για πολύ καιρό, χωρίστηκε με όλα όσα του ήταν αγαπητά για πολύ καιρό. Κοίταξε το χωριό για πολλή ώρα και έστειλε μια ειλικρινή «συγγνώμη» στην οικογένειά του. Έπειτα σταυρώθηκε με ευλάβεια, γύρισε και κοίταξε μακριά. Τι τον περιμένει εκεί;

 

Η μοίρα του Ιβάν Ακίμοβιτς τον πήγε μακριά από την πατρίδα του. Έζησε μακριά της πολλά χρόνια. Πόσα μαρτύρια και μαρτύρια υπέμεινε. Ρίχτηκε με ανυπομονησία σε μια νέα επιχείρηση, μελέτησε τον εαυτό του, δίδαξε άλλους, προσπάθησε να πείσει τους ανθρώπους ότι ήταν δυνατό να ζήσουν μια καλύτερη ζωή. Είτε δίδασκε, είτε έγραφε, είτε άρχισε να θεραπεύει, προσπάθησε να καταστείλει τη θέληση των πλουσίων, να τους ενσταλάξει αγάπη και οίκτο για τους φτωχούς, φρόντιζε τους φτωχούς, έστησε αναγνωστήρια και πολέμησε με όλη του τη δύναμη. Δεν ήταν όμως στον κύκλο του. Οι πλούσιοι τον γελούσαν, οι φτωχοί δεν τον πίστευαν. Έκανε εχθρούς και δεν βρήκε φίλους. Ο Ιβάν Ακίμοβιτς πέρασε πολλά χρόνια σε αυτή την περιπλάνηση, σε αυτές τις άκαρπες προσπάθειες. Ο κόσμος δεν εκτίμησε τις προσπάθειές του, δεν πίστευε την ειλικρίνειά του. Όταν αρρώστησε, όλοι του γύρισαν την πλάτη. Ο Ιβάν Ακίμοβιτς παραλίγο να πεθάνει. Σηκώθηκε όρθιος, αδυνατισμένος και μελαγχολικός. Εξαντλημένος έχασε την πίστη του στους ανθρώπους και στον εαυτό του. Αντί για ευγνωμοσύνη, είδε γελοιοποίηση, αντί φιλία, έχθρα και μίσος. Ένας στο χωράφι δεν είναι πολεμιστής, αποφάσισε και πάγωσε και σώπασε. Η μελαγχολία τον έφαγε.

 

Και τότε ένα ήσυχο καλοκαιρινό πρωινό πλησίασε το χωριό του. Έχει αλλάξει πολύ από τότε που έφυγε από εδώ. Δεν είχε μείνει δύναμη, η εξαντλημένη καρδιά μου χτυπούσε λυπημένα και οδυνηρά στο στήθος μου.

 

Το ποταμάκι κυλάει ακόμα τα φωτεινά του κύματα, το δάσος όπου του άρεσε να τρέχει και να παίζει με τον αδερφό του ως παιδί ακόμα θροΐζει, και ο σταυρός του καμπαναριού του χωριού επίσης λάμπει. Αλλά πολλά έχουν αλλάξει στο χωριό. Πολλοί τάφοι προστέθηκαν στο αγροτικό νεκροταφείο, πολλά παιδιά μετατράπηκαν σε ενήλικες.

 

Ο καλός Ακίμ και η γυναίκα του κοιμούνται στο υγρό χώμα εδώ και πολύ καιρό - κοντά σε ένα μικρό παρεκκλήσι, στο νεκροταφείο, καλυμμένο με φρέσκο ​​πράσινο γρασίδι και αγριολούλουδα, υπάρχουν δύο τάφοι. Οι έντιμοι άνθρωποι βρίσκονται εδώ. Οι χωριανοί θυμούνται με καλά λόγια τους πεθαμένους γέρους.

 

Ένα κάρο κυλά γρήγορα σε έναν αγροτικό δρόμο. Ο Ιβάν Ακίμοβιτς κοιτάζει έκπληκτος και δεν αναγνωρίζει το χωριό. Κοντά στην εκκλησία υπάρχει ένα όμορφο ημιπέτρινο σπίτι με γραμμένες τις λέξεις «Νοσοκομείο». Τα παράθυρα με τις καθαρές κουρτίνες λάμπουν χαρούμενα, τα πυκνά δέντρα φαίνονται μέσα στο όμορφο σπίτι. Το κάρο σταμάτησε στο σπίτι. Ο Ιβάν Ακίμοβιτς δεν αναγνωρίζει την πατρίδα του. Όλα έχουν ξαναχτιστεί, ανακαινιστεί, κάτι προστίθεται στην αριστερή πλευρά, υπάρχει μια μεγάλη πινακίδα στο σπίτι: «Σχολείο».

 

Έκπληκτος ο Ιβάν Ακίμοβιτς ανοίγει την πύλη. Πλήθη παιδιών τρέχουν στην αυλή και ακούγονται ηχηρές παιδικές φωνές στο σπίτι. Ο Ιβάν Ακίμοβιτς σταμάτησε στο κατώφλι, κοίταξε - και δεν πίστευε στα μάτια του. Ένα μεγάλο, φωτεινό δωμάτιο, ο αδερφός του κάθεται στο τραπέζι, περιτριγυρισμένος από παιδιά. Όλοι έχουν βιβλία και πίνακες στα χέρια τους. Στο παράθυρο υπάρχει ένα πλήθος από κορίτσια κοντά σε μια νεαρή γυναίκα που ράβει κάτι. Ο ίδιος ο γαιοκτήμονας λέει αμέσως κάτι στο ζωηρό αγόρι με κοφτερά μάτια. Ο Ιβάν Ακίμοβιτς στέκεται, κοιτάζει και σιωπά. Τα παιδιά κοίταξαν τριγύρω.

 

«Ξένος, ξένος», φωνάζουν οι παιδικές φωνές στο κουδούνι. - Νικολάι Ακίμοβιτς, έφτασε ένας παράξενος δάσκαλος.

 

Ο Νικολάι σήκωσε το κεφάλι, είδε τον αδερφό του και όρμησε να τον αγκαλιάσει. Πλησίασε επίσης ένας ηλικιωμένος, γκριζομάλλης γαιοκτήμονας. Ο Ιβάν Ακίμοβιτς δεν αναγνώρισε τον αδερφό του: Ο Νικολάι Ακίμοβιτς είχε πάρει τόσα κιλά και κιλά — έμοιαζε υπέροχος τύπος. Κάτι πικρό και βαρύ ξύπνησε στην καρδιά του νεοφερμένου όταν είδε μια ήσυχη εικόνα αγροτικής ευτυχίας.

 

«Πώς άλλαξες, Βάνια», είπε ήσυχα ο Νικολάι, κοιτάζοντας με θλίψη τον αδερφό του.

 

Είναι αδύνατο να αναγνωρίσεις τον πρώην αρχοντικό νεαρό. Ο Ιβάν Ακίμοβιτς έχει αδυνατίσει, έχει αδυνατίσει, έχει κιτρινίσει, θλιμμένα μάτια, γκρίζα μαλλιά, θλίψη και μελαγχολία στο πρόσωπό του. Ο Νικολάι Ακίμοβιτς άφησε τα παιδιά, πήρε τον αδερφό του στο άλλο μισό του σπιτιού και τον κάθισε σε μια καρέκλα. Ο γαιοκτήμονας ήρθε κοντά τους και μια νεαρή, όμορφη γυναίκα, η σύζυγος του Νικολάι Ακίμοβιτς, ήρθε επίσης.

 

Άρχισαν να μιλάνε. Ο Νικολάι Ακίμοβιτς δεν ρωτάει τίποτα τον αδερφό του, φοβάται να ανοίξει τις πληγές του. Βασικά λέει για τον εαυτό του πώς άρχισε σιγά σιγά να δουλεύει με τα παιδιά του χωριού και να βοηθάει τον πατέρα και τη μητέρα του στις δουλειές του σπιτιού. Τα παιδιά τον αγαπούσαν, οι χωριανοί τον ευχαριστούσαν για τα παιδιά. Σιγά σιγά, με τη βοήθεια του γαιοκτήμονα, ο Νικολάι Ακίμοβιτς πήρε την άδεια να ανοίξει ένα σχολείο στο χωριό. Υπήρχε πολύς κόπος και κόπος. Αλλά το σχολείο ήταν ακόμα επιτυχημένο.

 

Τα παιδιά από τα διπλανά χωριά έρχονται και αγαπούν πολύ τον δάσκαλό τους. Στα χωριά υπήρχαν πολλές αρρώστιες. σκέφτηκε ο Νικολάι Ακίμοβιτς. Προσπάθησε να προειδοποιήσει τους χωρικούς και τους έμαθε να είναι τακτοποιημένοι. Μίλησα για κάτι με τον ευγενικό ιδιοκτήτη. Έφυγε για την επαρχιακή πόλη και σύντομα έφερε πίσω έναν παραϊατρικό και άδεια να ανοίξει ένα αγροτικό νοσοκομείο. Η γυναίκα του πέθανε, ο ευγενής αφοσιώθηκε ολοκληρωτικά σε έναν καλό σκοπό, εργάστηκε ακούραστα και πέτυχε την ίδρυση νοσοκομείου. Από τότε, δούλεψαν όσο πιο σκληρά μπορούσαν, μοιράζοντας τον χρόνο τους μεταξύ σχολείου και νοσοκομείου. Ο Νικολάι Ακίμοβιτς έθαψε τους γέρους του, θρήνησε, μετά παντρεύτηκε και μαζί με τη γυναίκα του άρχισαν να εργάζονται στο σχολείο.

 

Η καρδιά του Ιβάν Ακίμοβιτς έγινε πιο ελαφριά όταν άκουσε την ήσυχη ομιλία του αδελφού του. Η καρδιά του ήταν γεμάτη βαθύ σεβασμό για τον αδελφό του. Όταν ο Νικολάι Ακίμοβιτς έφυγε από το δωμάτιο, ο ιδιοκτήτης γύρισε στον Ιβάν και είπε:

 

«Μην ανησυχείς, φίλε μου, θα βρεις κάτι να γεμίσεις τη ζωή σου». Απλώς ακολουθήστε το παράδειγμα του αδελφού σας. Με τη σεμνότητά του είναι μεγάλος άνθρωπος, πόσο καλά και καλά έχει κάνει εδώ ήσυχα στη γωνιά του. Στην αρχή έζησε για τους γονείς του, που πέθαναν ευλογώντας τον, μετά έδωσε όλη του την ειλικρινή καρδιά στην οικογένεια και τα παιδιά του. Πώς τον απασχολούσε το σχολείο και το νοσοκομείο, πώς δούλευε. Τα παιδιά τον λατρεύουν, οι χωρικοί σχεδόν τον λένε άγιο. Ήσυχα, σεμνά, η ζωή του περνά, αφιερωμένη στους γείτονές του, και αθόρυβα κάνει το μεγάλο του έργο. Και ο αδερφός σου δεν σε ξέχασε, περίμενε, πίστευε ότι θα γυρίσεις και θα δουλέψεις μαζί του.

 

Θερμασμένος από αυτή την αγάπη και την προσοχή, μετά από πολλά χρόνια αγώνα και βασάνων, ο Ιβάν Ακίμοβιτς είπε στον αδερφό του τη ζωή του, γεμάτη αγώνα και άκαρπες προσπάθειες.

 

«Ανέλαβα πάρα πολλά», είπε, ολοκληρώνοντας την ιστορία, «ήθελα να ξαναφτιάξω και να γυρίσω ολόκληρο τον κόσμο - και μόνο εξουθενώθηκα και γέρασα σε αυτόν τον αγώνα». Τώρα καταλαβαίνω πού είναι το αληθινό, το άγιο πράγμα. Αν μου δώσεις ένα μερίδιο από τον κόπο σου, θα χαρώ, έχω ταλαιπωρηθεί τόσο πολύ, έχω εξαντληθεί», δάκρυα κύλησαν στα μάγουλά του.

 

Το ίδιο βράδυ στην εκκλησία του χωριού, μπροστά στην ίδια πράη εικόνα της Μητέρας του Θεού, με καυτά δάκρυα, ο Ιβάν Ακίμοβιτς προσευχήθηκε για πολλή ώρα και ευχαρίστησε τον Θεό που επέστρεψε και αναβίωσε ανάμεσα στους συγγενείς του.

 

Γκρίζα μαλλιά, κουρασμένος, με ταλαίπωρη καρδιά, επέστρεψε στη στέγη της πατρίδας του και πάλι εδώ, στην πατρίδα του, μπροστά στην εικόνα της βασίλισσας των ουρανών, βρήκε γαλήνη και σιωπή καρδιάς, συνειδητοποίησε ότι μια αληθινή και η μεγάλη πράξη δεν απαιτεί θόρυβο, αλλά γίνεται αθόρυβα και σεμνά, που πρέπει να την ψάξεις γύρω σου. Το θορυβώδες φως δεν θα ξέρει ούτε θα φωνάξει για μια σεμνή πράξη, αλλά η ευγνώμων ανθρώπινη καρδιά ξέρει και ο Ελεήμων Ουράνιος Κριτής μας βλέπει. Δεν είναι αυτή η καλύτερη ανταμοιβή για έναν άνθρωπο;