Οι δίκαιοι και οι αμαρτωλοί. Αληθινές ιστορίες Ζόμπερν Βλαντιμίρ Μιχαήλοβιτς 9

 

Καμένο κουτί

Η ιστορία του ιερέα I. Orlov

 

Οδηγώντας συχνά μέσα από ένα εμπορικό χωριό, το βλέμμα μου σταματούσε πάντα σε ένα παράξενο διώροφο σπίτι. Όμως την προσοχή μου τράβηξε η ζοφερότητα του και το γεγονός ότι για αρκετά χρόνια αυτό το σπίτι ήταν καπνισμένο από τη μια πλευρά, με έναν ραγισμένο τοίχο. Για κάποιο λόγο, ο ιδιοκτήτης του σπιτιού δεν επισκεύασε τη ρωγμή ούτε άσπρισε την αιθάλη. Ήθελα να μάθω ποιος είναι ο ιδιοκτήτης αυτού του σπιτιού και γιατί στέκεται έτσι τόσα χρόνια.

 

Πάντα αγόραζα άλογα σε αυτό το χωριό από έναν αμαξά που γνώριζα και αποφάσισα να τον ρωτήσω για το παράξενο σπίτι. Έχοντας περάσει την πλατεία της αγοράς όπου βρισκόταν το σπίτι, ρώτησα τον αμαξά:

 

- Πες μου, Κούζμα Βασίλιεβιτς, ποιανού είναι αυτό το σπίτι, σαν να κάηκε;

 

«Το καμένο είναι», απάντησε ο Κούζμα, «τρομερό».

 

- Γιατί είναι τρομακτικό;

 

- Μα περίμενε, θα σου πω όταν φεύγουμε από το χωριό.

 

Περίπου δέκα λεπτά αργότερα φύγαμε από το χωριό και ο Κούζμα άρχισε να μιλάει:

 

- Λοιπόν, αν θέλετε να μάθετε για αυτό το σπίτι, τότε προχωρήστε: Θα σας πω, ίσως, αλλά δεν θα ήθελα...

 

- Τι δεν θα σου άρεσε;

 

- Ναι, δεν ήθελα να σου πω: λυπάμαι τον νεκρό γέροντα, πήγα και μαζί του, ήταν καλός, η βασιλεία των ουρανών του. Θα πω απλώς την τιμή σας, διαφορετικά πολλοί από τους αναβάτες έκαναν επίσης ερωτήσεις, αλλά εγώ σιωπούσα. Λέω, δεν ξέρω, αλλά εγώ ο ίδιος τα ξέρω όλα!

 

Ο γέρος αναστέναξε.

 

«Λοιπόν, ακούστε», άρχισε. - Αυτό είναι το σπίτι του εμπόρου Muromtsev. Τώρα είναι έμπορος, αν και κακός, αλλά πριν ήταν ένας απλός χωρικός. Έτσι έγινε έμπορος. Πριν από περίπου τριάντα πέντε χρόνια είχαμε μια μεγάλη φωτιά: κάηκαν διακόσια μέτρα. Κάηκε και η πλατεία της αγοράς, μόνο η Εκκλησία του Θεού, σαν από θαύμα, επέζησε και στο καμπαναριό έλιωσε και μια καμπάνα.

 

Στην πλατεία ζούσε τότε ένας πλούσιος έμπορος  ο Charoshnikov. Όταν ξέσπασε η φωτιά, ο Charoshnikov άρχισε να βγάζει τα υπάρχοντά του. Και βιαστικά ξέχασε τα λεφτά. Τα θυμήθηκε όταν  τό σπίτι του είχε ήδη καεί. Ο έμπορος όρμησε στο σπίτι και εξαφανίστηκε. Η γυναίκα και τα παιδιά φώναξαν:

 

- θά καεί.

 

Και ο  Charoshnikov, καλυμμένος με ιδρώτα και χώμα, τρέχει από την πίσω αυλή, ψιθύρισε κάτι στη γυναίκα του, αυτή σώπασε.

 

Η νύχτα πέρασε, όλοι ήταν απασχολημένοι με τη στεναχώρια τους, όσοι δεν κάηκαν ήρθαν στη φωτιά, άλλοι για να λυπηθούν τους συγγενείς τους, και άλλοι για να γουργουρίσουν. Ήμουν εκεί με τους συγγενείς μου και μοιράστηκα τη θλίψη. Ακούσαμε έναν θόρυβο και είδαμε: οι άνθρωποι έτρεχαν εκεί που ήταν το σπίτι του Charoshnikov, και έτρεξα κι εγώ.

 

Ο Charoshnikov ουρλιάζει.

- Λεφτά, ένα κουτί, καμένα... λεφτά!

 

Νομίζουμε: τα χρήματα προφανώς κάηκαν.

 

«Είναι θέλημα Θεού να καουν », λέμε.

 

- Το έκλεψαν, αλλά δεν το έκαψαν, το έκλεψαν, το έκρυψαν μόνοι τους και μόνο η γυναίκα ήξερε πού το πήγε.

 

Όλοι λαχάνιασαν, πώς γίνεται από κάποιον που έχει καεί - γιατί να κλέψει; Ήρθαν τα αφεντικά, άρχισαν να τον ρωτούν.

«Αφήστε τους ήσυχους», λέει ο Charoshnikov. - Δεν το πήραν, δεν το είδε κανείς.

 

«Πρέπει να μάθουμε, δεν μπορούμε να το αφήσουμε έτσι», λέει το αφεντικό.

 

- Σταμάτα! θυμήθηκα! — Ο Charoshnikov έκανε ξαφνικά θόρυβο. «Ο γείτονας, κουβαλούσε και κάτι στην πλάτη του και έθαψα τα χρήματα κάτω από τη μηλιά».

 

Όρμησαν στον Πετρούσκα, τίναξαν τα υπάρχοντά του, έψαξαν στον κήπο, δεν βρήκαν τίποτα και ο Πετρούσκα απλώς ήξερε:

 

- Λοιπόν, μπορείς πάντα να προσβάλεις έναν φτωχό! 

 

Τον εγκατέλειψαν, ο Charoshnikov ζήτησε ακόμη και συγχώρεση από τον γείτονά του.

 

Οι πυρόπληκτοι ξανάχτισαν τά σπίτια ο Charoshnikov ξαναέχτισε, και δίπλα του ο Petrushka, και το σπίτι του βγήκε καλύτερο από τον Charoshnikov.

 

«Οι ευγενικοί άνθρωποι βοήθησαν», λέει η Petrushka, «έτσι χτίστηκε».

 

Πέρασαν δύο χρόνια. Ο Petrushka άνοιξε ένα κατάστημα και άρχισε να εμπορεύεται. Και άρχισαν να αποκαλούν την Petrushka Pyotr Sidorich. Δέκα χρόνια αργότερα, ο Pyotr Sidorich Muromtsev ευημερούσε τόσο καλά που έγινε ο πρώτος πλούσιος στο χωριό. Και στην πόλη μας και στη Μόσχα τον αναγνώρισαν. Ο Petrushka έγινε ο έμπορος Muromtsev.

 

Ο Κούζμα οδήγησε σιωπηλά περίπου πέντε μίλια με ένα γρήγορο τρατάκι και μίλησε ξανά:

 

- Ο Πιότρ Σίντοριχ βρόντηξε! Έγινε σε υψηλή εκτίμηση. Δεν έγινε τσιγκούνης, άρχισε να στολίζει τον ναό του Θεού, η μεγάλη καμπάνα ήταν θυσία του, βοηθούσε τους φτωχούς. Μόνο που, προφανώς, ο Κύριος δεν ήταν ευχαριστημένος με τις θυσίες του: ο Κύριος τον τιμώρησε. Έχασα το μυαλό μου. Ο γιος του ήταν παντρεμένος με τρία παιδιά, του παρέδωσε όλες τις υποθέσεις και κλείστηκε στον εαυτό του και, λένε, διάβασε το Ψαλτήρι. Διαβάζει και διαβάζει, αλλά ξαφνικά λέει κάτι ανόητο, ή πίνει πολύ για τρεις εβδομάδες ή περισσότερο. Και ο μεθυσμένος δεν έκανε φασαρία όταν μέθυσε, κοίταξε κάπου και ψιθύρισε κάτι.

 

Ο γιος, ο Στέπαν Πέτροβιτς, ήταν καλός άνθρωπος, ευσεβής, πράος. Έκανε τα πράγματα καλύτερα από τον πατέρα του. Όλοι τον αγαπούσαν, τον πεθαμένο, όλοι τον έκλαιγαν όταν ο Κύριος του έστειλε έναν πραγματικό, μη ανθρώπινο θάνατο.

 

- Πώς δεν είναι άνθρωπος; - ρώτησα.

 

- Και έτσι, πέθανε χωρίς μετάνοια, και τι θάνατος είναι αυτός; Τώρα θα περάσουμε με το αυτοκίνητο από τον μύλο, θα σας δείξω το μέρος όπου έδωσε την ψυχή του στον Θεό.

 

Περάσαμε τον μύλο.

 

«Κοίτα», είπε ο Κούζμα, «βλέπεις μια πέτρα, τα παιδιά την έβαλαν στον τόπο του θανάτου του και είναι θαμμένη στο σπίτι μας».

 

-Τι είδους θάνατο πέθανε;

 

- Συνθλίβω τον εαυτό μου κάτω από τον άξονα.

 

- Ποιος άξονας;

 

- Ένα φρεάτιο μύλου, μια ξαπλώστρα.

 

- Πώς είναι αυτό;

 

-Θα σου πω τώρα. Ο Στέπαν Πέτροβιτς ήταν φίλος με τον μυλωνά: παρέδωσε το ψωμί και ο μυλωνάς το άλεσε. Μερικές φορές έκαναν παρέα μαζί. Ο εκλιπών, αν και σπάνια, έπινε ακόμα. Μια μέρα έφεραν ένα φρεάτιο στον μυλωνά και το τοποθέτησαν σε ένα ψηλό μέρος, πάνω από το ποτάμι. Και ο Στέπαν Πέτροβιτς είδε αυτόν τον άξονα και είπε:

 

«Αλλά θα σου βάλω μπελάδες, φίλε μου, με αυτόν τον άξονα».

 

- Ποιο είναι το πρόβλημα;

 

«Και εγώ», λέει, «πηδάω  στο ποτάμι».

 

«Λοιπόν», λέει ο φίλος του, «δέκα άντρες δεν μπορούν να τον κουνήσουν τόν άξονα».

 

- Θα δούμε.

 

Με ανάγκαζε να τον σπρώξω.  Ας σπρώξουμε  πάνω του, και πάμε, και ο φίλος του γελάει μαζί του.

 

Ωστόσο, πέτυχε τον στόχο του και κύλησε τον άξονα.

 

- Ένα;

 

- Όχι, μόνο εμείς οι δύο. Ο Στέπαν Πέτροβιτς ταξίδευε στην πόλη με έναν από τους εμπόρους μας. «Έλα», λέει, «ας σπρώξουμε κάτω τον άξονα!» Κατέβηκαν από το άλογο και ίππευαν χωρίς αμαξά, άρχισαν να αγγίζουν τον άξονα και οι εργάτες του μύλου φώναξαν: «Όχι, Στέπαν Πέτροβιτς, δεν μπορείς να το χειριστείς». Ιδού, ο άξονας κύλησε, ο Στέπαν Πέτροβιτς δεν φαινόταν πουθενά, και ο έμπορος πέταξε στο πλάι. Οι εργάτες λαχάνιασαν. Ούρλιαξαν, έκαναν θόρυβο, ήρθαν τρέχοντας, και ο Στέπαν Πέτροβιτς μετά βίας συριγόταν, το μισό του στήθος είχε πλακωθεί και το κεφάλι του συνθλιμμένο.

 

- Πώς μπήκε κάτω από τον άξονα;

 

— Ο άξονας ήταν πολύπλευρος, προφανώς πιάστηκε στο μανίκι.

 

- Και ο άλλος - αυτός ο έμπορος - επέζησε;

 

- Επέζησε.

 

- Πώς κύλησαν οι δυο τους έναν τόσο μεγάλο άξονα;

 

«Ξεβράστηκε την άνοιξη, αλλά οι λακκούβες είναι αόρατες. Από τότε που αυτή η ατυχία επισκέφτηκε τον γέρο Πιότρ Σίντοριχ, ένιωσε εντελώς άρρωστος. Άρχισε να μιλάει και έγινε κουρασμένος. Μερικές φορές θα ξυπνήσει, αλλά θα ήταν καλύτερα να μην το κάνει.

 

- Και τι;

 

- Γιατί ένας έξυπνος άνθρωπος να κοιτάζει τη θλίψη; Άλλωστε ακολούθησε θλίψη μετά από θλίψη. Όλα τα πράγματα παρέμειναν στη χήρα του γιου της και εμπιστευόταν πολύ τα παιδιά και τα εγγόνια του Πιότρ Σιντόροβιτς. Ο μεγαλύτερος εγγονός άρχισε να πίνει πικρά ποτά σε ηλικία δεκαοκτώ ετών. Η χήρα  τον παντρεύτηκε, νόμιζε ότι αν παντρευτεί θα ερχόταν στα συγκαλά του. Και συνέχισε να πίνει και να πίνει και πέθανε από παραλήρημα . Και ο Pyotr Sidorich είδε αυτή τη θλίψη και την βίωσε. Και μετά έγινε ακόμα χειρότερο: και ο άλλος εγγονός αποδείχτηκε άτυχος.

 

Μόνο ένας γιος του Pyotr Sidorich, ο Semyon, ήταν καλός. Τον θεωρούσαν απλό, αλλά ήταν καλύτερος από τους έξυπνους. Μόνο αυτός στήριξε τον γέροντα και τον έθαψε. Ο γέροντας πέθανε. Τα εγγόνια χώρισαν από τον θείο τους και έφυγαν εντελώς. Κι έτσι ο πλούτος τους σκορπίστηκε σαν σκόνη στον άνεμο.

 

- Λοιπόν, αυτός ο γιος ζει καλά;

 

«Έζησε καλά κάτω από τον γέρο, και μετά από τρία χρόνια έζησε καλά, αλλά τώρα πίνει, και σύντομα δεν θα έχει αρκετά να πιει». Αυτό συμβαίνει επειδή τα χρήματα των άλλων, ακόμη και τα καμένα, δεν θα χρησιμοποιηθούν ποτέ για μελλοντική χρήση, θα φέρουν μόνο θλίψη.

 

- Ναι, μήπως δεν τα πήρε;

 

- Δεν το πήρες; Σαν τρελή, θυμόμουν συνέχεια το καμένο κουτί.

 

- Γιατί τόσα χρόνια το σπίτι είναι καπνό;

 

«Ήταν επίσης κατά τη διάρκεια πυρκαγιάς: το σπίτι κάηκε και κανείς δεν ξέρει γιατί δεν το έφτιαξε». Φαινόταν ότι υπήρχε κάτι να διορθωθεί, αλλά δεν το έκανα.

 

- Τι έγινε με τον Charoshnikov;

 

- Στην αρχή ζούσε μαζί μας... φτωχικά, και μετά πήγε στην πόλη. Οι παλιοί φίλοι με στήριξαν. Θεράπευσε καλά, τώρα δεν είναι πια εκεί, πέθανε πριν από πολύ καιρό, και υπάρχουν χιλιάδες παιδιά που κυκλοφορούν. Εδώ είναι η πόλη, έφεραν το έλεός σου, δόξα στον Θεό.

 

«Δόξα τω Θεώ», είπα.