19 Σεπτεμβρίου - Πριν από 88 χρόνια, η υπηρέτρια του Θεού Βέρα (Merkulova) 09/15/1874 - 19/09/1935/, -ηγουμένη, ασκητής ευσέβειας , απεβίωσε στον Κύριο.

 

19 Σεπτεμβρίου - Πριν από 88 χρόνια, η υπηρέτρια του Θεού Βέρα (Merkulova) /09/15/1874 - 19/09/1935/, -ηγουμένη, ασκητής ευσέβειας , απεβίωσε στον Κύριο.

Όλο το χρόνο, η μητέρα περπατούσε ξυπόλητη (εξ ου και το παρατσούκλι της - Vera Barefoot), κάτω Φορούσε μεταλλικές αλυσίδες με τα ρούχα της. Ο ασκητής είχε το χάρισμα της διόρασης και της θεραπείας και σύντομα άρχισε να γίνεται σεβαστός από τους ντόπιους που έκαναν προσκυνήματα στο μοναστήρι για να συναντηθούν μαζί της.

Σύμφωνα με ορισμένες πηγές, γεννήθηκε στην επαρχία Kostroma σε μια αγροτική οικογένεια, σύμφωνα με άλλες πληροφορίες, καταγόταν από τον Καύκασο, έζησε στη Σεβαστούπολη, οι γονείς της ήταν ευγενείς, η μητέρα της ήταν από την οικογένεια των πρίγκιπες Dolgorukov.

Έδωσε μοναστικούς όρκους σε ηλικία 17 ετών στη Γεωργία, στο μοναστήρι Bodbe του Αγίου Νίνου, ισάξιο των Αποστόλων, με το όνομα Veronica.

Το 1906 εισήλθε στη μονή της Αγίας Τριάδας που βρίσκεται στο χωριό Novo-Sumarokovo, στην επαρχία Kostroma.

Το 1910, μετά από πρόσκληση της ηγουμένης της Μονής Makariev-Reshem, ηγουμένης Dosithea, η μητέρα μετακόμισε στο μοναστήρι Reshem, όπου πολύ γρήγορα άρχισε να απολαμβάνει την ίδια λατρεία μεταξύ των κατοίκων της περιοχής όπως στο Novo-Sumarokovo.

Υπήρξε μια ιδιαίτερη εισροή επισκεπτών στη Μητέρα Βέρα κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, όταν χιλιάδες άνθρωποι ήρθαν σε αυτήν, στέκονταν στην ουρά για αρκετές ημέρες για να τη δουν και να μάθουν από αυτήν για την τύχη των αγαπημένων τους στο μέτωπο.

Από τον Μάιο του 1917, ο εξομολόγος της μητέρας και κάποιων άλλων αδελφών του μοναστηριού ήταν ο ιερομόναχος της μονής Zheleznoborovsky, πατήρ Joasaph (Sazanov) /†1935/, ο οποίος πέθανε με βίαιο θάνατο.

Στη συνέχεια, μια επιστολή βρέθηκε στον Ιερομόναχο Ιωάσαφ κατά τη σύλληψή του:

"...Ευχαριστώ για τις προσευχές του ιερέα. Ακόμα, η ψυχή μου είναι ήσυχη, από όλες αυτές τις ανησυχίες μου αρκεί αυτό, και η ψυχή μου ποθεί και καίγεται, κατορθώματα. Θέλω, Πασένκα, να αναλάβω τον άθλο. Θα ήθελα να περπατήσω ξυπόλητη, θα ευλογούσες Πατέρα; Περιμένω την ευλογία και θα ξεκινήσω με χαρά."

«Αυτή η επιστολή δεν υπογράφηκε, αλλά το χειρόγραφο της Μητέρας Βέρας είναι δύσκολο να συγχέεται με οποιοδήποτε άλλο, ανεξάρτητα από το πώς αλλάζει με την πάροδο του χρόνου...

Δεν υπάρχει ημερομηνία στην επιστολή, ο τόπος αναχώρησης είναι προσεκτικά ασαφής, μόνο
κάτι παρόμοιο με Διακρίνεται το «Sarov» Θυμήθηκα αμέσως τη φράση της από
την υπόθεση του 1921 - «Δώσε μου το ραβδί Sarov...»

Κρίνοντας από το γεγονός ότι η επιστολή βρέθηκε στην κατοχή του Ιερομόναχου Zheleznoborsky.
μοναστήρι του Ιωάσαφ, έφτασε στον ιερέα. Το ξυπόλητο περπάτημα της μητέρας Βέρας είναι γνωστό, που σημαίνει ότι ο ιερέας την ευλόγησε.»

Από τη μαρτυρία των μοναχών του μοναστηριού:

«Την Merkulova τη γνωρίζω 6 χρόνια. Αλληλογραφούσα μαζί της και πολύ συχνά της έκανα ερωτήσεις και ζητούσα συμβουλές σε δύσκολες καταστάσεις της ζωής. Της δόθηκε ένα ιδιαίτερο δώρο από τον Θεό. Περπατά ξυπόλητη χειμώνα και καλοκαίρι. χιλιάδες άνθρωποι πηγαίνουν σε αυτήν για συμβουλές." "

...Σε δύσκολες στιγμές, έδινε καλές συμβουλές, πάντα έλεγε: πρέπει να
ζεις, να αντέχεις και να δουλεύεις..."

Οι άνθρωποι μιλούσαν για τη "Μητέρα Βέρα από το Μοναστήρι Σουμαρόκοφσκι, η γυναίκα σανδάλι, η διορατική, που οι Μπολσεβίκοι το έβαλαν με τα γυμνά τους πόδια σε μια καυτή σόμπα, και σε αυτήν - είτε στη σόμπα είτε στο χιόνι, είναι το ίδιο».

Το 1919 η κοινότητα της Μονής Αγίας Τριάδος εγγράφηκε ως αγροτικός δήμος. Το 1920, άνοιξε ένα γηροκομείο στο μοναστήρι· στις αρχές του 1921, δημιουργήθηκε το κρατικό αγρόκτημα Sumarokovsky με βάση το μοναστηριακό αγρόκτημα, του οποίου οι εργαζόμενοι ήταν κυρίως αδελφές του μοναστηριού.

Το 1919, η μητέρα συνελήφθη από το περιφερειακό τμήμα Galich της Cheka και σύντομα απελευθερώθηκε. Το 1919-1920 ανυψώθηκε στο βαθμό της ηγουμένης. Μόνο οι κοντινοί της γνώριζαν για τα μοναστικά και σχηματικά ονόματα της μητέρας· οι περισσότεροι θαυμαστές την αποκαλούσαν Μητέρα Βέρα.

Από τα υλικά της υπόθεσης του 1921:
"Η Vera Antonovna Merkulova χαίρει μεγάλης δημοτικότητας μεταξύ των αγροτικών μαζών με το όνομα "Verushka" και τη φήμη του "Saint". Μερικές φορές της γίνονταν προσκυνήματα για συμβουλές 300 μίλια μακριά με προσφορές φαγητού, ρουχισμού κ.λπ., προφανώς μεγάλης κλίμακας... Η Merkulova, υπάρχουσα σε αυτές τις προσφορές, προίκισε άλλες «αδερφές» στο μοναστήρι και απολάμβανε μεγάλη εξουσία ανάμεσά τους».

Μετά από ξυλοδαρμούς και κακοποίηση κατά τη σύλληψη, η μητέρα  υπέστη παράλυση και στα δύο πόδια. Τώρα μπορούσε να κινείται μόνο με πατερίτσες με τη βοήθεια δύο ανθρώπων. Και ακόμη, τα μαζικά προσκυνήματα στον ασκητή συνεχίστηκαν· οι αρχές αποφάσισαν να λάβουν μέτρα για να το σταματήσουν.

Στις 19 Απριλίου 1921, η μητέρα μεταφέρθηκε σε οίκο αναπήρων που υπήρχε στο γηροκομείο, όπου η πρόσβαση ήταν σχεδόν αδύνατη. Την επόμενη μέρα, έξι αδελφές του μοναστηριού που δούλευαν στο κρατικό αγρόκτημα ζήτησαν να επιστρέψει στον προηγούμενο τόπο διαμονής του. Αφού αρνήθηκαν, οι αδερφές αρνήθηκαν να πάνε στη δουλειά σε ένδειξη διαμαρτυρίας. Οι μοναχές και η μητέρα Βέρα συνελήφθησαν και στάλθηκαν στο Γκάλιτς. Μετά την απελευθέρωσή τους, δεν επετράπη στις μοναχές να επιστρέψουν στο μοναστήρι.

Στις 28 Μαΐου 1921, μια επιτροπή της επαρχιακής εκτελεστικής επιτροπής έφτασε από το Kostroma από το Kostroma για να κλείσει τον καθεδρικό ναό της μονής προς τιμήν της εικόνας της Μητέρας του Θεού «Γρήγορη ακρόαση» και την τελική εκκαθάριση του μοναστηριού. Στο κάλεσμα της Μητέρας Βέρας, πολλοί αγρότες συγκεντρώθηκαν για να υπερασπιστούν τον καθεδρικό ναό· με την υποστήριξή τους, οι αδελφές αρνήθηκαν να δώσουν στην επιτροπή τα κλειδιά του ναού.

Στις 6 Ιουνίου, η μητέρα συνελήφθη και «ένα τεράστιο πλήθος πληθυσμού πολλών όγκων» συγκεντρώθηκε για να προστατεύσει την ασκητρια. Οι αρχές τρόμαξαν από τον αριθμό των ανθρώπων που ήρθαν στην υπεράσπιση της Μητέρας και, αντίθετα με την εντολή από τον Κόστρομα, αφέθηκε ελεύθερη την ίδια μέρα με δική της αναγνώριση.

Ωστόσο, ήδη στις 11 Ιουνίου, η Βέρα συνελήφθη ξανά, μεταφέρθηκε στο σωφρονιστικό σπίτι Kostroma, από εκεί μεταφέρθηκε στη Μόσχα και τοποθετήθηκε στο νοσοκομείο της φυλακής Butyrka.

Το Προεδρείο της Τσέκα αποφάσισε να στείλει τη Βέρα να ζήσει στο Τουρκεστάν. Στα τέλη Δεκεμβρίου, η Επιτροπή του Ερυθρού Σταυρού της Μόσχας υπερασπίστηκε τη μητέρα της και το Κολέγιο GPU αποφάσισε να την απελευθερώσει.

Αφού έφυγε από το νοσοκομείο, πήγε στην πόλη Galich, όπου κέρδισε αμέσως την αγάπη και τον σεβασμό των κατοίκων της πόλης. Μεταξύ εκείνων που επισκέφτηκαν τη μητέρα ήταν ακόμη και ανώτεροι σοβιετικοί εργαζόμενοι

Την άνοιξη του 1924, η Μητέρα Βέρα συνελήφθη ξανά και στάλθηκε στο επαρχιακό τμήμα Kostroma του OGPU. Την άνοιξη του επόμενου έτους, η ασκητής καταδικάστηκε σε εξορία για 3 χρόνια στην πόλη Kineshma.

Λίγα είναι γνωστά για τη ζωή της στο Kineshma, αλλά αφού μετά από αυτή την εξορία πολλοί κάτοικοι του Kineshma και της περιοχής έγιναν πιστή στη μητέρα, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι εκεί, όπως και αλλού, απολάμβανε μεγάλη σεβασμό. Την άνοιξη του 1928, η ασκητής επέστρεψε στο Σουμαρόκοβο, όπου ξανάρχισαν αμέσως τα μαζικά προσκυνήματα σε αυτήν.

Το φθινόπωρο του 1929, η ασκητής συνελήφθη και πάλι και απελάθηκε στην πόλη Kotelnich, στην επικράτεια Nizhny Novgorod (τώρα Περιφέρεια Kirov). συνοδευόμενος από τρεις καλόγριες. Η ασκητής οδηγούνταν καθημερινά στις λειτουργίες στον καθεδρικό ναό του Kotelnich. Στο νέο μέρος, όπως παντού αλλού, η μητέρα πολύ γρήγορα άρχισε να απολαμβάνει την αγάπη όλων.

Σύμφωνα με τα απομνημονεύματά της, προέβλεψε το μέλλον και μοίρασε ως ευλογία «χαρτιά με τη σφραγίδα του σταυρού», τα οποία φορούσε πάντα και που την έσωσαν από την εκτέλεση.

Την ίδια στιγμή, η μητέρα είπε ότι οι πιστοί θα σωθούν όπως και η ίδια. Σε αυτά τα κομμάτια χαρτιού έγραψε λόγια από το Ευαγγέλιο. Παράλληλα, η μητέρα μοίρασε τις φωτογραφίες της σε όσους τις ήθελαν.

Όσο ήταν στην εξορία, η μητέρα και οι αρχάριοι της ασχολούνταν με το κέντημα με χάντρες. Δεν πούλησε ποτέ τα έργα της, αλλά τα έδινε σε εκκλησίες, ενώ η ίδια ζούσε με ελεημοσύνη.

Επικοινωνούσε με τους κατοίκους του Kotelnichi μόνο στην εκκλησία και δεχόταν μη κατοίκους στο σπίτι της. Άνθρωποι ήρθαν στη μητέρα από διάφορα μέρη της χώρας για συμβουλές.

Σύντομα συνελήφθη ξανά και κατηγορήθηκε για «αντισοβιετικές δραστηριότητες» και δημιουργία «παράνομου γυναικείου μοναστηριού». Στις 19 Μαΐου 1930, μια ειδική τρόικα στον Πληρεξούσιο Αντιπρόσωπο της OGPU για την Επικράτεια του Νίζνι Νόβγκοροντ την καταδίκασε σε εξορία για 3 χρόνια στη Βόρεια Επικράτεια.

Ωστόσο, χάρη σε αιτήματα από θαυμαστές και λόγω της αναπηρίας της, μια ειδική συνάντηση στο OGPU Collegium αποφάσισε να απελευθερώσει «πρώιμα υπό όρους» τη μητέρα από την τιμωρία, επιτρέποντάς της να «κατοικεί ελεύθερα στην ΕΣΣΔ». Η μητέρα απελευθερώθηκε νωρίς ως άτομο με ειδικές ανάγκες.

Από το ιατρικό πιστοποιητικό που της δόθηκε στη φυλακή: «Όχι πόδια, κομμένα πόδια».

Σύμφωνα με το OGPU, μετά την απελευθέρωση της μητέρας, οι υπηρεσίες στην εκκλησία παρακολουθούνταν καθημερινά: τον Απρίλιο - 50-100 άτομα, τον Ιούνιο - 400-500 άτομα, στις αργίες - έως και 1.000 άτομα. Η μητέρα συνέχισε να δέχεται επισκέπτες· από 50 έως 200 άτομα έρχονταν σε αυτήν κάθε μέρα.

Τα επόμενα χρόνια, η μητέρα συνελήφθη και αφέθηκε ελεύθερη πολλές φορές. Εκείνη την εποχή, ξεκίνησε μια μεγάλη εκστρατεία εναντίον της στον Τύπο, τοπικό και κεντρικό.

Σε μια σειρά άρθρων αφιερωμένων στη Μητέρα, την αποκαλούσαν «κουλάκη προφήτισσα», «πράκτορα κουλάκων», «αντεπαναστάτρια τσαρλατάνα» και κατηγορήθηκε για διατάραξη της εαρινής σποράς και κατάρρευση ορισμένων συλλογικών αγροκτημάτων.

Στις 12 Αυγούστου 1931, στην εφημερίδα Pravda εμφανίστηκε ένα μεγάλο άρθρο «Σχετικά με το «Verushka the Barefoot» και την ταξική μυωπία της εφημερίδας «Collective Farm Cry», το οποίο εξέφραζε ακραία δυσαρέσκεια για το γεγονός ότι οι αρχές της περιοχής δεν μπορούσαν να αντιμετωπίσουν την Μοναχή. Αποκαλώντας την «τυχοδιώκτη» και «πρώην γαιοκτήμονα», η κύρια εφημερίδα της χώρας απαίτησε να λογοδοτήσει «για αντεπαναστατική αναταραχή». Ωστόσο, κανένα άρθρο δεν μπορούσε να κλονίσει την εξουσία της Μητέρας Βέρας, του λαού Ταυτόχρονα με την εκστρατεία Τύπου, πραγματοποιήθηκαν συναντήσεις συλλογικών αγροτών και μεμονωμένων αγροτών, που οργανώθηκαν από τις αρχές, στην περιοχή Molvitinsky , αφιερωμένες στο θέμα της έξωσης της Μητέρας Βέρας από την περιοχή. Στις περισσότερες περιπτώσεις, συναντήσεις ενέκρινε ψηφίσματα που τους επιβλήθηκαν,αλλά σε ορισμένα μέρη οι άνθρωποι δεν υπέκυψαν στην κυβερνητική πίεση.

Το νέο κύμα καταστολής που ακολούθησε τη δολοφονία του Κίροφ το 1934 δεν ξέφυγε από τη Μητέρα. Συνελήφθη μαζί με τις καλόγριες που ήταν μέρος του στενού της κύκλου (στα έγγραφα του NKVD αποκαλούνταν «αντεπαναστατική ομάδα μοναχισμού»).

Η μητέρα μεταφέρθηκε στο Μολβιτίνο και στη συνέχεια μεταφέρθηκε στην εσωτερική φυλακή του NKVD στο Ιβάνοβο. Μαζί με τις παραδοσιακές κατηγορίες για «αντεπαναστατική αναταραχή», κατηγορήθηκε επίσης για «ενεργητική επικοινωνία» με το φερόμενο ως «μοναρχικό κόμμα», που είχε ως στόχο την αποκατάσταση της μοναρχίας στη Ρωσία.

Κατά τη διάρκεια των ανακρίσεων, συμπεριφέρθηκε ήρεμα και με σιγουριά, σαν άτομο που γνωρίζει την Πρόνοια του Θεού για τη Ρωσία και τη σοβιετική εξουσία. Είπε με βαθιά πεποίθηση: «Η ίδια η σοβιετική κυβέρνηση θα υποκύψει στη θρησκεία».

Από τη μαρτυρία της Μητέρας Βέρας κατά την ανάκριση: «Δεν μπορούσα και δεν μπορώ να εργαστώ σε κυβερνητικό έργο λόγω των θρησκευτικών μου πεποιθήσεων, γιατί δεν θέλω να υπηρετήσω δύο αφέντες, δηλαδή τον Θεό και τη σοβιετική κυβέρνηση, και έχω επιλέξει έναν δρόμο υπηρέτησης ο Κύριος».

Στις 21 Ιουνίου 1935, μια ειδική συνεδρίαση του NKVD της ΕΣΣΔ καταδίκασε τη μητέρα σε 3 χρόνια σε στρατόπεδο εργασίας· για μια σωματικά ανήμπορη καλόγρια, μια τέτοια ποινή ισοδυναμούσε με θάνατο.

Στις 19 Σεπτεμβρίου 1935, η μητέρα πέθανε σε μια φυλακή στην πόλη Κίροφ.

Η λατρεία τής  ασκητριας στην περιοχή Κοστρόμα συνεχίζεται μέχρι σήμερα.

Η πρώην Μονή Αγίας Τριάδας, που συνδέεται περισσότερο με την Πίστη, σήμερα στεγάζει ψυχονευρολογικό οικοτροφείο.