ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΗΣ ΕΝΤΟΛΗΣ.ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΊΤΗΣ ΡΑΦΑΗΛ ΚΑΡΕΛΙΝ .

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΗΣ ΕΝΤΟΛΗΣ

Ἡ ἕβδομη ἐντολὴ λέγει: «Οὐ μοιχεύσεις». Ἂν στὴν Παλαιὰ Διαθήκη

ὁ Κύριος πρόσταζε νὰ τιμωροῦνται αὐστηρὰ γιὰ τὴν μοιχεία, στὴν

Καινὴ Διαθήκη ἀπαιτεῖ ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο τὴν σωφροσύνη ὄχι μόνο

στὶς πράξεις, ἀλλὰ καὶ στὶς σκέψεις: ὅποιος βλέπει μὲ ἐπιθυμία,

ἤδη μοιχεύει. Ἡ μοιχεία στερεῖ στὸν ἄνθρωπο τὴν θεοκοινωνία,

καὶ ἑπομένως τὴν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία, σύμφωνα μὲ τὸν

λόγο τοῦ Σωτήρα, εἶναι ἐντός μας”. Στὶς ἐντολὲς τῶν Μακαρισμῶν

ὁ Κύριος λέει: «Μακάριοι οἱ καθαροὶ τῇ καρδίᾳ, ὅτι αὐτοὶ τὸν Θεὸν ὄψονται». Ἄρα ἡ ἀπαραίτητη προϋπόθεση τῆς θεοκοινωνίας καὶ θεοπτίας εἶναι ἡ καθαρότητα τῆς καρδίας.

Οἱ ἀκάθαρτοι τῇ καρδίᾳ δὲν θὰ μπορέσουν νὰ δοῦν τὸν Θεό,

τὰ δοῦν ὄχι μὲ τὰ μάτια τοῦ σώματος, ἀλλὰ μὲ τὸ εἰδικὸ ἁπτικό

«ὄργανο» τῆς καρδίας, φωτιζόμενο ἀπὸ τὴν Χάρη. Τὸ νὰ βλέπει

κανεὶς τὸν Θεὸ σημαίνει νὰ ἔχει στὴν ψυχή του τὸ θεῖο φῶς. Οἱ

ἅγιοι Πατέρες θεωροῦσαν τὸν πόλεμο κατὰ τῆς πορνείας ὡς ἕναν

ἀπὸ τοὺς πιὸ δύσκολους γιὰ τὸν ἄνθρωπο· ὀνόμαζαν τὴν πορνεία

όχι μόνο ἀσθένεια, ἀλλὰ παράλυση τοῦ πνεύματος. Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης

τῆς Κλίμακος βεβαιώνει, ὅτι ἡ πορνεία εἶναι ἡ πιὸ βαρειὰ ἁμαρτία

μετὰ τὴν ἀνθρωποκτονία. Ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἐνέδωσε στὰ ἄλλα πάθη

ἁμάρτησε, ἐνῶ ὅποιος διέπραξε πορνεία ἔπεσε, δηλαδὴ τὸν ἔριξε κάτω

ὁ δαίμονας καὶ κεῖται στὴν γῆ ἀβοήθητος, σὰν τὸν τραυματισμένο

στὴν παλαίστρα μονομάχο ποὺ αἱμορραγεί. Χρειάζεται πολύς χρόνος

ἐνίστε δὲ χρόνια μετανοίας, γιὰ νὰ λάβει ὁ πόρνος ὄχι μόνο τὴν

ἄμεση, ἀλλὰ καὶ τὴν Χάρη ποὺ τὴν ἀπώλεσε μὲ τὴν ἁμαρτία

Ἡ ἁμαρτία τῆς πορνείας είναι πολύμορφη καὶ πολυειδής. Η

ἐπιθυμία στὴν καρδία, τὴν ὁποία ὁ ἄνθρωπος συνήθως δὲν τὴν

πολεμὰ εἶναι ἤδη πορνεία Η πορνεία μοιάζει μὲ τὸ θαλὰ ρεῦμα τὸ

ὁποῖο βγαίνει, τρόπον τινὰ ἐκρήγνυται ἀπὸ τὰ μάτια τοῦ ἀνθρώπους

θαρρεῖς, ὅτι τὸ βλέμμα ἑνὸς ἀνθρώπου ἔχυσε στὸν ἄλλο κολλώδη

καὶ δυσώδη λάσπη. Ἡ πορνεία μπορεῖ νὰ προδίδει τὸν ἑαυτό της

καὶ στὸ ὕψος τῆς φωνῆς: μερικὲς φορὲς ὁ ἄνθρωπος μιλάει δῆθεν

νουθετώντας περὶ τῆς καθαρότητος, ἀκόμα καὶ τοῦ ἁγιασμοῦ, ἐνῶ

στην πραγματικότητα στὴν φωνὴ καὶ τὴν ἀναπνοή του ἀκούγεται η

κρυφὴ φιληδονία. Ἐνίοτε μία κίνηση τῆς κεφαλῆς ἤ ἕνα μειδίαμα

τοῦ ἀνθρώπου ἀποτελεῖ τὸ σιωπηλὸ σύνθημα, ὅτι ἐσωτερικὰ εἶναι

σύμφωνος καὶ ἕτοιμος γιὰ τὴν πορνεία.

Ὡς μία ἔκφραση τῆς πορνείας οἱ ἅγιοι Πατέρες θεωροῦσιν ἐπίσης

τὰ ὑπέρμετρα γέλια καὶ ἀστεῖα. Τὰ γέλια καταστρέφουν, κάπως

κατατρύγουν τὴν ἀνθρώπινη ντροπή, τὰ δὲ

σπρώχνουν άνθρωπο στὴν παρουσία της συμπεριφορᾶς, καὶ ἡ παρρησία, σύμφωνα

καὶ τὸ ρητό τοῦ Ἀββᾶ Ἀγάθωνα, «μοιάζει μὲ τὸν δυνατὸ καυστικὸ

άρα ἀπὸ τὸν ὁποίο, όταν φυσήξει, όλοι φεύγουν, καὶ χαλάει κάθε

παραπὸ στὸ δένδρα», δηλαδὴ καταστρέφει ὅ,τι καλὸ ἔχει ή ψυχή,

ἀπὸ ὅλες τὶς αἰσθήσεις ποὺ ὁδηγοῦν στὴν πορνεία, ἡ πιὸ

ἐπικίνδυνη εἶναι ἡ ἀφή. Ἂν ἕνα ἐμπαθὺς βλέμμα ἤδη μεταφέρει τὸ

σήνυμα καὶ δημιουργεῖ ἕναν ἀόρατο σύνδεσμο, σὰν νὰ δένει τὸν

ένα μὲ τὴν ἄλλη, ἡ ἀφὴ εἶναι ἡ ἀρχὴ τῆς σαρκικῆς πτώσεως. Η

δαπαθῆς ἀφὴ ἐρεθίζει στὴν ψυχὴ τὸ σαρκικὸ πάθος, αὐτὸν τὸν

σπιτικό δαίμονα, ὁ ὁποῖος κατοικεῖ μέσα μας ἀπὸ τὴν γέννησή μας

ἐκεῖνος ξυπνάει καὶ ἔρπει ἔξω ἀπὸ τὰ σκοτεινὰ ὑπόγεια τῆς ψυχῆς

μας, Διαμέσου τῆς ἀφῆς μεταδίδεται μία ενέργεια τῆς πορνείας,

ποὺ μᾶς θυμίζει τὴν φόρτιση τοῦ ἠλεκτρισμοῦ, ὅταν ἕνα καλώδιο

συνδέεται μὲ τὸ ἄλλο,

Μπορεῖ κανεὶς νὰ προβάλει τὴν ἀντίρρηση: «Στὴν ἐπικοινωνία μὲ

τὸ ἄλλο φύλο δὲν αἰσθάνθηκα κανένα πάθος, δὲν παρατήρησα στὸν

ἑαυτό μου ἐμπαθεῖς σκέψεις – αὐτὰ ποὺ λέτε εἶναι φανερὲς ὑπερβολὲς

ἢ περιττὲς ἐπιφυλάξεις, ποὺ προκαλοῦνται ἀπὸ ἕναν μάταιο φόβο».

Ἀλλὰ τὸ θέμα εἶναι ὅτι ἡ ψυχή μας, ἡ ζωή της, είναι ένα μυστήριο γιὰ

τοὺς ἴδιους τοὺς ἑαυτούς μας. Τὸ συνειδητό μας είναι μόνο ἡ κορυφὴ

τοῦ παγόβουνου, τοῦ ὁποίου τὸ μεγαλύτερο μέρος κρύβεται κάτω ἀπὸ

τὰ ὕδατα καὶ εἶναι ἀπρόσιτο γιὰ τὰ μάτια. Οἱ ἅγιοι Πατέρες μιλοῦν

περὶ τῶν ψυχικῶν δυνάμεων τῆς ἐπιγνώσεως, τρόπον τινὰ στρωμάτων

ποὺ βρίσκονται τὸ ἕνα κάτω ἀπὸ τὸ ἄλλο, σὰν τοὺς ὀρόφους τοῦ

πύργου. Οἱ σύγχρονοι ψυχολόγοι τὸν ἀνεξέλεγκτο τομέα τῆς ψυχῆς

τὸν ὀνομάζουν ὑποσυνείδητο. Στὸ βάθος του ὑπάρχουν τὰ πάθη, τὰ

ὁποῖα κάποτε νυστάζουν, κάποτε ξυπνοῦν καὶ ζωντανεύουν. Ἀλλὰ ὁ

ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ μὴν τὸ παρατηρήσει, όπως ἕνας ποὺ ζεῖ στὸν

πάνω όροφο, δὲν παίρνει εἴδηση γιὰ τὴν πυρκαγιὰ ποὺ ξέσπασε στὸ

ὑπόγειο καὶ σταδιακὰ καταλαμβάνει όλο τὸ κτίριο.

Στὴν ἀρχή, ὅταν τὸ πάθος μόλις ποὺ ξεφυτρώνει, ὁ ἄνθρωπος

μπορεῖ νὰ τὸ ἐκλάβει γιὰ ἁγνὴ ἀγάπη καὶ ἀθώα ἡδονή. Τὰ

συναισθήματα τὸν ἀπατοῦν, καὶ ἡ δυνατότητα τοῦ αὐτοελέγχου

γίνεται σχεδόν παραλυμένη. Συνήθως ὁ ἄνθρωπος ἀντιλαμβάνεται

πλέον τὸν κίνδυνο τῆς καταστάσεώς του, ὅταν ἤδη ἔχει γίνει

αἰχμάλωτος τοῦ πάθους. Πολλές φορές, παθαίνοντας μία απροσδόκητη

πτώση, ούτε καταλαβαίνει τί έγινε, γιατὶ ἄλλαξε τόσο γρήγορα, γιατί

παραδόθηκε σε τέτοιον πειρασμό, τὸν ὁποῖο προηγουμένως μισοῦσε

καὶ ἀπεχθανόταν. Καὶ ἔγινε αὐτὸ διότι, χωρὶς νὰ τὸ ἀντιληφθεῖ, εἶχε

μαζέψει καύσιμη ύλη μέσα του καὶ μόλις ἦρθε σὲ ἐπαφὴ μὲ τὴν σπίθα

ἐξερράγη. Ἐδῶ μιλάμε γιὰ τὴν πτώση ὡς τὴν ἔσχατη ἐκδοχή, ἀλλὰ

ἀκόμα καὶ μία ἀφὴ καὶ σαρκικὴ τρυφερότητα σκοτίζουν τὸν νοῦ

τοῦ ἀνθρώπου καὶ ἀνεβάζουν ἀπὸ τὸν πυθμένα τῆς ψυχῆς κάποια

θολούρα, σὰν τὴν ἰλὺ ἀπὸ τὸ βάθος τῆς τεχνητῆς λίμνης.

Ἀράγε μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νὰ μὴν αἰσθάνεται τὴν ἐνέργεια τοῦ

πάθους. Ἡ ἀπάθεια είναι κατάσταση τελειότητος, κατάσταση τὴν

ὁποία δὲν τὴν ἔφτασαν ἀκόμα καὶ πολλοὶ ἀπὸ τοὺς ἁγίους. Ἡ ἀπάθεια

εἶναι θαῦμα. Ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον ἐμεῖς δὲν αἰσθανόμαστε τὸ πάθος

τότε, ὅταν ὁ δαίμονας μᾶς ἐξαπατάει, ὅταν, σύμφωνα μὲ τὸ ρητὸ τοῦ

Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κλίμακος, προσποιεῖται ὅτι εἶναι νεκρός, σὰν τὴν

ἀλεποὺ ποὺ θέλει να πιάσει τὸ ἀπρόσεκτο πουλί. Γι᾿ αὐτὸ οἱ ἅγιοι

Πάτερες μᾶς ἔδωσαν τὴν παρακαταθήκη, νὰ μὴν ἐμπιστευόμαστε τὴν

σάρκα μας ὅσο ἡ πνοὴ εὑρίσκεται ἀκόμα στὸ στόμα μας.

Καμμία ἁμαρτία. ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ὑπερηφάνεια, δὲν νεκρώνει τὴν

καρδία τόσο, ὅσο ἡ πορνεία. Η προσευχὴ εἶναι ἡ περιστερὰ τῆς

καθαρότητος, ἡ ὁποία δὲν μπορεῖ νὰ βρεῖ τόπο στὴν μολυσμένη καρδία

Καμμία ἁμαρτία δὲν ρίχνει τὸν ἀγωνιστὴ σὲ τέτοια λύπη, ποὺ ἐγγίζει

τὴν ἀπόγνωση, ὅπως ἡ πορνεία. Ὁ πεπτωκὸς ἀγωνιστὴς αἰσθάνεται

τὸν ἑαυτό του πλήρη μολυσμοῦ, ἡ ψυχή του τοῦ φαίνεται μαύρη, σαν

νὰ ἦταν ντυμένη μὲ τὸ ἀδιαπέραστο σκοτάδι. Παρατηρεῖται ὅτι ἀπὸ

έναν πόρνο ἐκπέμπεται μία πνευματική δυσωδία, ἡ ὁποία μοιάζει μὲ

τὴν μυρωδιὰ τοῦ κρέατος ποὺ σαπίζει.

Οἱ ἅγιοι Πατέρες μᾶς διδάσκουν νὰ ἐλέγχουμε τὴν ὥραση, τὴν

ἀκοὴ καὶ τὶς ἄλλες αἰσθήσεις, μὲ σκοπὸ νὰ μὴν εἰσέρχεται στὴν

ψυχὴ καμμία ἀκαθαρσία, ιδιαίτερα ἡ πορνική, ἀλλιῶς οἱ πέντε

αἰσθήσεις μας γίνονται, κατὰ τὸν Ἅγιο Συμεὼν τὸν Νέο Θεολόγιο

πέντε παράθυρα τοῦ θανάτου. Ἂν ὁ πόρνος ἐπισκέπτεται τὸν ἱερὸ

ναὸ χωρὶς τὴν μετάνοια καὶ τὴν διόρθωση, τότε ἡ ἐσωτερική, μυστικὴ

ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας θὰ παραμείνει γιὰ αὐτὸν κλειστή. Ἔτσι καὶ

ὁ τυφλός, ἱστάμενος κάτω ἀπὸ τὸν ἥλιο, δὲν βλέπει τὸ φῶς του.

Μόνο διαμέσου τῆς μετάνοιας ἐπιτελεῖται ἡ ἐπιστροφὴ τοῦ πόρνου

στὴν ζωή, ἀλλὰ ἀπαιτεῖται, ὅπως προαναφέραμε, ἀρκετὸς χρόνος

γιὰ νὰ καθαρίσει ἡ καρδία ἀπὸ τὸ πύον καὶ τὴν ἀκαθαρσία αὐτῆς

τῆς σιχαμερῆς ἁμαρτίας.

Στὴν Ἀποκάλυψη, ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος καὶ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης

ὁ Θεολόγος μαρτυρεῖ ὅτι, οἱ πόρνοι καὶ οἱ μοιχοί, ὅπως καὶ οἱ φονεῖς

καὶ οἱ μάγοι, δὲν θὰ εἰσέλθουν στὴν Ἐπουράνια Ιερουσαλήμ. Καὶ ὁ

Ἀπόστολος Παῦλος γράφει: «Μὴ πλανᾶσθε· πόρνοι βασιλείαν Θεοῦ

οὐ κληρονομήσουσι»".

Τί πρέπει νὰ κάνουμε γιὰ νὰ πολεμήσουμε αὐτὸ τὸ πάθος; Κατ'

ἀρχὰς νὰ μὴν ἐμπιστευόμαστε τὸν ἑαυτό μας, νὰ ἀποφεύγουμε

ὁποιεσδήποτε προφάσεις καὶ τὰ αἴτια τοῦ πειρασμοῦ, νὰ τηροῦμε

τὴν καρδία μας ἀπὸ τὶς ἁμαρτωλὲς ἐντυπώσεις καὶ νὰ λέμε τὴν

εὐχὴ τοῦ Ἰησοῦ. Ἡ εὐχὴ τοῦ Ἰησοῦ καὶ ἡ μνήμη τοῦ θανάτου ὄχι

μόνο προφυλάσσουν τὴν ψυχὴ ἀπὸ τὶς σαρκικὲς ἐπιθυμίες, ἀλλὰ καὶ

καθαρίζουν τὴν μνήμη ἀπὸ τὶς ἐνθυμήσεις τῶν παλαιῶν πτώσεων,

σὰν ἀπὸ τὰ ἴχνη τῶν λεκέδων.